Vorige vrijdag, 27 juli, namen we na 12 jaar en 2 maanden afscheid van onze mooie, lieve oude windhond. Hij was 14 jaar oud (naar schatting, exact weten we het niet) en het afscheid kondigde zich eigenlijk al enkele jaren aan. Het ging heel geleidelijk. Maar elke keer dat ik dacht dat we weer een nieuwe fase hadden ingezet richting finale eindmeet, bleek er toch een opflakkering te komen of zaten er toch weer nieuwe fases achter. Je past je ook aan. Ik droeg hem de laatste jaren de trap op, het laatste jaar werd zindelijkheid hoe langer hoe meer een probleem, hij had een ernstig nierprobleem (glomerulonefritis), een zeer zwaar tandprobleem, noem maar op. Maar zo lang er leven in zijn ogen doorscheen, zo lang hij genoot van onze wandelingen, ook al werden die almaar korter, zo lang hij at en dronk en genoot van snuffelen met andere honden, zo lang ging ik door met de zorg, de medicatie, het ondersteunen. Dat was niet altijd gemakkelijk. Thuis komen voor de duizendste keer in een huis vol urine en uitwerpselen is niet leuk. Continu beroep moeten doen op lieve buren en vrienden als je een dag van huis bent, is stresserend. Hem naar huis moeten zien kruipen als een krab, zijn achterste helemaal scheef en vlakbij de grond is gewoon pijnlijk.
Maar wanneer is de tijd gekomen? Bij mijn andere honden was het duidelijk, die kregen een beroerte en dan weet je het wel. Maar Figo bleef functioneren. Wanneer weet je dan dat zijn levenskwaliteit onvoldoende is? Het was bij onze laatste dierenartsbezoeken ook steeds een onderwerp waar de nodige aandacht naar ging.
En dan is het daar plots, dat moment. De hittegolf deed hem, zoals gevreesd, de das om. Hij kwam niet meer uit zijn mand, zelfs naar de boom aan de overkant van de straat strompelen ging moeizaam, hij lag altijd te puffen en ik zag nog zeer weinig licht in zijn oude ogen.
Donderdag op de trein naar huis ging ik aan het lezen en stootte op deze publicatie. Want dat was mijn grootste angst, te vroeg overgaan tot euthanasie. Maar je wil ook niet te laat zijn. Het lijden nodeloos rekken. En bij het lezen van deze en andere teksten kwam ik langzaam, al sporend tussen Brussel en Gent in een stille halflege trein, tot de conclusie dat het tijd was. Het was niet langer te vroeg. Het moment om in te grijpen en mijn ultieme taak als zijn eigenaar op te nemen en hem te behoeden voor onnodige pijn. De zwaarste taak die er is als je je dier graag ziet.
De wederhelft was meteen akkoord. Alhoewel Figo onze hond is, was het in de praktijk vooral mijn hond. Maar we waren het meteen eens. Maar toen ik vrijdagmorgen onze dierenarts contacteerde, had die helaas geen tijd in haar agenda. Gelukkig maakte ze tijd voor ons en belde ’s middags terug dat we om 15u30 mochten langskomen. Aan de telefoon vertelde ze ook al hoe het zou gaan en dat ook zij vond dat de tijd voor Figo nu wel gekomen was. Veertig minuten voor onze afspraak belde er echter een man (haar partner denk ik) dat de dierenarts ons niet meer kon zien die dag omdat ze een miskraam had gehad en teveel pijn had. Ondanks die miserie heeft hij ons verwezen naar een andere arts en die heeft ons na sluitingstijd dan nog gezien ondanks de drukke agenda. En ook al is een vreemde dierenarts niet ideaal op zo’n moment, toch kunnen we niet klagen want we zijn daar met veel respect, sereniteit en warmte ontvangen.
We hadden zijn orthopedisch bed meegebracht. Initieel gingen de kindjes erbij zijn, maar toen Figo even jankte terwijl ze de canule inbrachten, heb ik de wederhelft en de kindjes toch maar even naar de wachtzaal gestuurd want ze raakten wat van streek. Ze hebben natuurlijk wel eerst afscheid genomen. En dan is mijn liefste vriend eerst in slaap gevallen en kort nadien gestorven in mijn armen. En zijn de kindjes nadien toch nog eens dag komen zeggen.
Ik heb zowat heel de vrijdag gehuild denk ik, vooral de uren ervoor. En heel veel naast zijn mand gezeten en hem snoepjes gevoerd, want gewoon eten wou hij niet meer die dag. Eens dat hij gestorven was, was het allerzwaarste verdriet dan eigenlijk ook al wat achter de rug. Ik heb nog behoorlijk wat tranen gelaten hoor, ook nu nog prikken mijn ogen als ik aan hem denk. En het huis is zo leeg. Heel vaak vergeten we gewoon dat hij weg is en verwacht je hem nog te zien of denk je voor je gaat slapen “he, wie gaat er de hond nog uitlaten”. Het moet slijten. Het is niet mijn eerste hond die ik verlies, dus ik weet intussen wel redelijk goed wat het is en hoe het gaat. De beslissing nemen en dan wachten tot het zo ver was, waren eigenlijk het zwaarste. Nu is het gewoon rouwen.
Ik ga je zo missen, lieve vriend.
