Ik uitte me hier reeds als een Headspace-fan. Omdat 1 miljoen mensen een abonnement hebben op de app, mag ik een gratis toegang gedurende 1 maand weggeven. De code geldt maar enkele dagen, dus morgenavond loot ik een gelukkige uit de reacties hieronder.
Wil je graag winnen? Gewoon reageren en een portie geluk zijn voldoende. Harmonie en kalmte van geest gedurende één maand zullen de uwe zijn. Graag gedaan!
Naast de klas van de Dochter ligt een ‘Leefboek’, waarin je kan volgen wat ze elke dag doen, wie wat vertelt in de praatronde,… Het was ons opgevallen dat ze in die praatronde soms de meest fantastische dingen vertelt. Fantastisch in de zin van ontsproten aan haar fantasie en absoluut niet waar. Bijvoorbeeld dat ze naar de kermis is geweest. Afgelopen weekend was ze Frozen gaan bekijken in de biscoop. Totaal niks van waar natuurlijk.
De wederhelft sprak haar daarover aan in de auto gisteren. Ze ontkende niet. ‘Ja papa, dat is zo, dat was niet waar’ vertelde ze vrolijk. Waarna ze eraan toevoegde dat het toch leuk was om dat te vertellen en dat niemand toch kon weten dat die dingen niet echt gebeurd waren. Allemaal met de glimlach en vol zelfvertrouwen. Er was toch helemaal geen probleem…
Vandaag zei de juf dan weer dat ze altijd goed gezind is, “die komt ’s morgens goed gezind en blij de klas binnen en dat blijft zo de rest van de dag’. Zo typerend voor onze Dochter. Vol zelfvertrouwen, goed in haar vel en doet gewoon haar eigen ding, vol overtuiging en zonder omkijken…
Een uitermate sociaal weekend, dat was het. Bijna volledig gevuld met spijs, drank en babbels. En wat wandelen en zwemmen. En genoten dat ik heb…
Vrijdagochtend kwam een vriendin op bezoek met de oudste van haar drie honden. Samen met mijn stokoude Figo en de ook een respectabele leeftijd bereikt hebbende buurhond gingen we op wandel. De buurhond was daarbij een beetje verliefd op de hond van de vriendin wat het wandelen soms licht bemoeilijkte maar al bij al liep alles vlotjes. Daarna werden twee honden thuis afgezet en gingen we met nog één voorbeeldig hondje nog gezellig iets drinken in de Bidon. Wat een fijn begin van het weekend.
Zaterdag was er dan opnieuw een wandeling met Zoon en buurhond gevolgd door het examen op de zwemles (Zoon heeft het gehaald, Dochter is nog in deliberatie) en een stukje schoolfeest. Voor het wereldbuffet waren we daar te laat maar dessert was er nog volop en de kinderen leefden zich uit in de zandbak en aan de schmink- en kapselstand.
Zondag opnieuw begonnen met een grote wandeling om dan aan te schuiven bij de buurt barbecue georganiseerd door de leefstraat vlakbij. Daar liepen maar liefst twee klasgenootjes van Zoon rond en enkele schoolgenootjes dus de kinderen verdwenen algauw en we hebben ze de komende vijf uur maar af en toe gezien en dan vooral in een flits. Tot het ijskarretje langsreed, dan verzamelden ineens alle kinderen uit als uit het niets. Maar ook daar lekker eten, drankjes, zon en veel ontspannen babbels met mensen uit de buurt. Een topweekend eigenlijk.
Hebben jullie dat ook, vraag ik mij af, dat je mentale leeftijd totaal niet mee-evolueert met je fysieke leeftijd? Ik heb daar echt veel last van.
Enkele weken geleden was ik op een studiedag. Ik volgde een workshop waar een ex-studiegenoot van mij zou spreken. Niet omdat die daar zou spreken, maar omdat hij zou spreken over iets uit mijn vakgebied en dat dit mij interesseerde. Het was een workshop waar verschillende sprekers aan bod zouden komen en toen ik het zaaltje binnenkwam, zag ik nergens ook maar iemand die mij bekend voorkwam.
Na een tijd zette zich daar een meneer recht; baard, lichtjes terugwijkende haarlijn, ultraproper hemdje onder een nette trui. Pas na drie keer kijken en toen hij begon te spreken had ik door dat dit mijn studiegenoot was. Wow. Om de een of andere reden had ik verwacht dat hij er nog zo jong en studentikoos zou uitzien als toen. Of toch niet zo hard veranderd zou zijn dat ik hem niet herkende. Maar toen is natuurlijk ook al 20 jaar geleden. TWINTIG. En de jongen werd een meneer. Heel ernstig enzo.
Maar wat zegt dat dan over mij? Ik weet dat ik geen 20 meer ben en ik ben al een hele tijd geen student meer. Dat besef ik wel. Maar ik voel me nog dezelfde. Ik heb geen mantelpakje in mijn kast hangen. En als ze mevrouw zeggen denk ik dat het tegen iemand anders is. Of ben ik licht ontstemd.
Maar het is wellicht waar dat ik, die me nog 20 voel – of neem nu maximaal 30- door echte twintigers waarschijnlijk als een mevrouw wordt aanzien. Iemand waar ze niks gemeen mee hebben. Wat ook bleek toen op diezelfde studiedag gezegd werd dat de Millennials van Generatie Y al oud zijn intussen. En ik Generatie X ben…
Ik had altijd weinig liefde voor de fiets. Als ik de 2km naar school moest fietsen, stopte ik halverwege bij een vriendin en gingen we vandaar verder te voet. Ik ken de verkeersregels niet zo goed en voel me niet echt veilig in het verkeer. Ook de wederhelft is niet echt fiets-minded.
En toen kregen de kinderen een fiets. Eerst een loopfiets, inmiddels allebei een echte fiets. En gaan ze graag eens fietsen. Doorgaans loop ik er dan achter. Maar nu Zoon een ‘grote’ fiets heeft gekregen begint hij wel serieus vooruit te gaan. En werd dat er achteraan lopen wat minder efficient. Zeker omdat de hond toch ook al niet meer mee kan wegens te oud, dus de handige combi van hond(en) en kind(eren) uitlaten gaat niet meer goed op.
En dus vond de wederhelft het tijd om een fiets te kopen. Een gedeelde fiets voor ons twee om te zien hoe dat loopt. Toen hij hem ging kopen en even langs huis kwam om hem door mij te laten uittesten tijdens het proefritje, wou ik dus niet op dat ding. Echt niet. Veel te benauwd.
Maar na enkele maanden wou ik toch eens gaan fietsen met Zoon. Langs rustige stukjes zonder of met weinig auto’s. En dan ontdekten we aan het eind van zo’n stukje toch geen fietspad langs het water dat eindeloos door gaat zeker. En waarmee je naar de Gentbrugse Meersen kan fietsen. Dus tijdens onze eerste fietstocht bleven we meteen twee uur weg en gingen we op stap in het geboortebos en verkenden we onbekende speeltuintjes. En ik had er zoveel plezier in dat ik Zoon overtuigde om de dag nadien weer te gaan fietsen en fietsen we nog verder, 20 km in totaal, tot ons pad vastliep in Melle aan een drukke weg. En vogelde ik inmiddels al andere routes uit. En begint het te kriebelen om weer te gaan fietsen. En zijn we aan het uitkijken naar een tweede fiets zodat we met het gezin kunnen gaan.
Het enige vraagteken is de Dochter. Zij fiets, maar ze kan nog niet echt in het verkeer (ze remt nog niet goed) en is ook snel moe. Moeten we voor een 4.5 jarige dan nog investeren in een fietsstoeltje? Of werkt een follow-me-systeem dan ook goed? Dat moeten we nog uitzoeken.
Ik moet wel nog een aantal drempels over. Fietsen in druk verkeer bijvoorbeeld of langs tramsporen zie ik nog niet zitten. Ik wil overal de beste en rustigste routes uitzoeken. Maar ik denk wel dat ik daar nog stappen in ga zetten. Niet slecht voor iemand die in geen 20 jaar nog op een fiets heeft gereden en alles te voet of met het openbaar vervoer doet, toch?
Ik ben hier echt geweldig aan het verzuipen in stress, werk, to do lijsten en te regelen toestanden. Dus nu even geen tijd voor een uitgebreide blog. Alhoewel ik genoeg te vertellen zou hebben, moest ik tijd hebben. Hopelijk kan ik volgende week terug boven water komen, maar nu blijft het bij snelsnel zuurstof happen en dan verder. Ik beperk me dus even tot enkele trefwoorden; windpokken, oppas voor zieke kindjes, schrijftherapie, opleiding geven, groeifeest vergadering, hondenwandelaars zoeken, zomeropvang aanvragen, fietsen, rondbellen en regelen, to do lijst, vermoeidheid.
