Warhaus @ Handelsbeurs

Wauw. Het eerste zaalconcert sinds Corona. Toch wel een mijlpaal… We deden wel al eens een festival, maar al eeuwen dus geen zaalshow meer. Maar voor Warhaus kom ik graag mijn kot uit. Aangezien ik de laatste jaren enorm veel naar Balthazar heb geluisterd, maar door Corona twee concerten van hen heb moeten missen, was dit nu een ideale kans om Maarten Devoldere nog eens live aan het werk te zien.

Omdat met de verhuis in het vooruitzicht megahectische tijden zijn, arriveerden we wat laat in de Handelsbeurs. Waar dan ook nog eens een eindeloze rij aan de vestaire stond op deze doorweekte zondagavond. Dat zorgde ervoor dat de zaal al halfvol stond als we toekwamen. Met bovendien allemaal grote mensen. Het viel me op dat niet alleen de mannen boven mij uittorenden, maar ook redelijk wat van de vrouwen. Hmmm en ik die dacht dat ik met mijn 1m68 gemiddeld was. Gelukkig kan ik goed lang op mijn tenen staan als het voor een optreden is dat mij boeit…

Er was geen voorprogramma en dat vond ik niet heel erg, we waren doodop van heel de dag te schilderen en rond te crossen in de kou en de regen dus het had me toch allemaal niet kunnen boeien. Met een kwartiertje vertraging begon Warhaus eraan, ingeleid door een (beetje vals) orgeltje dat we onlangs ook op de Instagram van de groep zagen passeren.

Ik had me die week volop ondergedompeld in Ha Ha heartbreak, de jongste worp van Devoldere en dat gaf absoluut zin om de nieuwe nummers live te zien. En ik werd daarin niet teleurgesteld. Een gebroken hart kan dus ook heel schoon zijn om naar te luisteren. Minpunten echter voor de medewerker van de zaal die erin slaagde om tijdens een van de meest breekbare momenten in de set met een bak rinkelend leeggoed zich door de massa te wurmen. Van bad timing gesproken.

Het was nog maar de tweede keer dat ik de groep zag en de vorige keer was Sylvie Kreusch nog volop mee van de partij, dus ik was wel benieuwd om te horen hoe een nummer als Love ’s a Stranger overeind zou blijven zonder haar bepalend stemgeluid, maar dat bleek al bij al wel mee te vallen. Het nummer had een heel andere kleur maar bleef wel overeind. Fall in love with me was een pijnlijk rauw akoestisch moment (met glasgerinkel helaas) en Mad World blijft een favorietje.

Vlak voor het einde viel de jongen voor mij flauw (leek een diabeet, wel creepy zo iemand zien wegdraaien) maar die werd gelukkig uitstekend opgevangen door zijn vrienden en het publiek maakte meteen plaats.

En dan was het veel te snel al tijd voor de twee bisnummers. Het bloedmooie Open Window kreeg een extra uitgesponnen jasje en was live gewoon nóg perfecter dan het op plaat toch al was. Bloedmooi. Ik stapte helemaal op een wolkje naar buiten. Wat een man, wat een stem, wat een groep. Nog!

Meevaller

Onze schilder ging de laatste week van november komen. Of de eerste week van december. In elk geval beloofde hij te komen voor onze verhuis eind december. En tot nu toe komen zo’n ‘stielmannen’ bijna altijd later dan voorzien dus dat was een klein beetje spannend.

Maar kijk, gisterenavond belde hij ineens en vandaag stond hij om 7u30 al aan het huis. Moeten we snel snel nog een kleur wit kiezen. Dat klinkt makkelijker dan het is, want er zijn vele tinten wit. Groenwit, beigewit, blauwig wit, grijswit. Zelf hou ik niet van wit en zou ik eerder voor iets grijzig gaan. Dat moeten we vanavond na het werk dus snel even beslissen!

Dit weekend zijn we zelf al aan de slag gegaan in de kinderkamers en de berging. Muren afschuren. Want schilderklaar betekent helemaal niet dat je meteen kan schilderen. De muren zitten nog vol oneffenheden. Ik ben na een dik uur schuren tot de vaststelling gekomen dat ik beter een stofmasker zou dragen, want dat pleistestof sloeg quasi meteen op mijn gevoelige luchtwegen. En Zoon zijn haar zag volledig grijs. Maar wel gezellig zo met z’n allen aan het werk…

Voorlopige oplevering: vervolg

Mijn hoofd staat op ontploffen, mijn to do lijst is ontploft. Waar we vroeger leefden aan 120km/uur, is het nu eerder 220. Ik ben bang elk moment uit de bocht te kunnen vliegen. Excuus als dit verslag dus chaotisch en overspannen overkomt.

De oplevering was goed. Vermoeiend. Bijna drie uur mee bezig geweest. We hadden een eigen architect bij en dat is ondanks de meerkost wel echt een aanrader. Ten eerste heb je een paar ogen extra (want ondanks drie paar ogen hebben we nog steeds wel wat puntjes gemist blijkt achteraf), ten tweede kijkt die niet alleen veel deskundiger, maar ook objectiever. Kritischer ook. Ze durfde zeer ambetante vragen stellen. Waar de bouwheer niet altijd een antwoord op had, maar kom.

Grote lijnen. We zijn nog altijd verliefd op het huis. Iedereen die langs kom (schilder, gordijnenfirma, architect) complimenteert ons erop. Grote lichte ruimtes, tof concept, heel ruimtelijk open gevoel, mooi. Het voelt er gewoon heel goed. De keuken is heel mooi geworden, de badkamers zijn klein maar tof, de tegels zijn erg leuk en de parket is ook prachtig. Aangename binnenklimaat. Kwaliteitsvolle ramen. Alles mooi en strak.

Maar dan. Om het kort samen te vatten volgens onze architect: ze hebben minstens twee weken te vroeg opgeleverd. Buiten ligt er nog niet volledig een voetpad dus je waadt echt door een werf. Het park naast het voetpad zal wellicht pas na de verhuis of volgend jaar worden aangelegd. De huizen aan de overkant en de appartementsblok erlangs zijn nog niet af, dus er rijden zware machines voorbij en je ziet overal werkmannen. Lawaai.

En helaas, en nog veel belangrijker, was er ook binnen nog een zeker werfgehalte. Alles was vuil. Er zaten al krassen op de voordeur. Er was geen douchekop. De ventilatiebuis en rooster lagen op het toilet in plaats van in het plafond te zijn ingewerkt. De slimme thermostaat werkte niet. De ramen waren zo vuil dat we niet kunnen zien of er daar krassen zijn. Het licht op het dakterras was al kapot. De geoliede houten trap miste olie en had al vlekken. En de berging in de garage had geen licht, noch in de gang noch in de berging, dus die werd gewoon nog niet opgeleverd. Dat was wel een beetje een domper. We hebben weinig zin om te verhuizen naar een huis waarin ze nog moeten komen boren en werken.

We hebben de verhuis dus maar meteen een week opgeschoven in de hoop dat tegen eind december de grootste werken gedaan zijn. Maar het geeft geen fijn gevoel.

Vandaag was er dan een gordijnenfirma en die constateerde dat het pleisterwerk rond de ramen te zwak is om gordijnen aan te monteren, daar ontbreekt iets van hout om de boel te verstevigen. En zo blijft het maar doorgaan. En dat is niet fijn.

Vrijdag hebben we alvast met heel het gezin heel de dag gepoetst. Er is ook een schilder langsgeweest die dan de benedenverdieping gaat schilderen voor ons.

Ik ben wel benieuwd hoe snel ze nu gaan verderwerken. We waren vandaag in het huis en binnen was alleszins niets veranderd. Buiten was er wel een afsluiting verschenen rond de gemeenschappelijke tuin. Goed als je met een hond zit natuurlijk, zodat die niet per ongeluk op de straat kan terecht komen als hij uit ons stukje tuin ontsnapt.

En elke dag groeit onze to do lijst (electriciteitscontract zoeken, verhuisdatum prikken, firma zoeken, verfkleuren kiezen, alle mankementen na de oplevering opvolgen, ramen inspecteren, stapelbed bestellen voor De Dochter, gordijnen kiezen,…). Ik had 10 dagen verlof opgespaard voor de verhuis, maar door omstandigheden op het werk (zieke collega plus twee collega’s die hun ontslag hebben gegeven vorige maand) is het nu heel moeilijk om vrij te nemen. Het zal dus vanaf nu tot na de verhuis één lange eindspurt worden met behoorlijk wat zorgen en wellicht niet teveel slaap…

Maar we weten wel waarvoor we het doen, we zijn zo graag in het huis dat we wel elke dag zouden willen langsgaan, en de deadline ligt onherroepelijk op 31/12. Dan zal nog niet alles af zijn, maar kunnen we hopelijk aan een iets leefbaarder tempo verdergaan.

Grappig detail. Tot gisteren bestond onze straat niet. We vreesden al de eerstkomende tijd onvindbaar te zijn voor pakjesdiensten en maaltijdkoeriers. Maar vandaag bleek Waze ons alvast al te kennen. Google echter nog niet helemaal…

Voorlopige oplevering

Vandaag is de dag waar we al dik anderhalf jaar naartoe leven, de voorlopige oplevering van onze nieuwbouw. Ik ben wel een beetje zenuwachtig.

Intussen bestaat er een whatsapp groepje van de mede-eigenaars van de andere huizen en appartementen en daar was de afgelopen dagen heel veel leven in, want een drietal mensen nam de oplevering van de gemeenschappelijke delen op zich (de parkeergarage, de bergingen daarin, maar ook de terrassen, tuinen, gevels en daken zijn gemeenschappelijk). Ik kreeg net het verslag van maar liefst 108blz met daarin alles wat nog niet in orde is en de bouwheer binnen de 60 dagen in orde moet maken. Maar ze lieten ook weten dat de firma zich zeer constructief opstelde en ik hoop/heb het gevoel dat alles ook wel in orde zal komen binnen de twee maanden.

Het maakt me alleen wat zenuwachtig; normaal zouden we half december verhuizen, maar in welke staat gaat de werf dan zijn. Momenteel loopt het voetpad langs ons huis bijvoorbeeld nog niet helemaal door tot aan de straat. Hier en daan blijkt wat voegwerk te ontbreken, de lamp op ons terras zou al stuk zijn, en veel van zo’n kleine en minder kleine dingen (liften die nog niet werken, gelukkig hebben wij in ons huis geen lift natuurlijk). Met zonnepanelen die niet aangesloten zijn kan ik wel leven, maar het huis moet natuurlijk wel leefbaar zijn. We zullen het straks weten.

Het geeft alleszins wel extra druk; als er zoveel nog niet 100% in orde is aan de gemeenschappelijke delen en de buitenzijde, dan zal binnen wellicht ook niet alles helemaal ok zijn. En het is natuurlijk volledig onze verantwoordelijkheid om dat nu op twee uur tijd allemaal te controleren en te laten noteren. Gelukkig hebben we een architect onder de arm genomen om ons hierin te ondersteunen.

Maar jongens, het is spannend.

The kids are allright

De jeugd van tegenwoordig heeft toch een zwaar leven… Zoon had afgelopen weekend twee verjaardagsfeestjes van vrienden én dan nog zijn eigen vervroegd verjaardagsfeest met de familie. Met de verhuis die eraan komt en het feit dat de schoonouders op reis waren in het weekend na de verjaardag van De Dochter, besloten we dit jaar de verjaardagsfeesten voor de familie van de twee kinderen te combineren in één feest, midden tussen beide verjaardagen in. Maar twee meisjes op dat slaapfeestje hadden Zoon de halve nacht wakker gehouden waardoor hij zaterdag eigenlijk geen mens meer was en maar half van zijn eigen feest kon genieten die avond. Gelukkig moest hij eigenlijk enkel eten en cadeautjes in ontvangst nemen en dat lukte wel nog… Nog net 😉

Hij was wel heeeeeel blij met zijn cadeautjes. Een Fitbit, waarop zijn Garmin Vivofit Jr mocht doorschuiven naar De Dochter, die ook supercontent was. En ik had die vrijdag een nieuwe iPhone gekocht (de oude was bijna 5 jaar oud) waardoor mijn oude naar Zoon mocht doorschuiven. We zijn een hele poos zoet geweest met eerst mijn nieuwe iPhone weer helemaal goed zetten en alle apps herinstalleren en dan de zijne installeren. Best wel veel gedoe omdat ik toch wat parental controls op de zijne heb gezet wat mij dan veel extra werk gaf omdat ik elke app die we samen installeerden ook nog eens moest goedkeuren. Naast al die technologie mocht meneer ook heel wat boeken uitpakken en twee gezelschapsspelletjes.

Maar ook voor De Dochter was het een feestweekend. Zij mocht zaterdagnamiddag naar een verjaardagsfeestje en kon van dat feest naadloos naar haar eigen verlate familiefeest. Waar ze ook nog cadeautjes mocht in ontvangst nemen. Zoals een schminkkoffer (met échte schmink, zeer belangrijk. Waardoor het kind nu zeker 20x meer schmink heeft dan ik want ik hou me daar totaal niet mee bezig), een boek, een 3D pen en een dekbedovertrek. Ook hier dus een heel tevreden gezichtje.

Zondagochtend mocht meneer dan naar feest nr 3, een zwemfeestje met frietjes. Dat gaf ons tijd voor het huis wat op te ruimen en even wat te bekomen. Namiddag spendeerden we naar goede gewoonte in de manège. Ik had wat stress en was echt supermoe, maar ik had een top paardje en dat gaf me weer tonnen energie en zorgde ook wel voor wat ontspanning. De ponyles van De Dochter liep naar goede gewoonte wat uit en het was ook geen sinecure om in het donker hevige shetlandponies naar een onverlichte weide te brengen, maar Zoon hielp gelukkig goed mee. Het was toch 19u eer we eindelijk weer thuis waren, helemaal kil en kou en goed moe. Maar dus wel lekker ontspannen. De hete douche deed deugd…

Sociaal weekend

Het lijkt alsof iedereen afgelopen weekend zijn feest/event wou organiseren. Vrijdag waren de wederhelft en ik negentien jaar samen, maar hadden we geen tijd om echt te vieren want de school vierde zijn vijfentwintigjarig (plus twee door corona) bestaan met ondermeer een pizza-avond. Gezellig bijpraten en pizza eten terwijl de kinderen rondracen in de schooltuin. Alleen spijtig dat de muziek daarbij zo luid moest zodat je moest roepen en enkel de mensen het dichtstbij jou kon verstaan. Nadien kwam er nog een fuif (die we zo hebben gelaten wegens te moe en te druk) dus het is niet dat er op dat etentje echt gedanst zou worden. Maar niettemin best een fijne avond.

Zaterdagavond bleven we dan in Italiaans thema met de spaghetti-avond van de scouts, een jaarlijkse traditie. De pasta was echt wel superlekker deze keer, De Dochter won zowaar heel toffe prijzen met de tombola, de kampfoto’s waren leuk (en maar enkele ipv de doorgaans 400) en ook hier waren er toffe andere ouders om een babbel mee te doen.

Zondag tenslotte was er het verjaardagsfeest voor de vriendinnen van De Dochter. Om een uur werd de eerste bij ons thuis afgezet, om kwart voor twee was het verzamelen aan de JumpSky. Waarbij twee kindjes uiteindelijk pas om kwart voor drie toekwamen toen het eerste uur springen in het trampolinepark er alweer bijna op zat, maar we waren wel blij dat ze toch nog gekomen waren. De kindjes hebben zich enorm geamuseerd, er was veel sfeer, veel blije gezichten. De wederhelft en ik hebben wel wat afgezien, we zijn de binnenspeeltuinen toch wel al een hele tijd ontgroeid (of de kinderen toch) en nu in de JumpSky was het in dat zaaltje een gekrijs dat horen en zien verging van sommige andere feestjes. Dat denk je dat je daarvan verlost was… Maar De Dochter droomde al een jaar om daar een feestje te doen en ze genoten er allemaal zo zichtbaar van, dan neem je die schele hoofdpijn er maar bij.

Zondagavond waren we allevier redelijk uitgeput maar ook wel tevreden van een overvol maar heel sociaal weekend, wat na al die Coronajaren toch iets uitzondelijk is geworden precies. Maar het deed ook wel deugd om in mijn pyjama in de zetel onder een deken te kruipen en die avond in alle rust af te sluiten en de vele indrukken wat te verwerken.

Negen

Gisteren werd De Dochter, onze jongste spruit, negen. Negen al. Geen klein kind meer, maar een jongedametje met uitgesproken meningen, voorkeuren, een eigen wil en karakter. Maar die wel nog opkijkt naar ons als ouder en nog een beetje plooibaar is, toch een verschil met de twee jaar oudere broer waar de eerste puberhormonen de kop opsteken.

Een vrolijke, onafhankelijke geest die duizend-en-een interesses heeft en daardoor zowat elke dag van de week druk in de weer is met hobbies. Ze beweegt zich al radslagend door het leven en steekt zonder moeite haar been in de lucht naast haar hoofd, ze oefent balletposes bij TV maar zou ook heel graag meedoen aan The Voice en later wordt ze dierenarts. Ze ligt tot 22u te lezen in haar bed. Of te spelen. En barbies wil ze niet meer als verjaardagscadeau want dat is voor babies. Ze wil een Fitbit en Harry Potter spullen en eigenlijk ook wel een eigen gsm. Maar die krijgt ze nog niet.

Dinsdagavond hebben de wederhelft en de kinderen tot na 21u koekjes staan bakken zodat De Dochter op haar verjaardag kon trakteren met zelfgemaakte Halloween koekjes. Niet alleen werk dus met het bakken, ze moesten ook nog versierd met oranje rolfondant in de vorm van pompoenen, of witte zodat het mummies werden. Een hele klus waarbij ik me vooral hebt beperkt tot afwassen en meel en rolfondant van de grond en kasten vegen/krabben.

Zondag volgt het feest met de vriendjes. We hebben al vanalles gedaan; in het museum, de cinema, de manège, maar een jaar geleden al heeft mevrouw beslist dat ze dit jaar wil gaan springen in het trampolinepark. Benieuwd wat dat gaat geven. Normaal doen we ook een feest voor de familie, maar omdat de schoonouders op reis gaan is dat uitgesteld tot november en combineren we het dan meteen met het feest voor Zoon, aangezien we met de nakende verhuis niet heel veel tijd en geld over hebben…

D-Day

Eindelijk is het bevestigd! Een jaar en negen maanden nadat we beslisten om een nieuwbouw woning te kopen, is de datum van oplevering eindelijk vastgelegd. Negen november is het zover! Ik denk dat het oorspronkelijk september dit jaar moest zijn, maar met Corona lijkt een vertraging van anderhalve maand me al bij al nog mee te vallen.

Intussen zijn we bezig met het zoeken van een schilder voor de benedenverdieping (vooral voor de vide) en het bekijken van diverse ontwerpen voor onze bureau en dressing. We hebben een architect ingehuurd om ons te vergezellen bij de oplevering. En De Wederhelft ging al naar de eerste bewonersvergadering. En zo komt na dik anderhalf jaar eindelijk de finale fase en de verhuis in zicht.

Er moet wel nog een en ander gebeuren hoor. Onze nieuwe straat/stadspark voor de deur (want er mag geen autoverkeer in de straat) is nog een modderpoel en momenteel ook nog volledig afgesloten als werf. We hebben nog behoorlijk wat rommel in huis die weg moet. We moeten nog contracten afsluiten voor brandverzekering, electriciteit, internet,… De akte van de verkoop van ons huidig huis moet nog ondertekend worden. Maar dat is allemaal toch al een pak concreter dan voor een bouwput staan en binnendeuren gaan kiezen, om maar iets te zeggen.

De rommelmarkt

Nu we binnen enkele maanden verhuizen, moeten er een heleboel spullen weg. We zijn daar al maanden mee bezig en hebben er reeds menig ritje naar de kringloopwinkel en het containerpark opzitten. Maar toen ze voor de verkoop professionele foto’s kwamen maken van ons huis, vloog er nog een boel rommel de zolder op. En die moet nu weer een andere plaats krijgen.

En dus schreven we ons in voor een rommelmarkt in de buurt. Wat een avontuur.

De voorbereiding begon in de weken voordien al. Alles verzamelen wat in aanmerking komt voor de verkoop. Checken of alles nog werkt/volledig is. Het zolderstof eraf poetsen. Zeker het weekend voordien waren we daar heel druk mee bezig.

Het weekend van de rommelmarkt zelf dan waren we nog tot laat in de avond bezig met alles in dozen steken om te vervoeren en alles te prijzen. Een gigantische klus.

De regels van de rommelmarkt waren best strikt, we moesten voor 8 uur onze kraam opstellen en de kraam moest tot 18u non stop bemand worden. Niet simpel met twee kinderen in huis waarvan er dan nog eens eentje op een slaapfeestje was. Maar we zetten onze wekker die zondag om 6u45 zodat we om 7u45 konden vertrekken.

Bij het uitladen werd er al meteen een halve doos cd’s gekocht door een verzamelaar. Die is uiteindelijk nog twee keer teruggekeerd en heeft in zijn eenje 25% van onze cd’s en DVD’s opgekocht. Dat was wel een meevaller. Ik had gedacht dat cd’s en dvd’s hopeloos waren, maar ze bleken het populairste item van ons aanbod. Idem voor de resem te kleine voetbalschoenen van Zoon. Die vlogen de deur uit.

Ik had op voorhand gedacht dat ons speelgoed heel populair zijn, samen met de kinderboeken; dat was ook hetgene onze eigen kinderen altijd mee naar huis brachten van deze markt de voorbije jaren. Helaas was het aanbod dit jaar een pak kleiner dan normaal en ook wel minder bezoekers. Geen idee of het daaraan lag, maar we verkochten zo goed als geen kinderboeken (ondanks onze mooie reeks Vos en Haas!) en ook voor het speelgoed liep het een pak minder storm dan we hadden gedacht, al verkochten we wel regelmatig iets. Kleine kinderen waren onze vriend, die kunnen de ouders al eens overtuigen. Tenzij ze al teveel hadden gekregen die dag…

De kledij tot slot was helemaal niet in trek. Ik verkocht één kinderjurkje en één van mijn eigen rokjes. Nochtans allemaal toffe merkjes en in mooie staat. Maar blijkbaar mag het op een rommelmarkt écht niets kosten. Ik zal voor de kledij dus nog een ander verkoopskanaal moeten zoeken.

Conclusie: het is echt een avontuur dat je eens gedaan moet hebben. We hebben toch iets van een 260 euro verdiend maar daarvoor hebben we er wel minstens 3 dagen tijd in gestoken qua voorbereiding én de dag om daar te staan. Je ziet een hele dag een heleboel verschillende soorten mensen en echt saai wordt het nooit. Het is best fijn om zo de hele dag mensjes te kijken, maar ook dodelijk vermoeiend. Tegen de avond waren we echt OP. De prijzen moeten lager dan laag om wat kwijt te raken, ook al vond ik ons aanbod kwalitatiever dan veel van de omringende stalletjes. Het mag vooral niets kosten. Maar eens 16u was het sop van de kool en hebben we amper nog wat verkocht. En dan duren die laatste uren nog wel lang.

Groeien en loslaten

Het is tegenwoordig echt een thema in mijn hoofd, opgroeiende kinderen die onafhankelijker worden, meer ruimte verdienen, veranderen,…

Gisterenavond hadden we de traditionele infovergadering in de klas; deze keer van het zesde leerjaar. Ook vorig schooljaar riepen we daarvoor al geen babysit meer in en mochten de kinderen alleen thuis blijven. De school is op 150 meter en Zoon heeft al ruim een jaar een eigen huissleutel. Ze kunnen ons ook bereiken via Facetime. Dus blijven ze al een hele tijd regelmatig alleen thuis. In het begin 10 minuutjes en zo steeds wat langer. Intussen kunnen ze prima twee uur alleen thuis zijn.

Maar omdat de juf van het zesde zelf naar een infomoment moest aan het begin van de avond, was deze sessie uitgesteld naar 20u30. Zowat het bedtijdmoment. Maar ze zijn bijna 9 en bijna 11 dus we vonden het wel OK om ze de verantwoordelijkheid te geven om zelf te gaan slapen. En dat is prima verlopen. Toen we om 22u30 thuis kwamen, vonden we twee slapende kinderen, elk in hun eigen bed, Zoon was zelfs zijn beugel niet vergeten indoen.

Vanmorgen hoorden we dat alles wel goed verlopen was, maar dat de hond wel voor wat spanning had gezorgd. Die was blijkbaar zenuwachtig en heel de tijd aan het rondlopen en Zoon voelde zich dan verantwoordelijkheid en ging af en toe eens kijken of er niks scheelde, en daarvan bleef De Dochter dan weer wakker. Ik kan me voorstellen dat het toch allemaal een beetje spannend is geweest.

Maar kijk, intussen is alleen thuis zijn piece of cake voor die gasten. En vanaf dit schooljaar mag ook de jongste officieel alleen naar huis na school (al kwam ze ook vorig jaar in noodgevallen al mee met grote broer). Ook zij wordt steeds groter en onafhankelijker. Zo hebben we door het werk niet de mogelijkheid om haar zelf altijd van en naar alle hobbies te brengen wat maakt dat ze regelmatig met andere ouders mee fietst. Door het druktste deel van de stad op een van de druktste momenten. Dat blijft toch een beetje spannend. Maar door al oefening is ze op haar achtste al supervlot met de fiets in het verkeer, merken we. Terwijl ik verhalen hoor van andere ouders met tieners die overal naartoe gevoerd moeten worden ook al is het perfect op fietsafstand.

Intussen nadert Zoons elfde verjaardag. Alhoewel ik altijd heb gezegd dat ze geen gsm krijgen tot het middelbaar, ga ik hem nu toch eentje geven. Hij wordt ook maar 12 als hij al 3 maanden in het middelbaar zit. En dan gaat hij alleen naar school fietsen. En ik merk dat ik het ook wel handig vind, nu ze meer alleen thuis en op weg zijn, dat hij me dan zal kunnen bereiken als er wat is. Volgens het recentste Apestaartjaren onderzoek is de gemiddelde leeftijd voor een eerste smartphone overigens 8 jaar en 4 maanden dus zelfs De Dochter loopt al flink achter. Maar daar merk ik eigenlijk niets van in de klassen van de kinderen. Al zal dat nu in het zesde leerjaar wel beginnen veranderen veronderstel ik.