Sanex Zero

Mijn wederhelft mocht als Insider al eens alcopops uittesten en daarna Baileys. Vooral die baileys viel bij ons thuis enorm in de smaak, mmmmmm… Tot mijn grote verwondering kreeg ik enkele weken geleden bericht dat ik deze keer het gelukkige proefkonijn was. Voor de nieuwe campagne rond Sanex Zero. Béétje rolbevestigend natuurlijk, mijn wederhelft kreeg liters alcohol en ik liters douchegel 🙂

Deze week torste ik dus van het postkantoor een zwaar pak naar huis met daarin maar liefst 10 flacons douchegel (geen onnozele prutsstaaltjes, maar reguliere verpakkingen, cool), twee navulverpakkingen (ecologie, how nice) en een hoop kortingsbonnetjes. Na een berichtje op Facebook, een mailtje aan de vrienden en een korte rondvraag op het werk zijn alle verpakkingen ondertussen al uitgedeeld of gereserveerd. ’t Is dat de mensen met dit plakkerig weer graag eens onder de douche staan!

Uiteraard heb ik Sanex Zero al eens zelf uitgetest, de versie voor de droge huid (jaja, er zijn twee versies beschikbaar, droge huid en normaal). Ik weet niet eens of ik een droge dan wel een gewone huid heb, maar ik kies graag producten die hydrateren en hypo-allergeen zijn. De Sanex is bij deze officieel goedgekeurd. Ideaal voor een snelle douche in de zomer. Zacht van textuur en uiterst neutraal van geur. Geeft een fris en zuiver gevoel (doet dit nu aan Always reclame denken?!?). Het enige minpuntje is net dat zuivere, er zit amper geur aan dit product, waar ik normaal val voor douchegel met een uitgesproken fruitige geur zoals die van Bodyshop of de natuurwinkel. Mijn andere bedenking is dat eigenlijk elk product van Sanex, een merk dat zich profileert op gezondheid, ‘zero’ zou moeten zijn. Standaard. Geen aluminium meer in de deo, geen parabenen meer in de douchegels, maar alles zuiver en gezond. Toch?

Wil je ook kans maken op zo’n leuk testpakket? Schrijf je dan in en wordt Insider!

dromen en gedachten

Het leven heeft de laatste weken een surrealistisch kantje. Vraag me niet waarom, maar alles zit precies achter plastic folie verpakt en lijkt vlakker. De dagen gaan voorbij en de ene dag is perfect inwisselbaar met de andere. Opstaan, de vier honden verzorgen, werken, thuiskomen, een wijvenfilm zien en slapen. Uit mijn slaap gehouden worden door vreemde dromen, gedachten en piepende, neurotische honden. Niet dat het leven slecht is, of vervelend, of negatief. Het lijkt gewoon on hold te staan.

De zon doet me anders wel gigantisch deugd. Na een weekend van hoofdpijn door de kou is het genieten om nog eens de zon te zien. Ook al moet ik vandaag tot 20u werken.

Nog tot vrijdagavond is het dogsitting time. Dan pakt mijn tante over en zondagochtend vroeg landen mijn ouders alweer op Zaventem. Ben benieuwd wat ze van hun eerste intercontinentale reis hebben gevonden!

Openbare werken

Er lijkt geen stuk weg te zijn in België waar niet gewerkt wordt. Maar aan het station vanmorgen maakten ze het wel heel erg bont.

Aangezien mijn ouders momenteel op rondreis zijn in Canada, pas ik op hun honden. Vanuit hun huis, dat heeft een tuin en da’s dus eens zo handig wanneer je met vier grote honden zit. In de straten om hun huis en aan het station, wordt nu al wekenlang gewerkt. Nu ja, gewerkt, ze leggen alles open en dan zie je ze niet meer…

Om aan het station te raken, moet ik door een tunnel onder de sporen. Er is maar één voetgangerstunnel, de brug voor de auto’s ligt een straat verderop en geeft toch al gauw 10 minuten extra tijd voor de verplaatsing.
Maandag waren ze echter met zware machines aan het werken voor de ingang van de tunnel, waardoor ik daar als voetganger letterlijk tussen moest kruipen, terwijl zo’n kolos op rupsbanden op 50cm van mij naar achter kwam gereden. Nice.

Vandaag nog beter, ik kom toe 5′ voor mijn trein vertrekt, en de tunnel is plots volledig afgesloten. Geen signalisatie, geen uitleg, geen niets, gewoon een hek voor de ingang en een diepe put daarvoor. Dankzij een helse crosspartij via de grote baan en de brug ben ik er nog net geraakt, mijn ontbijt alweer halverwege op weg naar de uitgang en mijn hart bonzend in mijn borstkas. Maar serieus, kunnen ze zoiets niet een dag op voorhand aankondigen ofzo?!?

Lectuur

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik lees wel graag een boek dat zich afspeelt in een stad of streek die mij fascineert. Bijvoorbeeld een boek dat gesitueerd is op de plek waar je net op reis bent/gaat/bent geweest. En sinds mijn fascinatie met New Orleans en bij uitbreiding het hele Zuiden van de VS, heb ik dus al enkele boeken daarover gelezen.

Deze week nog kreeg ik hier van Tessa de tip om Island beneath the sea van Allende te lezen, dat gedeeltelijk gaat over de slaven in New Orleans in den tijd. Staat ondertussen dus op mijn verlanglijstje. Als verjaardagscadeau van mijn wederhelft kreeg ik, nog voor we de reis begonnen vastleggen, een boek van Poppy Z Brite over vampieren in New Orleans. Gestoorde, maar fascinerende lectuur. En sinds een vrijwilliger op mijn werk mijn reisverhalen heeft gehoord, voorziet hij me met de regelmaat van de klok met de Dave Robicheauxreeks van James Lee Burke, een misdaadreeks die zich volledig afspeelt in de Cajun wereld in South Louisiana. En terwijl we in Savannah waren, maakte ik kennis met het nonfictie boek dat leest als een roman Midnight in the garden of good and evil, in Amerika een onwaarschijnlijke hit, maar hier totaal onbekend.

Het is eigenlijk de eerste keer dat ik zo gefascineerd ben geraakt door een reis en zoveel boeken lees, maar het is wel leuk. Lezen over straten waar je kort daarvoor zelf slenterde, lezen over het lokale eten zoals po’boys, catfish en grits waar je die zelf nog hebt gegeten, het heeft zeker iets. Wie dus nog tips heeft over boeken die zich in Louisiana of andere Zuiderse staten afspelen, bij voorkeur geen te zware literatuur, laat maar komen. Zo ben ik al van lang voor de reis verslaafd aan de tv-serie True Blood en bijhorende boekenreeks the Southern Vampire Mysteries.

Al heb ik absoluut niet de ambitie om alles te lezen. Er zijn zoveel goede boeken, zoals de memoires van de eigenares van de Laura Plantation, die ik dan weer niet lees omdat het anders gewoon té wordt. Eens afwisselen met good old fantasy van Robin Hobb kan ook deugd doen, ik heb mezelf dit weekend bij Fnac nog verwend met een nieuw deel van een nieuwe trilogie van haar.

Concerten

Nu mijn reisverslag na anderhalve maand eindelijk afgewerkt is, komt er hier weer ruimte voor andere dingen. Zoals de vier concerten die ik de afgelopen weken heb gezien in de AB.

• 27/04/2010, Mumford and Sons. Amper 4 dagen in het land en een serieuze jetlag, maar dat had ik er graag voor over. Ik was al blij dat de aswolk geen roet in het eten had gegooid waardoor ik dit optreden zou moeten missen. Het was een supergoed optreden, en mijn andere indrukken kon je hier al eens lezen.
• 18/05/2010, Pavement. Ik heb maar één cd van deze mannen in huis, maar het was een van die groepen die ik nog nooit had gezien en die wel altijd op mijn verlanglijstje hebben gestaan. Ze verwenden ons met een concert van 1u45, ongezien in deze tijden en ook al kende ik enkel de singles, ik hem me enorm geamuseerd. Omdat die singles nu eenmaal supergeweldigstraf zijn. Zoals Shady Lane, Cut your hair (wat een opener man!), Stereo, Range Life en Gold Soundz.
• 24/05/2010, Dinosaur Jr. Ze namen hun bekendste nummer Feel the Pain zéér letterlijk. Nog nooit eerder zo slecht geluid gehad in AB. De zang was in de eerste helft van de zaal gewoon totaal onhoorbaar en de rest van de zaal werd geterroriseerd door een gitaar die zo luid was dat mijn oren er letterlijk van gingen kraken. En door dat gekraak en de pijn heen kon je af en toe vaag een nummer herkennen, meestal pas als het al bijna gedaan was. Enkel de gratis oordopjes hebben ervoor gezorgd dat ik dit heb uigezeten…
• 29/05/2010, Jónsi. Gelukkig werden de gehoorgangen na het lawaai van Dinsosaur nu vakkundig gestreeld en gezalfd door deze Ijslandse elf. Ongelofelijk prachtige show, al had die nog iets meer naar de voorgrond gemogen van mij. Kippenvelmuziek. Na het nummer bleef het telkens enkele seconden muisstil voor het publiek uit zijn sprookjeswereld ontwaakte voor een applaus. Heel, heel, heel schoon.

Roadtrip Deep South: Atlanta

Na een lange maar vlotte rit komen we aan in Atlanta. Onze gps herkent het adres niet van de rental cars, dus rijden we maar op goed geluk naar de luchthaven en vinden daar gelukkig zonder enig probleem de gloednieuwe Rental Car Center. Ik heb eigenlijk spijt dat ik persé een hotel wou in het stadscentrum, we zijn hier nu aan de luchthaven en ik zie er enorm tegenop om met het openbaar vervoer en onze zware koffers de stad in te zeulen na een lange dag in de auto. Ik herinner me nog hoe we bijvoorbeeld in Montreal hebben afgezien met overstappen en onduidelijke busroutes om ergens te raken. Maar de Amerikanen laten zich nog eens van hun beste, supergeorganiseerde kant zien. We geven de auto af, nemen de gratis trein naar de andere kant van de luchthaven en komen zo bij de Marta Terminal terecht. Marta is het openbaar vervoer in Atlanta, en dat blijkt supervlot te werken. Ik sta nog geen halve minuut onzeker zoekend te kijken van hoe, wat en waar aan het metrostation, of er komt al een medewerker van Marta die ons niet alleen vertelt welke metro we moeten hebben, welke halte we moeten afstappen, maar ook helpt om tegen het juiste tarief kaartjes uit de automaat te halen. Drie minuten later zijn we al onderweg naar het centrum.

Twintig minuten later staan we in downtown Atlante. We checken in in de Hampton Inn en vinden in onze kamer een lijst met restaurantjes in de buurt. We kijken nog wat tv en gaan dan eten, moe als we zijn. De Indiër die we hadden uitgekozen, blijkt een goede keuze. Het eten is superlekker (waarom zijn Indiërs in België nooit zo lekker?) en de bediening erg vriendelijk. We kijken op HBO nog naar de heruitzinding van Treme en vallen vroeg in slaap.

’s Ochtens blijkt het ontbijt weer heel wat minder dan dat van een bed and breakfast, maar ook niet slecht. Probleem is dat na 3 weken op hotel leven, mijn maag snakt naar gewone zelfgemaakte kost en ik hoe langer hoe slechter kan eten en vaak misselijk ben. Het wordt dus een karig ontbijt met wat yoghurt en fruitsap, ondanks al de aangeboden vettigheid. Op tv zien we het boorplatform Deepwater Horizon in brand staan, maar op dat moment is totaal nog niet duidelijk hoe omvangrijk die ramp wel is…

We pakken onze koffers en checken uit, want vanavond vliegen we al terug naar Amsterdam. Eerst nog Atlanta verkennen.

Als er één stad van onze reis is waar weinig te beleven is, dan is het Atlanta. We hadden geen zin om nog ver te gaan en de metro te nemen, dus we bleven in de downtown. Daar bleek werkelijk niets te beleven. We stapten naar het Olympisch Park en bezochten daar dan maar het Georgia Aquarium. Dat is ontzettend duur en zit barstensvol schoolkinderen, maar is ook wel leuk. Het heeft de grootste tank ter wereld, waar je dus haaien ziet rondzwemmen boven je hoofd. Ok, dat is bijzonder indrukwekkend. We genoten ook van de andere leuke dieren, zoals sea dragons (zoals zeepaardjes), pinguins, otters, piranha’s, alligators,…

Na een snel broodje gaan we op zoek naar iets anders om te doen of te zien, wat totaal niet lukt. Op zoek naar een shoppingbuurt belanden we in een buurt waar plots enkel nog zwarten zijn, waarvan er een aantal luid en imposant staan te doen, zoals in de films, weet je wel. Plots beseffen we dat we hier niet echt meer op onze plaats zijn en druipen we rustig en ongezien weer af naar een meer blanke buurt. Waar dus niks te doen is. Ten einde raad nestelen we ons met een frappucino op het kleine terras van de Starbucks en wachten tot het tijd is om naar de luchthaven te vertrekken.

We zijn immers wat ongerust, de vluchten naar Europa zijn nog maar sinds een dag of 3 hervat en op het internet is het niet duidelijk of er een probleem is met onze vlucht of niet. We zorgen er dus voor dat we uren voor het vliegtuig vertrekt in de luchthaven zijn, waar gelukkig alles ok blijkt te zijn en we zonder enige vertraging opstijgen voor de nachtvlucht naar Amsterdam.

Het grootste nadeel van vliegen met KLM is dat ze slecht georganiseerd zijn. De vorige keer reed de trein van Schiphol naar Antwerpen niet en moesten we op eigen houtje in Amsterdam zien te raken en daar dan een Thalys nemen die omreed via weet ik veel wat allemaal en er uren over deed, vandaag blijkt de Thalys die wij moeten hebben overboekt te zijn waardoor we in de gang moeten zitten. Gelukkig duurt de rit maar heel kort, want na een slapeloze nachtvlucht ben ik behoorlijk doodop…

Roadtrip Deep South: New Orleans – Mobile

Met veel spijt in het hart maken we een laatste wandeling door New Orleans. We nemen onze tijd, deze stad is veel te speciaal om snel afscheid te nemen. Ik vind, na lang zoeken, het kantoor van de tax refund en krijg $9 terugbetaald voor mijn nieuwe jeans, leuk. We stoppen aan een afdeling van het fel geroemde Café du monde voor de al even geroemde beignets. Er is een tafeltje vrij buiten, voor een keer niet in de Amerikaanse airco, met zicht op de grote vrachtschepen op de Mississippi. Het is weer bloedheet buiten…

We wandelen terug via de buurt rond Frenchman Street en eten nog iets op het terras. Maar dan is de tijd toch gekomen en trekken we terug naar de bed and breakfast. Het afscheid van gastheer Jess en zijn twee katten is al genomen, rest ons enkel nog de auto te nemen en te vertrekken. Bye bye beautiful New Orleans, hopefully we’ll meet again…

Onze voorlaatste rit duurt ongeveer 2.5 uur en brengt ons langs de Gulf Coast. We rijden langs advertenties voor casino’s en greyhound tracks, wegwijzers naar badstadjes. We nemen niet de tijd om nog te stoppen, wat ik achteraf wel spijtig vind, maar op het moment zelf waren we gewoon te moe. Na reeds 6 staten doorkruist te hebben (Georgia, South Carolina, North Carolina, Tennessee, Mississippi en Louisiana) trekken we nu naar Mobile, Alabama.

De bed and breakfast die we daar hebben gehuurd, was een kleine zelfverwennerij. Voor een keer hebben we iets lekker luxueus genomen. The Kate Shepard House is een prachtig huis, gebouwd in 1897 door een bekende architect in de mooie en mij eerder onbekende Queen Anne stijl. Het huis heeft drie gastenkamers en wordt bewoond door een koppel dat eerst lange tijd in Hawaii heeft gewoond, de vriendelijke vijftigers Wendy en Bill.

Onze kamer is gewoon prachtig, net als het hele huis. Beneden in de living is een soort minimuseum gemaakt met allerlei materiaal dat de eigenaars op de zolder van het huis hebben gevonden toen ze het kochten. Daaronder ook een hele schat aan documenten die bewijzen dat Engeland tijdens de burgeroorlog de Confederates heeft gesteund. Die brieven zijn aan een museum geschonken, en Wendy ijvert nu om een documentaire te laten maken over deze vondst.

We bekomen wat op de porch van het mooie huis, man man, wat hou ik van het Zuiden en dit soort porches. Na een snelle hap bij de plaatselijke Italiaan kruipen we moe maar relax in ons groot bed. Helaas hebben we niets van Mobile of Alabama gezien, maar dan moeten we later maar eens terugkeren. Na drie weken rondtrekken weegt de vermoeidheid zeer zwaar door.

’s Morgens hebben we het meest memorabele ontbijt van de trip. Trouwens ook een van de allerlekkerste (Pecan Praline French Toast), al is dat moeilijk aangezien we ook in New Orleans en Savannah superlekkere ontbijten kregen. We zitten aan tafel met de gastvrouw en met twee andere koppels en worden voor het eerst ondergedompeld in een heetgebakerde discussie over waarden en normen, over zeer verschillende politieke visies. De gastvrouw moet enkele keren ingrijpen, zo verhit raakt de discussie. Het is zo bevreemdend om als nuchtere Europeaan te merken hoe anders Amerikanen zijn. Lief, beschaafd, vriendelijk maar wanneer het over politiek gaat, lijken het wel aliens. Hebben die echt dezelfde hersenen als wij? Conclusie van de discussie over de teloorgang van Amerika en de straf van god in de vorm van een zwarte president; het is allemaal fout gegaan omdat Amerika zich van god heeft afgewend. Ohoh…

Toch is het met niet minder spijt en hartelijkheid dat we even later afscheid nemen van Wendy. En van Koa, de chowchow waar ik op een half uur tijd vriendschap mee had gesloten. Zo danig zelfs, dat hij ’s morgens voor onze slaapkamerdeur was komen janken om binnen te mogen, iets wat hij volgens Wendy nog nooit eerder had gedaan. Ik voelde me er bijna thuis door, zo’n jankende hond aan de slaapkamer 😉 . Ik geef Koa een extra knuffel om te compenseren voor het grote gemis aan mijn eigen honden en we vertrekken voor de laatste rit naar Atlanta, een aardig eind nog, 526km, zo’n 5u30 rijden.

Roadtrip Deep South: New Orleans, the big easy

New Orleans was eigenlijk de reden van deze hele roadtrip. Een stad die nog voor ik er ook maar iets over wist, een ongelofelijke aantrekkingskracht op me uitoefende. Een stad die geweldig tot mijn verbeelding sprak. Nu, achteraf, blijkt niet enkel New Orleans zo geweldig te zijn, maar het hele Zuiden, maar toch, de kers op de taart, de bekroning van een geweldige trip. We hadden 5 nachten uitgetrokken voor deze stad, in vergelijking met 2 en soms zelfs maar 1 voor de andere steden. Het had nog veel langer mogen zijn voor mijn part…

Wat doet een mens 5 dagen in New Orleans. We hadden geen verlanglijstje van must-see plekken ofzo en New Orleans is ook gewoon niet dat soort stad. Het is een stad die je moet beleven, een stad om in rond te hangen, om te eten en te drinken en naar muziek te luisteren, een stad om te genieten. We lieten ons leiden door de stemming van het moment, door de tips van onze gastheer Jess en door onze Lonely Planet.

De eerste dag kwamen we dankzij Jess terecht op een gratis minifestival aan de overkant van de Mississippi, Algiers. De ferry naar ginder is gratis en dus dé manier om Nola eens vanop het water te zien zonder meteen een fortuin te moeten uitgeven aan een cruise met een van de namaakstoomboten. Het festival zat qua timing geprangd tussen enkele van de grote kleppers zoals het French Quarter Festival en het Jazz and Heritage Festival, die van over de hele wereld volk trekken en was dus meer iets zeer kleins, voor de locals. Een minipodium, enkele acts, enkele stalletjes met eten, drinken en handgemaakte dingen. De lekkerste verse limonade die ik in mijn leven al heb gedronken. Een schitterende kunstfotograaf wiens werk ik helaas niet kon betalen. De Mardi Gras Indians die we zich zagen klaarmaken en optreden.

We hangen uiteraard veel rond in het befaamde French Quarter. De architectuur is er geweldig, de gietijzeren balkons, de zeer on-Amerikaanse stijl, maar ook de andere wijken zijn eigenlijk meer dan de moeite. We neuzen rond in de winkeltjes (de boutique du vampyre bleek maar een teleurstelling trouwens), genieten eindeloos van de gezelligheid, kijken onze ogen uit, drinken de lekkerste koffie die we tijdens deze trip vonden bij Community Coffee, de Starbucks maar dan beter. Onze enige vijand? De hitte. In de stad is de temperatuur soms echt ondraaglijk. En het is nog maar half april… Gelukkig zijn er hier genoeg plekjes om verkoeling te zoeken. Eten als vegetariër is in New Orleans trouwens supersimpel, er zijn lekkere veggie eetplekken te over.

Dé meest beruchte straat van de staat, Bourbon Street, blijkt niet echt veel soeps. Ranziger dan de Vlasmarkt na 10 dagen Gentse Feesten, permanent de geur van alcohol en andere substanties uitwasemend, permanent bevolkt door dronkenmannen en bezoekers van de tietenbars. Gelukkig zijn er andere uitgaansbuurten te over, zoals de jazzclubs aan Frenchmen Street en een coole grungebar onderweg naar huis. Waar het die avond helaas open podium is en we de meest afgrijselijke dingen horen…

Alhoewel de stad enorm hersteld is sinds Katrina, zijn de littekens alomtegenwoordig. Zowel letterlijk als figuurlijk. Wanneer we door een loopwedstrijd onze straat niet in mogen en in de wijk rondtoeren, zien we overal de nog steeds dichtgespijkerde huisjes, de graffitti van de reddingswerkers nog altijd naast de deur. De zwarte gezinnen kijken ons argwanend aan. Ik durf mijn fototoestel niet bovenhalen. Onze bed and breakfast is maar enkele straten verder, maar het is een wereld van verschil. Jess heeft ons ook ten stelligste afgeraden om na het donker hier nog te voet rond te lopen. Maar ook mentaal zijn de littekens er uiteraard nog. Wanneer we een geleid bezoek aan een van de kerkhoven doen (bovengronds! Graf van voodoopriesteres Marie Laveau! Toekomstig graf van Nicholas Cage!) begint de gids met twintig minuten te vertellen over Katrina. In een bar om de hoek zenden ze op zondag de HBO-serie Tremé, over New Orleans na Katrina, op groot scherm uit.

We gaan op verkenning in de andere wijken. Zoals The Garden District, waar de chique villa’s staan, oa ook die waar Ann Rice heeft gewoond. Indrukwekkend… We eten in de Cheese Cake Bistro. Enkel een stuk kaastaart als lunch, maar we krijgen het niet eens op, zo enorm vullend is het. We zien overal om ons heen megazware Amerikanen eerst een gigantische hoofdschotel binnenwerken gevolgd door zo’n kaastaart. Zelf krijg ik mijn overschotje mee naar huis en eet er nog van als vieruurtje en laatavondsnack. Wat een caloriebom… Maar wel lekker! We gaan shoppen in Magazine Street, waar ik in een klerenwinkel op zoek ga naar de Deense dog Tula (beschreven in onze gids) en mijn wederhelft een coole hoed koopt. We dwalen rond in de Faubourg Marigny met kleine, vrolijk geschilderde huisjes en wanen ons in de Caraïben.

Een tattoo-uitbater en zijn vriendin, van onder tot boven uithangbord van hun zaak, wandelen voorbij terwijl we op een terrasje zitten te lunchen. Als veggie kan ik me niet aan de lokale specialiteiten wagen, maar mijn wederhelf smult van een po-boy met catfish (stokbrood met vis of vlees tussen) en probeert gumbo (een soort Amerikaanse variant van waterzooi).

We rijden een dag het achterland in, recht naar de moerassen, naar het onooglijke dorpje Lafitte, waar de ‘snelweg’ letterlijk eindigt, voor een Airboat Adventure. Het is duur, maar onvergetelijk. Met twee andere koppels (een geschift koppel Australiërs die vanuit de boot pissen en een koppel Amerikanen) en een gids scheren we door de moerassen met zo’n airboat, beter dan de beste rollercoaster in een pretpark, omdat je overal de prachtige natuur kan zien, nog niet bedreigd door de ramp van BP… Onze gids lokt de alligators met marshmallows en ze komen tot naast de boot gezommen. Eerst enkele kleintjes, dan hele grote. Het moeras is op een bepaald moment zo ondiep dat zo’n gigantosch beest een meter van mij ligt, half uit het water. Een welgemikte sprong, en ze zit in de boot. Gelukkig heeft het beest geen zin om te springen en blijft ze mij gewoon koud aanstaren. Ik neem enkele van de beste foto’s van de trip, alligators up close. Schitterend…

Nadien rijden we door naar de Laura Plantation, een plantage uitgebaat door generaties van Creoolse vrouwen. Het is niet de meest imponerende plantage, maar wel een van de best gedocumenteerde en de gids is echt schitterend. Ik hoor eindelijk meer van de Creoolse cultuur en van het keiharde leven op zo’n nu behoorlijk idyllisch lijkende plek. Ook hier enkele goed bewaarde slavenverblijven.

New Orleans, een fascinerende stad. Vijf nachten is me nog veel te kort, er waren nog zo veel andere dingen die ik wou zien en doen. Het is een stad die ik al kende uit verschillende boeken en waarvan ik nu eindelijk zelf de straten bewandel. Ik wil nog zoveel zien; de cultuur van de bayou, de kleine dorpjes in de moerassen, de Franse en Afrikaanse invloeden, de muziek,… Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst nog allemaal brengt, er zijn zo veel verschillende streken en ze zijn allemaal zo boeiend dat je wil terugkeren, maar New Orleans is bij deze toch ook met stip genoteerd bij de plekken waar ik ooit nog graag terug wil komen.