Na meer dan een week ziek en slap te zijn had ik vorige vrijdag eindelijk genoeg fut voor een wandeling. Dochter gezellig in de draagdoek op de rug, honden aangeriemd en weg waren we voor een van onze vaste trajectjes langs het Gentse water en groen. We waren echter nog niet ver toen we op een zeer smal wandelpaadje langs het water twee vrouwen met twee honden moesten kruisen. Al duizend keer gedaan en ik vertrouw mijn honden dus ik maakte me niet druk, zelfs niet toen het meisje zei dat haar hond ‘niet goed was’ met andere honden. Als ze het zelf zien zitten om te passeren dan zou het wel ok zijn veronderstelde ik.
Hoe het precies gegaan is weet ik zelf niet, maar ineens zat die hond van dat meisje bovenop Luca en had die haar nekvel stevig in zijn kaken geklemd. Luca janken, die hond maar trekken en geen een van de twee vrouwen kreeg het beest van Luca af. Tot mijn groot afgrijzen trok hij gewoon haar vel eraf. Een grote pluk vel en haar van zo’n 5 op 10cm vloog op de grond en daar stond mijn hondje met een gapende wonde te trillen.
De moeder van het meisje van gelukkig haar verantwoordelijkheid en belde haar eigen dierenarts onmiddellijk maar die had het te druk met geplande operaties. Poen scheppen met de sterilisatie van de te dikke yorkshire van het bejaarde dametje is wellicht belangrijker dan het helpen van een hond in hoge nood, ik weet het niet. Gelukkig nam mijn dierenarts wel de telefoon op en kwam die direct naar haar kabinet want ze was zelf niet thuis. Enfin, toch de vervangster want de dierenarts zelf was in verlof.
Eerst naar huis waar de poetsvrouw gelukkig akkoord was om langer te blijven en Alyssa eten te geven en daarna in haar bedje te leggen (het was middag). Dan met een hond zonder vel onder haar halsband en overal bloed de kilometer naar de dierenarts gestapt. Daar helaas niet direct een oplossing want de dierenarts zag het niet zitten om de nodige ingreep (volledige narcose en hechten) alleen te doen en ondanks de vele telefoontjes was er niemand die kon of wou helpen. Uiteindelijk na een half uur bellen verscheen de vaste dierenarts die dan maar even haar verlof liet voor wat het was en zei dat ze meteen aan de ingreep zouden beginnen.
Een windhond en narcose gaan niet goed samen, een oude hond en narcose gaan niet goed samen en een niet-nuchtere hond en narcose al evenmin. Risico dus. ‘Als je me lange tijd niet hoort, mag je ervan uit gaan dat het goed gaat’, zei de dierenarts, ‘als het fout gaat dan bel ik direct’. Ondertussen was de wederhelft ook van zijn werk gekomen en gingen we de poetsvrouw aflossen thuis zodat die haar eigen kind van school kon gaan halen. De dochter lag gelukkig rustig te slapen.
En daar zaten we dan, aan de keukentafel, te wachten met de gsm voor ons, huilend, bang. Gelukkig bleef de gsm stil.
’s Avonds tegen etenstijd dan eindelijk het verlossende telefoontje dat Luca aan het ontwaken was en de ingreep en narcose goed had doorstaan. Ontelbare hechtingen in haar nek, haar hoofd dat er helemaal scheef van trok en het beestje heeft die eerste nacht geen seconde geslapen en alleen maar zielig gepiept, maar ze is er ten minste nog.
En nu hopen dat er geen infectie in de wonde komt en ons hondje verder goed herstelt. De eerste dagen kwam ze in elk geval haar mandje niet uit.
De eigenaars van de andere hond zijn gelukkig correct en waren heel bezorgd, zijn meegekomen naar de dierenarts en zeggen de kosten te zullen dragen. Het is ook een geadopteerde hond en ik koester zeker geen boosheid naar hen of de hond toe, al had ik natuurlijk liever gehad dat onze lieve, oude Luca dit allemaal bespaard was gebleven en hoop ik dat ze verder hun verantwoordelijkheid nemen en nooit nog buiten komen zonder muilkorf.
