Maandje ouderschapsverlof

Ik heb er net een maand vrij opzitten. En wat is die voorbij gevlogen. Nooit gedacht dat een maand zo snel kon gaan.

De eerste twee weken waren we op reis. Dat vliegt altijd voorbij natuurlijk.Week drie was het Gentse Feesten en was ik heel de week thuis met de kinderen. De verslagen van die drie weken konden jullie hier reeds lezen.

En dan kwam alweer de laatste week van mijn maandje vrij. Deze week waren de kinderen overdag op paardenkamp. Behalve ze afzetten en ophalen had ik dus helemaal niets te doen. Omdat de wederhelft wel weer aan het werk was en ik niet tegen een lege agenda kan, regelde ik nog snel wat leuke afspraakjes met vriendinnen. En zo werd een lege week uiteindelijk nog een weekje vol me-time.

Aangezien ik geen rijbewijs heb en de wederhelft soms naar kantoor moest, had ik voor maandag- en woensdagochtend geregeld dat de kinderen konden meerijden met een klasgenootje uit de buurt. Die mama heeft geen auto maar huurde er één via Dégage. Ik besloot gezellig mee te rijden en na het afdroppen van de kroost dronken we op maandag nog een koffie met bijhorende koffieklets. Op woensdag gingen we samen met de honden wandelen. Supergezellig eigenlijk.

Op dinsdag werkte de wederhelft van huis uit en kon ik kampvervoer en hond dus aan hem laten en sprong ik al vroeg op de trein richting Leuven. Ik was al jaren niet meer in mijn oude studentenstad geweest en zoals verwacht was er erg veel veranderd. Andere winkels, heel nieuwe wijken,… Ik keek mijn ogen uit. We struinden wat langs de winkels maar spendeerden vooral veel tijd op terrasjes om te eten, te drinken en bij te praten. Heerlijke veggie lunch bij Noordoever (zo zonde dat de vergelijkbare Komkommertijd in Gent weg is). En ik kreeg nog een laat kerstcadeau, een hoodie waar ze een whippettekening op heeft aangebracht. Ik ben er superblij mee uiteraard.

Ook donderdag nam ik de trein, deze keer naar het mij onbekende Zottegem, waar een andere vriendin in de buurt woont. Vroeger woonde ze in Gent en zagen we elkaar vaak, nu is het wat meer zoeken om af te spreken. Zottegem bleek klein en het was erg wennen aan winkelstraten waar gewoon heel de tijd auto’s door mogen rijden en het zeer beperkte vegetarisch aanbod. Maar uiteindelijk vonden we wel lekker eten alweer gezellig buiten op een terrasje en we maakten nog een wandeling aan de Bevegemse Vijvers.

Op vrijdag tenslotte gingen we langs enkele kleine meubelwinkels in Gent om inspiratie op te doen qua zetels en eettafels en hadden we ook een verkennend gesprek bij Camber. Heel interessant allemaal. Ik heb op zich best een concreet idee van wat ik allemaal wil in het nieuwe huis, maar of het budget mee wil… We trokken op tijd naar de manège maar de kinderen hadden nog geen zin om opgehaald te worden, dus we bleven nog een uur plakken op het terras daar en trokken daarna rechtstreeks naar De Frietketel voor de beste frietjes van Gent.

Op zaterdag gingen we naar de Decathlon omdat Zoon alweer uit zijn sport- en stapschoenen is gegroeid. Intussen zitten we al aan maat 41. Hij heeft grotere voeten dan mij en moet nog 11 worden, slik. Dat is zo wel een winkel waar ik zou kunnen blijven kopen. Ik was nog een heel eind in de weer met het klaarleggen en inpakken van de rugzakken voor de kinderen die vanmorgen op scoutskamp zijn vertrokken.

Op zondag ging heel het gezin paardrijden. Eerst Dochter en de Wederhelft bij de beginnelingen en dan Zoon en ik bij de half-gevorderden. Kon ik dus drie paarden opzadelen (Zoons paard zat het uur ervoor al in de les en was dus al klaar). Van zo’n middagen geniet ik eigenlijk nog het meest. De wederhelft had zeker 13 jaar niet meer gereden en zat er vrij stijfjes op in draf maar mocht toch mee in gallop en dat ging hem vlotter af. Hij moet meer sporten van de kinesist na een schouderprobleem dus kijk, het was nodig. Daarna trokken we nog naar de schoonouders voor een zomerse bbq en we waren vrij laat thuis (toch naar kindernormen) (die deze zomer echter ook wel op zuiders uren leven, zeker De Dochter).

Gentse Feesten 2022

Ik schrijf dit terwijl de laatste zatte feestengangers stilaan naar huis verdwijnen. De eerste Gentse Feesten sinds Corona, in 3 jaar. De kinderen waren al helemaal vergeten wat het precies was. Zelf was ik er wat bang voor. Geen zin in lange slapeloze nachten, vandalisme, parkeerproblemen,…

Maar het werden prachtige Feesten. De druktste ooit (meer dan 1.7 miljoen bezoekers), en toch heb ik elke nacht relatief goed geslapen. We zijn de hele periode gewoon thuis geweest, ook voor het eerst in eeuwen, sinds de kinderen er zijn ontsnappen we meestal enkele dagen naar zee. Sinds ze onze straat afsluiten met van die gele betonblokken en het hele centrum enkel voor bewoners te parkeren is, is de leefbaarheid enorm toegenomen. Ook al liep er hier bij momenten 260.000 man door de straten. Chapeau dus Stad Gent voor de goede organisatie.

Toen we vrijdagavond thuiskwamen van Frankrijk, was onze straat helemaam afgesloten omdat het openingsevenement om de hoek in volle gang was. Gelukkig mochten we als bewoners de straat nog in en konden we zelf parkeren, zij het niet bij een laadpaal want die stond achter een wegblokkade waar je niet langs kon. Er steeg een heteluchtballon op in de straat en plots kregen we vuurwerk boven ons koertje. Een warm welkom!

Zelf spendeerden we het meeste tijd op MiramirO, het circus/straattheaterfestival in onze buurt. Als eerste voorstelling zagen we Exit van Circumstances, meteen een voltreffer. Een combinatie van acrobatie en dans opgebouwd rond enkele deuren en een balansbord. Echt zalig om zien en een aanrader. Met zijn 55 minuten wel aan de lange kant en de opbouw was vrij traag, dus de voorstelling zou van 4 naar 5 sterren kunnen gaan moesten ze het condenseren naar zo’n 40 minuten en wat knippen in het repetitieve begin.

De dag nadien waren we een kwartier te vroeg voor gratis tickets voor Alleen van Joren De Cooman maar we waren toch al hopeloos te laat, we stonden 70e in een rijtje voor 60 beschikbare kaarten. En het was die dag ook te heet om overdag naar buiten te gaan, dus die dag zagen we niets.

Ook omwille van de hitte misten we maandag een voorstelling om 19u, maar Zoon en ik tekenden wel present om 20u voor Clan Cabane van La Contrebande. Acrobatie met trampolines en houten stokken. Opnieuw een grote aanrader. En tegen 20u was er geen zon meer op het plein dus ondanks de 35 graden was het toch net doenbaar om daar een uur op de grond te zitten kijken.

Dinsdag was het alweer de laatste dag voor MiramirO, mooie liedjes duren nog steeds nooit lang. We sloten af met twee voorstellingen. We gingen deze keer een half uur op voorhand aanschuiven en konden zo tickets bemachtigen voor On Point, een wandelvoorstelling waarbij twee acrobaten gebruik maken van de omgeving voor hun show. We dronken nog aarbeiden daiquiri’s op het gezellige festivalterras en Zoon en ik besloten nog tot 23u te blijven voor Renée, de laatste voorstelling van het festival van Sinking Sideways. Geen echte kindervoorstelling, het was vooral een soort enorm repetitief turnen, maar het zat perfect in elkaar en we hebben er erg van genoten op deze tweede heetste dag ooit in België…

Grappige noot; op de vorige editie drie jaar geleden was vooral De Dochter helemaal gek van het ballenbad en werd er volop deelgenomen aan workshops, maar daar voelde de kroost zich dit jaar te oud voor… Dat was ‘voor de kleintjes’.

Maar helemaal gedaan was het nog niet, want de circustent van Circus Ronaldo bleef nog een halve week staan en ik had nog kaarten voor de laatste voorstelling op zaterdag. Het was proppen om allemaal in de kleine tent te raken en de mensen rondom ons waren helaas niet heel sympathiek (een enorm brede en grote mens die zich gewoon zonder omzien rechtvoor onze mini dochter plofte zodat zij alleen nog een muur van vlees zag, de mensen achter ons die heel de tijd hun knieën in onze rug staken en heel de voorstelling door commentaar hadden op alles wat bewoog) maar de voorstelling maakte dat allemaal goed. In Swing komt de jonge garde van Circus Ronaldo aan het roer met als resultaat een heerlijk ouderwetse voorstelling vol oude muziek en het acrobatisch en komisch talent van de vijf circusartiesten. Geen halsbrekende toeren of fenomenale stunts, maar heel veel vakmanschap, humor en entertainment.

De rest van de Gentse Feesten spendeerden we nog deels op de kermis, beetje horror voor mij maar de kinderen weten daar nog altijd wel entertainment te vinden. We beklommen ook de 444 trappen van Sint Baafs (derde keer al en ik blijf het leuk vinden om te doen; eerst de fysieke inspanning en dan dat magnifieke zicht als beloning). We aten de heerlijke vegan pastry van Catberry, de kinderen gingen kijken naar Wim Claeys die hen op school twee keer Gentse liedjes kwam leren. Ik heb het programma deze keer niet echt uitgepluisd op zoek naar optredens, maar we kwamen op den bots nog hele leuke straatmuzikanten tegen, zoals de mannen van Naft die dansmuziek spelen op blazers en de Feesten op hun kop zetten. Of twee jonge gasten die magische dingen deden met twee grote xylofoons. De enige traditie die dit jaar wat ontbrak was muntthee en gebak in den Baudelo; de tent stond er wel maar we zijn er gewoon niet geraakt.

En behalve de man die hier vlakbij in het water is gegooid en verdonken hier in de buurt weinig drama. Cosmo had gisterenavond toen een probleem toen er twee meisjes gingen plassen achter een stuikje op ‘zijn’ plasgras en hij die tegen kwam, met veel gegil als gevolg, en het was weer een werk om hem weg te houden van de half opgegeten worsten en plasjes braaksel en ondanks de glasloze feesten het vele gebroken glas, maar al bij verliep het allemaal relatief rustig en aangenaam. Maar het is ook wel weer goed dat de rust nu even terug aan het keren is in de stad, alles opgekuist en afgebroken kan worden en de Feesten weer in de kast kunnen tot volgend jaar.

Monbazillac dagen 11, 12 en 13

De laatste dagen in Frankrijk werden, zoals intussen hier ook het geval is, tropisch. Van 30 naar 37. Intussen zijn we alweer enkele dagen thuis, maar toch nog een kort eindverslagje.

Op woensdag zetten we onze wekker om 7u zodat we voor de grootste hitte nog een grote wandeling konden maken. We stapten een lus rond het gehuchtje Monbos en spotten daarbij een hert op de baan, veel loslopende honden die soms moeilijk af te schudden waren, stieren op de weide, zonnebloemen, roofvogels en het kleinste gemeentehuis dat ik ooit zag. Het was ondanks het vroege uur al puffen en zweten maar we haalden toch onze 7,5 km.

Na de wandeling was het zoals steeds siësta gevolgd door zwemmen. Om 19u trokken we de hitte in naar Bergerac voor een maaltijd in een Pakistaans restaurant. Het was bakken en braden op het terras maar desondanks genoot iedereen van het lekkere eten en het gezelschap.

Op donderdag, alweer onze laatste dag, bleven de kinderen thuis en gingen wij nog eens wandelen rond het kasteel van Monbazillac. Maar het was al te heet en we kortten onze wandeling in tot een luttele 3km. Intussen was zelfs onze frisse Franse villa goed aan het opwarmen. Gelukkig bracht het zwembad soelaas. Ik hield me bezig met de koffers te pakken en in te laden en ‘s avonds aten de bbq in de tuin en keken vanop het dakterras naar het vuurwerk in Bergerac.

Zoals altijd deze hete dagen kroop ik pas na zonsondergang in de ligzetel aan het zwembad. Nu werd de temperatuur hier heerlijk. Gewapend met muggenspray, een goed boek en Cosmo naast me lag ik daar tot na middernacht te lezen. Maar de laatste avond niet want Zoon was in grote paniek nu er naast 100 spinnen ook een duizendpoot rond zijn bed liep. Er zat niks anders op dan zijn matras te verhuizen en daar met drie mensen en een hond te gaan liggen puffen.

Op vrijdag stonden we op tijd op om aan de 830km lange terugrit te beginnen. In de ochtend liep alles vlot, beetje irritant dat er geen horeca was aan de snelladers waardoor we na de laadpauze alsnog naar een tankstation moesten rijden om een broodje te kunnen kopen.

Maar in de namiddag moesten we twee keer een kwartier aanschuiven aan de laadpalen. Die staan doorgaans maar aan één kant van de snelweg waardoor zowel vertrekkers als terugkerend verkeer hier samenkwam wat dus tot wachttijden leed. Een keer versperde een lossende vrachtwagen de toegang tot de snelladers waar al een kleine rij stond en reden we dus door naar de volgende. Maar iedereen had natuurlijk dat idee, die laders waren trager en er was er een van de vijf kapot. Nog verder rijden was echter geen optie meer, in dat stuk van Frankrijk zijn er blijkbaar weinig snelladers en onze batterij stond op 20 procent. Na twintig minuten konden we onze auto dan aankoppelen. Eerst nog wat gedoe eer hij een laadpas wou herkennen maar dan startte het laden op en een kwartier later hadden we 65 procent en daarmee raakten we thuis.

Eens thuis waren de Gentse Feesten echter begonnen en was de toegang naar de laadpalen op het pleintje afgesloten voor het openingsevent van de Feesten. We zagen een ballon opstijgen van in onze straat en terwijl we frietjes van de frituur smikkelden zagen we vanuit ons koertje het vuurwerk.

Monbazillac dagen 8,9 en 10

Zondagochtend hadden de kinderen geen zin in een wandeling. Het op reis zijn met een pre-puber van bijna 11 begint voelbaar te worden. Gelukkig had het oudste nichtje van 19 ook weinig ambities op buiten te komen en konden wij dus alleen op stap. We deden een mooie wandeling van 8km in een dorpje wat verderop. We deden 1 km dubbel omdat Cosmo zijn koelhalsband verloren was en we die moesten gaan zoeken. En gelukkig vonden. Nu het hier 36 graden is kunnen we dat ding niet missen.

Het einde van de wandeling liep langs asfaltbaantjes en toen kreeg Cosmo het toch wat lastig. Gelukkig passeerden we een kleine vijver waar hij meteen dankbaar in ging verkoelen.

De rest van de dag spendeerden we veelal verticaal en de kinderen in het zwembad.

Maandag trokken we in de ochtend naar het Chateau de Bridoire. Je kan het kasteel bezoeken, veel spelletjes doen met kinderen maar wij kozen voor het sportieve labyrinth. Hierbij moet je rondklauteren in het bos (neem dat gerust letterlijk, er kwamen vaak touwen aan te pas) en opdrachten zoeken en oplossen. We vonden 12 van de 13 opdrachten en hadden er maar 1 fout.

Om 17u vertrokken we alweer, om 19 u hadden we tickets voor een rondleiding in Lascaux 4, het museum waar ze de grot van Lascaux volledig in hebben gereconstrueerd. Op zich heel boeiend, maar de uitleg was enkel in het Frans en dat wat voor de kinderen toch minder evident. Maar we waren toch weer 2u uit de hitte, want zelfs om 19u was het nog 34 graden.

Het was 22u30 eer we thuis waren en we moesten nog wat eten, dus vandaag sliepen we allemaal wat langer. Wat ook maakt dat het na het ontbijt alweer te warm was om nog echt wat te doen. Er is hier geen mogelijkheid om in de buurt te wandelen en het was al te heet om er nog met de auto op uit te gaan. Bovendien is iedereen moe van de drukke dag gisteren. Dus lassen we opnieuw een rustdag in. We hebben wat met de kinderen in hun vakantie oefenboeken gewerkt en dan wat gelezen. Nu een siësta tot we straks wat gaan zwemmen…

Monbazillac dagen 6 en 7

Tijd voor een wandeling. Reizen met de hond = regelmatig activiteiten op zijn maat inlassen. We vertrokken op tijd voor een wandeling van 8km rond het Lac de L’Escourou. Een soort van stuwmeer dat blijkbaar als belangrijkste functie irrigatie heeft. Langs de kant stond veel uitleg rond de vogels die er zitten en we zagen effectief wel wat reigers, roofvogels en diverse soorten vissen.

Cosmo vond het vooral geweldig om zijn oververhitte pootjes (31 graden alweer gisteren) in het water te koelen.

Eens de bordjes met uitleg ophielden en we meer in de vlakke zon kwamen zat de wandelpret erop voor De Dochter. Gelukkig dacht de oma aan Geocache en bleken er rond het meer zeker 21 schatten verstopt. Op dat moment waren we de meesten al gepasseerd maar we konden er toch nog 3 vinden. Plots had iedereen weer plezier in de wandeling en werd er zelfs wat gemord toen we weer aan de parking kwamen.

Na een late lunch doken de kinderen het zwembad in. Het laatste uur zaten de drie meisjes te chillen langs de kant maar bleef Zoon met de hond spelen. Balletje gooien vanuit het zwembad. Zeker een uur lang, in de hitte. De hond is zelfs eens uitgegleden en in het water gevallen. Vandaag staan zijn pootjes vol kleine wondjes en er zit ook een sneetje in zijn lange staart. Hij wil ook totaal niet wandelen, alleen slapen. We denken dat hij dus pijn aan zijn pootjes en spieren heeft. Rustdag vandaag …

Na de ontsnapping van de vorige keer wou ik eigenlijk niet mee op restaurant, maar we gingen naar een Italiaan in Bergerac en het gezin wou graag mee. Opsluiten in de kapotte Bench zag ik absoluut niet zitten, dus hebben we gewoon alle ramen en binnendeuren gesloten en Cosmo in de zetel in de living gelaten. Ik denk niet dat hij echt rustig heeft liggen slapen toen we weg waren, maar hij is tenminste niet ontsnapt.

In het restaurant bleek de dienster overwerkt en bleek vanalles op (Evian, moelleux au chocolat, limonade, fuze tea,…). Gelukkig waren we eerst want de bediening was zo traag dat mensen soms weer opstapten. Bij ons kwam het eten gelijk met het aperitief op tafel. Het eten op zich was prima maar ook niet wauw. Maar uiteindelijk was het gezellig en waren alle buikjes gevuld. Op die van Zoon na die na zijn grote pasta en crème brullee thuis nog een appel heeft binnen gespeeld.

Vandaag dus rustdag. De Dochter zit al enkele dagen met een verkoudheid en is beginnen hoesten en er zit geen leven meer in de hond. Vandaag voorspellen ze 32 graden en tegen de helft van volgende week 38. Geen idee wat we dan nog kunnen doen want ik ben niet de persoon op heel actief te zijn in zo’n hitte en ik zit ook niet graag teveel stil. Misschien vroeg opstaan en dan gaan wandelen… gelukkig is onze villa goed aangepast aan de hitte en is er hier altijd wel een aangenaam plekje te vinden…

Monbazillac dag 4 en 5

Op woensdag maakten we een kleine wandeling van ongeveer 6km in het dorp hier. Het was een erg mooie route; voldoende beschut voor de ongenadige zon en voldoende afwisselend; avontuurlijke bospaadjes, de wijngaarden, verschillende vergezichten op het kasteel. Cosmo kon nu en dan veilig een stuk loslopen. Wel regelmatig geschrokken in het dorpje wanneer je langs een tuin loopt en er plots twee grote honden komen aangestormd en op het tuinhek springen. Cosmo was er niet altijd even gerust in.

Na de lunch keken de kinderen een film terwijl ik mijn favoriete stek in de hangmat opzocht. Daarna gingen ze zwemmen. ‘S Avonds gingen we enkele dorpjes verder op restaurant. Het restaurant The Walnut werd door Britten uitgebaat en had een deftig vegetarisch aanbod. Alleen was de burger op. Net wat de kinderen wilden. Gelukkig kon Zoon ook leven met het gerecht met burrata en was er voor De Dochter een side dish Mac and cheese. Het eten was lekker en fijn dat er zoveel aandacht was voor vegetariërs ; bij het hapje kwamen ze speciaal een veggie versie van de speciale kruidenboter brengen.

Maar lekkerst van al was toch het dessert. Mijn eerste Pavlova, zeker voor herhaling vatbaar.

Maar bij aankomt terug aan ons vakantiehuis wachtte ons een lelijke verrassing. Cosmo, opgesloten in een Bench in het huis, kwam ons overenthousiast tegemoet aan de oprit van het niet afgesloten terrein. Hij heeft zijn Bench gesloopt en daarenboven had een van de nichtjes een terrasdeur niet goed gesloten. Mijn hart stond stil als ik bedacht wat er allemaal had kunnen gebeuren. 300 meter verder passeert een moordend drukke baan. Hij had kunnen gaan zwerven… Ik ben er eigenlijk nog steeds niet goed van.

Toen we vanmorgen gingen kayakken op De Dordogne, is de Wederhelft dan ook thuisgebleven bij hond en ben ik alleen met de kinderen gaan varen. Geen idee hoe we het de rest van de vakantie gaan aanpakken, maar vandaag laat ik hem alvast niet alleen.

Op het dak gesprongen, ontsnapt uit huis, Cosmo verbaast ons hier alleszins met ongein die we nooit van hem hadden verwacht. Op de wandeling was hij nochtans een engel en ook overdag laat ik hem nu los op de niet afgesloten tuin ook al hebben we speciaal een lang touw bij. Hij blijft altijd bij mij en luistert perfect…

Het kayakken was maar 7km en we deden dat op een uurtje in plaats van de aangegeven anderhalf uur. De rivier is hier heel lui. Maar het was toch leuk om te doen. Nadien bracht de schoonbroer nog Mc Donalds mee, eens wat anders dan brood met kaas!

Vandaag is onze 15e huwelijksverjaardag. Maar aangezien we gisteren al uitgebreid hebben gegeten en twee dagen ervoor ook, denk ik niet dat we vandaag nog iets speciaal gaan doen…

Monbazillac dagen 2 en 3

Gisteren starten we de dag met een verkenning van het dorp. Dat was snel voorbij; al wandelend kwamen we ofwel op moordend drukke D wegen zonder voetpad of op doodlopende private wegjes. Exit wandeling in de buurt.

Terwijl iedereen inkopen ging doen bleef ik bij Cosmo. Beetje lezen in het laatste deel van de spannende The Dark Tower reeks van Stephen King. Na een Franse lunch met kaas en brood trokken we naar een naburig dorp voor een wandeling van 10km. Avontuur verzekerd, toen de meeste schoonfamilieleden na 5km moe waren en oververhit, werd besloten de tocht wat in te korten. Daardoor kwamen we op een bepaald moment langs bijenkorven gevolgd door een steile helling in een bosje zonder pad. Zoon en hond schrikten zich rot toen er bijen op hen kwamen zitten en ik kon met een paniekerige stormende windhond het bos in klimmen. Gelukkig werd niemand gestoken. Op zich was het wel een mooie tocht, tussen graanvelden en wijnranken en af en toe ook wat afkoelen in het bos. Uiteindelijk wandelden we 8,5 km.

‘S avonds gingen we met de familie op restaurant, pizza eten. Gezellig en lekker.

De eerste nacht had Cosmo vanaf 3u30 amper nog willen slapen en kon ik met hem op stap in de tuin tijdens een onweer. Behoorlijk uitgeput na een ochtend vol gejank en gekrab aan de slaapkamerdeur verschenen we toen aan het ontbijt. Maar na 8km stappen in de hete zon en een uur achter zijn bal aan rennen in de tuin sliep hij afgelopen nacht als een roosje.

Vanmorgen bezochten we Bergerac. Ik wist niet in hoeverre dat leuk genoeg is voor onze angstige hond, maar hij leek vooral blij dat hij met het gezin mee mocht. En met zijn koelhalsband aan en een tripje door een fontein bleef hij koel genoeg. Op de parking konden we onze mobiel overigens probleemloos aan een laadpaal hangen. Waardoor we bij vertrek weer 90procent capaciteit hadden.

De Dochter had weinig zin om te wandelen maar het ijsje op de terugweg maakte veel goed. Bergerac is een pittoresk stadje met kleine straatjes waar de Fransen soms door racen en oude schattige huisjes. Echt iets bezoeken kan natuurlijk niet met de hond erbij maar ik had niet het gevoel dat we echt heel veel misten. Het was prima om gewoon de sfeer op te snuiven met een wandeling

De grootste uitdaging hier is de niet afgesloten tuin. Gisteren vergat er regelmatig iemand de deur dicht te houden waardoor Cosmo af en toe op avontuur ging. Een keer kon ik hem nog net van de oprit plukken. Als we buiten eten, hangt hij aan een lang touw van 15m. Hij begint er stilaan aan te wennen. En enkele keren per dag gooien we zijn tennisbal en mag hij dus even vrij rennen.

De allergrootste schrik kreeg ik de eerste dag. Aan onze slaapkamer is een leuk terras. Maar we zitten er nooit want de eerste dag wipte meneer prompt over de een meter hoge afsluiting op het dak. Gelukkig kon ik hem onmiddellijk pakken eer hij naar beneden zou denderen. Maar dat was absoluut niet goed voor mijn hart …

Met de elektrische auto naar De Dordogne

Een veel gehoord argument tegen de elektrische auto is dat je er niet comfortabel mee op autovakantie zou kunnen. De schoonfamilie maakte wat flauwe mopjes over de naderende gezinsvakantie. Wat als alle laadpalen bezet zijn? Moeten we wat batterijtjes kopen? Hoeveel uur ga je erover doen als je heel de tijd moet opladen? Iedereen is het er blijkbaar over eens dat zo’n auto niet geschikt is als enige gezinswagen.

Zelf vonden we het ook wel een beetje spannend. 830km op een dag zwaar beladen. Maar kijk, we did it. En het ging supervlot. Nooit moeten aanschuiven aan een laadpaal. De laadpalen werkten vlot. En met onze Ionic 5 kostte het letterlijk een goed kwartier (ongeveer 18 minuten) om met een snellader van 10 naar 80 procent te laden. En weer 380km te kunnen rijden.

Je moet het wel een beetje meer voorbereiden. Er bestaan apps die je helpen de route uit te stippelen rekening houdend met de ideale laadmomenten. We zijn in totaal 4 keer gestopt en dat telkens 10 tot 25 minuten. De laatste stop was eigenlijk niet nodig, we raakten prima met drie laadbeurten op de bestemming. Maar we gaven de voorkeur aan nog eens 10 minuten snelladen op 50km van de bestemming boven hier ergens in het dorp een hele nacht aan de paal moeten hangen.

Het was soms wat zoeken. De eerste laadpaal kregen we vlot in gang maar die was wat traag. Best is in elk geval om veel verschillende landpassen te hebben. Want elke paal heeft weer een eigen systeem om te ontgrendelen. Zo werkte de tweede ionity laadpaal probleemloos met de ionity app maar de derde weigerde dienst. Tot een bejaarde Fransman met wat meer laadpaal ervaring ons de tip gaf om met een laadpas te proberen van een ander systeem. Wat gek genoeg werkte. Enkel de Tesla laadpalen weigerden dienst. En een keertje stond de laadpaal aan de verkeerde kant van de snelweg want met de tolpoorten een beetje een gedoe werd. Zeker toen we ons misreden en dan 50km extra moesten doen.

Door de Teslaproblemen, het verkeerd rijden en een afgesloten snelweg in Limoges waardoor Waze ons 150km via de Route Nationale stuurde aan 60km/u waren we wel een drietal uur later dan de schoonbroer met zijn dieselauto. Die hadden blijkbaar een korte omleiding gevonden aan de afgesloten snelweg. En maar 1 keer moeten tanken. Maar zonder die extra problemen waren we wellicht maar een uur trager geweest, ik denk dat we een uurtje laadtijd hadden.

Conclusie: met de elektrische wagen op reis lukt prima. Het vergt net iets meer voorbereiding, maar dankzij de snelladers verlies je eigenlijk amper tijd. Natuurlijk kunnen nog niet alle wagens snelladen. Het was een van de redenen voor ons op voor de Ionic 5 te kiezen. Naast ons stond bijvoorbeeld eens een ID3 en die laadde 3 keer trager. Dat scheelt dus wel wat.

Paarden

Zondag paardjesdag. Elke zondag spenderen we een ruim stuk van de middag in de manège. Ik rij zelf al mijn hele leven paard, al ben ik gestopt een tijdje voor de kinderen geboren zijn. Onze manège verhuisde, de kinderen kwamen, geen tijd en geen vaste stek meer,…

Maar dan wou Zoon paardrijden. Ik weet zelf hoe risicovol de sport is dus ik heb de boot een tijdje afgehouden, maar toen hij bijna 9 werd gaf ik toe en mocht hij eens met een klasgenootje mee. Dat viel gigantisch goed mee, maar toen sloot alles weer een tijd door Corona. Uiteindelijk was hij al net 9 toen ik weer lesjes kon boeken. En toen besloot De Dochter van net 7 dat zij ook op ponyles mocht.

Ze werden allebei zwaar door het paardenvirus gebeten en gingen dus elke week les volgen. En ik stond aan de kant te supporteren en zadelde de ponies en paarden op en af met heel veel plezier. Maar na een dik half jaar begon het toch wel te kriebelen en boekte ik een privé-les. Dat is nu een jaar geleden. En die les liep zo goed dat ik ook weer elke week ga rijden nu. Meer nog, dat die uren in de manège telkens het hoogtepunt van de week zijn, waar ik heel de week naar uitkijk en waar ik vooral met Zoon nog een halve week over napraat. Al mijn zorgen vallen van me af van zodra ik de vertrouwde paardengeur opsnuif.

Intussen verhuisde Zoon van de beginnelingen naar de half-gevorderden, net op het moment dat ik zelf weer beginnen rijden ben (ik had de timing ook wat zo gekozen, zodat hij mijn hulp minder nodig heeft en ik dus ruimte heb om zelf te rijden) en De Dochter werd gekozen voor een privé-groepje van gevorderde shetlandruitertjes die shows mogen doen op de opendeurdag en de clubdag. Want in de gewone ponylesjes zijn er geen niveaus en er is wel wat verschil tussen een vijfjarige die komt wennen aan de paardjes en een achtjarige die al een jaar ervaring heeft.

Maar intussen dient de volgende mijlpaal zich aan; De Dochter is aan het overstappen naar de grote paarden. Op aanraden van een van de lesgevers, want ze is nog maar 8.5 en klein voor haar leeftijd en de paardenles begint vanaf 9 jaar. Maar gisteren reed ze haar derde les en galoppeerde ze voor het eerst mee in die hele grote piste en het liep ontzettend goed. De shetlanders rijden in een vierde van de piste, kleine besloten ruimte dus waar ook nog niet heel hard op dressuur wordt gelet maar vooral stap-draf-galop wordt aangeleerd en basis stuurvaardigheden. En nu komt ze dus in de paardenles waar ze plots moet letten op welk been ze draaft en galloppeert en dressuurfiguren begint te leren. Maar ze is er echt klaar voor en kan prima mee in die les. Vorige week zat ze in de les tussen klasgenootjes van haar twee jaar oudere broer en ze viel absoluut niet uit de toon. Het enige is dat het aanbod kleinere ponies in de paardenles eerder beperkt is. Maar de pony die ze gisteren had, is haar eigenlijk op het lijf geschreven, niet te groot, vlot vooruit en lief.

Ik zou mijn kinderen nooit in die richting geduwd hebben, zoals ik al zei, ik heb zelf genoeg meegemaakt met paarden om eerder wat op de rem te gaan staan. Maar nu ze toch er volop voor gaan, is het echt ongelofelijk fijn. Zo mooi om zo’n levenslange passie nu te kunnen delen met de persoontjes die ik het liefste zie. Nu enkel nog de wederhelft terug in het zadel krijgen. Als huwelijksreis hebben we een trektocht gedaan op de Azoren, dus hij kan zijn mannetje staan, maar bij hem kriebelt het precies niet om weer te starten. Maar misschien kunnen we als gezin weer zo’n trektocht doen binnen enkele jaren… Hoe cool zou dat zijn…

Afronden

Het schooljaar loopt op zijn einde. En maar goed ook. Zowel ik als de kinderen zijn kapot. Bij mij uit zich dat in duizeligheid, prikkelbaarheid en een suf hoofd waardoor ik veel te veel koffie drink en mijn maag daar dan weer tegen moet protesteren. Bij De Dochter uit het zich in geen zin in school en hobbies meer terwijl die normaal staat te springen om die dingen te mogen doen. Ze wil vooral uitslapen en bekomen. En bij Zoon uit het zich in kattenkwaad op school en boze mails van zijn meester…

Nog 4 dagen school en nog werkdagen. Dan heb ik een hele maand verlof. En wat is die welkom. Ik zit echt op mijn tandvlees.

Hopelijk komt Corona geen roet in het eten gooien (twee besmettingen deze week op het werk) en kunnen we het eerste weekend van de vakantie meteen naar Frankrijk vertrekken. Naar aloude gewoonte huren de schoonouders een grote villa met zwembad ergens in het Zuiden en wie zin heeft, komt af. Omdat zowel wij als de schoonbroer dit jaar grote kosten hebben (wij een nieuw huis, zij een appartement voor de Dochters die gaan studeren) denk ik dat we er dit jaar allemaal heel de periode gaan zitten (twee weken). Geen budget om nog een tweede eigen vakantie te betalen…

We gaan de 830km in één keer doen en voor het eerst met onze nieuwe elektrische auto. Iedereen uit de omgeving is benieuwd hoe dat gaat verlopen, of we er wel gaan raken zeg maar. Ik heb er wel vertrouwen in. We gaan niet op zaterdag rijden. We hebben verschillende laadpassen en apps die helpen plannen waar je hoe lang moet laden om er zo vlot mogelijk te raken. En we stoppen sowiewo regelmatig; met maar één chauffeur en een hond en kinderen is dat wel zo handig.

Maar eerst nog een week alle laatste loodjes. En dat zijn er héél wat. Deze week had De Dochter publiek examen van piano en tentoonstelling van de tekenles. Het examen van muzieklab (het vroegere notenleer) is al geweest. We kregen deze week de schoolrapporten en hadden twee keer oudercontact. Ik had een teamdag met het werk en probeer alle laatste eindjes aan elkaar te knopen zodat er op werkvlak hopelijk geen rampen gebeuren in mijn maand afwezigheid. Ik heb nog wat projecten die opgestart moeten worden in de tweede jaarhelft en ik probeer die nu al wat op de rails te krijgen zodat ik er dan begin augustus meteen kan invliegen. In de maand dat ik er niet ben kunnen andere mensen alvast al opstarten zodat er geen tijd verloren gaat.

Volgende week midden in mijn werkdag nog een afscheidsfeestje piano, nog eens gaan wandelen voor het werk met een vriendin die twee maanden naar India gaat, ik moet het uurrooster van de hobbies nog altijd finaliseren omdat we nog geen uurrooster hebben of resultaat van de auditie van De Dochter bij de balletschool, dat zou nu elk moment kunnen komen. Want afhankelijk van haar keuze daar zal moeten blijken of ze voetbal en/of scouts volgens jaar laat vallen wegens te drukke agenda. Maar dan zou ze wel weer extra uren dans erbij doen… Nog een paar vraagtekens dus die ik voor mijn vakantie nog graag opgehelderd zou zien.

Intussen loopt mijn culturele agenda ook ietsje voller na twee lege Coronajaren. Gisteren kreeg ik op de valreep nog kaarten te pakken voor het in acht (!) minuten uitverkochtte Craquelé van Studio Orka. Vorige week zagen we Chasse Patate en dat was weer zo hard genieten. Zo zalig om dit te kunnen delen met de kinderen. Als theater echt goed is, dan is het toch een van de schoonste kunstvormen vind ik. Dat kan je echt raken en meeslepen. En daarnet ontdekte ik dat Warhaus naar de Handelsbeurs komt in november. Ik ga Balthazar moeten missen op Werchter en Cactus wegens op reis maar dit is toch wel een waardige vervanger.