Beu

Ja ik weet wel dat Blue Monday niet echt bestaat maar een commerciële uitvinding is en dat klagen niet helpt. Maar ik heb het vandaag toch een beetje moeilijk moet ik zeggen.

Vandaag in de krant ‘1 vrouw overschrijdt de regels, 5.000 mensen in quarantaine’. Dat is toch om compleet gek van te worden. Hoe reizen al tijden ‘sterk afgeraden’ is en mensen zich toch vertalen in ‘het is niet verboden dus ik mag reizen’. En alsof dat op zich nog niet erg genoeg is, ze zich nadien totaal niet aan de regels houden en rustig hun ding blijven doen. En zo dus mensen de dood injagen. Het moet maar jouw moeder of opa zijn die overlijdt omdat zo iemand vond dat ze het recht had om te gaan skiën. Ik ken zelf niemand die op reis ging, maar ik hoor dat zowat ALLE collega’s van mijn man naar het buitenland trokken. En ze waren er stuk voor stuk van overtuigd dat ze daar niks verkeerd mee deden en dat ze het verstandig gingen doen en dat dit dan geen risico inhoudt. En dan deze week zeggen ze doodleuk dat ze in de krokusvakantie misschien toch eens niet gaan reizen. Really? Fijn dat ze het nu inzien, maar is dat niet een beetje laat?

Ik las ook dat de vluchten naar Dubai goed boeren en hoe je daar erg fijn terecht kan voor parties zonder coronaregels. Het is nog lekker warm ook. What’s not to like denken sommige mensen ongetwijfeld.

En intussen denken ze eraan om nu ook voor kinderen jonger dan 12 de hobbies te verbieden, mondmaskerplicht op te leggen en scholen te sluiten. De plezierreisjes van sommigen gaan blijkbaar voor op de geestelijke gezondheid van al de rest en vooral van de kinderen en de jongeren. Maar ook ik word het stilaan beu vrees ik. Hoe meer de mensen zich niet aan de regels houden, hoe meer we allemaal in lockdown moeten blijven.

Oh ja, kers op de taart, ik las vandaag dat de overheid ondanks herhaaldelijke herinneringen nog geen injectiemateriaal zou besteld hebben voor de vaccins en er nu dus geen meer te krijgen zijn… De hele bevolking gevaccineerd tegen de zomer? Dat wil ik wel eens zien… Ook dat soort wanbeheer maakt me compleet gek eigenlijk…

Het is gebeurd; gaatjes in de oren van de zevenjarige

Vrijdag trok ik met De Dochter naar de juwelier na school om oorbelletjes te laten schieten. Ze sprak er al van als kleuter en dan had ik gezegd dat ze moest wachten tot ze zes jaar werd. Maar op haar zesde verjaardag had ze absoluut geen zin in oorbellen, ze was bang voor de pijn. Maar rond haar zevende verjaardag begon ze er weer van te spreken. Maar altijd vrij abstract, zonder een concreet voornemen of plan. Tot de kerstvakantie. Maar met die kerstshoppingdrukte zag ik het dan niet zitten dus zei ik dat we het daarna wel zouden bekijken.

En een week geleden in haar bed sprak me daarop aan, ‘Mama, je had toch gezegd dat ik na de kerstvakantie oorbelletjes zou krijgen’. Ik praatte er wat over met haar en nu had ze geen angsten meer en was haar wens echt zeer concreet geworden. Het teken voor mij dat ze er klaar voor was.

En dus trokken we na school naar een lege juwelierszaak. Ik had zelf zenuwen op de wandeling ernaartoe en ook zij was best een beetje gespannen. Maar ze hield voet bij stuk, vandaag was de dag, we gingen ervoor. Het leukste deel wellicht was de oorbelletjes mogen uitkiezen. Die worden toch almaar mooier ook he, die eerste oorbelletjes. Ze was heel stil in de winkel, ze zei amper iets en als ze sprak was het met een stil stemmetje, maar ze verstopte zich ook niet en zag er rustig en vastberaden uit. Ik moest mijn schriftelijke toestemming geven en dan kwam ze mee lezen. En dan was het zo ver en moest ze op een krukje gaan zitten om de oorbellen te laten schieten. Gelukkig haalde de mevrouw van de winkel dan haar collega zodat de twee gaatjes gelijk geschoten konden worden. Dat vind ik wel een groot voordeel.

Ze namen rustig hun tijd en waren heel lief en op een wip was het gebeurd. Haar gezicht vertrok heel even maar dat duurde maar een seconde. En dan stapte ze nog steeds een beetje stil maar wel heel fier weer naar huis.

Ze zei dat het een klein beetje had geprikt maar dat het niet veel pijn deed en ging meteen thuis aan de broer en papa de oorbellen tonen. En ’s morgens en ’s avonds komt ze zelf vragen om alles mooi te verzorgen met het product dat we meekregen. Ze is ontzettend blij en fier. En het staat haar echt supermooi. Een positief verhaal dus.

Voor ons was het nu wel een goed moment denk ik. Ik vind dat een kind op dat vlak zelf een heel bewuste keuze moet kunnen maken en ook moet kunnen inschatten wat er gaat gebeuren en wat de gevolgen zijn. En dat de vraag stabiel is, dat ze het echt wil, niet de ene week wel en dan de volgende maand weer niet meer. En dat was hier wel het geval. Als ik haar nu zie blinken.

Ondanks dat op internetgroepen werd aangeraden om de oren te laten piercen, koos ik bewust om te laten schieten. Ik vond een Amsterdams onderzoek waaruit bleek dat er geen wetenschappelijk voordeel was aan het laten piercen voor gewone oorbellen. Bovendien vind ik de pijn bij piercen veel heftiger dan bij schieten. Ik wou de minst traumatische ervaring. Ik heb zelf ook 7 gaatjes laten schieten en 1 keer een (navel)piercing gehad en de piercing was ook veel meer miserie en veel pijnlijker dan het laten schieten. Voor ons was dit dus de beste keuze.

Paradontoloog

Gisteren moest ik naar de paradontoloog. Ik heb aan mijn zwangerschappen serieuze tandvleesproblemen overgehouden wat maakt dat ik om de 6 maanden naar de tandarts ga om het hele boeltje te laten opvolgen, afwisselend bij de gewone tandarts en bij de tandvleesspecialist of paradontoloog. Enkele jaren terug kreeg ik een dieptereiniging = het dieper verwijderen van alle tandsteen onder lokale narcose en sindsdien is de boel stabiel gebleven. Oef. Want ik stress toch altijf als ik naar de tandarts moet.

Normaal was het afgelopen zomer de beurt aan de gewone tandarts. Maar in juli belden ze mijn afspraak gewoon af omdat het te druk was in de praktijk door alle patiënten die ze niet hadden kunnen behandelen tijdens de eerste lockdown. Ik kreeg pas gisteren een afspraak. Ze probeerden me gerust te stellen dat dit geen impact heeft op de terugbetaling door het ziekenfonds, maar de terugbetaling kan me weinig schelen, ik geef vooral om de staat van mijn tanden en tandvlees. En dat ik geen nieuwe dieptereiniging of erger aan mijn been heb omdat zij overbevraagd zijn.

Het hele vreemde is dat mijn man, die in dezelfde praktijk bij een andere paradontoloog gaat, inmiddels het afgelopen half jaar al 3 keer is moeten gaan. En de kinderen ook al 3 keer bij de othodontist/tandarts. Maar voor mij was er dus geen plaats, boehoe.

Het zorgde er dus voor dat ik de hele week al wat extra gespannen rondliep en gisteren met nog meer lood in de schoenen dan anders naar de tandarts trok. Om daar dan nog een half uur te moeten wachten in de wachtzaal. Ze weten ginder prima hoe ze de spanningsboog nog wat kunnen rekken. Maar uiteindelijk was het allemaal goed en bleek mijn mond ondanks een jaar zonder deskundige zorg nog steeds prima in orde. Eind goed al goed dus.

Kleine meisjes worden groot

Ze was de laatste van de klas die nog geen melktandje uit had. Maar op 7 jaar en 3 maanden is het dan toch eindelijk zo ver en viel de tand die eind vorig jaar begon met wiebelen, eruit. En fier dat de Dochter daarop is. In de derde kleuterklas knutselden ze al een tandendoosje in de klas en nu in het tweede leerjaar kan ze het eindelijk in gebruik nemen…

Toen ze zes jaar werd, had ik haar overigens verteld dat ze vanaf nu groot genoeg was voor oorbellen, waar ze af en toe over sprak. Maar ze zag het niet zitten, was bang dat het pijn zou doen. En ik vind dat de vraag echt actief van haar moet komen. Niet dat ze zo lang moet wachten als ik, ik mocht nooit oorbellen van thuis en dat vond ik wel behoorlijk erg. Ik heb de schade achteraf wel ingehaald en intussen heb ik 7 oorpiercings haha. Dat vond mijn moeder vreselijk. Soit. Intussen bubbelt de vraag naar gaatjes in de oren frequenter naar boven merk ik en enkele dagen geleden stelde ze de vraag echt zeer concreet dus het wordt tijd voor weer een nieuw avontuur.

Weekend

De kinderen zijn nog een stukje onder de 12, dus hun hobbies draaien ondanks corona weer bijna op volle toeren. Afgelopen week dus weer bijna elke avond naar de voetbal en zaterdag om 9u15 werden we al in het zwembad verwacht gevolgd door de balletles. Alleen de scouts liggen nog enkele weken stil.

Van het gebrek aan scouts maakten we gebruik om zaterdagnamiddag eindelijk eens naar de schoonfamilie te gaan om kerst- en nieuwjaarscadeaus uit te wisselen, nieuwjaarsbrieven voor te lezen en elkaar het beste te wensen en vooral eindelijk nog eens te zien. Gelukkig was het een heel zonnige dag en konden we fijn wandelen. Voor Cosmo was het weer een heel avontuur, eerst in de kotsmachine (auto), dan wandelen in onbekend terrein, nog naar een tweede locatie, daar hallo zeggen en dan weer naar huis. Op de terugweg was hij helemaal uitgeteld.

Zondag moest er gespeeld worden met de pas gekregen cadeaus; een Pokemon game voor de Nintendo die alleen in het Engels werkt waardoor we moeten vertalen en de Monopoly Valsspelers Editie die overtuigend werd gewonnen door de pruts van 7 die zogezegd nog te jong was om mee te spelen, tot grote ergernis van de grote broer overigens.

Dan haastten we ons richting Parkbos om nog een half uurtje te wandelen eer de kinderen daar in de buurt hun pony- en paardrijles hadden. Cosmo kijkt heel graag naar de ponies, maar deze keer had hij het toch wat kou en moesten we hem toedekken met een extra jas. Gelukkig zijn er daar verse paardenvijgen om hem af te leiden, heel smakelijk vindt hij. Het was opnieuw stralend weer, echt zalig. Zoon is trouwens helemaal weg van paardrijden. Hij spreekt er echt elke dag over. Telt de dagen tot het eindelijk zondag is. Zegt op alle andere dagen hoe spijtig het wel is dat hij niet vaker kan gaan. Zalig om zien hoe die echt mijn passie en liefde voor dieren volledig heeft geërfd.

Zomerplannen

Gisteren op de online teamvergadering zei een collega dat ze ergens had gehoord dat we in 2020 vooral het ons verheugen hebben gemist. Het reikhalzend uitkijken en aftellen naar iets leuk in de toekomst. Kan iets klein zijn, iets groot, gewoon iets dat ons leven kleur geeft en waar we naar uitkijken. Ik ben het daar enorm hard mee eens moet ik zeggen.

Stilaan word ik er ook meer en meer op praktisch vlak mee geconfronteerd. De eerste vragen naar zomerkampjes voor de kinderen kwamen half december al binnen, de inschrijvingen gaan her en der open. Maar ik heb nog absoluut geen idee hoe deze zomer eruit zal zien. Wat dat plannen en dingen regelen nog moeilijker maakt dan het sowieso al is, een half jaar van tevoren.

Normaal zouden we nu al een idee hebben van in welke periode we op reis zouden gaan, misschien al een idee van bestemming. Maar nu? Niks…

Toch zou ik graag al een heel klein beetje beginnen dromen. Maar ik durf nog niet echt iets vastleggen. Vliegen zit er in elk geval niet in voor 2021. Onze reis naar Florida die april 2020 in het water is gevallen, zal ook niet voor 2021 zijn. Maar wat dan wel? In elk geval iets waar onze puppy mee naartoe kan. Dat wordt trouwens een plezier, met volle kotszakjes tijdens elke autorit hoe klein ook, maar kom, dat overleven we ook wel weer. Na de baby- en peuterfases tijdens de lange ritten naar het Zuiden kan dit alleen maar meevallen. Eens de kots gekuist is dan wel.

Enfin. Plannen. Dromen. De Dochter heeft ook nog altijd recht op een tripje voor haar groeifeest dat er nooit geweest is. In pretparken heb ik nu even geen zin, maar we kunnen ook niet wachten tot ze 9 is om iets te organiseren vind ik. Voorlopig lijkt PonyPark City in Nederland me wel iets, nu ze allebei gestart zijn met paardrijden. Maar zelfs zo’n tripje lijkt nu heel onaards…

Hebben jullie al concrete zomer/vakantieplannen?

Bye bye 2020

Ik had het even lastig eind vorige week. Gezellige kerst maar teveel in mijn kot en te weinig sociaal contact. Gelukkig brachten enkele lieve vrienden daar verandering in. We spraken af op de losloopweide en om te wandelen met een vriendin en haar twee honden waarna kleine Cosmo enkele uren van de kaart was en moest bijslapen onder een dekentje.

Twee dagen later besloot een andere vriendin dat ze wel drie uur trein zag zitten om met haar pup bij ons op bezoek te komen. Helaas liep het wat fout. Cosmo doet geweldig gek op haar hond, hij stormt er de hele tijd omheen, is bang en wil toch contact zoeken en zo is hij in zijn zottigheid tegen een deur gelopen en kon hij twee dagen amper stappen. Zijn poot doet nog steeds in dus geen wandelingen of uitjes naar de losloopweide nu wat maakt dat hij zijn massa puppy energie niet kwijt kan. Maar hij lijkt wel elke dag iets vlotter te stappen.

Oudjaar vierden we klein en fijn in onze bubbel met zelfgemaakt eten en Lord of the rings. Het nieuwe jaar startten we met een lekkere brunch, monopolie en 12 km stappen zonder puppy maar met een goede vriend.

Dit weekend geen plannen. Het familiebezoek is pas voor volgend weekend.

Ik ben wel blij dat rampjaar 2020 erop zit. Als ik nuchter nadenk verwacht ik het eerste half jaar weinig verandering. Maar een nieuw jaar is een nieuw begin en dat kan niet anders dan ons hoop geven. Op het hoogtepunt van de koude en donkere dagen lengen de dagen en komt de lente elke dag een beetje dichter. Ik mis wat het plannen maken dat nu normaal aan de orde is; een reis plannen, weekendjes weg, concerten, afspraakjes met vrienden,… de agenda blijft leeg en ik heb geen flauw idee wat er mogelijk zal zijn. Maar we proberen er de moed in te houden en het beste te maken van alle rust die er nu is. Spijtig dat ik geen rustige aard heb en liever altijd bezig ben.

Ik neem zeker levenslessen mee uit 2020. Het thuiswerk, het wandelen, het veel buiten zijn ongeacht de seizoenen mogen blijven. Het feesten in de bubbel ook. Meer eenvoud en genieten van de mensen die het dichtst bij je zijn. Maar ik kijk toch ook uit naar plannen iets verder van ons kot…

Kerstvakantie in de bubbel

Hoe spenderen jullie de kerstdagen ‘in de bubbel’? Wij vooral gewoon onder ons viertjes (of zevenen als je de beestjes meerekent).

Op kerstavond heb ik rustig gewerkt tot 18u om dan meteen mijn voetjes onder een feestelijk gedekte tafel te steken waar de wederhelft superlekker had gekookt. Met ijstaart van Joost Arijs als afsluiter. Toch wel feestelijk. Eigenlijk heb ik de ‘grote festiviteiten’ nauwelijks gemist die avond. Allemaal een uurtje later in bed, leuk en gezellig, meer moest dat eigenlijk niet zijn. Een hele avond aan tafel zitten te eten is toch mijn ding niet.

Op kerstdag zijn we gaan modderen wandelen in de Gentbrugse Meersen. Na de wandeling mocht Cosmo wat spelen in de losloopweide waar de andere 3 honden toevallig ook allemaal puppies van zijn leeftijd waren. Hij is nog altijd wat bang van andere honden, dus soms speelt hij gewoon liever met de kindjes, maar het overdreven en panische piepen is er wel een beetje uit aan het gaan en soms gaat hij wat rennen met een andere hond.

Voor de rest houden we ons wat bezig in huis en met Cosmo. Paar keer naar buiten elke dag, als het weer het toelaat, want bij slecht weer krijg je meneer niet buiten. Ik ging op de valreep nog snel mijn cadeaubonnen van vorige kerst spenderen (en kocht twee Snurk pyjama’s en wat parfum).

Het begint me wel wat op mijn systeem te werken dat je weinig echt kan doen. Familie zien we deze vakantie niet, vieren doen we steeds alleen. Met vrienden afspreken is ook niet zo evident maar gelukkig zijn er wel een drietal vrienden die ik af en toe zie voor een wandeling. Dat zijn nu echt hoogtepunten in mijn week, zeker als het gecombineerd is met Cosmo erbij. Afspreken voor een wandeling of aan een losloopweide en eindelijk nog eens een babbel kunnen doen…

Normaal zouden we anders nog wat uitstapjes doen met de kinderen, maar momenteel is het meeste gesloten en ik merk dat ik nu ook weinig zin heb om echt ver erop uit te trekken met de huidige coronacijfers, we proberen toch een beetje in de buurt van ons kot te blijven. En de activiteiten puppyproof te houden. De kinderen hebben nog wat playdates en zondag gaan we nu dus steeds paardrijden. Met puppy erbij. Die dat overigens helemaal prima blijkt te vinden. Hij zit dan een uur rustig naar de paarden en de katten te kijken en vriendelijk alle kinderen te begroeten en lekker verse paardenvijgen te smikkelen… Een engeltje…

Paardrijden

Vorige zondag hadden we een superleuke dag. Eerst gaan wandelen met een vriendin en haar twee honden. Cosmo heeft die socialisatie heel hard nodig. Hij is een ongeleid projectiel buiten en al helemaal als er andere honden in de buurt zijn. Maar hij gedroeg zich eigenlijk wel goed. De andere honden konden hem rustig op zijn plaats zetten waar nodig. Daarna gingen we naar de losloopweide, maar die was erg druk. Ik hield mijn hart toch wel een beetje vast. De enige vorige keer had Cosmo vooral veel gejankt van de schrik en weinig gelopen tenzij veel te gek. En dan nu zoveel grote honden… Maar hij heeft het enorm goed gedaan moet ik zeggen. Zo kon hij toch ook wat van zijn energie kwijt. En weer wat bijleren over hoe je omgaat met andere honden.

Dan moesten we ons haasten want om 14u hadden de kinderen les in de manège wat verderop. Cosmo moest dus mee. Hij heeft ook dat supergoed gedaan. Hij heeft een uur langs de kant gestaan zonder zeuren of blaffen.

De Dochter zat in de ponyles maar Zoon mocht voor het eerst meedoen met de paarden in de grote piste, en het was nog maar zijn derde les. Maar hij deed dat super. Bij de paarden moet je ook zelf je paard klaar maken dus we kregen een zadel in de handen geduwd maar we vonden het paard niet. Gelukkig kon de lesgeefster het ons aantonen. Opzadelen was geen probleem, dat heb na meer dan 10 jaar nog steeds prima onder de knie. En dan was het heen en weer lopen tussen de twee pistes om beide kinderen te kunnen zien en tegelijk de puppy wat vrolijk te houden.

Ik geniet er altijd van als ik tussen de paarden ben. Dan leef ik echt op. Ik heb er enorm van genoten om mijn kinderen bezig te zien. En ze genoten er allebei ook zienderogen van. Dan geniet ik gewoon mee. Ik heb toch ook meer dan 10 jaar lang wekelijks gereden.

Maandag zijn we door de stortregen naar de Decathlon gefietst om onze mand vol te laden met paardengerief. Dat is dan dit jaar hun kerstcadeau. Gelukkig dat het ginder zo goedkoop is, maar voor twee kinderen was ik toch €200 kwijt aan een basisuitrusting. Volgende zondag is er weer les. We kijken er allemaal al enorm naar uit.

En wie weet pak ik op deze manier mijn hobby ook weer op, eens de kinderen wat gevorderd zij en de puppy groter.

Ecowear: Two Thirds

De laatste jaren heb ik de ecologische en fairwear ontdekt. Geen fastfashion meer aan 10 euro per trui die na twee wasbeurten uit vorm is en waar er een maand later alweer een compleet andere collectie van in de winkel ligt. Ik probeer vooral mooie, duurzame stukken te kopen. Een pak duurder in aankoop, maar ze blijven mooi. Misschien denk je dan aan de traditionele geitenwollen sokken, maar niks is minder waar. Tegenwoordig is er werkelijk een gigantisch aanbod aan mooie, hippe en ecologische kledij. In Gent zijn er zelfs enkele winkeltjes waar ze niks anders hebben (denk aan Supergoods bijvoorbeeld). Maar ook in de ketens zoals AS Adventure kan je wel mooie dingen scoren.

Ik heb al een paar lievelingsmerkjes; Skunkfunk vroeger, Armed Angels, KOI en Mud voor jeans, Veja voor schoenen, mijn ongelofelijk mooie parel van een sjaal van Wolvis, de ondergoedjes van La Fille d’O,…

Via Facebook ontdekte ik echter een mij totaal onbekend merk. Two Thirds. Kenden jullie het al? Gisteren kreeg ik mijn eerste bestelling aan huis geleverd en ik ben er superblij mee.

Ze verkopen niet in de winkel (dat ik weet), maar je bestelt online. En je bestelt en betaalt voor kleren die soms nog niet gemaakt zijn. Op die manier produceren ze niet teveel en moeten ze niks weggooien. Ze verzenden wel maar 1 keer, dus in dit geval heb ik exact 1 maand op mijn bestelling moeten wachten omdat 1 trui pas na een maand op de planning stond.

Ze hebben mooie kledij van kwaliteitsvolle materialen (wol, katoen) waarbij je van elk stuk kan kiezen uit verschillende kleuren. Toevallig koos ik deze keer allemaal roodachtige tinten:

Een lichte gebreide trui, een wollen jas en een thuiswerktrui van zacht verlours. Bij ontvangst was alles niet in plastic ingepakt maar in papieren zakjes. De maten zaten helemaal perfect. De jas is niet superdik, maar dat stond ook duidelijk zo aangegeven op de site. Voor heel koude klimaten hebben ze er met dikkere wol, maar ik vond dit model nu net mooi. En kou zal ik er niet in leiden, het is Shetland wol.

Alles wordt niet alleen in Europa bedacht, maar ook geproduceerd, meer bepaald in Portugal. Je zou denken dat ik korting heb gekregen voor dit artikel, maar dat is natuurlijk niet zo, ik ben gewoon oprecht blij dat ik dit mooie en ethische merk heb ontdekt! En ik mezelf met leuke kleren kon verwennen in deze lastige tijden.