Gouden k’s

Afgelopen zaterdag had ik de eer en het genoegen mijn kroost te vergezellen naar een uitverkocht Sportpaleis voor het Ketnet Gala van de Gouden K’s. Oftewel een fancy awardshow met veel glitter en confettikanonnen op kindermaat. Om kort te zijn, het was niet aan mij besteed.

Het begon nog wel ok, met een toffe openingsshow van de ‘wrappers’ met populaire muziekjes en veel show en effecten. Maar de prijsuitreiking bleek totaal niet spannend aangezien populair vehikel van slechte muziek #LikeMe zowaar elke prijs binnensleepte waarvoor ze genomineerd waren en er voor de rest vooral veel kaf was en weinig koren. Als we het al van een opvoering van de hoogbejaarde Kampioenen moeten hebben, dat wil al wat zeggen, niet waar. Ook de optredens brachten weinig soelaas. Ik had Regi nog nooit live gezien en had dat eigenlijk liefst zo gehouden. Dat is niet echt de cultuur waarmee ik mijn nageslacht groot wil brengen. Hollands huppeltrutje Merel was een ander legendarisch dieptepunt in de show.

De kinderen vonden het allemaal wel ok. Vuurwerk, ballonnen, confetti, meisjes in zeemeerminpakjes, voor hen moest het niet (veel) meer zijn. Dus ik kon wel genieten van hen te zien genieten en van Zoons commentaar bij alles (hij vond ook dat #LikeMe wat veel won). Maar moest er volgend jaar iemand zich vrijwillig aanbieden om hen te vergezellen, ik zou het geen seconde erg vinden om dit spektakel te moeten missen… Zal ik ze wel meenemen naar Smells Like Circus in Vooruit ofzo.

Concertplannen

Onlangs bedacht ik dat ik zo weinig concerten in mijn agenda had staan. Is dat dan oud worden, vroeg ik me af? Je bent sowieso minder “mee”. Mee-zijn interesseert me al jaren niet meer overigens. Maar ik ga wel nog regelmatig naar concerten en muziek is nog altijd wel erg belangrijk. Of niet? Want mijn agenda oogde akelig leeg op dat vlak.

Maar intussen staan er de komende maanden alweer drie concerten gepland. Oef.

Op Valentijn trekken we naar Rotterdam voor Balthazar. Ik heb ze dus nog nooit live gezien en ik luister de laatste maanden naar weinig anders. Dat kan toch niet zijn. De concerten in België moeten bekend gemaakt zijn toen ik op reis was en waren uitverkocht eer ik iets door had. Het vorig concert viel de dag na het concert van Tamino in Lille en ik wilde geen twee concerten op rij, ik wil de kinderen ook nog eens zien en ik ben al zo laat thuis door de week. Maar de wederhelft vond het ok om naar Rotterdam te trekken, we doen dat wel vaker als een groep in België op een verkeerde dag of locatie speelt of als we zoals nu hopeloos te laat zijn voor tickets. We gaan er ineens een weekendje aan breien; ik boekte een goedkoop hotel vlakbij de concertzaal.

In maart gaan we naar Greg Dulli in Trix. Dulli komt naar ons land, ik ga. Punt. Of het nu solo is of in een van zijn incarnaties (The Gutter Twins, The Twilight Singers, The Afghan Whigs). Ik ben de tel kwijt maar ik denk dat ik hem al meer dan 10 keer live heb gezien. Eerder 15 of meer. Even stelde ik mezelf de vraag of ik nog wel wou gaan kijken. Is de man nog relevant anno 2020? Toen besloot ik dat ik geen zin had om daarover na te denken en kocht ik twee tickets.

Gisterenavond ontdekte ik dan ineens dat Nathaniel Rateliff naar Gent komt in april. Niet naar Vooruit, maar naar de Capitole. De wat? Die commerciële vervelende zaal waar alleen slechte dingen komen? Ja, die. Ik zag hem enkele jaren terug in de Roma en dat was een superfijn optreden, ik ben behoorlijk gek van deze muziek. Ik vind het wel idioot dat het in zo’n zaal is en een zittend optreden, waar slaat dan nu op, maar een concert op 5 minuten wandelen heeft ook wel iets natuurlijk.

Eerste voetbalmatch voor onze minimeid

Zaterdagochtend, zoals gewoonlijk vroeg uit de veren en de deur uit voor de hobbies van de kroost; zwemles om 9u15, ballet, voetbal, scouts. Omdat de voetbalmatchen bijna altijd overlappen met de zwemles, hadden we beslist dat de Dochter van 6 nog geen matchen speelt dit seizoen. Maar nu bleek tijdens een vergadering met de ouders van de ploeg dat ze continu spelertjes te kort hebben en een warme oproep deden aan alle ouders om ervoor te zorgen dat de kinderen vaker kunnen meedoen aan matchen. Een zwemles missen vind ik een brug te ver (Zoon mist wel de helft van de zwemlessen omdat hij al in de hoogste groep zit), maar nu viel de match laat en eens een balletles missen vind ik al iets meer te verantwoorden. We vroegen het aan De Dochter zelf en zij koos resoluut voor de voetbalmatch (na enige lichte aansporing van Zoon).

En zat ik zaterdag om 9u15 niet in een veel te warm zwembad, maar op de fiets naar de voetbal met Zoon. Dochter ging zwemmen met de wederhelft en daarna door naar de voetbal die ergens op een half uur rijden was op de provinciegrens.

Het was wel leuk om Zoon nog eens een match te zien spelen, dat lukt zelden gezien de vele andere hobbies. Ik heb wel geen routine en vergat hem zijn scheenbeschermers aan te doen, maar ze speelden tegen een meisjesploeg en die schopten niet tegen de schenen. Na een half uur begon ik bij de 5 graden buitentemperatuur wel koud te krijgen en na 45 minuten stond ik te rillen. Zoon liep in enkel een longsleeve en een wedstrijdshirtje en die had totaal geen kou blijkbaar. Ons ploegje won overtuigend van de meisjesploeg, die echter mooi voetbal speelden, het was dus nog spannend. En op het einde van de match kregen we de eerste berichten van Dochters avonturen door. Ook haar ploeg won overtuigend en ze gaf zich volledig. Op een bepaald moment stond ze tegenover een gastje van 20cm en 15 kilo meer maar ze liet zich niet kennen. We blijken een enorm competitieve dochter te hebben die heel veel plezier beleeft aan voetbal…

Wie had dat ooit kunnen denken. Tot vorig jaar wou ze amper ergens naartoe wandelen, laat staan buiten in putje winter lopen. Ik moest haar altijd dragen en voor de rest zat ze vooral in de zetel met de iPad. Maar ze voetbalt dus doodgraag en weet zich daarvoor wel in te zetten en voor zo weinig gesport te hebben in haar jonge leven en ook nog eens zo klein en fijn te zijn, kan ze verdorie snel lopen en stak ze totaal niet af tegen de rest van haar ploeg. Ik ben verdorie fier op alletwee.

Schattig detail; we hadden op de training voor de jongste al de wedstrijdoutfit mee omdat ze maar 45′ had tussen het einde van de zwemles en de voetbalmatch op een half uur rijden. Ze had een truitje met nummer 4. Zoon koos vol overtuiging hetzelfde rugnummer op zijn match. En verkondigde aan al zijn maatjes dat zijn Zus ook een match aan het spelen was…

In vrede

Ons konijn Pluis was lustig aan het losgehen op een nieuwe kartonnen doos. Konijnen moeten knagen en uitgedaagd worden en het heeft de voorkeur dat ze dan doen op een stuk karton dan op ons interieur. Zoon wou eens gaan kijken. Waarbij ik hem waarschuw, want de konijnen zijn na anderhalf jaar nog steeds even schuw. Waarop hij droog, terwijl hij naar het konijn stapte:

“Ik kom in vrede”.

Ik kwam even niet meer bij.

Theater

Vroeger had ik elk jaar een abonnement in Vooruit. Toen er kinderen kwamen, was dat niet meer echt mogelijk. We vonden een babysit pas een optie als de kinderen al wat ouder waren en de schaarse uitjes onder ons twee wilden we liever iets doen waarbij je eens iets tegen elkaar kon zeggen dan in een theaterzaal gaan zitten. En ik was gewoon ook veel te moe, met kinderen die pas tegen de leeftijd van 2 jaar aan doorslapen begonnen denken. Exit theater dus.

Maar ik miste het wel en was blij dat ik dankzij een vroegere Gentblogger terug kon aanpikken. En intussen is het alweer een gewoonte geworden om met enkele mensen regelmatig naar theater te gaan. Een die ik bovendien niet zou willen missen.

Ik beperk het aantal voorstellingen nog wel, want ik ben nog altijd vrij moe soms en ben niet graag teveel avonden weg. Het leven is al hectisch genoeg. Maar nu wil het toeval dat er blijkbaar 4 voorstellingen in deze en volgende week vallen. Vier!

De voorstelling van vanavond,  Angels in America in het NTGent blijkt dan ook nog eens 4 uur te duren. Als dat maar goed komt. Ik ben fan van voorstellingen van 90 minuten want daarna durf ik al eens in slaap sukkelen in het donker en de roze pluchen zeteltjes.

Zondag staat er dan Familie op het programma, het controversiële stuk van Milo Rau dat de afgelopen weken al wat media aandacht kreeg wegens de realistische weergave van zelfmoord. Ik ben enorm benieuwd.

Volgende week woensdag gaan we naar The Upside Down man van Vooruit en zaterdag bezorg ik Zoon zijn theaterdoop in Vooruit met Galactic Ensemble, een circusvoorstelling. Al ben ik niet zeker dat het zijn doop zal zijn, want die gasten doen aardig wat theatervoorstellingen met de klas.

Een beetje druk dus naar mijn zin maar ik heb er tegelijk ook wel zin in, want ik denk/hoop wel dat er pareltjes tussen zitten.

Vorig weekend trouwens werd ook al deels in een theaterzaal gespendeerd, want ging ik met de Wederhelft naar Locke van Cie Cecilia, een ontzettend goed stuk met Tom Vermeir en Koen De Graeve. Zeker zien als je daar nog de kans toe zou hebben. Theater bij Cie Cecilia is bovendien nooit van het slaapverwekkende moeilijke soort en eerder behoorlijk rock ’n roll, en met deze twee klasbakken van acteurs kon er in mijn ogen weinig fout gaan.

Ik heb nog nooit…

Deze leende ik hier, waarvoor dank.

Ik heb nog nooit

• geskydived: absoluut niet. Het idee alleen al. Ik ben al geen fan van rollercoasters, laat staan zoiets. Not gonna happen.
• mijn haar geverfd: Nog nooit gedaan. Zelfs geen kleurshampootje. Kan nog komen natuurlijk. Het schrikt me een beetje af wel.
• gedoken: brrr, nee danku! Vind ik een beetje akelig. Ik sta graag met mijn voeten op de grond.
• een cruise gemaakt: veel te vervuilend, lijkt me enorm saai en ik word zeeziek.
• in een limo gezeten: waarom? Is toch maar een heel grote auto, toch?
• karaoke gezongen: zal ook niet gebeuren. Ik vind zingen in publiek veel te gênant. Ik zie er ook absoluut de fun niet van in. Een geweldig repertoire hebben die toestanden ook doorgaans niet. Denk ik.
• iets gebroken: gelukkig nog niet. Wel al wat hechtingen gehad, dat wel.
• een beugel gehad: vroeger was dat precies niet zo hard in de mode als nu haha.
• sushi gegeten: spreekt me om de een of andere reden totaal niet aan.
• een tv-debuut gemaakt: toch niet dat ik weet. Of toch, ik denk dat ze ooit eens op het werk mijn rug in beeld hebben gebracht. Maar dat telt niet zeker?

Ik heb ooit

• gespijbeld: nooit in het middelbaar en aan het unief ook zelden maar wellicht wel hier en daar een keertje. Maar meestal ging ik wel naar de les en na een all-nighter lag ik dan al eens te slapen in de les. Vooral als de les doorging in een bioscoopzaal om 8 uur ’s morgens op vrijdag…
• een massage gekregen: wie niet? Of moet het van een professional zijn. Dan niet.
• een kind gebaard: twee zelfs.
• gezwommen in een zee: en in de oceaan. Wel al lang geleden want ik ga eigenlijk totaal niet graag naar zee.
• een concert bijgewoond: Natuurlijk. Veel en graag.
• gevlogen: ik ben klimaatbewust maar vliegen doe ik wel ja. Ik ben de tel al verloren. Niet dat ik 5 keer per jaar vlieg ofzo, maar wel al sinds ik kleuter ben dus het telt wel op.
• gekampeerd: 1 keer op een festival. Ik zal kort zijn. Never again.
• buiten de EU gereisd: enkele keren, vooral naar de USA en Canada. Heel graag.
• iets laten piercen: iets van een 7 gaatjes in mijn oren en ooit een navelpiercing gehad maar dat was geen succes, het ding ontstak altijd.
• een tattoo laten zetten: twee zelfs. Wie weet komen er ooit nog bij. Het is echt waar wat ze zeggen, het is verslavend.
• paard gereden: jarenlang en ook een tijdke een eigen paard gehad. En leuke trektochten gedaan. De max.
• in een ambulance gelegen: Helaas wel. In Las Vegas dan nog. Had overigens niks met alcohol en andere zonden te maken, maar alles met de Dochter en mijn prille zwangerschap. We zijn toen serieus de stuipen op het lijf gejaagd. Maar alles is gelukkig goed gekomen en dat is al wat telt. De ambulancerit was overigens niet strikt nodig, Amerikanen slaan snel in paniek zo blijkt.
• geziplined: telt zo’n avonturenpark voor kindjes mee? Dan wel.

Werken in de kerstperiode

Het was lang geleden dat ik nog eens moest werken op een dag dat de meeste mensen thuis zijn. Maar nu we vanavond geen speciale verplichtingen hadden, besloot ik collegiaal te zijn en te komen werken, kwestie dat niet altijd dezelfde mensen moeten opdraven op kerst- en oudejaarsavond.

Eens je je erover hebt gezet dat je een zielepoot bent die moet werken terwijl iedereen nog in zijn bed steekt/in de zetel zit/op de kerstmarkt rondhost/op een feest is, is het eigenlijk best nog wel fun.

Minder fun was dat het openbaar vervoer al in vakantiemodus is, waardoor ik een eind vroeger de deur uit zou moeten, maar de wederhelft besloot wat later te vertrekken en me een lift te geven.

En dan kom je aan in een leeg en donker gebouw, dwaal je daar helemaal alleen door de donkere gangen. Maar ik ben dat wel gewend, vroeger werkten we op zaterdag en was ik altijd helemaal alleen hier. Ik vind het niet echt erg. Lichten aansteken, vaatwas legen, koffie zetten en dan StuBru op met de warmste week en rustig werken. Straks om 10u komen er nog één collega en een vrijwilliger toe, en dat zal het zowat zijn voor vandaag. Speciaal sfeertje, eigenlijk totaal niet onaangenaam…