Na een lange warme autorit van zo’n 10 uur kwamen we vrijdagavond aan in Gent. We waren wat bang om op de eerste Feestenavond te moeten parkeren en de auto uit te laden, maar sinds onze straat tijdelijk geknipt is en enkel bewoners er mogen parkeren, is de opdracht om te parkeren een stuk minder onmogelijk geworden. Oef.
Gefeest werd er die eerste avond echter niet, daar waren we toch wat te murw voor.
Op zaterdag doorkruiste de wederhelft het halve land om Figo op te halen bij mijn pa en zat er niks anders op dan met de kindjes alleen de stad in te trekken. Ze hebben daarbij zo hun gewoontes ontwikkeld. Eerst op het verlanglijstje stond de kermis, om eendjes te gaan vissen. Op weg daarheen passeerden we de Oase van de jeugddienst waar de Dochter zich in een regenboog eenhoorn liet schminken en Zoon eerst kwaad was omwille van het oponthoud en zich na vijf minuten mokken bedacht en in een dino liet schminken. Tof plekje dit trouwens om even op adem te komen, echt een rustige oase. Na het eendjes vissen even thuis uitpuffen en dan was mijn plan op naar Miramiro te trekken waar Zoon het volledig mee eens was, maar Dochter wou naar de springkastelen van Gentopia aan de Zuid. En mevrouw krijgt meestal haar zin. Dus op naar de Zuid voor wat springplezier. Tegen dat we terug waren was het hoog tijd om te eten en zo misten we helaas de voorstellingen van straattheater die ik die dag gepland had. ‘S Avonds eens de Dochter in bed lag, trok ik enkel met Zoon nog naar Miramiro voor Belly of the Whale van Ockham’s Razor. We zagen vorig jaar hun magistrale Tipping Point dus had ik deze voorstelling aangekruist als niet te missen. En het was absoluut de moeite.
We waren twintig minuten op voorhand maar de zitbankjes zaten allemaal vol. Gelukkig mogen kinderen tot het laatste moment vooraan op de grond bijschuiven waardoor we wel helemaal op elkaar gepropt zaten maar wel goed konden kijken. Het valt me trouwens op hoe de populariteit van Miramiro maar blijft toenemen. Vroeger kon je altijd nog wel een plekje vinden, dit weekend greep ik meerdere keren naast een voorstelling omdat ze volzet was en je er niet meer bijkon. Kom je geen half uur op voorhand bij een voorstelling met beperkte toegang, vergeet het dan maar. Een wijze les, volgend jaar dus nog vroeger vertrekken. Want nu heb ik wel een aantal mooie dingen moeten missen, zoals het Animalium (we waren nochtans een half uur op voorhand) en Follow me… Het festival is de hele dag vrolijk druk met gezinnen met kinderen en ook wel een hele toffe plek om de zitten tijdens de Feesten, het is echt helemaal volwassen geworden en een volwaardig event om te bezoeken eerder dan een beetje streetperformance in de marge. Mijn favoriete plek tijdens de Feesten. Maar ik dwaal af en nog geen beetje.
Belly of the whale dus, een voorstelling op een soort bewegende half pipe met een mix van moderne dans en acrobatie, met een belangrijke rol voor de live gespeelde soundscapes erbij. Ontzettend mooi. Zoon en ik keken onze ogen uit.
Op zondag trokken de kindjes nog eens naar de kermis en ging ik erna met hen naar Miramiro om wat rond te hangen op het fantastische Carnivale, met twee bijzondere draaimolentjes (kapitein die elk kind een heel aantal vragen stelt voor ze op de Jules Verne achtige molen mogen plaatsnemen en een van de papa’s gevraagd wordt de molen twee minuutjes aan te drijven.
Er was nog een tweede molentje voor de kindjes kleiner dan 5, een schietkraam waar mijn kindjes nog niet op mochten en een viskraam waarbij ze niet de vissen maar de plastic flessen moesten vangen. Er waren ook twee reuzeschildpadden voor de kindjes waarbij een ouder, doorgaans de papa, moesten fietsen op een rar antieke fiets maar die wachtij was al afgesloten toen we wilden gaan aanschuiven en dus ook voor de voorstelling in het rariteitenkabinet konden we geen tickets meer versieren. Maar verder niks dan lof over deze prettig gestoorde kunstzinnige kinderplek op MiraMiro.
’s Avonds ging ik met Zoon dan nog naar Landscape(s) kijken van de Franse Cie. migration. Waarbij twee acrobaten zich uitleven op een rare ijzeren constructie met ook een tight rope en een soort schommeleffect. En opnieuw live muziek. Ook deze voorstelling was een schot in de roos. Poetisch, adembenemend, sierlijk, krachtig. Ik vind het echt fantastisch dat ik mijn kinderen dit soort ervaringen kan meegeven, de poezie, de beweging, de kunst, allemaal op enkele meters van onze deur en elk jaar opnieuw wonderlijke dingen om te ontdekken. En ok, ze zijn meer gebrand op de eendjesviskraam maar ze hebben het toch maar gezien en zijn er enthousiast over en dragen het hopelijk mee.
Zoon ging met de wederhelft daarna nog naar het vuurwerk waarbij ik gewoontegetrouw thuis de wacht hield bij de slapende hond en kleine Zus en maandagmiddag zijn we naar Oostende vertrokken om wat rust te hebben en wat zeepret. Vrijdag keren we terug naar de bruisende drukte van de Feesten.
We hadden na het concert van Arcade Fire maar enkele uren slaap kunnen vangen en zaten dus met een licht vermoeid gevoel op de bankjes voor De Expeditie. Maar geen nood, we kwamen 
