Scout nr 2

Yes, de mail is net geland dat ook de Dochter een plekje heeft bij de scouts. Als zus van heeft ze op zich voorrang, maar er was ook niet echt een gegarandeerde plaats en we moesten net als iedereen op een bepaalde dag online aanmelden (zoals voor alles hier in de stad). En nu anderhalve week later hebben we de bevestiging gekregen dat ze mag starten in september. Bij Zoon was dat maar het geval na een jaartje wachtlijst…

Ik ben benieuwd wat ze ervan gaat vinden. En zij van haar…

Zoon is bijna klaar met zijn eerste scoutsjaar en vertrekt binnen kleine 3 weken op zomerkamp naar de Ardennen. De eerste keer in een tent slapen. Dochter wil al doodgraag mee, maar zal toch geduld moeten oefenen tot het najaar voor haar eerste scoutsweekend.

Geocaching

Toegegeven, ik vond het een beetje raar toen een goeie vriendin me tijdens een bezoekje meetroonde naar een sluis in de buurt van ons huis omdat daar een ‘cache’ lag. We vonden de schat snel, ze noteerde haar nickname op een rolletje papier in een klein doosje en dat was het. Ik snapte het gedoe niet goed. Moet je daar nu zo enthousiast over doen?

Enkele maanden later was ze weer op bezoek en wisten we niet goed wat gedaan (ze bleef twee dagen logeren en we hadden al veel terrasjes gedaan, gegeten, gedronken en bijgepraat en zochten nu een kidsproof activiteit) en toen stelde ze voor om te gaan geochachen. Ik had niet direct een beter plan, dus daar gingen we, haar smartphone achterna. En deze keer kregen Zoon en ik wél de smaak te pakken. Op een uurtje tijd vingen we 4 schatten, een vijfde liet zich niet vinden. En deze keer vond ik het zoeken wél leuk. Ook al is de enige beloning een smiley op je scherm en je naam in een mini-logboekje.

De week erop maakte ik dus ook een account aan en ging ik meteen een schat vangen, en nog een tweede met de kinderen ’s morgens vroeg op weg naar de opvang. Gent ligt er vol van. Na het werk aan het station, hop, schatje zoeken. Vorige zaterdagavond met Zoon op de fiets gesprongen en een tocht gedaan langs enkele schatten die wat verder weg verstopt liggen. Ons goed geneteld ook want een reeks ligt knal in de verwilderde stadsnatuur… Op 1 weekje tijd kon ik er tien afvinken in de app. En het kriebelt naar nog… Ik ben dus al aan het kijken waar er allemaal liggen als we straks naar zee gaan en welke we nog kunnen doen in Gent en dan later op reis in Italië…

Sweet sixteen

Zet de cadeautjes maar al klaar, want deze blog blaast vandaag zestien kaarsjes uit! Zestien! Tien juli 2003 verscheen het eerste bericht, op de Skynetblogs toen nog. Een ander tijdperk. Ik woonde nog thuis zelfs… En weet je wat, alhoewel bloggen completely out of date is, ben ik het nog lang niet beu…

Vernielzuchtige konijnen

Vanmorgen.

Een van de vele dingen die je NIET wil horen als je op het toilet zit. “Mama, Pluisje heeft in mijn koptelefoon gebeten”.

Lap. Nagelnieuwe koptelefoon van 25 euro kapot. Dan koop je die kinderen een degelijke koptelefoon in plaats van iets van 2 euro uit de Flying Tiger… Vorige week heb ik pas die van Zoon teruggestuurd naar Bol omdat het kabeltje plots heel mysterieus kapot was. Nu ik de schade aan die van Dochter zie, kan ik eigenlijk al bedenken wat toen de oorzaak was. Benieuwd of ze bij Bol iets kennen van konijnen.

Driedubbele zucht.

[De Dochter zat in de zetel naar de iPad te kijken en het konijn was daar ook, meegesleept door Zoon. Dochter had niks door tot het te laat was.]

Mila Musicalkamp; conclusie

Het Mila musicalkamp zit erop. Vrijdagnamiddag werden we verwelkomd voor de slotshow. Ik was echt nieuwsgierig wat het eindresultaat zou zijn van zo’n weekje zang-, dans- en acteerlesjes en om mijn twee guitige koters aan het werk te zien. We hadden de oma ook uitgenodigd en Zoons meter was toevallig in de stad en kwam ook mee kijken.

De show begon met een korte opvoering van de jongste leeftijdsgroep, de 4 tot 6-jarigen. Die hadden hetzelfde thema als de oudere kinderen, maar hadden niet echt teksttheater. Maar ze zongen en dansten op twee leuke kleuterliedjes. De Dochter was eerst een minuutje onwennig, maar begon dan met haar kont te shaken en extra bewegingen te maken alsof ze nooit anders had gedaan.

Intussen hadden de twee oudste leeftijdsgroepen zich al klaar gezet; de 7 tot 9-jarigen waar Zoon en zijn vriendje bij zaten en dan nog een beperkte groep kinderen tussen de 10 en de 14. Die twee groepen deden één groot stuk, waarbij de hoofdrollen met veel tekst werden opgenomen door de oudste kinderen en de jongste groep de aanvullende rollen op zich nam. Ze dansten ook samen nu en dan.

Hier kregen we een heuse mini-musical te zien. Echt heel tof. Een marginaal gezin was verloren in de jungle en kreeg verschillende opdrachten van de dieren. Zoon was een bij, waar ze honing moesten gaan halen. Tussendoor waren er ook leuke liedjes met bijhorende dansjes. Zoon zong niet echt luid (chapeau voor de oudere kinderen die er wel helemaal voor gingen) maar zijn dansen was met zichtbaar plezier. Bij één stuk moest hij vooraan in een rij kindjes dansen en ik weet dat dat voor hem echt niet makkelijk geweest moet zijn, maar je kon het amper merken. Hij gaf zich helemaal. Geweldig om te zien.

Zoekt je zoon of dochter dus een creatief kamp rond acteren, zingen en/of dansen, dan zijn de Mila Kampen iets voor jullie. Hier waren ze allebei razend enthousiast en Zoon wou meteen inschrijven voor nog zo’n kamp. Hij heeft er echt dingen van opgestoken en beleefde veel plezier aan de verschillende lessen. Er wordt echt gewerkt met die kinderen, in tegenstelling voor zo veel kampen die eerder een veredelde speelpleinwerking met een vaag thema zijn. Al is er meer dan genoeg ruimte voor sport en spel ook hier.

Het musicalkamp

Het musicalkamp is een schot in de roos. De kindjes zijn superenthousiast. Al de eerste avond kwam Zoon fier de geleerde danspasjes tonen en het scenario dat hij had gekregen. De groepjes zijn ook niet te groot, iets van een 20 kindjes in elk van de 3 leeftijdsgroepen. Zoon speelt een bij, Dochter een leeuw.

Ze krijgen lessen drama (“geen toneel mama, drama!”), dans en zang. Zang vond Zoon wel wat moeilijk. Sinds gisteren zijn ze aan hun kostuums aan het werken. Tussendoor is er al eens tijd voor sport en spel, maar ik heb de indruk dat ze vrij veel les krijgen, wat tof is. Ik herinner me het zwemkamp vorig jaar waar ze amper een uur per dag het water zagen… Of mijn eigen paardenkampen vroeger waar je blij moest zijn met twee uur paardrijden op een hele dag…

Ook de praktische kant verloopt vlot, de locatie is goed te bereiken vanuit ons huis, een en al fietsstraten er naartoe. Zoon fietst zelf, Dochter achterop. Ze vraagt wel elke dag om ook alleen te mogen fietsen. Misschien dus deze zomer al eens oefenen op plekken waar er amper auto’s zijn, niet bepaald makkelijk in de stad maar ik weet wel een goed trajectje. Dan moet ze eerst wel ook deftig leren remmen… Hm, misschien toch nog een beetje wachten eer we ze echt in druk verkeer meenemen!!

Het is wel een drukke week, dinsdag moesten ze van het kamp direct door naar het ziekenhuis voor de controle na de operatie van De Dochter en vandaag naar de logopedie. En gisteren zijn ze dan verdorie frieten gaan eten in De Frietketel terwijl ik de late had! Aaaargh! Ik wil ook vegan stoverij!!

Morgen komt er overdag dan een vriendin langs, gezellig, want het zal de laatste kinderloze vrijdag zijn tot september… In de late namiddag is het dan de opvoering van de twee musicals waar de kindjes een hele week hard aan gewerkt hebben op het musicalkamp. En daarna haasten we ons naar huis om lekker onder ons twee te gaan eten voor onze huwelijksverjaardag!

Rookmelders

Wist je dat vanaf 1 januari 2020 elk huis voorzien moet zijn van rookmelders? Tot hiertoe gold de verplichting enkel voor huurhuizen, nieuwbouw en renovatie. Maar vanaf volgend jaar wordt dit dus uitgebreid naar iedereen.

“Ja maar”, reageerde een vriendin toen ik haar dit vertelde, “wie gaat er dat dan controleren?” Hoogst waarschijnlijk niemand. En ja, een goede rookmelder kost wat geld. Maar daar gaat het me eigenlijk niet om. Het gaat erom dat rookmelders levens redden. Ik wou er eigenlijk al lang, maar je weet hoe dat gaat, het kwam er nooit van. En de wettelijke verplichting was voor mij de spreekwoordelijke schop onder de kont om er concreet mee aan de slag te gaan. Want hoe vaak hoor je geen horrorverhalen van opladende gsm’s of droogkasten die in de fik schieten als mensen liggen te slapen? En onze slaapkamers zitten op de tweede en derde verdieping, ver weg dus van mogelijke vluchtwegen. Ik moet zeggen dat ik eerlijk waar geruster slaap nu die dingen er hangen.

Het was even wat werk. Opzoeken waar er allemaal moeten hangen (minstens 1 per verdiep, niet in de keuken of de badkamer) en welke je dan best bestelt en waar (het model dat ik wou werd door Amazon gek genoeg niet in België geleverd, gelukkig bood een andere webshop soelaas). Zelf koos ik voor een model waarvan de batterij 10 jaar lang meegaat. Want iedereen herinnert zich nog dat onding op kot dat te pas en te onpas afging omdat de batterij plat was. Dat soort ongein kan bij dit model dus niet zo snel voorvallen.

En zo gingen we een van de afgelopen lange weekends aan de slag met gaatjes boren in het plafond en 6 rookmelders installeren…