Gentse Feesten 2018 eerste weekend

Na een lange warme autorit van zo’n 10 uur kwamen we vrijdagavond aan in Gent. We waren wat bang om op de eerste Feestenavond te moeten parkeren en de auto uit te laden, maar sinds onze straat tijdelijk geknipt is en enkel bewoners er mogen parkeren, is de opdracht om te parkeren een stuk minder onmogelijk geworden. Oef.

Gefeest werd er die eerste avond echter niet, daar waren we toch wat te murw voor.

Op zaterdag doorkruiste de wederhelft het halve land om Figo op te halen bij mijn pa en zat er niks anders op dan met de kindjes alleen de stad in te trekken. Ze hebben daarbij zo hun gewoontes ontwikkeld. Eerst op het verlanglijstje stond de kermis, om eendjes te gaan vissen. Op weg daarheen passeerden we de Oase van de jeugddienst waar de Dochter zich in een regenboog eenhoorn liet schminken en Zoon eerst kwaad was omwille van het oponthoud en zich na vijf minuten mokken bedacht en in een dino liet schminken. Tof plekje dit trouwens om even op adem te komen, echt een rustige oase. Na het eendjes vissen even thuis uitpuffen en dan was mijn plan op naar Miramiro te trekken waar Zoon het volledig mee eens was, maar Dochter wou naar de springkastelen van Gentopia aan de Zuid. En mevrouw krijgt meestal haar zin. Dus op naar de Zuid voor wat springplezier. Tegen dat we terug waren was het hoog tijd om te eten en zo misten we helaas de voorstellingen van straattheater die ik die dag gepland had. ‘S Avonds eens de Dochter in bed lag, trok ik enkel met Zoon nog naar Miramiro voor Belly of the Whale van Ockham’s Razor. We zagen vorig jaar hun magistrale Tipping Point dus had ik deze voorstelling aangekruist als niet te missen. En het was absoluut de moeite.

We waren twintig minuten op voorhand maar de zitbankjes zaten allemaal vol. Gelukkig mogen kinderen tot het laatste moment vooraan op de grond bijschuiven waardoor we wel helemaal op elkaar gepropt zaten maar wel goed konden kijken. Het valt me trouwens op hoe de populariteit van Miramiro maar blijft toenemen. Vroeger kon je altijd nog wel een plekje vinden, dit weekend greep ik meerdere keren naast een voorstelling omdat ze volzet was en je er niet meer bijkon. Kom je geen half uur op voorhand bij een voorstelling met beperkte toegang, vergeet het dan maar. Een wijze les, volgend jaar dus nog vroeger vertrekken. Want nu heb ik wel een aantal mooie dingen moeten missen, zoals het Animalium (we waren nochtans een half uur op voorhand) en Follow me… Het festival is de hele dag vrolijk druk met gezinnen met kinderen en ook wel een hele toffe plek om de zitten tijdens de Feesten, het is echt helemaal volwassen geworden en een volwaardig event om te bezoeken eerder dan een beetje streetperformance in de marge. Mijn favoriete plek tijdens de Feesten. Maar ik dwaal af en nog geen beetje.

Belly of the whale dus, een voorstelling op een soort bewegende half pipe met een mix van moderne dans en acrobatie, met een belangrijke rol voor de live gespeelde soundscapes erbij. Ontzettend mooi. Zoon en ik keken onze ogen uit.

Op zondag trokken de kindjes nog eens naar de kermis en ging ik erna met hen naar Miramiro om wat rond te hangen op het fantastische Carnivale, met twee bijzondere draaimolentjes (kapitein die elk kind een heel aantal vragen stelt voor ze op de Jules Verne achtige molen mogen plaatsnemen en een van de papa’s gevraagd wordt de molen twee minuutjes aan te drijven.

Er was nog een tweede molentje voor de kindjes kleiner dan 5, een schietkraam waar mijn kindjes nog niet op mochten en een viskraam waarbij ze niet de vissen maar de plastic flessen moesten vangen. Er waren ook twee reuzeschildpadden voor de kindjes waarbij een ouder, doorgaans de papa, moesten fietsen op een rar antieke fiets maar die wachtij was al afgesloten toen we wilden gaan aanschuiven en dus ook voor de voorstelling in het rariteitenkabinet konden we geen tickets meer versieren. Maar verder niks dan lof over deze prettig gestoorde kunstzinnige kinderplek op MiraMiro.

’s Avonds ging ik met Zoon dan nog naar Landscape(s) kijken van de Franse Cie. migration. Waarbij twee acrobaten zich uitleven op een rare ijzeren constructie met ook een tight rope en een soort schommeleffect. En opnieuw live muziek. Ook deze voorstelling was een schot in de roos. Poetisch, adembenemend, sierlijk, krachtig. Ik vind het echt fantastisch dat ik mijn kinderen dit soort ervaringen kan meegeven, de poezie, de beweging, de kunst, allemaal op enkele meters van onze deur en elk jaar opnieuw wonderlijke dingen om te ontdekken. En ok, ze zijn meer gebrand op de eendjesviskraam maar ze hebben het toch maar gezien en zijn er enthousiast over en dragen het hopelijk mee.

Zoon ging met de wederhelft daarna nog naar het vuurwerk waarbij ik gewoontegetrouw thuis de wacht hield bij de slapende hond en kleine Zus en maandagmiddag zijn we naar Oostende vertrokken om wat rust te hebben en wat zeepret. Vrijdag keren we terug naar de bruisende drukte van de Feesten.

Advertenties

Dordogne 2018: einde

Op dinsdag 10 juli bezochten we in de ochtend het Chateau de Fenelon. We parkeerden beneden in het dorp van Saint Mondane en stapten dan naar het kasteel. De aangegeven 1kilometer bleek volgens mij zowat het dubbele te zijn en in de hete zon was dat met de Dochter en de kleine immer vermoeide beentjes geen sinecure. Maar zo konden de kindjes de drie ezels in de open weide aan de voet van de heuvel nog eens uitgebreid knuffelen.

Het kasteel kent een bewogen geschiedenis met een episode van groei en bloei gevolgd door verval waarna het door prive-eigenaars weer in zijn glorie hersteld werd. Het is geen kasteel waarvoor je honderd kilometer moet omrijden, maar als je in de streek bent, is het absoluut de moeite waard. De kamers gewijd aan diverse stromingen oud meubilair konden de kinderen niet echt boeien, maar het rariteitenkabinet absoluut wel. Toch wel een plek met veel geschiedenis, aangezien hier al sinds het jaar zeshonderd mensen leefden.

Drie keer raden wat we in de namiddag deden. Inderaad, zwemmen.

Woensdag elf juli werd een heel sportieve dag. Zoon, oma, opa en ik begonnen de dag, na ontbijt op het terras uiteraard, met een fietstocht van achttien kilometer, de voie verte in de andere richting gevolgd. Ik genoot er weer ontzettend van. Toen we een bepaald moment de pas werden afgesneden door een veel te grote vrachtwagen, opperde opa om een brief aan de president te sturen en om een schadevergoeding te vragen. De hele rest van de tocht hebben opa en zoon die vraag verder vorm gegeven en een heel kasteeldomein uitgedacht. Eer we het goed en wel beseften, stonden we terug thuis.

Na de lunch ging het naar de Monkey Forest van Sarlat. Gelegen recht tegenover het andere klimparcours. Dochte mocht alleen het kleinste parcours doen, het laatste deel ervan was ze zelfs wat te klein voor, Zoon mocht daarna het parcours voor kindjes van een meter dertig proberen. Het eerste deel ervan alleen, op het tweede deel moest een volwasene mee. En dus moest ik ook een klimharnas aan. Om er even in te komen en het leren omgaan met je beveiliging en ‘tirolienne’ deden we samen eerst nog even het oefenparcours en dan het eerste grote parcours opnieuw. En ik heb er zwaar van genoten. Een beetje spijtig dat het zo druk was dat we veel langer moesten aanschuiven overal dan echt klimen, maar kom. Een ontdekking en absoluut voor herhaling vatbaar.

Na een duik in het zwembad reden we opnieuw naar Sarlat voor ons laatste restaurantbezoekje van deze reis. We nestelden ons op het gezellige terras van L’Entrepote in het centrum. Voor Zoon helaas enkel friet want ze weigerden een vegetarische kindermenu te maken en het wokgerecht dat ik had wou hij niet eten. Echt flexibel waren ze niet want het vlees van de schoonvader weigerden ze ook fijn te snijden. Maar het eten was wel lekker. Bij het naar huis rijden nog geschaterd omdat zowel de opa als de wederhelft voortdurend verkeerd reden waardoor ons kort tochtje naar huis wel even duurde…

Donderdag, onze laatste dag begon met de activiteit waar zowel Zoon als ik volgens mij het hardst naar uitkeken, een wandeling met een ezel. Nadat onze gps ons door een bosweg probeerde te sturen die enkel voor voetgangers en quads toegankelijk was en we een meneer die zijn auto gewoon midden op de baan had geparkeerd omdat er toch nooit verkeer in de straat is twee keer moesten vragen om opzij te gaan en om de weg te tonen, kwamen we met wat vertraging aan op La Combe aux Anes. Daar bleek er een vergissing gemaakt met onze boeking waardoor alles in het water dreigde te vallen maar er toch geen probleem bleek te zijn toen we maar een ezel vroegen. De ontzettend lieve mensen namen hun tijd voor uitleg over de boerderij en de ezels en om samen met ons de ezel Cesar te poetsen en op te tuigen en dan nog een tiental minuten mee op pad te gaan om ons wat op weg te helpen.

Onze tocht van zogezegd anderhalf uur bleek een stuk sneller te gaan omdat Cesar een verleden had als koetsezel en ontzettend snel kon stappen. Zoon wou hem eigenlijk heel de tijd vasthouden maar zeker op de openbare weg was dat te gevaalijk gezien onze bijzonder grote en sterke Cesar waardoor er wat licht conflict was over wie dan hoe lang op de rug mocht. Ik haalde in het bos ook mijn arm en mijn been open, de ezel kon langs de doornen maar ik niet. Desondanks was het een geweldige ervaring. Met dieren bezig zijn, voor mij en Zoon is er eigenlijk niks dat daartegenop kan. Na onze tocht kregen we opnieuw nog heel wat uitleg van dit vriendelijke koppel van middelbare leeftijd. Ben je ooit in de buur, zeker hier een ezeltochtje boeken.

Omdat Zoon op de boerderij een tshirt van de ezels gekregen had, gingen we in de namiddag nog eens naar Sarlat om te gaan shoppen en iets uit te kiezen voor de Dochter. Omdat het zowat honderd graden was enwe voortdurend onze weg verloren in het kleine middeleeuwse centrum, bleek dat moeilijker dan gedacht. Ze wou een prinsessenkleed maar ze heeft er al vier of vijf… Toen ik een heel mooie juwelenwinkel vond en een arband voor mezelf kocht, wou ze wel een klein goudkleurig armbandje met haar naam in. Omdat ik dit zelf ook had als kind en het haar eerste echte juweeltje is, was dit toch een wat emotioneel moment. Met Zoon kocht ik nog een ontzettend mooie poster van een plaatselijke illustrator. We sloten af met een megablok nougat voor mij en een zakje snoepjes voor de kindjes.

En dan was het alweer tijd om alles in te pakken en voor het laatst te barbecuen op ons terras. Op vrijdag vertrokken we weer aan onze lange rit terug, met alleen in Parijs file maar wel behoorlijk veel file, we verloren er een uur…

Het was een ongelofelijk geslaagde vakantie. De kindjes zijn al net iets ouder waardoor het reizen gewoon een pak relaxer verloopt. In de streek waren eindeloos veel activiteiten voor kinderen. Het water van ons eigen zwembad was lekker warm. Het eten was lekker. We hebben zowel geluierd, gelezen als heel actief geweest en grenzen verlegd en dingen ontdekt. Een topvakantie!

Dordogne 2018 deel 2: Rocamadour, fietsen, wandelen en pizza

Donderdag werd een rustdag. Het was grijs, relatief fris en we kregen zowat heel de dag regenbuitjes te verwerken. We bleven grotendeels in ons huisje en in de namiddag doken de kindjes samen met de nichtjes in het zwembad tussen de regendruppels. ‘S Avonds reden we naar Sarlat voor pasta en een mickey mousse pizza voor de Dochter.

Vrijdag trokken we naar Rocamadour, een bedevaartsoord op een rots. We parkeerden ons aan de ‘hospitalet’ en stapten van daar eerst het dorp beneden aan de rots in met tal van toeristische winkeltjes en begonnen daarna aan de beklimming van de rots. De Dochter begon met klagen dat ze moe was, maar kreeg plots het idee dat ze eerst boven wou zijn en is dan effectief naar de top geracet, ik moest zelf lopen om ze bij te houden.

Onderweg gingen we al eens een kapel binnen, bevreemdend voor de kinderen die niks van religie kennen en nog bijna nooit een kerk langs de binnenkant zagen. Toen Zoon de kruisweg zag, moest de wederhelft hem uitleggen wat dat allemaal voorstelde die schilderijen van de man met dat kruis.

Eens de top bereikt wandelden we langs een andere weg terug naar de parking en gingen in het dorpje iets eten op een gezellig terras.

De namiddag werd naar goede gewoonte volledig in en aan ons zwembad doorgebracht waarna er naar Franse normen op tijd gegeen werd zodat iedereen om 20u achter de tv kroop om de Belgen naar de halve finale te supporteren. Op ik en de Dochter na, die na een half uur moe werd en haar bedje opzocht en ik die buiten op het teras zat te lezen.

Zaterdag was het 7 juli, onze huwelijksverjaardag. We begonnen na het ontbijt in het klimpark Le Foret des Ecureuils . Omdat de kindjes nog nooit iets dergelijks gedaan hadden, raadde men ons het makkelijkste parcours aan, dat nooit hoger dan 1 meter van de grond was. De kindjes kregen een klimharnas aan en twee muscetons waarmee ze zichzelf voortdurend moesten zekeren. Wij hielpen ze op weg vanop de grond. Een groot succes. Tot het moment waarop de Zus haar broer voorstak omdat hij het parcours opnieuw aan het doen was en zij stiekem al doorging naar het tweede parcours en meneer dat niet kon verkroppen. En tot het punt waarop zij dan weer moest plassen en daarbij een deel van de plas op haar short landde. Maar het was warm genoeg zodat het vanzelf droogde en ze hebben goed geklauted en geklommen. Ik was zelfs wat jaloers want ik had gedacht dat we samen met hen het parcours zouden doen, waar we in de praktijk dus beneden moesen blijven.

Nadien gingen we nog naar de megagrote Leclerc supermarkt in Sarlat waar de kindjes nog elk een cadeau vroegen en we aan de kassa nog een hele tijd opgehouden werden omdat de doos met grote surpriseballen die de Dochter zo graag wou geen 20 euro kostte voor de volledige doos, zoals wij dachten, maar 20 euro per bol waardoor haar cadeau zo’n 500 euro waard was. En ze dus nog snel iets anders moest kiezen van ons en dan niks vond…

Het liep al naar 14uur eer we eindelijk aan tafel zaten op het terras van ons huis. Waarna we nog een restaurantje moesten reserveren om die avond ons 11 jarig jubuleum te vieren. Het eerste restaurant was volledig volgeboekt en bij het tweede namen ze de telefoon niet op. Dus boekten we een tafel in La Couleuvrine, een hotel restaurant dat een volledig vegan menu aanbood voor amper 30 euro. Uiteraard was er ook vis en vlees te krijgen.

De romantische avond begon echter in mineur omdat de wederhelft op de parking zijn gsm liet vallen en bet scherm duizend barsten vertoont.

In het restaurant begonnen we met een cocktail van het huis en een veel te kleine martini gevolgd door een gaspacho voor mij en een gemarineere meloen met hesp voor mijn tafelgenoot gevolgd door samosa’s voor mij en rouget aan de overkant van de tafel en tot slot een moelleux voor de wederhelft en een vegan chocoladeganache met licht gekookte aardbeien voor mij. Lekker restaurantje en een van de weinige met goede vegetarische opties. Enige nadeel is dat de kok zijn eten niet echt goed kruidt en de een iets hogere prijs wellicht ook voor een iets hogere kwaliteit van producten zou zorgen wat het geheel nog net iets lekkerder zou maken. Want de gerechten waren zeker modern en origineel genoeg en mooi gepresenteerd om zich te onderscheiden van de dertien-in-een-dozijn restaurantjes overal.

Na het eten maakten we nog een romatische wandeling door het erg mooie Sarlat-le-caneda waar veel straatartiesten aan het werk waren en de terrasjes vol zaten met eend en gans etende mensen.

Zondagochtend vertrokken de nichtjes tot zeer grote spijt van onze twee alweer richting Belgie. Oma en opa hadden hun fietsen bij en in het huisje stonden er ook fietsen voor Zoon en ik en hier vlakbij loopt de voie verte, een zalig fietspad op een oude spoorbedding. We maakten een superleuke tocht van bijna 22 km van saint julien de lampon tot bijna in Carsac Aillac. Ik heb het fietsen pas recent ontdekt maar was echt blij dat er hier fietsen stonden want ik kan zo hard genieten van enkele uurtjes fietsen. Bovendien was het fietspad echt geweldig, altijd gescheiden van de openbare weg, goed aangeduid en zo goed als vlak, wat in deze heuvelachtige streek geen evidentie is.

’s Avonds reden we naar Les Pirates de Perigord. Dit is echt een aanrader voor gezinnen met kinderen. Aan een vijver met eenden en een gans staan een stel picnictafels. In verschillende autootjes kan je dan eten en drinken kopen. Een auto met hapjes, een met een pizza-oven waar heerlijk luchtige pizza’s worden gemaakt (zelfs het deeg wordt ter plekke gerold) en dan nog een met een beperkt aanbod drinken en een ijsjeskraam. Het toilet zit in een soort minibestelwagentje. Je eet de pizza niet uit een bord, maar uit de doos. Maar de omgeving is zo leuk met een fontein, ‘waterval’, bootje en oude auto’s en de pizza is smakelijker dan in menig restaurant en zo buiten eten terwijl de avond langzaam valt en de kindjes zich te pletter amuseren met al die eenden vlakbij waardoor dit niet te missen is. Toen we terug naar de auto stapten, las ik bovendien dat de eenden gered waren uit de foie gras kwekerijen en toen groeide mijn sympathie alleen nog.

Op maandag trokken we terug naar Carsac Aillac voor een wandeling. We hadden eerst wat moeite om het vertrekpunt te zoeken omdat we maar de helft van de 13km lange wandeling wilden doen, maar uiteindelijk hebben we toch een fijne toch van 7km gedaan. Eerst over de voie verte en dan een eind over het keienstrand langs de Dordogne en dan door de velden. Intussen zijn de kinderen alweer het zwembad ingeplonsd, zit de wederhelft te lezen en zijn de omi en opi inkopen gaan doen voor het avondeten.

In de afdeling minder leuke dingen tenslotte: de Dochter is zaterdag bij het verlaten van het zwembad in een bij gestapt waardoor ze nog wat pijn heeft bij het stappen en dus minder mobiel is. Zwemmen lukt gelukkig probleemloos. Daarnaast is ze ’s nachts ook al enkele keren uit haar bed gevallen. Ze probeert ook elke dag veel zonder bandjes te zwemmen waarbij we haar werkelijk geen milliseconde uit het zicht mogen verliezen. Broer zwemt altijd zonder bandjes en doet dat goed, maar is veel voorzichtiger en waagt zich zelden over de helft van het zwembad. Hij voetbalt in het zwembad; schopt de bal van de kant keihard in het water en wij moeten die dan proberen pakken en een goal maken aan bet trapje.

Voor donderdag hebben we een wandeling met een ezel gereserveerd, daar kijken we allemaal superhard naar uit. Voor de rest weten we het nog niet. Ik heb een lijst met toffe activiteiten samengesteld en we kunnen ook altijd nog eens gaan fietsen of wandelen. Kanovaren zal misschien nog niet voor dit jaar zijn, ze vragen dat de kinderen oud zijn dan 5 en 25 meter kunnen zwemmen. Tegen volgende zomer zou dat geen probleem meer mogen zijn voor onze dappere dochter.

 

Dordogne 2018 deel 1; zwembadpret en dieren

Op zondag 1 juli stond de wekker al om 5 uur en netjes zoals gepland zat iedereen om 6uur in de auto.  Op 500 meter van ons huis werden we al meteen gestopt door de politie voor een alcoholcontrole. Uiteraard negatief, maar de wederhelft was even van zijn melk waardoor hij de verkeerde afslag nam. Geen erg. Nog even tanken en dan en route!

De tocht verliep vlot. We moesten een drietal keer kort aanschuiven door ongelukken of wegenwerken maar konden verder steeds vlot doorrijden. Om de tzee uur eens stoppen om de benen te strekken of het toilet te bezoeken. De kindjes hielden zich bezig met de luistercd De Mestkever en de Ipad die ik had volgeladen met Netflix downloads.

Om 15 uur bereikten we onze bestemming al, het kleine dorpje Saint-Julien-de-Lampon, aan de oevers van De Dordogne. Het was er bloedheet en de kindjes doken na het opblazen van al de zwembadtoestanden zoals een haai en een nagelnieuwe door de Dochter persoonlijk geselecteerde flamingo, meteen het zwembad in voor een verkoelende duik. En bleven daarin ronddobberen tot het tijd was voor de traditionele eerste-avond-spaghetti. Na een tweetal uur kwamen ook de nichtjes aan en was het zwembadplezier volledig.

Zoon had beslist dat hij wou gaan wandelen en dus zocht de oma voor meneer maandagochtend een wandeling uit in de buurt. We reden naar het naburige dorpje Sainte Mondane waar we een fijn parcours van 6,5 km volgden dat vooral beschut door het bos liep en langs het kasteel en af en toe een mooi uitzicht bood. Want het was ook wel met wat klimmen en dalen. Zoon vind het vooral leuk om de signalisatie in de vorm van gele pijltjes, hoekjes en kruisen te zoeken en de weg te tonen. Hoogtepunt van de wandeling was de weide met drie ezels waar je gewoon op kon lopen aan het begin van de wandeling. Niks zo leuk als eerst flink knuffelen met een ezel. Het kind heeft duidelijk mijn genen.

De namiddag bestond, zoals elke namiddag tot hiertoe, volledig uit zwembadpret. We moeten de kinderen bijna vastbinden om ze in het heetst van de dag uit het water te houden en eens ik om 15u het signaal geef dat ze zich mogen klaarmaken, komt Zoon er 5 uur lang niet meer uit. En voor het eerst gaat dit volledig zonder bandjes. Ik ben best wel fier. Ook kleine Zus eist om het zonder bandjes te doen. Ze zorgt daarmee voor een heus avontuur op zich. Want alhoewel ze het brevet ‘zwembadveilig’ heeft behaald in juni, is dat toch met een korrel zout te nemen. Ze kan, zoals het brevet vereist, inspringen, enkele meters zwemmen en er dan weer uitklimmen op eigen kracht. Maar ze houdt totaal geen rekening met haar kunnen of met volwassenen in de buurt en zwemt gewoon overal naartoe. Om dan na een meter of 5 richting bodem te gaan. Ze waarschuwt ook niet wat ze gaat doen dus je kan haar letterlijk geen seconde uit het oog verliezen. Dat is behoorlijk spannend. Het resulteert ook in het feit dat we haar na een tijdje toch vragen om bandjes aan te doen zodat we ook eens met zoon kunnen zwemmen of zelf wat meer ontspannen maar dan is ze eerst zo boos dat ze als een krab in het water drijft voor een half uur of eerst uit het zwembad gaat zitten wenen omdat we niet als eerste geboren is… maar voor de rest chapeau voor allebei wat hun zwemkunsten betreft!

Op dinsdag drie juli trokken we naar het Reserve Zoologique van Calviac. Hier waren we vijf jaar geleden ook al eens geweest en dat was toen erg meegevallen. Bovendien was het super dichtbij. Het is een klein atypisch dierentuintje op een heuvel waar je tussen de aapjes en de vogels kan wandelen. De verschillende soorten aapjes zijn het leukste. Maar we hadden geluk dat het net voedertijd was waardoor de tapirs even heel actief waren en gingen zwemmen. De manenwolf is ook erg mooi. Ben je in de buurt met kleine kindjes dan is deze supersympathieke dierentuin een must.

Na een lange namiddag in het zwembad ging het ’s avonds naar Domme, een pittoresk vestigingsstadje op een heuvel. We hadden er gereserveerd in de Pizzeria des Templiers wat een beetje een idiote naam is in mijn ogen maar het terras was gezellig en de pizza best lekker. De gin tonic vooraf ook.

In de nacht van dinsdag op woensdag kregen we een enorm onweer te verwerken. Het bleef maar duren. Geen idee of het daardoor was, veel kans van wel, maar daardoor kon de Dochter tussen een en drie ’s nachts niet slapen omdat ze voortdurend moest huilen en uit haar zetelbed viel en bang was in het donker. Gelukkig kon ik op woensdag een grote middagdut doen om al die verloren slaap in te halen terwijl de kroost aan het zwemmen was.

Woensdagochtend namen we de Dochter mee op wandeling. Zoals gevreesd was ze moe en moest ze gedragen worden van zodra de weg wat steil, saai of warm was. Gelukkig liep ons pad soms ook wat in het groen en was ze al eens te motiveren om te helpen speuren naar de pijltjes of een loopwedstrijd aan te gaan met broer. Omdat ze niet echt graag wandelt zijn we na een tijdje dan maar gewoon een ijsje gaan eten in Sarlat waarna we onze wandeling niet echt terugvonden en de markt die er op dat moment zou moeten zijn al evenmin en tot slot ook de auto niet. En wanneer we onze route terugvonden was hij twee keer onderbroken, een keer door werken en een keer door twee hekken die de weg afsloten. De eerste keer zijn we braaf om gestapt maar bij die hekken zijn we er wel gewoon over geklommen.

De namiddag werd dus door de meestendoorgebracht in bet zwembad, door mij dus ook deels in mijn bed, maar we zagen de lucht steeds zwarter worden en tegen zes uur ’s avonds moesten we plots alles wat buiten of in het zwembad stond naar binnen slapen want er barste opnieuw een hevig onweer los. Dat bleef aanhouden en die avond moesten we voor het eerst binnen eten.

Vanmorgen werden we wakker met een zwaar bewolkte lucht en voor vanmiddag voorspellen ze opnieuw regen. Het blijft vandaag ook vrij koel met twintig tot drieentwintig graden. Maar vanaf dit weekend komt de grote hitte er weer aan met temperaturen boven de dertig graden.

Vanmorgen nog niks gedaan. We houden ons wat bezig met lezen, voetballen en spelen. We zien wel. Misschien dat vandaag een rustdagje wordt.

Groeifeest: verslag

Vorige zaterdag was het zo ver. Het eerste leerjaar van onze school, waaronder dus Zoon, vierden hun groeifeest.

Misschien nog een woordje wat er hieraan vooraf is gegaan. Op onze school wordt er voor de zesjarigen (helaas, in mijn ogen) geen lentefeest georganiseerd. Een drietal jaar geleden nam een groepje ouders voor het eerst het initiatief om zelf de handen uit de mouwen te steken en een feest op te zetten voor alle kindjes van het eerste leerjaar, los van geloofsovertuiging. Geen communie, geen lentefeest, maar een groeifeest.  Een goede maand geleden is dan een groepje ouders beginnen vergaderen om ook voor onze kinderen zoiets in elkaar te boksen. Ik was ontzettend blij met dit initiatief, want ik ben geen fan van een feest om het feest en had geen ambitie om zelf voor onze familie nog iets te organiseren, maar hecht wel belang aan waarden en rituelen en een manier om onze oudste toch wat in de bloemetjes te zetten en zijn overgang van kleuter naar kind te vieren.

Zaterdagochtend begon razend druk. Aan elk gezin was gevraagd om drank en een groentegerecht mee te brengen, een tafellaken, iets van drank en bloemetjes om de tafels mee te versieren. Ik had ons gezin ook nog opgegeven om cupcakes te voorzien. Die hebben de wederhelft en de Zoon vrijdagavond gebakken, nog na de uitzwaaifuif op school, als de Dochter al in bed lag. Zaterdagochtend moest er dan nog aardappelsla gemaakt worden.

Om 10 uur verzamelden alle kindjes, ouders en enkele broers en zussen dan op de speelplaats van de school, die we voor dit feest mochten gebruiken. Er stond een onthaal klaar met koffie en de taarten en cupcakes die we met enkele ouders hadden voorzien. Zelf was ik te zenuwachtig om iets te eten! Straf… Alle kinderen verdwenen meteen in de schooltuin om samen te spelen terwijl de ouders rustig hun koffie dronken.

Na een goed half uur werd dan gestart met de hele groep die samen het Groeilied zong (aangeleverd door An Pierlé) onder begeleiding van enkele muzikale papa’s en broer. Supertof! Daarna volgde het eerste deel van een verhaal over groeien dat twee ouders afwisselend brachten in verschillende delen.

En dan was het tijd voor de eerste workshop. Elk kind kreeg 4 papieren bloemen. Ze kregen ook een papier met daarop een verzameling talenten (sterk, slim, snel, vrolijk, lief,…) en twee namen van klasgenootjes. Aan die klasgenootjes moesten ze dan een talent geven, via de bloem. De bloem mochten ze dan verder versieren en tot slot de blaadjes dichtvouwen. De ouders gaven met de derde bloem een talent aan hun kind en tot slot mocht elk kind ook een bloem en talent voor zichzelf maken. De dichtgevouwen bloemen werden dan verzameld.

Daarna volgde nog een rustmoment met een volgend deel van het verhaal waarna twee ouders de hele groep kindjes meenam naar de turnzaal voor een fysieke workshop rond samenwerken en een parcours. De rest van de ouders zette intussen al alles klaar voor het middageten en mocht al wat aperitieven in het zonnetje.

Daarna volgde het laatste stuk van het verhaal over groeien en mocht elk kind enkele zonnebloemzaadjes planten. Ze kregen ook elk een kussensloop met alle talenten op gezeefdrukt. Samen met het bloempotje een mooi aandenken aan deze dag.

En toen kwam het allermooiste moment. De kindjes gingen in een kring staan rond enkele grote teilen water, de ouders in een tweede kring daarrond. Elk kind kreeg lukraak 4 dichtgevouwen bloemen met talenten toegestopt. En onder het zingen van het Groeilied, werden die bloemen in te water gelaten. Waarna ze zich heel langzaam openden. En elk kind zijn eigen talenten mocht verzamelen en ontdekken. Dit was echt een magisch moment.

En dan was het nog tijd voor een groepsfoto en gezellig samen eten, al verdwenen mijn kinderen meteen weer in de tuin om te gaan spelen en hadden ze het veel te druk om te eten. Maar wij genoten van (al dan niet vegetarische) hotdogs en de heerlijke gerechten die iedereen had meegebracht.

Het was een ontzettend geslaagd en mooi groeifeest, echt een cadeau aan alle kindjes en hopelijk een herinnering die ze voor altijd meedragen. Je zag zowel ouders als kinderen echt genieten. Het extra mooie was ook dat elk kind aanwezig was, ook de paar kindjes die godsdienst of islam volgen. Echt een feest voor iedereen. Hier geniet ik nog lang van na.

 

Prison Escape in Breda

Maandag trokken we met het hele team naar Breda om er te gaan ontsnappen uit de gevangenis. Ik had op voorhand de site eens bekeken en wauw, wat een mooi gebouw is die koepelgevangenis! Echt veel info over hoe het spel in zijn werk zou gaan, was echter nergens te vinden. Net als de meeste collega’s ging ik uit van een escaperoom-achtig iets. En dat is naar ik hoor geweldig leuk om te doen. Ik had dus echt superveel zin in deze uitstap.

De hele ervaring viel echter behoorlijk tegen. Ik kan deze teambuilding niet aanraden.

Misschien lag het deels aan de verkeerde verwachtingen. Met een escaperoom heeft prison escape niet veel te maken. Je werkt niet samen aan opdrachten. Het is veel meer een rollenspel. In de gevangenis lopen 80 acteurs rond en het is alleen door in interactie te gaan dat je kan ontsnappen. Dat is een heel ander concept.

Het was me ook veel te vaag. Je wordt met wildvreemden in een cel opgesloten en je krijgt op geen enkel moment iets van uitleg. Met als gevolg dat na een uur zeker de helft van ons team eigenlijk nog totaal niet wist wat te doen. Je zwalpt maar wat rond in die immens gevangenis en hebt eigenlijk geen idee van wat je moet doen. Sommige mensen zijn daar beter in dan anderen en ontdekken blijkbaar wel snel of iets minder snel wat ze moeten doen. Maar er zijn veel verschillende verhaallijnen en wat werkt bij de ene, doet helemaal niks bij iemand anders.

Ieder speelt dus zijn eigen verhaal. Van teambuildende kwaliteiten is er totaal geen sprake. Het was ieder voor zich of hoogstens voor groepjes van 2 of 3 mensen. Je bent ook afhankelijk van externe factoren.

Tot slot is de hele ervaring niet aan mij besteed. Je wordt echt behandeld als een gevangene en vrolijk afgebekt door de ‘cipiers’ en dat begon al heel gauw mijn keel uit te hangen. Ik ben slecht met gratuite autoriteit en van in het begin kwam alles in mij gewoon keihard in opstand tegen dat hele systeem. Als je dan na een uur nog geen flauw idee hebt van wat je moet doen, dan haak ik gewoon af. Ik heb samen met nog enkele collega’s gewoon drie uur gewacht tot het voorbij was. En dan zijn er wel acteurs die proberen je terug in het spel te betrekken, maar op een heel dwingende en vervelende manier en dat is iets waarop ik nog veel harder afhaak. Ik besefte achteraf wel dat er momenten waren waarop iemand me probeerde te helpen, maar op het moment zelf was ik veel te hard bezig met balen om dat op te merken. Of je ontsnapt of niet hangt trouwens ook niet perse af van het uitvoeren van opdrachten. Een collega is kunnen ontsnappen door gewon twee uur slaafs achter een actrice aan te hossen en alle belachelijke dingen te doen die die voorstelde. Bij andere mensen stond de poort gewoon ineens open. Tja.

Give Away: Headspace

Ik uitte me hier reeds als een Headspace-fan. Omdat 1 miljoen mensen een abonnement hebben op de app, mag ik een gratis toegang gedurende 1 maand weggeven. De code geldt maar enkele dagen, dus morgenavond loot ik een gelukkige uit de reacties hieronder.

Wil je graag winnen? Gewoon reageren en een portie geluk zijn voldoende. Harmonie en kalmte van geest gedurende één maand zullen de uwe zijn. Graag gedaan!