Kleine feitjes

• Ik kwam vanmorgen twee dode duiven tegen, elk aan een kant van het water. Pas dood, nog helemaal intact. Toch een beetje vreemd. Zou er een ziekte zijn onder die beesten?
• Geen populaire mening. Maar soms mis ik de avondklok. Zoals toen ik gisteren om 23u30 probeerde te slapen en de studenten op straat alles deden om dat te verhinderen. Want jep, die zijn duidelijk terug.
• Ik vind trouwens ook dat ze de mondmaskers veel te vroeg afschaffen maar soit. Met andere versoepelingen ben ik uiteraard wel blij, zoals dat je weer vrienden kan zien. Of iets kan gaan eten. Of naar de film kan gaan. Maar voor mij mag de anderhalve meter nog even bewaard.
• De druk om weer naar kantoor te gaan wordt genadeloos opgevoerd, ook al is het in Brussel en blijft daar thuiswerk de norm. De wederhelft moet al 3 dagen per week verplicht gaan (ook naar Brussel). Bij ons vragen ze om 1 dag te komen. Volgende week is het zo ver. Toch een beetje spannend na al die tijd. Ik kijk vooral op tegen de treinrit. De rest zie ik wel zitten.
• Ik hou van de nazomer! Als ik een half uurtje naar buiten kan sluipen om te gaan lezen in de zon, zal ik het niet laten.
• Ik oefen mee met De Dochter haar pianolesjes. Voorlopig kan ik alles probleemloos spelen. Ik merk wel dat ik het noten lezen wat verleerd ben, daar moet ik weer wat inkomen. En dubbelhandig spelen zal ook weer oefenen zijn. Maar de simpele oefeningen die ze tot hiertoe heeft gekregen, oefen ik vrolijk mee.
• In oktober wordt die Dochter 8 en we gaan een ponyfeestje geven in de manège. Uiteraard. Hopelijk toch, want je hoort weinig anders dan klassen links en rechts die in quarantaine moeten. De helft van Zoons voetbalploeg kan deze week al niet trainen. Dus duimen dat wij tegen die datum er zelf niet aan moeten geloven.
• De verkoudheid die De Dochter me twee weken geleden heeft aangesmeerd is overigens nog altijd niet over. Ik hoest nog steeds en vannacht was ook de keelpijn terug. Hardnekkig virusje.
• The Kominsky Method is een grappige reeks op Netflix. En Clickbait is superspannend.
• Wat de bouw betreft zijn bijna alle cruciale beslissingen al genomen. We opteren niet voor domotica (het geld is op) maar zijn nog in twijfel wat een slimme thermostaat betreft. We overwegen een laadpaal in de garage (wel duur!). We kozen een eenvoudige trap (beukenhout). De vloerplaat van de eerste verdieping zag er ons dit weekend bijna klaar uit dus wellicht komt er binnenkort weer een factuur aan.
• Hier in Gent zie je dat ze anders aan groenbeheer doen. Bij de grasvelden zijn er vaak heelder stroken die ze bewust niet meer maaien, om weer meer diversiteit aan insecten aan te trekken. De bloemperkjes zijn ook een stuk wilder. Ik vind het allemaal prachtig. Graag nog meer stukken stad ontharden ook, zoals nu reeds gebeurt.

De show van de gevorderde ponyruiters

Naar afgelopen zondag hadden we toch een beetje toegeleefd. De ene al wat harder dan de andere. Het was die dag opendeurdag op onze manège en enkele maanden geleden was De Dochter gevraagd om in te stappen in aparte lesjes ter voorbereiding van een kleine show op de opendeur. Ze rijdt nog maar sinds december vorig jaar en moet nog acht jaar worden, dus we vonden het allemaal een hele eer dat ze mee mocht doen. Zoon rijdt al een tijdje bij de paarden en daar is zo geen show meer helaas voor hem, hij en ik hadden gisteren een gewone groepsles.

Zoon en ik begonnen de middag dus met onze reguliere groepsles terwijl er twee vriendinnen van De Dochter aankwamen en bijhorende gezinnen die ook eens kwamen proeven van het paard- en ponyrijden. Heel de middag waren er gratis initiatieritjes en niet alleen de kinderen, maar ook de wederhelft waagde zich nog eens op een paardenrug. Helemaal bezweet en dorstig van de les ging ik wat drinken en babbelen met de andere ouders, die oprecht schrokken dat je van paardrijden zo moe kan zijn. Weer eens efficiënt de mythe ontkracht dat paardrijden geen sport is. De meisjes hosten intussen rond in de manège en op de trampoline terwijl ik duizend-en-één vragen mocht beantwoorden over de sport en de organisatie in de manège. Wat ik overigens uiteraard graag doe.

Om 17u was het dan eindelijk zo ver, iedereen werd opgetrommeld om te komen kijken naar de grote demonstratie. De Dochter was best wel een beetje nerveus, met zoveel volk en haar vriendinnen, maar stond toch ook wel te popelen om haar kunnen te demonstreren.

De ponies stonden allemaal behoorlijk opgefokt, waar ze normaal moe zijn na drie uur lesjes lopen. Misschien voelden ze de andere sfeer aan door het publiek of waren ze wat verveeld van die initiatieritjes, maar ze waren allemaal redelijk hevig en sloegen zelfs even op hol door het applaus. Maar de vijf ruitertjes bleven als geoefende amazones in hun zadel plakken en lieten het niet aan hun hart komen. Hier en daar liep er wat fout en ze vergaten hun coolste oefening te tonen, maar ik merkte om mij heen dat het publiek echt wel onder de indruk was wat deze zeven- en achtjarige meisjes uit die kleine koppige Shetlanders konden toveren. De Dochter was wat teleurgesteld dat ze niet had kunnen tonen dat ze rechtop kan staan terwijl haar pony stapt, maar daarvoor waren de ponies toch net te zotjes. Na de les mochten de meisjes elk hun pony naar de wei brengen terwijl ze zonder zadel op hun rug zaten, nog een heerlijk momentje in de avondzon. En ’s avonds stuurde de leraar nog een supertof berichtje in de whatsapp groep hoe fier hij was. Echt fijn.

En ’s avonds kwam er dan voor mij totaal onverwacht nog een kleine kers op de taart. Ineens kroop mijn pré-puber op mijn schoot. Hij had die middag wat gemokt, de Zus had zoveel aandacht gekregen en hij had een koppig en traag lespaard gehad, voor de derde keer op rij, en hij wat wat gezeurd dat ik altijd betere paarden krijg dan hem. Wat niet volledig correct is, alleen komt mijn jarenlange rij-ervaring van pas waardoor een paard dat ook voelt en vaak niet eens probeert om streken uit te halen. Waardoor het natuurlijk lijkt dat ik het altijd supersimpel heb terwijl hij zit af te zien. Maar hij kroop dus op schoot en vertelde mij dat hij had ingezien dat ik heel goed kan rijden en dat de paarden daarom zo goed luisteren en dat hij dat nu ineens besefte terwijl hij dat vroeger zo niet zag. Mijn hart smolt gewoon. Die paarden is overigens een van de vele passies of eigenschappen die we delen en het is zo fijn om dat met hem te kúnnen delen. De Dochter en de wederhelft houden ook van paarden en paardrijden, maar bij mij en Zoon is die passie en die dierenliefde precies toch nog van een ander niveau.

Loslaten

Omdat ik van mijn werkgever niet elke maandag mijn werk een half uur mag onderbreken om de Dochter te begeleiden van de school naar de muziekschool, ben ik nu aan het afspreken met een handvol andere ouders om een beurtrol uit te werken. Momenteel hebben we een groep van vier meisjes tussen de zeven en de tien die van de tocht elke week zullen maken. Eigenlijk zou ik daar dan liefst twee begeleidende ouders bij zien. Want we fietsen toch pal door het centrum langs tramsporen en horden andere fietsers en voetgangers en hier en daar een auto of bus. Liefst zou ik het elke week zelf doen, maar dat kan dus helaas niet door de permanentie op het werk.

Gevolg is ook dat Zoon gisteren zijn sleutel van ons huis heeft gekregen en dus voor het eerst zelf naar huis is gekomen toen er niemand thuis was. Hij heeft dat prima gedaan. Ik vond hem beneden in de keuken, bij de hond en de iPad, zijn brooddoos zelfs al uitgeladen.

Vandaag moesten we al om 8u op school zijn. Heel het lager heeft sportdag op de Blaarmeersen en ze doen die tocht ook met de fiets. Toch ook een beetje spannend. Maar ze hadden er allebei ontzettend veel zin in, we waren zelfs te vroeg op school, een unicum.

En zo zijn we geruisloos in het volgende stadium beland, waar kinderen meer en meer zelfstandig worden en zich zonder ons verplaatsen al eens een uur of anderhalf alleen thuis zijn ook terwijl wij naar een oudercontact zijn of de hond gaan uitlaten… Hoe zijn we hier zo snel beland?

Paardenweekend

Zondagochtend had ik een rustige ochtend, beide kinderen moesten een voetbalmatch spelen en ik was intussen thuis wat aan het opruimen en rusten, aangezien ik me nog wel wat verkouden voelde.

Het was al na de middag eer iedereen terug was en een uurtje later moesten we alweer naar de manège vertrekken. Daar was het enorm druk want er was heel de dag een jumping.

Zoon en ik reden ons tweede lesje bij de half-gevorderden. Zijn paard liep al mee in de les, het mijne moest nog opgezadeld worden. Ik hielp hem eerst even op zijn paard, want hij kan zijn stijgbeugels zelf nog niet goed krijgen van lengte. En dan rennen naar de stal om mijn paard te halen. Altijd een beetje stress, maar Zoon zal in de komende maanden wellicht nog zelfredzamer worden.

Toen ik de piste in kwam sprak de lesgeefster me aan dat de riem van mijn helm nog los zat en dat ik die best vast maakte, zeker gezien het paard dat ik had. Ik kende dat paard totaal niet en haar opmerking stelde me niet echt gerust. Waarop de vrouw naast mij zei dat ik een paard had dat er nogal van hield om bij galop naar het midden te springen en te gaan lopen. Toen bovendien bleek dat het mijn tweede les in deze groep was, zag ik de lesgeefster een beetje ongerust worden. Ze wist natuurlijk niet dat ik op zich wel behoorlijk wat ervaring heb, alleen is al een hele tijd geleden. En ben ik niet op mijn best met heel schrikkerige paarden. Maar ze gaf me een paar goede tips om het paard onder controle te houden (goed om tempo houden in draf zodat haar energie niet kan opstapelen om dan te exploderen in de eerste galop) en we kwamen de les zonder kleerscheuren of noemenswaardige incidenten door. Gaandeweg kreeg ik er meer vertrouwen in en begon ik te ontspannen. En te genieten.

Na de les gingen Zoon en ik dan samen naar de jumping kijken. Een heerlijk mama-zoon momentje. Het was gezellig en spannend en we leefden helemaal mee. Fijn om zo een passie te kunnen delen. Ik vond het ook ontzettend mooi hoe hij echt een hart voor dieren heeft. Toen een paard twee keer weigerde en de ruiter een tikje gaf met de zweep (of twee) werd hij helemaal kwaad. Het gaat helemaal toch niet om winnen maar gewoon om genieten van iets samen met je paard te doen, was zijn mening. Heerlijk.

Een uurtje later kwamen de wederhelft en De Dochter dan aan. De wederhelft ging met Cosmo naar de losloopweide en ik bleef met de kindjes in de manège. De Dochter mocht aan haar ponyles voor gevorderden beginnen en was af en toe wat kwaad als ik haar galopjes niet zag omdat de jumping te spannend was. Op het einde van de les stonden ze allemaal recht terwijl hun ponies rondstapten. Volgende week is er een demo op de opendeurdag en zij is samen met 4 andere meisjes gevraagd om daaraan mee te werken, dus sindsdien oefenen ze in een apart lesje. Geweldig natuurlijk want nu leert ze veel meer. In de gewone lesjes maken ze geen onderscheid tussen startende en gevorderde ponyruitertjes en voor de paardenles is ze nog te jong. Maar op deze manier heeft ze het enorm naar haar zin. Na de les mocht ze dan nog haar pony naar de wei brengen, kon ze erop rijden zonder zadel. Die meisjes amuseren zich te pletter.

Voor mij is die zondag tussen de paarden echt het hoogtepunt van de week. Op een paardenrug is zowat de enige plek dat ik stress en zorgen echt voor de volle 200 procent achter mij kan laten. En dit nu te kunnen delen met allebei mijn kinderen, ik had het niet durven dromen. Maar ze zijn er even gek van als ik. Zalig.

Zelftest

Allez hoppa ik deed net mijn eerste Corona zelftest. Gelukkig negatief. Ik voel me nog altijd belabberd (keelpijn vooral) maar het is toch wel een opluchting.

De Dochter snottert al een week. Zoon heeft een dag of twee gekucht maar is alweer genezen. En ik zit sinds donderdagavond met keelpijn.

De kinderen maakten geen koorts en voelden zich niet ziek dus heb ik deze keer niet laten testen bij de dokter. Maar nu ik ook begon ziek te worden hebben we toch maar eens een voorraadje testkitjes in huis gehaald. Om toch een beetje gerust te zijn. Want je kan toch moeilijk bij elke snottebel naar de dokter lopen. Want mijn Dochter kennende staan we er de komende maanden dan om de week..

Normaal moesten we deze avond naar een communiefeest. Maar dat is gisteren afgelast omdat de communicant in quarantaine zit na twee positieve kinderen in zijn klas. Ocharme. Dat we nog niet van dat vuil virus af zijn deze winter…

OUR(S)SONATE

Geen idee hoe lang het geleden was dat ik nog iets van theater zag, maar het was lang. Deze zomer deden we in de Gentse Feesten periode wel een circusvoorstelling in open lucht van MiramirO, maar dat was het dan ook. En ik zag nog een voorstelling online, dat ook. Maar het was toch wel een mijlpaal, eindelijk nog eens een echt theaterstuk zien. In open lucht, dat wel (in een zaal weet ik niet of ik het wel zou zien zitten overigens).

OUR(S)SONATE is een stuk van Cie. Cecilia en meer bepaald van Marijke Pinoy en een van haar zoons Cesar. Het gaat over tal van actuele onderwerpen, zoals tijdelijk even uit de ratrace stappen en neen zeggen tegen de dingen. Over een grote gebeurtenis die je leven volledig op zijn kop zet en hoe daarmee om te gaan. Over verlies. Over jezelf proberen terugvinden in dat verlies. Over wie je bent en wie je moet zijn van de wereld.

In een monoloog van ongeveer een uur en een kwartje kruipt Pinoy in de huid van Rosa, ex-architecte. Ze gaat de dialoog aan met het publiek, pikt hier en daar wat in op de omgeving (de wat desolate binnenkoer van een eventlocatie midden in de stad, om de tien minuten kwam er luid een bus voorbijgedenderd). De monoloog wordt ondersteund en aangevuld door de muziek/ soundscapes van Cesar. Echt wel een meerwaarde trouwens, heel poëtisch soms.

Vandaag las ik nog een interview over hoe de voorstelling is ontstaan middenin en door Corona, een periode waarin voor iedereen het leven verstilde en we op onszelf werden teruggeworpen.

Het stuk had ups en downs, maar al bij al is het toch echt een aanrader. Er zijn nog tickets, trouwens.

Toffe ochtend (2)

En deze keer is de titel niet ironisch bedoeld.

Het startte allemaal niet zo heel tof met te laat komen op school, maar daarna had ik de ochtend vrij. Ik merkte de afgelopen dagen dat de stress weer de pan begon uit te swingen met allerlei lichamelijke klachten als gevolg, en dat het dus beter kan met mijn zelfzorg. En een Indian Summer nodigt altijd wel uit tot wat zelfzorg vind ik persoonlijk.

Dus na een lekker ontbijtje met granola trok ik met de hond op wandeling langs het water. Hij wil nog altijd niet heel ver wandelen met mij alleen, maar gewapend met een zak koekjes raakten we toch 3 kilometer ver, wat niet slecht is voor een ochtendwandeling. Het was heel mooi op mijn lievelingsroute langs het water, heel stil ook zo na de ochtendrush. Enkel de watervogels maakten wat kabaal.

Daarna was het even wat minder leuk met het opruimen van de keuken en het poetsen van het konijnenhok, maar van dat laatste word ik eigenlijk nog wel redelijk zen.

Om 11u30 moet ik lunchen want om 12u begint mijn werkdag, wat maakte dat ik nog anderhalf uur over had. In de plaats van nog ergens iets te gaan opruimen besloot ik met mijn boek naar buiten te trekken. Ik vond een rustig plekje langs het water en besloot nog een tijdje te lezen. Dat liep prima tot een stel Limburgse geocachers onder mijn bank naar een schat kwamen zoeken en die niet vonden. En ik moest me ook even verzetten wegens een verdachte kotsgeur, maar dat heb je in onze buurt in de stad wel vaker. Maar ik was blij dat ik een uurtje voor mezelf had genomen om nog wat laatste zomerzon op te slorpen, dat doet altijd wonderen voor mijn humeur.

Intussen is de hectiek wel volledig terug, er zijn twee collega’s op reis en er is er één ziek waardoor ik heel de dag er alleen voor sta en ik zelfs niet weet wanneer ik tijd ga hebben om een hapje te eten deze avond, maar we zien wel hoe het loopt. De wederhelft is met De Dochter naar haar kennismaking met de pianojuf en daarna moet ze nog gaan voetballen dus sowieso geen idee wanneer er tijd gaat zijn om te koken. En dan waren we de logo van Zoon nog vergeten, maar die kan gelukkig online ook.

Deze week belooft ook redelijk druk te blijven; morgenavond voor het eerst in eeuwen nog eens naar theater (live! niet online!), donderdag leefgroepvergadering van de klas van de oudste en orthodontist eveneens voor Zoon, vrijdag voetbal, zaterdag een verjaardagsfeestje voor Zoon gevolgd door een communiefeest in de avond, zondag voetbal en paardrijden,… Dus dat die zon nog maar wat blijft schijnen, dat doet wonderen voor mijn energieniveau…

Toffe ochtend

Om 6u30 word ik gewekt door de hond die begint te kotsen. Gelukkig niet op mijn bed, maar wel op een matje in de slaapkamer én een badmatje. Het derde matje kon ik nog net op tijd weghalen. Waarom doet dat beest dat nu niet gewoon op één hoop eigenlijk?

Om 7u staat De Dochter op en die heeft een snotneus, altijd fijn in Coronatijden nietwaar. Terwijl ik haar neus spoel, komt de hond een drolletje leggen op de enige resterende propere badmat. Het is op zich een zindelijk dier dus echt geen idee waar dat nu ineens vandaan kwam.

Komt bij dat alles dat ik gisteren om 22u in bed ben gekropen, ellendig van de hoofdpijn en dat die deze dag absoluut nog niet volledig weg is. Ik kan dus momenteel niet zo veel hebben om eerlijk te zijn.

Als kers op de taart vandaag een extra late shift want er zijn twee collega’s op reis.

Maar de zon schijnt. En ik heb vrijdag voor onze nieuwbouw heel wat knopen doorgehakt. En we zijn gisteren heel de middag in de manège geweest en Zoon en ik hebben voor het eerst meegereden een niveautje hoger en het was echt zalig genieten. Maar vanmorgen was dus behoorlijk kak. Letterlijk…

Leuk kijkvoer: Viervoeters

Ik moet bekennen dat ik bijna nooit TV kijk. Meestal kijken we elke avond een volgende aflevering (of twee) van de reeks die we aan het volgen zijn via Netflix, Prima, Streamz,… Maar af en toe maak ik een uitzondering om nog eens ouderwets live te kijken. Of uitgesteld.

Zo word ik altijd blij van programma’s van Joris Hessels en Dominique Van Malder. Bij mijn favoriete programma’s van de afgelopen jaren bijvoorbeeld Albatros, De Weekenden, Gentbrugge en Radio Gaga. En nu dus Viervoeters.

Toegegeven; Viervoeters is duidelijk het lichtgewicht uit bovenstaand rijtje. In de krant werd het genadeloos afgesabeld. Te vrolijk, te onnozel. Maar ik keek er eerst met veel plezier alleen naar en dan nog eens met de kinderen, die meteen ook verkocht waren. Het is niet zo’n niet te missen pareltje als De Weekenden of Gentbrugge, maar heel fijn entertainment voor wie van honden (en mensen) houdt.

We werden allemaal heel blij van het grote gezin die een frans bulldogpuppietje in huis kregen. Hoe het hondje meteen naar de oudste dochter liep die de grote voortrekken was van een hond in huis. Hoe heel dat gezin opleefde. De grapjes, warmte en deugnieterij van de presentatoren ertussen. Simpele maar warme tv. Voeg daaraan dan nog eens het feit toe dat ze adoptie van asielhonden aanmoedigen en dan kan je dit volgens mij alleen maar goed vinden.

Eén kleine kanttekening; ik vond wel dat de gezinnen wel héél vlot een hond kregen. In mijn omgeving ken ik meerdere gevallen die door Vlaamse asielen werden afgekeurd wegens geen partner (nochtans freelance werkend dus quasi altijd thuis), te kleine kinderen (5 en 7 zijn toch geen babies), niet voldoende thuis (nochtans halftijds werkend). Het is werkelijk altijd wat. Waarop deze mensen stuk voor stuk een hond uit het buitenland hebben geadopteerd en dat ook telkens stuk voor stuk warme succesverhalen zijn geworden. Om dan nu te zien dat een koppel waarvan de ene in shiften voltijds werkt en de andere soms maanden na elkaar in het buitenland zit wel probleemloos een hond met aanzienlijke verlatingsangst krijgt. Daar stelde ik me dan toch vragen bij. Maar laat ons dat het kijkplezier niet bederven…

1 september

Yes! We zijn weer vertrokken voor een nieuw schooljaar! Vandaag alvast twee heel gelukkige kinderen. De jongste was al weken aan het aftellen om terug naar school te kunnen, de oudste zag het wat minder zitten maar kwam wel heel enthousiast naar huis. Derde en vijfde leerjaar alweer, het is echt geen onzin dat de tijd vliegt.

De school trapte het jaar naar goede gewoonte origineel af. Ze organiseerden een festival. De leraren en enkele ouders speelden live muziek, er was een fake metaaldetector en een fake coronatest (onder de oksel) en iedereen was uitgedost in festivalstijl. We moesten ook een heel eind aanschuiven om binnen te mogen. Net echt dus…

Als ouder mochten we na anderhalf jaar ook weer mee de school in. Wat een herademing. Weer een chaotische massa op de speelplaats in plaats van ieder op afstand aan de poort. Kindjes mochten weer gewoon in de klas worden afgezet. Alhoewel, Zoon was ik al na enkele minuten kwijt in de chaos. De Dochter kwam even knuffelen toen de juf de kindjes begon te verzamelen. Ik moest haar zowaar even optillen en dragen. Maar toen we aan de gang voor het klaslokaal kwamen, zij ze heel rustig maar gedecideerd ‘Nu mag je wel naar huis gaan’. Ik was niet meer welkom in de klas… En dat is natuurlijk ook prima.

Vanmiddag kwamen dan de vele enthousiaste verhalen. Een nagelnieuwe leraar en co-teacher op school voor Zoon die erg goed meevielen, de kennismaking met de juf voor de Dochter, bij allebei ook nieuwe kindjes in de klas, eindelijk ook alle vriendjes terug gezien, er was heel veel te vertellen. Deze namiddag mochten ze wat chillen hier thuis in de zetel eer ze er morgen weer invliegen…