Quarantaine dag 24

De vakantie is begonnen. Ik dacht dus ons schema voor op weekdagen met schoolwerkuren ingepland wat losser te laten, maar vanmorgen kloeg Zoon al dat hij liever het schema volgt… In plaats van echt voor school te werken, hebben we wat gekleurd en heeft de Dochter de post die ze van vriendinnen kreeg eindelijk eens beantwoord. Die tekeningen gaan posten was dan ineens onze eerste lichaamsbeweging van de dag.

Om de kinderen toch een klein beetje vakantiegevoel te geven en mezelf wat adelruimte, werk ik deze week maar 1 dag, gespreid over 2 halve dagen dan nog. Ik weet nog niet of dat wel een goed plan is, want de wederhelft heeft vorige week vrijdag een mega deadline op zijn kop geknald gekregen en kan dus geen verlof nemen, wat maakt dat ik de enige kinderanimator van dienst ben deze week. Sowieso heb ik de afgelopen weken veel meer hoofdpijn dan normaal merk ik. De drukte van de kinderen en de stress van het Corona-nieuws aangevuld met de stress van de combinatie werken-kinderen opvangen is volgens mij de boosdoener. Vandaag heb ik al de hele dag zo’n licht knagende maar steeds aanwezige hoofdpijn…

Het weekend was nochtans zalig. Zaterdagvoormiddag is ons poetsmoment en iedereen helpt dapper mee. Daardoor lukt het ons om op die halve dag het huis volledig aan te pakken. Na de middag zijn we dan gaan wandelen en op de wandeling passeerden we zoals vaak de Yugen Kombucha en die bleek open, zodat de wederhelft wat blokjes kon scoren voor mij. Ik had daar al weken trek in, dus ik was doodgelukkig.

Ik merk dat ik echt nood heb aan dingen om te kunnen doen en ook aan momenten voor mezelf. Een paar uren waarin er geen kinderen op een altijd te luide toon 1.000 vragen stellen of moeten vertellen hoe ze het monster in Zelda hebben verslagen. Blijkbaar ben ik toch wel gevoelig voor overprikkeling, iets wat ik nooit eerder in mijn leven heb opgemerkt. De me-time op de trein, op de fiets en over de middag op het werk zijn blijkbaar voldoende. Zondag heb ik dan maar de zomer- en winterkledij wat gewisseld. Toch goed voor enkele uurtjes werk op mijn eentje, met wat goede muziek op de achtergrond. Dat bleek exact wat ik nodig had. Tussendoor heb ik mij nog een half uur in de zon op mijn bed gelegd. Aangezien het verboden is om buiten op een bankje of in het gras te gaan lezen, lees ik dan maar op bed in de zon met de ramen wagenwijd open. Ik heb ook een tijdje op de vensterbank gezeten en dat was zalig, maar ik werd zowaar wat draaierig van de warmte en was bank twee verdiepingen naar beneden te kletsen…

Zondag zijn we direct na het ontbijt gaan fietsen, in de hoop de mensenmassa zo wat voor te zijn. De dijk in Gentbrugge was echter al behoorlijk druk. Nog maar weinig wandelaars, maar des te meer joggers en wielertoeristen. Afstand houden was zelfs om 10u ’s morgens geen sinecure. Maar we hebben 16km gefietst in een zalige zon, amper wind, iedereen had er enorm veel deugd van. Ik was helemaal ontspannen. Namiddag ben ik dan nog eens gaan wandelen met Zoon maar toen was het echt druk in de stad. Hier in de buurt was er meer volk dan op een normale zondag, zo leek het.

Quarantaine dag 21

Ik hou van de lente. Ik ben geen mens om bij 30 graden op het strand te liggen bakken. Maar er is weinig waar ik zo hard van kan genieten, als van een half uurtje in de zon zitten te lezen op een lentedag. Dan slurp ik die zachte zonnestralen echt op. Dat doet fysiek goed. Die gestolen halve uurtjes als de kinderen op school zijn en ik ben thuis op vrijdag of als ze naar de scouts zijn op zaterdag en we zetten ons op een terrasje in de stad, die zijn echt ontzettend waardevol voor mij.

Ik zit dus nogal te balen. Want vanaf morgen voorspellen ze prachtig lenteweer. En toen we daarnet onze dagelijks middagwandeling maakten, zagen we dat de stad Gent zich al goed heeft voorbereid. Op quasi elk bankje een bordje dat je er niet mag zitten, grote borden dat je door moet stappen en niet mag blijven zitten, het voelt een beetje zuur. Wij wonen midden in de stad en ik mis een tuin zelden; ik heb de stad als mijn tuin. Ik ken alle leuke plekjes in de buurt om rustig te lezen of wat te spelen met de kindjes. Er zijn er genoeg. En nu mag het plots niet meer. En heeft de politie aangekondigd dat ze gaan controleren en streng gaan zijn.

Pas op, ik snap het waarom he. Het is niet de bedoeling dat we met vrienden gaan voetballen of barbecuen of zelfs maar babbelen. We moeten afstand houden. En ik doe dat ook heel plichtsbewust. Maar wat er zo crimineel is aan op 20 meter van andere mensen met je eigen kinderen op een voetbal trappen (MAG NIET!) of een boek lezen in de zon als je geen tuin hebt op ruime afstand van andere mensen, dat zie ik dus echt niet in. Daarstraks lag de Dochter languit op een grasveld hier in de buurt terwijl Zoon en ik met de bal aan het spelen waren en dan heb je dus heel de tijd dat knagende gevoel dat je de regels aan het overtreden bent. En dat is echt niet tof. Ik kijk sowieso al heel de tijd rond om de stroom van voorbijgangers in de gaten te houden, wordt het niet te druk, hinderen we niemand, komen er geen mensen te dicht in onze buurt,… Moeten we ook nog in de gaten houden dat onze blauwe vrienden niet passeren…

Dat we niet de natuur in mogen, dat weten we al en dat doen we dus niet meer, we wandelen in de eigen wijk. Geen sinecure in het centrum. Maar het is toch niet omdat sommige mensen de regels overtreden dat daarom niemand nog iets kan doen? Schaf dan ineens alle auto’s ook maar af want daar kunnen veel mensen ook niet goed mee omgaan… Als wij nu ergens een plek groen vinden waar niemand anders zit, moeten we dan een boete krijgen gewoon omdat we daar een kwartier blijven zitten? Gelukkig zie ik tijdens de week nergens in deze buurt echt controle. Maar voor het weekend ben ik er dus echt niet gerust op.

En ja, wat is de waarde van even in de zon zitten in deze Corona tijden. Waarin we allemaal offers moeten brengen. Dat is waar. Maar ik wed dat de meeste mensen die daarmee afkomen, een tuin of terras hebben en dus zelf wél even buiten kunnen zitten…

 

Normaal op deze dag

Mag ik nog een laatste keertje zagen over onze geannuleerde reis?

Merci! Wel, normaal zaten wij nu in het vliegtuig, ergens tussen Schiphol en Orlando. Op weg naar leuke, zonnige avonturen in Florida. Zouden we morgen het pretpark van Universal bezoeken, met de Harry Potter attracties waar we allemaal zo hard naar uitkeken. Ik lees De Dochter ter voorbereiding al maanden voor uit het eerste deel van Harry Potter… Voor het eerste nog ‘es naar de Verenigde Staten sinds allebei de kinderen uit de buik zijn (vorige keer was ik zwanger van nr twee).

In de plaats ben ik vandaag keihard aan het werken van huis uit, het is druk en het werk is pittiger dan normaal. Nu even een lange lunchpauze om met de kinderen te gaan wandelen en voetballen. Al mag dat laatste blijkbaar niet van de politie melden ploeggenootjes van de Dochter die al berispt werden toen ze met een ouder op een balletje aan het trappen waren. We doen maar of we dat niet weten. We doen tenslotte niemand kwaad, op de middag is er tijdens de week amper volk op het grasveld in de buurt.

Ik ben ook benieuwd wat de toekomst zal brengen. Ik vrees voor onze familievakantie eind juni en ben zelfs niet meer zeker van het plan om de Florida-reis gewoon een jaar uit te stellen. Niks is nog zeker en ik heb absoluut niet het gevoel dat het leven snel back to normaal zal gaan. Ooit zullen we wel weer kunnen reizen, maar of het de eerstkomende jaren zal zijn…

Quarantaine dag 18

Het viel me plots op dat ik alleen maar dingen uit mijn agenda schrap tegenwoordig. Concert: geschrapt. Theater: geschrapt. Reis: geschrapt. Hobbies kinderen: geschrapt. Bosklassen Zoon: geschrapt. Paasfeest: geschrapt. Eitjesraap in de wijk: wellicht ook geschrapt. Van Eyck expo: geschrapt.

Dat kan altijd gebeuren natuurlijk, maar nu is het zo vaak en vooral, er lijkt helemaal niets voor in de plaats te komen. We annuleren onze reisplannen maar hebben nog geen flauw idee of en wat er in de plaats zou kunnen komen. Organisatoren van events laten weten dat ze ons ooit iets gaan laten weten, maar dat het lang zou kunnen duren eer ze beslissen of ze ons geld terugkrijgen of niet of dat er een nieuwe datum komt voor het event.

Wat er dan wel in de plaats komt? Online meetings van de kinderen. De komende dagen elke dag wel eentje, telkens op een ander moment. Onze eigen mac wou de software vanmiddag niet draaien dus ik moest even mijn werklaptop aan de Dochter lenen en dan kon ik daar toekijken hoe al die kindjes aan het vertellen waren over hun gelezen boekjes of geknutselde dingen, heel grappig wel.

Normaal heb ik enorm nood aan dingen om naar uit te kijken, zoals een reis of een concert. Tegenwoordig leef ik heel erg in het nu. En dat lukt. Het gebrek aan perspectief maakt me niet gek. De bedoeling is ook niet om te zeuren over al die geschrapte leuke dingen. Het is nu zo. Ik ga vooral heel blij zijn als we hier allemaal gezond en wel doorkomen. Want nu de statistieken dag na dag slechter worden en zelfs kinderen en jonge actieve mensen beginnen sterven, loopt de stress en de angst hier soms wel wat op. Allemaal veilig blijven, dat is nu belangrijk. De rest zien wel later wel. Hoogtepunt van de week zijn de uitzendingen van De Mol en de frietjes op vrijdagavond…

Quarantaine dag 14

Gisterenavond en ook nog vanmorgen had ik het wat lastiger. Irritatie, onrust ook. Kleine dingen niet uit mijn kop kunnen zetten. Angst nu ook enkele jonge mensen gestorven zijn. Een druk op mijn borstkas door de stress. Niet kunnen ontspannen. Ik denk dat veel mensen het dezer dagen wel wat herkennen.

In de loop van vandaag klaarden de dingen wel een beetje uit. Ik voel me nog steeds iets kwetsbaarder maar toch ook weer rustiger en beter in mijn vel. De wandeling in de zon deed zoals steeds enorm deugd. Eigenlijk zou ik nog veel vaker naar buiten willen maar elke keer is het toch ook weer wat een drempel. Gaat er niet teveel volk zijn? Geen mensen die weigeren afstand te houden? Elke dag blijft het een zoektocht om aan genoeg lichaamsbeweging te komen. Ik merk nochtans hoe ik nu oprecht geluk en ontspanning vind in fysiek bezig zijn.

De kinderen waren engeltjes vandaag. Zoon was erg gemotiveerd voor zijn schoolwerk (dat durft wel eens variëren) en maakte een boekbespreking. Hij had ook een digitaal kringgesprek met zijn klas. Ook de Dochter deed flink haar huiswerk en hield zich voor de rest ongelofelijk goed in stilte bezig met haar rollenspellen (komt ze ineens de slaapkamer waar ik zit te werken binnen met de mededeling dat ze een prinsessenbabyleeuwtje is, gehuld in een of ander verkleedpakje).

Voor het avondeten is ook al gezorgd, de wederhelft heeft online besteld bij Frituur Tartaar, onze lievelingsfrituur die gelukkig nog open is. Vorige week deden we pizza. Eén keer take-away per week.

Op het werk gaat onze directeur na eeuwen trouwe dienst op pensioen. Er waren twee feesten gepland, een intern en een extern, maar niets daarvan kan dus doorgaan. We hadden met z’n allen wel een tof filmpje gemaakt dat normaal op het feest getoond zou worden en dat hebben we allemaal samen bekeken via Zoom. Dat was toch wel een speciaal moment. Moet raar zijn, om in deze tijden na een lange, mooie carrière de deur van een quasi leeg gebouw achter je dicht te trekken…

Quarantaine dag 12

Daarnet super hard genoten van een uur zon, buitenlucht en beweging met de kinderen. Het blijft een beetje zoeken om niet elke dag krak hetzelfde toertje te doen. Maar daarnet was een voltreffer. Eerst rond het water gaan wandelen/rolschaatsen, de voetbal mee in de rugzak en dan op de terugweg gestopt aan een quasi verlaten grasplein om wat met de bal te spelen. Waarbij De Dochter de bal vol in haar aangezicht kreeg maar gelukkig zonder grote schade.

Vorig weekend had ik het best lastig met dat aspect naar buiten gaan. Teveel social media gelezen waarop veel mensen vonden dat je niet naar buiten mag om je te ontspannen en zeker niet gezinnen met kinderen want die lopen blijkbaar in de weg. We moeten maar op onze oprit/in onze tuin spelen. Maar die hebben we dus niet, geen van beide opties. Dus wou ik wat de natuur in, want hier in de wijk moet je in het weekend voortdurend mensen kruisen en lang niet iedereen houdt daarbij afstand op de smalle voetpaden. Er fluimde zelfs een man op enkele cm van mijn Dochter… Die was overigens in een grote groep op stap. Wat?!? Dus trokken we toch richting Scheldedijk waar het in de voormiddag al behoorlijk druk was en gepatrouilleerd werd door de politie. Maar daar is tenminste de nodige ruimte om uit te wijken.

We hebben ook al flink online geshopt bij een Belgische webshop; zomergerief voor de kinderen; ecologisch verantwoord en alles. En er was een schone korting. Ze hebben vandaag al allebei nieuw gerief aan, De Dochter wel met een longsleeve en legging onder haar zomerjurkje. Maar we proberen de lokale handel te steunen.

De combinatie kinderen begeleiden met hun schoolwerk/zinvol bezighouden en thuiswerk blijft een pittige. De afgelopen drie dagen liep en loopt het heel vlot. De lentezon geeft ons precies allemaal extra energie en veerkracht. Eind vorige week merkte ik wel dat er meer spanningen waren en dat we allemaal op ons tandvlees begonnen zitten. Maar na het weekend konden we er terug tegen. We zijn intussen helemaal in een patroon gevallen. Opstaan, 9u schoolwerk, dan zelf werken, middag, naar buiten, dan doet de wederhelft het schoolwerk en werk ik tot de avond en dan na het avondeten sporten we wat met Just Dance op de Nintendo terwijl de wederhelft nog wat doorwerkt.

Hoe loopt het daar?

Mijn teer hart voor dieren en proberen niet te piekeren

Na het middageten ga ik altijd naar buiten met de kinderen. Een rondje langs het water en dan een rondje in het park, dat overigens meestal bijna volledig verlaten is. Vanmiddag ontdekten we kuikens in de vijver. Na de aanvankelijke euforie begon het ons te dagen dat er nergens een mama eend aanwezig leek. Ik werd meteen ongerust. Ik ben een enorm groot hart voor dieren en kan echt niet tegen dierenleed. Tot overmaat van ramp ontdekte we dan een eendenkuiken dat niet meer bewoog maar nog wel in leven was. Ik heb ter plekke meteen het VOC van Merelbeke gebeld, maar kreeg alleen een irritante pieptoon, de telefoon ging zelfs niet over. Ik voelde me echt miserabel. Die arme kleine donsjes.

En dan kwamen luid kwakend twee eenden aangevlogen die landen op de vijver, een mannetje en een vrouwtje. Sommige kuikens zwommen ernaartoe maar andere dus niet en veel leken die grote eenden ook niet te doen voor de kroost.

Ik heb uiteindelijk na lang twijfelen het kleine stille eendje uit het water gehaald en dan is het wel achter zijn broertjes en zusjes beginnen aanwaggelen, redelijk levendig alleen ietsje langzamer.

Volgens mij is het nog veel te vroeg voor kuikens en zijn ze dus ten dode opgeschreven. En ik weet dat het eenden zijn en er in deze droeve en rare tijden elke dag mensen overlijden door Corona, maar dat neemt dus niet weg dat ik meeleef en iets wil doen. Bijna had ik dat ene mee naar huis genomen. Maar aangezien de vermoedelijke ouders dan zijn teruggekeerd en ik ook niet weet hoe we in deze zotte tijden nog onszelf extra moeten blootstellen aan vanalles om aan eendenvoer te raken, hebben we het maar achtergelaten, het was toch vlot op stap.

Nu wil Zoon elke dag gaan kijken hoe het met de kleine pluizebolletjes is. Terwijl ik het eigenlijk gewoon liever niet zou willen weten.

Ik merk trouwens dat het nu extra moeilijk is om mik bepaalde dingen niet aan te trekken, informatie te filteren, te blijven relativeren. Er zijn zo nog dingen die ik me nu plots te hard aantrek terwijl het niks oplevert. Herkenbaar?