Inmiddels zijn we alweer even terug in het land, maar ik heb nog niet verteld over onze laatste dagen in Piëmonte…
Hoe mooi en rustig ons dorpje op de heuvel ook was en hoe magnifiek het uitzicht vanop ons terras, na enkele dagen begon ik me wat rusteloos te voelen. Ik had onlangs Grand Hotel Europa en La Superba gelezen van Ilja Leonard Pfeijffer en dat laatste boek gaat over Genua en had me enorm geprikkeld. Ik had, nu we er zo dichtbij waren, dus enorm zin om die stad te gaan verkennen. Sowieso al, maar helemaal na dat boek.
De tocht erheen was al een kleine expeditie, eerst een half uur doen over 25km langsheen middeleeuwse stadjes en kronkelbaantjes om dan eindelijk de autosnelweg te bereiken en de resterende kilometers in een wip te overbruggen via een eindeloze rij tunnels. Tot de zee in zicht komt en de haven en het verkeer stropt op de drukke wegen rond de stad. Onze gps werd gek van de stad en kon zich daar niet localiseren maar met Waze lukte het gelukkig wel redelijk eenvoudig om een parking te vinden aan de porto antico.
De stad overviel me. Het voelde tegelijk als thuiskomen in de drukte van een stad, maar ook als een bad in iets onbekend en overweldigend. Gaandeweg sloep ik in paniek. Er was hier zo ontzettend veel te bezoeken en we hadden maar een dagje. Of konden we het de kinderen aandoen om in onze paar resterende dagen nog eens drie uur in de auto te gaan zitten om een stad te bezoeken? Er was hier gewoon teveel en ik wou het allemaal zien en proeven.
Genua staat vol oude palazzo’s, sommige ingenomen door banken en bedrijven, andere bewoond, een hele resem andere ingericht als museum. Je kan een dagpas kopen en daarmee voor weinig geld alles zien. Maar dat was met de kinderen geen haalbare kaart helaas. Maar ik kon ook geen vrede nemen met deze stad te bezoeken en geen enkel van deze waanzinnig mooie huizen te bezoeken. Dus sloten we het compromis om er 1 uit te kiezen en te bezoeken en voor de rest gewoon wat de stad te verkennen.
We bezochten het Palazzo Spinola di Pellicceria. Dit kon enkel begeleid. De oudere Italiaan stipte in het begin nors aan dat het geen gegidst bezoek was, dat hij enkel begeleidde omdat je niet alleen in het gebouw mocht. Maar gaandeweg ontpopte hij zich tot een bevlogen verteller en kregen we toch heel wat info over het gebouw. Er was origineel interieur te zien, we kregen wat geschiedenis mee, maar er hing ook een heuse kunstcollectie. Ik vreesde even dat de kinderen er hun aandacht niet bij zouden kunnen houden, maar omdat het tempo van het bezoek hoog lag, viel dat enorm mee. Ik keek mijn ogen uit. Maar als je Genua ooit bezoekt, zeker zo’n 24 uur of 48 uur kaart nemen en verschillende musea doen.
We wandelden nog wat door de stad. De stad stal bijna onmiddellijk mijn hart. Het is een echte havenstad, een smeltkroes van nationaliteiten, gelukszoekers, aangespoelde mensen, mensen die er al heen hun leven wonen. Ondanks het feit dat er waanzinnig veel te zien is en er best wat toeristen zijn, is de stad nog niet doodgeknepen door het toerisme en krijg je er een heel authentieke ervaring. Pfeijffer noemt de kleine straatjes in zijn boek het labyrint, en zo is het ook wel. Je kan er eindeloos ronddolen. Je moet er wel tegen kunnen dat je dan plots middenin de hoerenbuurt terecht komt, of in een volstrekt arabische buurt. Onveilig voelden we ons echter nooit en als je dan twee afslagen neemt sta je algauw weer op een gewoon pleintje met een kerk of een terrasje. Je kan er heerlijk ronddolen en steeds weer nieuwe aspecten van de stad ontdekken.
We hebben de schrijver trouwens ook twee keer gespot, hij zat in perfect kostuum iets te drinken op een terrasje en struinde door de straten in het historisch centrum… Toch een ervaring.
Het werd al later en we hadden het grote aquarium nog niet bezocht. En het museum van de zee. Of de oude vuurtoren, de lanterna. Er zat dus toch niks anders op dan de volgende dag terug te komen. Dat werd een museumdagje. De ochtend spendeerden we in het aquarium. Het zou het grootste van Europa zijn. Het was mooi, maar nu niet het beste dat we ooit zagen. Het was er ook ontzettend druk. Maar wel heel fijn om met de kinderen te doen en je bent er echt een hele ochtend zoet mee, het is effectief heel groot. Tip: koop je kaarten enkele dagen op voorhand, want het is vrij kostelijk en dan zijn de tarieven aanzienlijk lager.
Daarna doken we de oude stad in voor een pasta in een mini restaurantje en keerden dan terug naar de porto antico om het Galata Museo Del mare te doen. Dit is een pak goedkoper maar ook enorm groot en heel boeiend. Helaas was er amper uitleg in het Engels, hier en daar was er iets vertaald maar 90% van de borden was eentalig Italiaans. Niettemin keken we ook hier onze ogen uit. Je krijgt er de geschiedenis van de stad, van de zeevaart daar, hoe dit de rijkdom van de stad heeft vergroot. Er zijn enkele boten op schaal nagebouwd waar je eens doorheen kan lopen, ideaal voor de kinderen. Maar er is ook een groot deel gewijd aan migratie en aan een scheepsramp. En op de bovenste verdieping heb je een magnifiek uitzicht op de stad.
Na twee musea waren we bek af, dus de rest van deze stad hebben we helaas zo moeten laten. Maar wat een stad. Hier kan je gerust een dag of 5 spenderen volgens mij.
