We hadden na het concert van Arcade Fire maar enkele uren slaap kunnen vangen en zaten dus met een licht vermoeid gevoel op de bankjes voor De Expeditie. Maar geen nood, we kwamen Heilig Hart zien, de nieuwe Arne Sierens, en ik vertelde nog vol vertrouwen dat je toch onmogelijk in slaap kan vallen tijdens een stuk van Sierens. En ik slaap ben ik ook effectief niet gevallen. Maar dat was dan ook helaas het meest positieve dat ik van de avond kan vertellen.
In Gent is Sierens God en de voorstellingen zijn altijd direct uitverkocht, maar heb je nog geen kaartje kunnen bemachtigen, wees dan niet te hard teleurgesteld en laat met een gerust hart deze voorstelling aan je voorbij gaan. Het is mooi weer buiten, ga een terrasje doen. Er zou ook een herneming komen van Zingarate, probeer dan vooral daarnaar te gaan kijken. Want dat is echt geweldig theater. Heilig Hart is amusant op zijn beste momenten maar anders gewoon een beetje tijdverlies.
De affiche was nochtans veelbelovend; Robrecht Vanden Thoren, Anemone Valcke, Gilles De Schryver en Linde Carrijn. De namen maakten me nieuwsgierig en gaven me zin om te gaan kijken. Maar het stuk zelf gaat nergens naartoe. Sierens doet wat hij al zo vaak veel beter heeft gedaan; dezelfde soort personages, dezelfde thematiek, een leuke gimmick met de opbouw van het podium. We hebben het allemaal al ooit wel gezien. Maar waar ik toen zat te schateren, kon er nu op en al eens een grijns af. Het was gewoon niet zo grappig. De acteurs kwamen niet uit de verf en het geheel woog gewoon veel te licht. Precies of je zit naar de repetities te kijken van een stuk dat nog heel wat moet groeien of waarvan de echte sterren nog ergens in de coulissen huizen en straks gaan komen en dit de stand-ins zijn. Het bleef allemaal heel makkelijk, goedkoop en leeg. Goedkope grappen, flauwe dialogen, wat danspasjes, wat naakt. Het contrast met pakweg Zingarate kon niet groter zijn.
Er was enige voorbereiding nodig voor het concert van Arcade Fire in Antwerpen. Een tweetal dagen voor het concert kreeg ik een mail met daarin een lijst met verboden voorwerpen waaronder handtassen groter dan 12 op 17 cm. Ik zou recht van het werk naar het concert gaan en ik beschik niet over een voldoende kleine handtas dus dat zorgde wel voor wat kopbrekens. Gelukkig heb ik een rokje met twee heel diepe zakken, groter dan de toegestane afmetingen voor handtassen en kon ik mijn gerief daarin kwijt en liet ik wat niet essentieel was op het werk liggen.
Na een kwartier treinvertraging wurmde ik me op de gewoonlijke beestenwagontrams richting Sportpaleis en besloot buiten op de wederhelft te wachten die ook nog op zo’n tram bleek te zitten maar dan vanaf een Park and Ride. Ondertussen zag ik de mensenzee aan de ingang steeds maar aanzwellen en zag ik vooral heel veel boze vrouwen die werden geweigerd omwille van hun handtas. Wat was ik blij met mijn rok. En de mevrouw van de security wat later trouwens ook. Want door al dat meten van handtassen en discussieren met boze concertgangers ging het toelaten van mensen tot de zaal echt wel tergend traag. Daardoor misten we helaas het voorprogramma (voor die ene keer dat het er eens leuk uit zag, Preservation Hall Jazz Band uit ons geliefde New Orleans) en stond de zaal ook al aardig volgepakt toen we er omstreeks 20u15 eindelijk raakten.
Met een podium opgesteld knal in het midden van de zaal is het even twijfelen waar je je dan moet zetten. Ik wou eigenlijk gewoon aan de voorzijde, maar we belandden aan een zijkant en stonden daar behoorlijk dicht bij het podium (vijfde rij zowat). Ik vreesde bij een verhuis naar de voor- of achterzijde meer platgedrukt te zullen worden in de mensenzee en minder te kunnen zien dus bleven we maar op ons plekje. Helaas kregen we daardoor effectief meestal de zijkant en van Win en Regine te zien, al viel het al bij al wel mee want was er midden het podium een deel met drums en piano dat voortdurend ronddraaide en wandelde Win, Regine et les autres wel heel regelmatig voorbij ‘ons deel’ van het podium, dat er in het begin trouwens uitzag als een boksring.
Van bij de eerste noten viel helaas het barslechte geluid op. Ook hiervan weet ik niet of het beter was elders in de zaal, maar bij ons aan de zijkant was het echt zo abominabel dat het soms even duurde eer je een nummer zelfs maar kon herkennen. Heel luid was het wel niet. Maar zowat subtiliteit en de helft van de instrumenten gingen volledig verloren in de dikke geluidsbrij van het Sportpaleis. Het is er altijd een probleem maar nu viel het me toch nog extra hard op.
De groep begon meteen stevig met Everything Now voor een publiek dat van bij de eerste noot zowat uitzinnig was. We kregen er meteen Rebellion (lies) na, een van hun mooiste nummers al is dat moeilijk te zeggen want ze hebben zo eindeloos veel unieke en mooie nummers. We kregen een uitgebalanceerde setlist met niet heel veel nummers van de nochtans prima laatste plaat en redelijk evenwicht uitgebalanceerd met nummers van al hun platen.
Echt praten met het publiek werd er niet gedaan, maar Win kroop wel enkele keren gewoon de zaal in en de rest van de groep leek er wel enome lol te hebben. Soms hadden we ook een goed zicht op Will Butler als hij in onze hoek iets kwam doen met zijn keyboards en die kerel is echt wel serieus gestoord. Maar geweldig om naar te kijken.
Verdere hoogtepunten voor mij: No Cars go, Neon Bible, Rococo, The Suburbs en Sprawl waabij Regine van haar gele outfit veranderde in een strak glitterpak en als een echte diva over het podium danste.
Dieptepunt waren algeheel het geluid en de reeks van Reflektor tot het einde voor de bissen waar enkele West-Vlaamse beren van venten en hun bijhorende vrouwen van veertig plus out of nowhere ineens in mijn rug kwamen duwen en ofwel heel luid meebrulden ofwel gewoon de hele tijd zaten te praten (over de muziek kelen dus). Sommige mensen weten echt wel hoe ze een concert kunnen verpesten voor iedereen in hun buurt. Gelukkig waren ze bij de bissen nog wat meer naar voor geduwd en kon ik ze dan niet meer horen.
Everything Now
Rebellion (Lies)
Here Comes the Night Time
Peter Pan
No Cars Go
Electric Blue
Put Your Money on Me
Neon Bible
Rococo
Suburban War
Neighborhood #1 (Tunnels)
The Suburbs
The Suburbs (Continued)
Ready to Start
Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)
Reflektor
Afterlife
Creature Comfort
Neighborhood #3 (Power Out)
Encore:
We Don’t Deserve Love
Everything Now (Continued)
Wake Up
Zalig relax weekendje achter de rug! Vrijdag een hele dag alleen thuis met de kinderen. Ik vind dat altijd enorm druk en vermoeiend, maar eigenlijk was het ook wel fijn. Nu Zoon een grote fiets heeft, was de Dochter er al enkele weken op gebrand om zijn trapperfiets nu in gebruik te nemen en vrijdag was het dan eindelijk zo ver, ons eerste fietstochtje door Gent (bij oma in de tuin fietst ze al zeker een half jaar rond). Ik voorlopig nog te voet want in het verkeer is ze nog lang niet te vertrouwen.
Zaterdagochtend trokken we met zijn allen naar de voetbal om Zoon een match te zien spelen. Het was de tweede keer dat ik meeging en de tweede keer dat ze verloren op rij. Maar het was wel een heel spannende match. En echt geweldig om die jongens en meisje allemaal te zien vechten voor de overwinning en blijven gaan tot de laatste minuut. Ook geweldig om zien hoeveel ze hebben bijgeleerd om amper een jaar tijd trouwens.
Omdat er lenteweer voorspeld is en Zoon uit veel zomerkleren gegroeid blijkt, bestelde ik donderdag al een pakket kleren online. Bij levering vrijdag bleek dat ik de shorts iets te groot had besteld en omdat niet alle kleren eco maar duur kunnen zijn, trok ik met hem nog de stad in op zaterdagmiddag om nog wat zomerspullen te gaan kopen in de goedkopere ketens. Vorig jaar nam ik hem ook al eens mee en bleek zijn aandachtsspanne zeer kort; snel snel een short passen als het moest en voor de rest niet te veel aandacht voor al die kleren. Maar dat was, een beetje tegen mijn verwachting in, helemaal anders deze keer. Met zichtbaar plezier koos hij zelf dingen uit EN ging hij ze op eigen vraag allemaal passen. Waarna hij nog mee zocht naar kledij voor de zus en fier was als een gieter als ik effectief enkele stuks kocht voor haar die hij eruit had gepikt. Wow, ik heb een Zoon die graag shopt! Net als zijn papa trouwens. Een unieke maar leuke eigenschap voor de mama! Die beloond werd met een ijsje met twee bollen! Zondagmiddag vroeg hij trouwens of hij zelf zijn kleren voor deze week mocht kiezen en heeft hij helemaal zelf 3 outfits samengesteld…
Zaterdagavond trok ik met de Wederhelft totaal onverwacht en ongepland naar een fuif in de Vooruit. Stel je voor… Het zit zo, de fuif hangt samen met het werk van de Wederhelft maar een collega zou gaan en die kon ineens niet meer en wij wonen er het dichtst bij. Het was een Radio 1 Classics ding. Het was leuk, maar we bleken toch wat jonger dan de doelgroep. De zaal was tot de nok gevuld met grijzende veertigers, vijftigers en zestigers die verdorie wel echt kwamen fuiven en serieus stonden te shaken. Maar de muziek was dus niet echt van ons tijdperk en we stonden er vooral naar te kijken, alhoewel het soms wel even leuk werd (met een streepje Blur bijvoorbeeld, helaas bleef het altijd bij dat streepje en gingen we daarna naar een verkeerd genre of tijdperk). Maar als je je afvraagt of je ook te jong kan zijn op een fuif, het kan.
Voordeel is dat we op tijd in ons bed lagen en zondag nog redelijk fris waren om de kindjes een dagje te entertainen. Ik las dat het alweer de allerlaatste dag was van Hello Robot waar ik al eens met de klas van de dochter naartoe was gegaan en dus trokken mama en Zoon samen naar het Design Museum voor een bijzonder geslaagde ochtend cultuur.
Hij was vooral weg van de schrijvende Robot en moest persé zijn eigen Manifest hebben wat nog niet zo simpel bleek want de Robot schreef weliswaar mooi maar zeer traag en er waren nog kindjes die er een wilden bemachtigen en toen het eindelijk onze beurt was, scheurde de Robot niet nauwkeurig genoeg waardoor ons langverwacht schrijfsel bleef hangen in de glazen kooi rond de robot en we dus NOG langer moesten wachten. Maar meteen wel een mooie illustratie hoe robots in tegenstelling tot wij mensen niet zelfsturend zijn en fouten corrigeren. Sommige robots natuurlijk wel, maar dit exemplaar dus niet.
Omdat wij zaterdagavond al in Antwerpen zaten voor het geweldige concert van Nathaniel Rateliff, waren de kindjes toen al gaan logeren bij de grootouders. Waarvan ik eerder de week had geprofiteerd om voor zondagochtend te reserveren bij Julie’s House voor een uitgebreid rustig ontbijtje onder ons tweetjes. Waar we terecht kwamen tussen allemaal gezinnen met kinderen natuurlijk. Het ontbijt was heerlijk trouwens; verloren brood, pannenkoek, ei met toast, een gestreken mastel,… Ik kreeg het zelfs niet allemaal op.
Na het ontbijt reden we naar de schoonouders alwaar de kindjes piekfijn uitgedost op ons stonden te wachten voor een dagje Antwerpen. We laadden ze in de auto en reden verder naar Linkeroever waar we onze auto verruilden voor de tram richting station. Daar vonden we vrijwel meteen een Italiaans restaurant met zelfs nog een tafel op het terras vrij voor een pizza voor de kindjes en een pasta voor ons. Alhoewel ik nog geen greintje honger had na dat uitgebreid ontbijt, ging de pasta er wel vlot in. We kregen nog een hapje vooraf dat democratisch werd verdeeld ; de minisoepjes gingen naar de zoon, de mozzarellabolletjes naar de dochter, de worstjes naar de wederhelft en de olijven bleven grotendeels onaangeroerd. Wat een schitterend weer! Dit werd meteen mijn tweede terrasje dit jaar, want vrijdag was ik met een vriendin in Brugge gaan eten op het terras bij Ellis Burger. Helemaal geweldig was dat het een autovrij pleintje was met een rode constructie in het midden die weinig voorstelde maar voor onze kinderen en het meisje van het andere tafeltje dat ook in het eerste leerjaar bleek te zitten, het perfecte speelplekje bleek terwijl wij nog snel een koffietje dronken.
Om 14 uur werden we verwacht aan de Elisabethzaal voor de musical Zoo Of Life naar aanleiding van 125 jaar Zoo. Ik had er lage verwachtingen van, maar de figuranten die op het inkomtraject al als een soort voorprogramma dienden zorgden er wel voor dat ik er zin in kreeg. Via een mooie ruimte van de Zoo liepen we tussen een in het wit uitgedost koor dat ons toezong. We zaten stipt om 14u op onze plekken in de majestueze Elisabethzaal, maar de musical zelf begon met 20 minuten vertraging. Iets wat de kinderen niet konden apprecieren.
De musical zelf dan. Ik ben geen fan van het genre en had dus geen verwachtingen (en al helemaal niet toen ik las dat Jelle Cleymans een van de hoofdrollen had) maar eigenlijk heb ik er wel van genoten. De vele figuranten, de liedjes, de dansjes, het goede gebruik van schermen als achtergrond, de kostuums, het is niet moeilijk om je hieraan over te geven. Het duurde wel lang (van 14 tot 17 uur) en zeker de Dochter kon geen seconde stilzitten (ocharme de mensen achter ons) en ik zou hier geen 150 euro voor over gehad hebben, maar de kaarten hadden we gekregen. In de pers las ik ergens een vernietigende review; de danseressen hebben te dikke benen en kunnen niet dansen (true), de hele Afrikaverhaallijn is absoluut niet van deze tijd en totaal niet politiek correct (true), de humor is van een bedenkelijk niveau (true), de verhaaltjes zitten wat dunnetjes aan elkaar. Een meesterwerk is het niet en op diverse punten is er veel ruimte voor verbetering (vooral voor de scenaristen en de dansers). Maar zeker voor kinderen is dit toch wel een mooi schouwspel. En al helemaal omdat je na- en voordien de zoo mag bezoeken.
Dus trokken wij van 17 tot 19u nog naar de Zoo voor een tocht langs apen, flamingo’s, een eenzame olifant in een klein hok, een drietal giraffen, een geweldig aarvarken, een grappig zebraveulen,…
Intussen begonnen de kinderen behoorlijk vermoeid te raken en kregen we twee keer een crise bij de Dochter, een keer omdat we niet op het klimrek voor kinderen ouder dan 6 jaar mocht en een tweede keer omdat ze niets kregen in het winkeltje. Gelukkig klaarden de gezichtjes weer helemaal op bij een groot ijsje nadien. Waarna we weer de tram op trokken en twee uitgeputte kindjes aan de grootouders afgaven om zelf de dag nadien weer aan het werk te gaan.
Vorige week las ik dat Skynet Blogs de stekker eruit trekt. Ik had het ergens wel zien aankomen, aan de blogs werd al jaren niets meer echt veranderd of verbeterd. Maar ik was het er gewend en had geen zin om ergens anders op nieuw te beginnen. Maar nu het toch moest, ben ik er ook niet heel rouwig om. Dus vanaf vandaag vinden jullie mij dus in deze nagelnieuwe WordPress-omgeving. En dat na exact (en hou je vast) veertien jaar en negen maanden bij Skynet te hebben geblogd.
Weest dus allemaal welgekomen op deze nieuwe stek voor Josies Diary 2.0 oftewel Josies Stories.
Al weken zat ik uit te kijken naar dit concert. Ik word altijd super goed gezind van Nathaniel Rateliff en had ter voorbereiding van het concert de afgelopen week naar weinig anders dan zijn nieuwe worp ‘Tearing at the seams’ geluisterd.
Volgens zowel de site als de vrienden is parkeren in de buurt van De Roma in Borgerhout ‘haast onmogelijk’ maar gezien de Paasvakantie besloten we toch maar onze kans te wagen en na een vijftal minuutjes zoeken in de effectief wel heel drukke woonbuurt hadden we toch een plekje gevonden op 500 meter van de zaal. Perfect. Daardoor waren we wel wat vroeger dan voorzien in de zaal.
Gelukkig is de Roma een heel mooie plek (ik hou echt van mooie gebouwen dus) en hebben ze er lekkere drankjes en gratis chips. Na een tijdje begon het mij onbekende Slim Cessna’s Auto Club eraan. Voorprogramma’s kunnen me doorgaans niet echt boeien, maar naar deze bizarre cowboys bleef ik met veel plezier staan kijken. Omdat het ons echt wel boeide, zochten we even wat info op en toen we lazen dat Slim Cessna nog in een groep heeft gezeten met David Eugene Edwards (16 horsepower iemand) vielen er wat puzzelstukjes op hun plaats en keken we met nog wat meer interesse. De Roma liep echter vrij snel leeg richting bar dus ik vrees dat niet iedereen in het publiek deze “southern gouthic”/americana/alt country smaken. Het was daar overigens echt een zeer, zeer vreemd publiek. Het soort mensen dat je eigenlijk niet echt verwacht op een concert. Behoorlijk wat grijze haren te spotten. Soms ook wel een heel onrespectvol publiek. Tijdens het solo-akoestisch nummer van Nathaniel Rateliff was het geroezemoes luider dan de muziek. Ga dan op café he mensen, als je vooral wil kletsen en drinken… Enfin, blijkbaar typisch voor De Roma.
Het voordeel van een rustig en ouder publiek is dan weer dat je heel makkelijk tot vooraan in de zaal raakt en ik op de assertieve primarkdragende lesbische vrouw met de mega-dot op haar hoofd na die voorkroop, een heel goed zicht had op het podium.
Nathaniel Rateliff is een positieve en goedlachse kerel die echt wel met volle goesting op het podium staat en oprecht dankbaar is met waar de muziek hem heeft gebracht. De hele groep blonk van het speelplezier en de nieuwe nummers werden met evenveel enthousiasme gebracht als het handvol verplichte hits. Rateliff is een ontzettend aimabel man die warme en doorleefde songs maakt die zich gewoon voor altijd een plek reserveren in zowel je gehoorgang als je hart. Is het vernieuwd of cutting edge? Neen? Maakt dat wat uit? Absoluut niet. We kregen vanavond echte, warme muziek waarop het goed shaken is. Werkt volgens mij beter tegen de verzuring dan 3 strips antidepressiva.
We hebben verlof deze week. Niet alleen de kindjes maar ook wij. Normaal zouden we naar zee gegaan zijn, maar toen het weerbericht vooral regen en kou voorspelde voelde ik er niks meer voor om in een klein appartement te gaan zitten op zoek naar indoor-activiteiten terwijl er in Gent zoveel leuke zijn en we daar op ons gemak zijn. Ik reis graag en ik zit helemaal niet graag binnen, maar de Belgische kust bij koud weer, nee bedankt.
En ook al valt het weer veel beter mee dan we hadden gedacht, toch hebben we het ons nog niet beklaagd. De vakantie is voorlopig erg ontspannen en we doen elke dag wel iets leuk.
Zaterdag begon met een paastoernooi voor de voetbalgekke zoon. Het was wat te vroeg opstaan dus de zus en ik bleven thuis. Beetje saai maar dat is dan de prijs voor het niet hebben van een rijbewijs, je raakt niet in van die kleine dorpen op den buiten. Na de middag trok ik met Zoon naar de bibliotheek. Hij gaat supergraag elke maand een verse lading boekjes kiezen. En nu niet alleen prentenboeken maar ook gerief om zelf te lezen, met wisselend succes weliswaar. Sommige verslindt hij, andere keren ongelezen terug naar de bib.
’s Avonds had ik nog een afspraak met een ex-collega in de Vooruit om naar de Mockumentary of a Contemporary Saviour van Vandekeybus te gaan kijken. Ik weet nog steeds niet heel goed wat ik daarvan moet denken. Anders dan al de rest dat ik al van hen zag. Veel minder het accent op dans, om te beginnen. Meer theater. In het begin was ik erg onder de indruk en helemaal mee in het verhaal, maar na pakweg een uur verslapte mijn aandacht en vond ik het soms eerder grappig dan indrukwekkend of aangrijpend.
Zondag en maandag waren chocolade eitjes-dagen. Zondag startten we zoals steeds met veel plezier bij de Buren van de Abdij die elk jaar een eitjesraap organiseren in de St Baafs Abdij. Supergezellig en leuk om die horde kinderen loos te zien gaan. ’s Morgens vroeg werden we al gewekt door de opgewonden stemmen van de kindjes die ontdekten wat de paasklokken in onze keuken hadden neergepoot. Zoon maakte er zelfs een heus filmpje van, allemaal terwijl wij een poging deden om nog wat te slapen. Lang leve groter wordende kinderen die al eens iets op zichzelf kunnen doen. ’s Middags werden we bij de schoonouders verwacht voor nog meer eierplezier en maandag was het de beurt aan mijn pa om op bezoek te gaan. En nu zitten we met genoeg chocolade om een kleine school blij mee te maken. En we waren nog maar enkele dagen doorheen onze sint-voorraad…
Zondag kwam trouwens ook Zoons nieuwe fiets naar huis. Hij was al heel lang aan een grotere maar fiets toe en de oma besloot hem een te geven, aangezien de nichtjes er vroeger een hadden gekregen voor hun communie. En nu Zoon een grote fiets heeft, besliste de wederhelft dat wij zelf ook een fiets nodig hebben en is hij er dinsdag een gaan kopen. Geen idee wanneer ik me daar eens aan ga wagen want ik ben echt geen fietser. Maar ik zie wel in dat het handig is om in huis te hebben en dat achter Zoon aan hollen minder praktisch wordt.
Dinsdag was het cinema-dag. Iets wat we allevier supergraag zien. We zagen Pieter Konijn. Echt een aanrader. Supergrappig en gewoon leuk. Onze vierjarige was wel wat aangedaan van het vader konijn dat al in de eerste scenes het loodje legt en vond de rest van de film maar zo zo. Maar wij en Zoon vonden het echt de max.
Op woensdagochtend stonden we op tijd op, ik gaf de hond al meteen een grote wandeling zodat hij eens niet ons huis zou onderplassen en vertrokken we naar het Rozebroeken subtropisch zwemparadijs. Waar ik zo’n dikke twee uur eigenlijk non stop in de wildwaterbaan heb doorgebracht. De wederhelft is zijn lenzen vergeten bestellen en gaat even al brillend door het leven en mocht de wildwaterbaan niet in. Dus kon ik zowat non-stop. Soms met een kind maar vaak ook met twee. Zoon kan dat al vlotjes alleen, de Dochter wou ik liever op schoot houden maar die liet dat niet toe en moest en zou ook alleen. Ze wachtte bovendien nooit op mij. Dus zwom ik de helft van de tijd licht gestresseerd een halve wildwaterbaan achter mijn twee menselijke torpedo’s die daar met veel plezier rondvlogen. Af en toe ging er eens een met de wederhelft op een glijbaan met banden, dat mocht wel. Heel even ben ik ook in het gewone zwembad gaan oefenen met Zoon maar zijn benen waren op dat moment al te moe dus echt een succes was dat niet. Na een blote one woman show van de Dochter in de douche trokken we moe maar zeer voldaan terug naar huis.
Vandaag hadden we geen speciale plannen. In de namiddag trokken we even de stad in om nieuwe sandalen te kopen voor de kinderen nu er toch wat lente in het vizier komt. Bij thuiskomst ontdekten we dat de nieuwe Teva’s van de Dochter in maat 26 exact even groot waren als haar huidige in maat 22/23 die ze ongeveer 3 jaar geleden kreeg. Straf.
Morgen trek ik er een dagje alleen op uit met een vriendin. We wilden eigenlijk een date doen met de kindjes erbij, maar Figo is nogal hard aan het aftakelen de laatste weken en heeft nog meer dan anders in huis geplast en we willen onze fantastische buurman die hem altijd uitlaat als wij weg zijn niet overbelasten. Dus blijven de wederhelft en de kindjes thuis met de hond. Zo gaat dat tegenwoordig.
Zaterdagavond gaan we naar Antwerpen voor Nathaniel Rateliff en dat ik daar ongelofelijk hard naar uitkijk, hoef ik wellicht niet te vertellen. Wat een kerel en wat een geweldige nieuwe plaat heeft die alweer afgeleverd. Zondag hebben we vrijkaarten voor de musical Zoo of Life. En dan zit onze week er alweer op…
We hadden na het concert van Arcade Fire maar enkele uren slaap kunnen vangen en zaten dus met een licht vermoeid gevoel op de bankjes voor De Expeditie. Maar geen nood, we kwamen Heilig Hart zien, de nieuwe Arne Sierens, en ik vertelde nog vol vertrouwen dat je toch onmogelijk in slaap kan vallen tijdens een stuk van Sierens. En ik slaap ben ik ook effectief niet gevallen. Maar dat was dan ook helaas het meest positieve dat ik van de avond kan vertellen.
