Eerste vaccin gekregen

Dinsdagavond mocht ik voor mijn eerste prik naar het vaccinatiecentrum. Ik had er redelijk veel stress voor, Astra Zeneca en zijn gekende bijwerkingen,…

Ik was een tiental minuten te vroeg in het centrum en volgde de mensenstroom naar Hal 2 van Flanders Expo. In de andere rijen was het druk, maar de ‘gelukkigen’ die het Astra Zeneca lotje hadden getrokken mochten meteen doorlopen, er stond al een dokter naar mij te zwaaien vanuit zijn hokje. Overal op het traject stonden trouwens vrijwilligers, om de 5 meter ofzo stond er iemand naar je te lachen en je in de juiste richting te wijzen. Ongelofelijk hoeveel mensen daar zo rondliepen om alles in goede banen te leiden. Dat gaf me wel echt een heel warm gevoel. ‘Het is nog al nie noar de wuppe’ 🙂

Twee minuten later was ik gevaccineerd, ik werd begeleid tot de wachtruimte en kreeg het uur mee tot wanneer ik daar moest zitten.

Aan de uitgang wachtte nog een vriendin op mij die net die avond examen was komen doen op Flanders Expo waardoor we nog een korte babbel konden doen, heel leuk.

Die eerste avond ging het prima. Geen stijve arm, geen klachten, rustig gaan slapen. Wel een erg slechte nacht gehad maar dat lag eerder aan de hond dan aan het vaccin. Maar de volgende ochtend begon het dan. Eerst voelde ik me enorm slap, kon de kindjes nog niet eens naar school brengen. Mijn werk gebeld dat het die dag niet zou lukken. Maar dat een dagje zetel en rust wellicht wel zou volstaan.

Maar in de loop van de dag werd het enkel erger. Op de zetel liggen en Netflixen ging niet meer, misselijk, niks kunnen eten, knallende hoofdpijn, warm en koud krijgen. Na de middag ben ik dan van pure miserie in bed gekropen en heb ik 3uur liggen slapen om dan met bijna 39° koorts en helemaal ellendig wakker te worden. Na een dafalgan forte kon ik dan toch een half bord spaghetti eten en ’s avonds lukte het om de kinderen in bed te steken en verhaaltjes te lezen en dan wat tv te kijken. Maar ik was zo belabberd dat ik me absoluut niet kon voorstellen dat dit vandaag al beter zou zijn.

Maar kijk, de nacht was rustig, ik pakte wel nog een dafalgan voor ik ging slapen zodat de koorts niet terug zou keren, en stond vanmorgen koortsvrij op. De knallende hoofdpijn is ook weg. Wel voel ik me nog erg slap maar dat kan ook van te weinig eten zijn (en ik heb van nature een zeer lage bloeddruk).

Ik blijf wel wat stressen over die zeldzame trombose die je kan krijgen in de weken na het vaccin. Kortademingheid en druk op de borst is een alarmsignaal, net als blauwe plekken, maar ik sta vol blauwe plekken door de hond en na net een maand thuis gezeten te hebben met hyperventilatie en andere ernstige stressklachten heb ik tegenwoordig heel vaak die druk op de borst en die kortademigheid. En hoe drukker ik me maak, hoe meer ik die dingen voel natuurlijk. Dus hoe ga ik dan ooit moeten weten dat het wat anders is dan hyperventilatie en ik naar de dokter moet? Ik probeer het zoveel mogelijk los te laten en te ontspannen, en dan gaan de klachten ook wel weg, maar echt fijn is het allemaal niet…

Op naar het vaccin

Morgenavond mag ik naar het vaccinatiecentrum voor mijn eerste prik. Ik dacht dat ik een gat in de lucht zou springen omdat ik eindelijk mag gaan, maar omdat het Astra Zeneca is geworden ben ik een pak minder gelukkig. Zeker omdat ik enkele uren ervoor een kans had om Moderna te krijgen. En werkelijk niemand die ik ken die nu nog een eerste prik krijgt, ooit AZ krijgt. Mijn man is nu in het vaccinatiecentrum en krijgt Pfizer, al mijn vrienden kregen Pfizer of Moderna, ik ben precies weer de enige.

Vrijdagmiddag kreeg ik ineens een sms van de Qvax dat ik zaterdag dus om Moderna mocht gaan. Maar dan kunnen we niet op reis vertrekken tot ik mijn tweede prik heb gekregen en die dag kon je pas zien na bevestiging van prik 1. En we kunnen onze vakantie ook niet verlengen omdat de prik van de Wederhelft al vastligt op 12/7. En we gaan naar de Provence, dus 1.100 km rijden voor maar enkele dagen ter plaatse vond ik ook geen strak plan (en de kinderen nog veel minder, ze kijken zo hard uit naar vakantie).

Dus besloot ik na heel lang twijfelen de Qvax te laten passeren en af te wachten op de officiële uitnodiging. Ik sprong werkelijk een gat in de lucht toen die amper twee uur later al kwam. Tot ik mij inlogde en zag dat ik nu aan AZ was toegewezen. Op een moment dat ze in de media zeggen dat ze het niet meer kopen en AZ enkel nog gebruikt zal worden voor de mensen die er al een eerste prik van hebben gehad. Zeker nu het veel minder goed werkt tegen de Indiase variant en de mensen die het kregen die ik ken er serieus ziek van zijn geweest, om van de dodelijke bijwerkingen nog maar te zwijgen.

Dus ik voel me er niet gelukkig mee, zo als enige pechvogel, maar ik ben toch ook wel content dat het morgen aan mij is. Ik zou alleen nog pakken blijer geweest zijn met een Pfizer of Moderna…

Ervaringsgericht onderwijs

Weet je wat ik zo plezant vind? Hoe er op onze school met leren wordt omgegaan. Ze zitten op een leefschool, wat ondermeer uitgaat van ervaringsgericht leren.

Zoon is bijna klaar met een project rond planten. Een van de dingen die zij hebben gedaan (niet enkel dit hoor) is een moestuin aangelegd in de schooltuin waar ze dus regelmatig in werken en vanalles in kweken. Het resultaat is dat ons huis ook vol met scheuten staat en ze het project allebei thuis verder zetten. Wat iets minder handig is zonder tuin maar kijk, de planten staat nu zo’n beetje overal.

De dochter is dan weer volop bezig met een project rond bouwen en ook die hebben al vanalles gedaan, opgezocht, in de stad op onderzoek geweest (onze nieuwbouw-werf gaan bekijken ook). En deze week zijn ze dus een echte bakstenen muur aan het metsen, zelf, met die 7 en 8-jarigen, omheen de moestuin van de oudste.

Zelf metsen, hoe cool is dat zeg. Ik had ook wel graag op zo’n school gezeten 🙂

Back to work

Gisteren was mijn eerste werkdag na 4 weken thuis. Pfieuw, het was toch wel een klein drempeltje waar ik over moest, ik voelde die ochtend toch weer veel stress in mijn lijf.

De ochtend begon al meteen grandioos. Na een warm welkom van de paar aanwezige collega’s (virtueel, we werken nog steeds 100% van huis uit) bleek mijn forticlient wachtwoord vervallen. Ik belde naar de externe helpdesk en het probleem leek meteen van de baan, maar bij nader inzicht raakte ik niet aan de documenten op de server van de organisatie. Opnieuw naar de helpdesk bellen dus. Ik hing net geen uur met een vriendelijke medewerker aan de lijn, die mijn pc overnam en op zoek ging, maar niks kon vinden. Na een uur luisteren naar een werkende IT-er en naar mijn scherm staren was ik helemaal murw en was het probleem niet opgelost. Uiteindelijk besloot de medewerker het te bespreken met een collega en mij terug te bellen. Een half uur later kreeg ik telefoon, werd mijn pc nog eens overgenomen en deze kreeg kregen ze het probleem wel gefikst. En toen was het tijd om te gaan eten…

Namiddag had ik een videocall met mijn baas die heel lief en begripvol was en me even up to date bracht. Daarna begon ik aan het doorworstelen van de +100 notifications op het intranet en de vele mails. Tegen de avond was ik daar bijna klaar mee. Tijdens de werkdag kreeg ik nog enkele onverwachte complimentjes over mijn werk. Die deden op deze eerste werkdag wel extra deugd moet ik bekennen.

Vanmorgen werd ik wakker met een knaller van hoofdpijn. Ik moest maar op de middag beginnen werken, dus ben eerst gaan wandelen met de hond en heb dan het konijnenhok gepoetst en daarna nog wat gaan lezen buiten in de zon (wat gaat het leuk zijn als we ons dakterras hebben, dan moet ik niet langer het huis uit om een zonnestraaltje mee te pikken). Bij de lunch heb ik toch maar wat paracetamol genomen want die hoofdpijn blijft maar zeuren. En nu kijken welke van de to do’s het meest prioritair is. Langs de ene kant wil ik en verwacht ik van mezelf dat ik er meteen voor de volle 100% kan invliegen. Langs de andere kant voel ik dat het allemaal nog fragiel is en dat ik nog maar 85% hersteld ben en dus nog geen 100% kan geven. Gelukkig zijn mijn teamgenoten stuk voor stuk lief en lijken ze ook nog niet te verwachten dat ik meteen alles geef. Maar dan voel ik me wel wat schuldig dat ik te weinig doe en zij die extra last te dragen krijgen…

Zaterdagen met drukke agenda’s

Omdat De Post het opnieuw gepresteerd heeft om mijn pakje niet in de lockers in de buurt te droppen en ook niet in de twee kantoren op wandelafstand, maar in een kantoor langs een drukke baan aan de rand van de stad, moest de wederhelft erom met de auto. Het pakje lag er om 12u, om 12u30 sloot het postkantoor en overmorgen zouden ze het al terugsturen. Stresske! Dat zorgde ervoor dat ik Zoon niet alleen met de fiets naar de voetbal moest brengen, maar ook gaan ophalen omdat de wederhelft een eind onderweg was van en naar die post en dus net niet op tijd terug. Dat leverde me meteen 12 fietskilometers op. Anderhalf uur later was het dan aan de zus om naar ballet te gaan, gelukkig is dat maar 1km.

Op de terugweg van ballet spotte De Dochter alvast vriendinnen want het schoolfeest was dit jaar vervangen door een ‘Waar is Wally’ zoektocht met foto’s en letters en knotsgekke opdrachten, dus snel snel eten en dan onder een stralende zon op tocht. De tocht van 4km bleek uiteindelijk 6km en we deden er dikke 2 uur over, met een zotte puppy erbij, maar het was wel genieten. De leraren hadden dat echt superleuk aangepakt. Redelijk aan het begin kwamen we al bekend volk tegen en deden heel de tocht samen. Nadien was er dan tijd voor een ijsje. En we wilden eigenlijk ook een terrasje doen, maar dat was buiten De Dochter gerekend die nog naar de avondvergadering van de scouts wou. Ze is sinds november ofzo niet meer kunnen gaan dus dat wou ik haar dan ook niet ontzeggen.

De Dochter had scouts van 17-19u en Zoon van 18-20u, dus dat betekende elk uur nog eens 3km fietsen heen- en terug, maar Zoon besloot dat hij veel te moe was en gaf dus verstek wat ons de fietstocht bespaarde en waarmee ik vandaag uitkwam op 17km.

De weg waarlangs zowel de scouts als de voetbal liggen is trouwens geen cadeau met kleine kindjes. Met Zoon zijn we ook gestart die te fietsen in het tweede leerjaar en De Dochter gaat al bijna naar het derde, maar ik vertrouw haar minder in het verkeer. En het verkeer daar is echt heel irritant. Die dag alleen werd het fiets-moordstrookje alleen al zo’n keer of 5 als parking gebruikt waardoor ik dus met kinderen de weg op moest tussen de racende bussen, vrachtwagens en auto’s. En intussen staat die auto vrolijk op 4 pinkers in de weg zich van geen kwaad bewust, ene was een klapke aan het doen met zijn lief. En een oude man maakte zich nog kwaad dat we te traag fietsten naar zijn zin toen hij de grote baan op wou draaien en met de snuit van zijn auto het fietspad versperde. Terwijl die goed genoeg kon zien dat ik met een zevenjarige op weg was. Na zo’n tocht gaat mijn hartslag altijd compleet door het dak…

Iedereen was bekaf, niemand had zin om te kijken, het was ook al 19u30 eer iedereen thuis was, dus sloten we de avond af met Ubereats van bij Jilles Burger, toch wel comfortfood dat kan tellen.

Gelukkig was zondag ietsje rustiger. Om 10u werd De Dochter op de voetbal verwacht voor de laatste training van dit jaar en ze kwam thuis met een leuke goodiebag van KAA Gent gekregen van haar trainster die zwanger is en dus helaas stopt. Namiddag gingen we eerst even wandelen in het Parkbos en Cosmo zijn crossje laten doen op de losloopweide (hij had het snel te warm) alvorens naar de manège te gaan. Ik raapte mijn moed samen toen de lesgeefster in de buurt was om te horen hoe ik kan instappen en ze raadde me een uurtje privéles aan, ofwel gewoon eens meerijden met de beginnelingen met Zoon. Ik vroeg ook (nu ik dan toch vragen aan het stellen was) hoe Zoons progressie was en ze zei dat hij bijna klaar was voor het volgend niveau en dat ze hem daarom dus altijd op kop zette. Die heeft de rest van de dag dan ook zitten blinken van trots.

Huis update

Momenteel zijn er in ons huidig huis enkele ‘kastjes’ aan het plaatsen omheen de schakelkast van de electriciteit, de aansluiting van het water en de verwarmingsketel. Ons storen die dingen in de leefruimtes niet echt, maar met het oog op de verkoop van het huis laten we de boel nu toch maar inkasten, dat oogt toch wat mooier. Ik zit hier nu gigantisch stof te vreten trouwens, ik heb nogal gevoelige luchtwegen en ik voel de kuch al komen, handig in deze tijden waarin elke kuch verdacht is. Tijdens onze allereerste verbouwing heb ik zo nog aan de astma-medicatie gezeten door het stof toen. En in een open huis kan je dat stof niet echt tegenhouden.

Vorige vrijdag spendeerden we de volledige ochtend in de badkamerwinkel (echt niet makkelijk, in één keer twee badkamers inrichten). Zoals gedacht pasten we bijna de hele standaardofferte aan. Ander toilet, ander bad, andere douchebak, andere douchewand, andere douche,… Nu afwachten tot we het aangepast voorstel krijgen om de meerkost te bekijken.

Morgen dan weer gaat het naar Kortrijk om het voorstel voor de binnendeuren te gaan bekijken. Standaard zitten er schilderdeuren in en we kunnen het niet betalen om die allemaal te vervangen, maar we gaan wellicht toch minstens twee deuren vervangen door glazen exemplaren.

Binnen twee weken dan moeten we naar Oudenaarde om het voorstel voor de keuken te bespreken. Daar ben ik ook enorm benieuwd naar want op de site van de keukenbouwer met wie we moeten samenwerken heb ik nog niks gezien dat me aanstaat. Ik ben geen fan van hoogglans keukens. Of van de cottagestijl; Maar ik veronderstel dat ze ook nog wel andere mooie dingen kunnen maken.

In onze bouwput zijn ze inmiddels bezig met de gelijkvloerse plaat bovenop de parkeergarage te gieten. Binnen een maand of anderhalf zal het tijd zijn om de akte te tekenen. En zo gaat het plots goed vooruit.

Meevallertje

Gisterenavond raakten we er niet uit wat we zouden eten. Het was al na 19 uur eer Zoon terug was van de grootouders en ik had eerst nog verse soep gemaakt omdat de Dochter daar zin in had. Daarna moesten we haar schoolwerk voorbereiden (nieuwsronde, ze gaat iets brengen over de grootste legoset ooit). Zoon had genoeg gegeten bij oma en Dochter had ook weinig honger na een verjaardagsfeestje met cake en snoep en dan de verse soep.

Na lang discussiëren (ik had alleen zin in Aziatisch en de wederhelft in alles behalve dat) bestelden we een schoteltje bij een Thai. De wederhelft zou elders nog wat anders bestellen.

Verbazingwekkend snel stond de rider voor de deur. Maar er stonden er twee. Allebei met 1 vegetarisch schoteltje voor ons adres. Omdat de wederhelft nog altijd geen zin had in Thais en ik geen twee schotels kan eten, zeker niet toen de tweede uiterst pikant bleek, haalde ik de kinderen weer uit bed om wat te komen mee eten. Dat moest ik geen twee keer vragen. Zoon at nog een mooie portie gebakken rijst en proefde wat van het pikante gerecht en de Dochter legde zich toe op de witte rijst die bij dat laatste gerecht hoorde. Waarna ik na een tijdje zonder rijst viel om ‘te blussen’… We hadden natuurlijk makkelijk rijst bij kunnen koken, maar het was al laat en we hadden eigenlijk wel genoeg gegeten.

Ik checkte mijn Paypal account nog enkele keren, maar er is maar 15 euro afgegaan. Gek genoeg zelfs geen bezorgkosten.

Op bezoek bij de reuzenaronskelk

Gisterennamiddag zag ik op Facebook ineens het bericht voorbij komen dat een van de Reuzenaronskelken uit de Gentse plantentuin in bloei zou staan. Gezien zo’n dingen elk jaar weer in het nieuw komen en Zoon momenteel op school werkt rond planten, leek het me wel een leuk idee om die plant met hem te bezoeken.

Ik zag dat je online een gratis tijdsslot moest boeken en dat eigenlijk bijna alles al helemaal vol zat, tot het weekend toe. Maar bloeit die bloem wel zo lang? Dan zag ik dat ze gisterenavond en deze avond uitzonderlijk tot 21u30 open waren. Maar ook de avonden zaten al goed vol. Ik besloot even af te wachten tot na school en te zien wat de kinderen ervan vonden.

Zoon zag het wel zitten en toen ik samen met hem keek, bleek er in het slot van 17u30 nog veel plaats. Op dat moment was het al na 17u. Snel snel die tickets boeken dus en we sprongen op onze fiets naar het museum. Omdat we maar weinig tijd hadden en het verkeer best druk is op dat moment besloot ik De Dochter thuis te laten, zonder haar zijn we nu eenmaal sneller en moet ik me minder druk maken over het verkeer of routes die ik nog niet zo goed ken. Ik beloofde haar plechtig dat wij dan volgend jaar zullen gaan kijken.

We crossten naar de plantentuin, nog een kleine fietsomleiding onderweg getrotseerd en zochten dan de weg naar de serre. Het was er enorm rustig en toen we bij de plant kwamen waren er net enkele wetenschappers druk bezig. Ik wist niet goed of we wel mochten komen storen maar kijk, we hadden dit tijdsslot geboekt en we mochten erbij. Zo konden we nog wat boeiende uitleg meepikken.

We waren maar met een handvol mensen daar op dat moment en hetgeen iedereen verbaasde; de lijkenplant stinkt dus totaal niet. Misschien lag het aan het mondmasker opperde iemand, maar Zoon droeg geen mondmasker en ook hij rook amper wat. De wetenschapper zei wel dat het aan de achterkant een pak erger was en zeker toen ze voor een meting een klein gaatje had gemaakt in de plant, maar daar mochten wij dus niet komen. Misschien moet de geur nog wat op gang komen?

We zwierven daarna nog even door de serres, ik was er nog nooit geweest, en waren wel heel blij dat we last minute hadden besloten om de plant te komen bekijken, het is toch wel iets speciaal.

Bovenaanzicht

Kathedralen van de industrie

Zondagochtend had ik met Zoon een afspraak in het Industriemuseum voor de expo Kathedralen van de industrie. Zelf ben ik al mijn hele leven gefascineerd door mooie industriële architectuur. Niet de saaie moderne fabrieken, maar de mooie bakstenen gebouwen van de 19e en 20e eeuw. De grootsheid ervan en de ruwe monumentale schoonheid heeft me altijd aangetrokken.

Mijn aandacht was dan ook meteen getrokken toen ik opving dat er in het museum een fototentoonstelling liep van Alexander Dumarey, een fotograaf die ik al een tijdje volg en leerde kennen via zijn werk voor de VRT. Hij fotografeert wel eens verval, de impact van het verstrijken van de tijd op gebouwen en daar heb ik wel iets mee. Enkele weken terug volgde ik dan ook met zeer veel interesse de gratis online lezing over de expo waarin ik veel bijleerde over de geschiedenis van de textielindustrie in Gent en alleen nog maar dieper in dat verhaal werd getrokken.

Het was goed dat we gereserveerd hadden, want in de ochtend zat het museum helemaal vol. We begonnen met de expo van Dumarey waar voor de kinderen een fijn doeboekje aan gekoppeld was. Ik genoot echt van de grote foto’s en van telkens het vergelijken van hoe de site ooit was en hoe ze heden ten dage is. Het doeboekje zorgde ervoor dat Zoons aandacht bij de zaak bleef. Zoon werd geprikkeld door de leuke, niet echt moeilijke opdrachten en ik kon wel eeuwig naar die foto’s blijven kijken.

Na afloop kochten we het boek van de tentoonstelling en dat is ook echt een juweeltje. Ik heb er echt al veel in zitten lezen en kijken en ontdekte verder hoe mijn stad haar vorm kreeg door deze industrie. Boeiend en gewoon ook mooi om naar te kijken.

Maar we waren nog niet klaar, het museum telt nog drie andere verdiepingen. Op de volgende verdieping ging het verder over textiel en liet de museummedewerker de eeuwenoude machines tot leven komen. Dat was eindeloos fascinerend voor mijn negenjarige die meteen probeerde te ontcijferen hoe die dingen precies werken. We kwamen nog meer te weten over het productieproces en weefden zelf een heel klein stukje met de hand. Ook op deze verdieping spendeerden we aardig wat tijd.

Op de volgende verdieping ging het over de boekdrukkunst, iets wat mij wel kon boeien maar Zoon niet echt. We konden hier wel een heel leuk vormgegeven minizine maken maar dat was dan wel het enige dat hem hier echt aansprak.

De hoogste verdieping was wel weer een schot in de roos. Hier wil ik wel nog eens terugkomen om de vele filmpjes te bekijken en getuigenissen te beluisteren. Het is een reis doorheen de tijd van het Gentse industriële verleden, met ondermeer aandacht voor de rol van kinderarbeid hierin. Wat Zoon vooral leuk vind, waren de doe-dingen, machines die je kon aanzetten of een lamp die je kon laten branden door aan een wiel te draaien.

Uiteindelijk spendeerden we 2.5 uur in het museum en Zoon was echt vol vuur van alles wat hij had ontdekt. Kers op de taart was tenslotte het gebouw zelf, ook weer een zogeheten kathedraal van de industrie. En het uitzicht op de stad en dan vooral de wijk waar we volgend jaar naartoe verhuizen.

Twee weken erbij

Alhoewel ik me al beter voel, merkte ik begin vorige week dat ik er precies toch nog niet helemaal was. Door het lange weekend waren er echter geen doktersafspraken meer te rapen. Ik boekte dus maar een afspraak in voor vanmorgen, en besloot dat ik dan wel zou zien of die afspraak nodig was of ik gewoon het werk kon hervatten vandaag.

Naarmate de week vorderde werd me duidelijk dat ik toch maar opnieuw naar de huisarts zou gaan. Ik voel me bij momenten nog heel erg opgejaagd, slaap nog slecht en ben nog zeer prikkelbaar. En vooral, het idee van terug aan het werk te gaan deed me echt panikeren. Niet goed.

Dus trok ik terug naar de dokter (toch wel een mentale drempel dit, opnieuw moeten toegeven dat het niet goed gaat) en kreeg nog eens twee weken ziekteverlof erbij. Hopelijk ben ik daarna voldoende ontstresst en uitgerust om weer een maandje te werken voor we in juli (hopelijk) op vakantie gaan…

Intussen probeer ik regelmatig mijn Headspeace app te gebruiken voor meditatie en probeer ik genoeg tijd voor mezelf af te bakenen en dingen te doen die me energie geven. Al merk ik soms dat zelfs die dingen aanvoelen als een verplichting en daardoor minder leuk zijn. Er is duidelijk nog wel een weg te gaan.