Wat vooraf ging…
Toen bijna twee jaar geleden onze galgo Figo stierf, wou de wederhelft geen nieuwe hond op korte termijn. Kleine kinderen in huis, kinderen die het drukker en drukker krijgen met hobbies, druk werk in Brussel, graag reizen, niet de ideale omstandigheden voor een hond. Ik kon me geen leven zonder hond voorstellen, dus ooit zou er wel weer een komen, maar geen idee op welke termijn.
Tot de wederhelft enkele weken geleden naar puppies begon te kijken. In eerste instantie om de Dochter op te vrolijken die op de dierenmarkt groot verdriet had omdat ze geen vogel kreeg. Maar zij toonde geen interesse in een hond maar de wederhelft bleek elke avond naar kwekers en puppies kijken. Tot ik er horendol van werd. Als je zoveel tijd in iets investeert, dan moet je toch concrete stappen zetten ook. Ik wil doodgraag een hond, Zoon evenzeer en al dat foto’s kijken maakte ons hoofd compleet gek.
Dus werd het vrijblijvend kijken doelgericht zoeken naar een whippet puppy. Ik ben helemaal verslingerd aan windhonden dus na onze galgo’s leek zo een iets kleiner formaat windhond me perfect voor ons.
Eigenlijk vind ik het belangrijker om een hond te adopteren dan een jonge hond te kopen. Er zijn zoveel perfect goede honden. Maar nu er de mogelijkheid is van een puppy ga ik er volledig in mee, beter een hond dan een eindeloze discussie en geen hond.
Maar algauw bleek het allemaal véél minder evident dan gedacht. In België zijn amper whippetfokkers te vinden. Al de puppies die recent geboren waren of in de komende weken geboren zullen worden, bleken overigens al gereserveerd te zijn. We gingen over de grens kijken in Nederland, Duitsland, Luxemburg en Frankrijk, maar ook daar weinig positieve reacties te sprokkelen. Elke dag mailen en dan bang afwachten tot er eindelijk een antwoord kwam. Of geen antwoord kwam.
Een bepaald moment was er een mevrouw uit Luxemburg die puppies had maar die ronduit weigerde een aan ons te verkopen omdat we in de stad wonen en geen tuin hebben. Haar dierbare honden zouden hier de hele tijd bang zijn van het lawaai en niet gelukkig kunnen leven. Zo werd ik dus keihard afgekeurd. Niet goed genoeg voor haar hond. Dat kwetste wel. Iedereen die mij een klein beetje kent, weet dat mijn enorm hart voor dieren een van de dingen is die mij het meest kenmerkt. Leven in de stad zonder tuin is inderdaad misschien niet perfect, maar onze honden kwamen niks te kort, werden vier keer per dag gewandeld, mochten regelmatig rondrennen,… We werden toch ook wel wat bang of andere mensen ons dan wel goed genoeg zouden vinden.
Uiteindelijk bleven er twee opties. Een Duitse kweker die eind juli puppies verwacht en waarbij de toekomstige ouders supermooie honden zijn, helemaal mijn smaak. Het zijn ook racehonden, wat me ook wel aanspreekt. Maar dan ontdekten we dat de wet verstrengd is en je honden maar mag invoeren als ze 15 weken oud zijn, wat bijna twee keer zou oud is dan wanneer je in België een hond koop. Heeft te maken met de rabiës inenting. Beetje absurd want in Duitsland komt net zo min als hier nog hondsdolheid voor. Ten tweede is het wel drie uur rijden, wat als er weer een lockdown of iets dergelijks komt en we onze hond niet mogen halen over de grens? Ten derde was de communicatie OK maar toch net iets minder vlot door de taalbarrière.
De tweede optie was hier in België, een nestje dat eind augustus pas verwacht wordt. De ouders zijn bleker, ik zie graag donker, maar het zijn wel mooie dieren. Maar we hadden nog niet alle informatie gekregen van die kweker en na een week had hij nog niet op onze tweede mail gereageerd. Maar hij had wel zijn telefoon doorgegeven dus gisteren belde de wederhelft hem op. En dat werd een superpositief gesprek, de wederhelft had er direct een enorm goed gevoel bij. Dan lijkt de keuze meteen gemaakt, toch?
Helaas, er was ook hier weer een serieuze adder onder het gras. De fokker doet geen echo, dus hij weet niet op voorhand hoeveel puppies er gaan zijn. Hij neemt vijf reservaties aan. Maar als er dan uitzonderlijk weinig puppies geboren worden, kan het zijn dat je zonder hond eindigt. En dan is het meteen weer lang wachten want in de winter worden er volgens mij weinig geboren… Langs de andere kant is het maar op een uur rijden in plaats van drie uur wat maakt dat we kunnen gaan kennismaken en de honden al eens zien op voorhand. En aan de telefoon was er alleszins een klik. Je wil toch een fokker die zijn dieren echt graag ziet en het welzijn en de gezondheid van de dieren voorop stelt.
Maar wat kies je dan? Zekerheid verder weg met een puppy die maar later mag komen? Of meer onzekerheid maar vlakbij? Ik raakte er echt totaal niet uit. De wederhelft liet de keuze aan mij en Zoon. Dus zijn we een middagwandeling gaan maken en hebben we er lang over gepraat, de achtjarige en ik, en heeft hij uiteindelijk gekozen voor de Vlaamse fokker en daar kon ik ook wel mee leven.
Ik heb dan meteen onze keuze bevestigd en nu is het een maand wachten op de bevestigen dat het teefje effectief drachtig is en dan nog een maand op de geboorte. En dan nog twee maanden tot we onze nieuwe huisgenoot in onze armen mogen sluiten en thuis verwelkomen. We hebben ons zowel voor een reutje als een teefje opgegeven om zo de kans dat we er een gaan hebben te maximaliseren. Het dromen kan beginnen…
