Intussen zijn we alweer terug thuis, intussen ook met echt Belgisch weer helaas, maar jullie hadden nog een verslag te goed van de laatste twee dagen in La Palma.
Op donderdag hadden we een boottochtje gepland. Omdat het toch een eind rijden was, besloten we het te combineren met een bezoekje aan Los Llanos, de tweede belangrijkste en moderne stad van het eiland. Groot is het er echter niet, maar wel behoorlijk gezellig. We kuierden wat door de straatjes. De kinderen wilden graag wat shoppen, Zoon wou een armband of een ketting nadat we er eens hadden gezien in een verlaten kraam aan de kant van de weg in de buurt van een soortement hippiedorp. Maar het was de donderdag voor Pasen en twee derde van de winkels was gewoon potdicht.
Eten kon gelukkig wel. We kwamen terecht in El Hidalgo, een door Duitsers alweer uitgebaat restaurant waar we met open armen ontvangen werden en een plekje kregen op een heerlijk terras. Er waren veel vegetarische opties op de kaart en het eten was lekker. Ook al was de pasta van zoon niet met tomatensaus maar met iets bruin en paddestoelen…
Tijdens het eten kregen we telefoon van de eigenaars van de boot waar we in de namiddag mee gingen varen of we onze tocht niet liever een dagje wilden uitstellen gezien er behoorlijk veel golven waren vandaag. Dat wilden we wel, maar we moesten op vrijdag onze vlucht naar Nederland halen dus het was niet mogelijk. Helaas…
Na het eten reden we dus door naar Tazacorte waar we nog een kleine wandeling maakten en dan op zoek gingen naar de haven (onze gps bleek regelmatig dol te draaien op het eiland dus een zoektocht was het wel) waar de boot Fancy op ons lag te wachten. De bedoeling was om op zoek te gaan naar walvissen, dolfijnen en andere zeebeesten en intussen een blik te werpen op mooie plekjes langs de Noordwestkust. Zoals de ‘piratenkloof in Tijarafe’, een must-see waar je in de reisgidsen niks van leest. Maar bij nader opzoeken bleek de autoweg ernaartoe veel maar dan ook veel te steil voor onze bescheiden citroën cactus en na het lezen van enkele rampverhalen online wou de wederhelft dat avontuur echt niet aangaan. Er was ook een wandelpad dat van Tijarafe afdaalde naar de vissershuisjes beneden aan de oceaan, maar dat werd door eerdere wandelaars beschreven als zwaar sterven en keihard afzien en dat was met twee kinderen erbij dus ook niet bepaald een optie. Maar niet getreurd, het bootje zou de kloof ook aandoen.
Het eerste kwartier ging goed. We zagen dolfijnen. De zee was echt behoorlijk woelig. En toen begon ik mij slechter en slechter te voelen en de Dochter ook. Na een half uur werd het echt afzien en ben ik echt zo ziek als een hond geworden. Echt, ik beval nog liever dan dat ik ooit nog een voet zet op zo een bootje. Het was twee uur zwaar afzien. De bemanning was echt lief en kwam natte doekjes in mijn nek leggen en kotszakjes aanslepen die ik dan braaf vulde en een pilletje brengen tegen reisziekte dat wel een beetje hielp. De Dochter is huilend in slaap gevallen bij de wederhelft op schoot en eens in slaap had die nergens nog last van. Maar het waren twee heel, heel, heel lange uren.
En dan volgde nog de 40 minuten naar huis, op de achterbank zodat Dochter eens niet moest braken maar ik er zelf niet bepaald vrolijker van werd…
Op vrijdag moesten we dan om 10u uit ons huisje. Echter geen huiseigenaar te spotten dus om 10.15 zijn we dan maar vertrokken en hebben we de sleutels gewoon op de deur gelaten, het huisje lag toch aan een privé-weg.
We trokken eerst naar de Caldeira de Taburiente, het grote natuurpark waar je interessante en lange trektochten kan doen die behoorlijk spectaculair moeten zijn. De tocht ernaartoe was echter een uitdaging voor de reiszieken onder ons en eens in het bezoekerscentrum bleek de enige korte wandeling nog een heel eind verder te rijden en we hadden ons wandelgerief ook al ingepakt natuurlijk. We moesten ons dus noodgedwongen beperken tot de expo in het bezoekerscentrum en konden ons niet wagen aan de echte trektochten naar vulkanen. Spijtig maar het is niet anders.
We zijn dan verder gereden naar de andere kant van het eiland, naar hoofdstad Santa Cruz de La Palma waar we in een heel nieuwe wereld terecht kwamen. Waar we voor het eerst in een week tijd echte toeristen zagen. Er was net een cruiseschip aangemeerd en plots werden we omsingeld door Duitsers en Russen met teensletsen en shortjes. Een raar zicht na een week alleen maar wandelbottines te hebben gezien… We kwamen ook midden in de Paasprocessie terecht, waarbij mannen met zwarte puntkappen (denk aan de Ku Klux Klan maar dan zwart) tergend traag en serieus voorbij marcheren en andere mannen een loodzwaar beeld door te straten torsen. Op een bepaald moment stonden we bij een huis met een balkon en toen het beeld daar stopte, begon een man op het balkon een serenade te zingen voor het beeld. Speciaal om bij te wonen.
In een winkeltje van een Duits koppeltje kochten ik en de kindjes elk nog een zilveren ketting met een mooie steen eraan en dan streken we aan de kust neer op een superlekkere pizzeria.
En dan reden we door naar de luchthaven waar het toch nog enkele uren wachten was op onze vlucht. Gelukkig was er een speeltuintje IN het luchthavengebouw. Mijn maag was nog altijd compleet om zeep na de boottocht en veel eten was er helaas niet bij die avond.
Om iets voor 19 uur stegen we dan op, rond middernacht landden we in Schiphol en dan was het nog een hele eind wachten op de bagage. Om dan te ontdekken dat we niet wisten waar we moesten gaan staan voor de shuttle naar de parking. Enkele keren bellen, van plaats verhuizen, koukleumen in de nacht, vermoeide kinderen later vonden we dan toch een overvolle auto die naar onze parking zou rijden. Halverwege ontdekte de chauffeur dat hij de sleutel van onze auto niet had en wij ook niet. Nog een omweg langs het verlaten bedrijf. En dan naar een nog meer verlaten parkeerterrein. Nog 10 minuten wachten om die afgesloten parking uit te rijden. Enfin, het was dik 2 uur ’s nachts eer we de tocht naar Gent aanvatten en de kinderen eindelijk wat konden slapen. En om 4u30 lagen we eindelijk in bed…
