Heilig Hart

We hadden na het concert van Arcade Fire maar enkele uren slaap kunnen vangen en zaten dus met een licht vermoeid gevoel op de bankjes voor De Expeditie. Maar geen nood, we kwamen Heilig Hart zien, de nieuwe Arne Sierens, en ik vertelde nog vol vertrouwen dat je toch onmogelijk in slaap kan vallen tijdens een stuk van Sierens. En ik slaap ben ik ook effectief niet gevallen. Maar dat was dan ook helaas het meest positieve dat ik van de avond kan vertellen.

In Gent is Sierens God en de voorstellingen zijn altijd direct uitverkocht, maar heb je nog geen kaartje kunnen bemachtigen, wees dan niet te hard teleurgesteld en laat met een gerust hart deze voorstelling aan je voorbij gaan. Het is mooi weer buiten, ga een terrasje doen. Er zou ook een herneming komen van Zingarate, probeer dan vooral daarnaar te gaan kijken. Want dat is echt geweldig theater. Heilig Hart is amusant op zijn beste momenten maar anders gewoon een beetje tijdverlies.

De affiche was nochtans veelbelovend; Robrecht Vanden Thoren, Anemone Valcke, Gilles De Schryver en Linde Carrijn. De namen maakten me nieuwsgierig en gaven me zin om te gaan kijken. Maar het stuk zelf gaat nergens naartoe. Sierens doet wat hij al zo vaak veel beter heeft gedaan; dezelfde soort personages, dezelfde thematiek, een leuke gimmick met de opbouw van het podium. We hebben het allemaal al ooit wel gezien. Maar waar ik toen zat te schateren, kon er nu op en al eens een grijns af. Het was gewoon niet zo grappig. De acteurs kwamen niet uit de verf en het geheel woog gewoon veel te licht. Precies of je zit naar de repetities te kijken van een stuk dat nog heel wat moet groeien of waarvan de echte sterren nog ergens in de coulissen huizen en straks gaan komen en dit de stand-ins zijn. Het bleef allemaal heel makkelijk, goedkoop en leeg. Goedkope grappen, flauwe dialogen, wat danspasjes, wat naakt. Het contrast met pakweg Zingarate kon niet groter zijn.

Advertenties

Henry Rollins @Vooruit 6/02/2018

Gisteren streek Henry Rollins neer in een uitverkochte theaterzaal van de Vooruit. Een theaterzaal dus, een zittend publiek, want Rollins toert enkel nog rond met spoken word performances. Vanavond had hij voor ons een slideshow mee van zijn vele reizen.

Henry Rollins is intussen 57 en helemaal grijs maar nog altijd fitter en afgetrainder dan eender wie in de zaal vermoed ik zo. Mensen die al een zekere leeftijd hebben bereikt, kennen hem wellicht van Black Flag, zelf ken ik hem van de Rollins Band, maar nu dus vooral van zijn spoken word optredens. Rollins is op bijna 60 nog altijd een angry (not so very young) man en vooral een man met een zeer uitgesproken opinie over zowat alles in deze wereld. Hij brengt zijn tijd tegenwoordig door met de wereld rondreizen en de lokale bevolking te leren kennen en dit liefst in conflictgebieden of delen van de wereld waar de doosnee reiziger niet zo snel zal komen. Een soort reizen Waes maar dan écht.

De man is niet de doorsnee vijftiger of mens tout court en dat zal je geweten hebben. Zelfs uit de manier waarop hij op het podium staat, het ene been licht voor het andere, lichaam gespannen, klaar om elk moment in actie te komen terwijl hij 2.5 uur op dezelfde plaats in een hoekje van het podium staat te vertellen. Nog zoiets trouwens, 2.5 uur aan een stuk praten zonder een halve minuut pauze of zelfs maar een simpele slok water nu en dan. Ik zie het weinig mensen doen. Het tempo waaraan hij praat is trouwens verschroeiend. Wat maakt dat wanneer de show gedaan is, je totaal niet doorhad dat je zo lang aan één stuk naar dezelfde man hebt zitten luisteren. 

Rollins is een begenadigd spreker en zijn verhalen zijn ongelofelijk hard de moeite. Hij pakt zijn publiek in zonder enige moeite. De man heeft tonnen levenservaring en een zeer duidelijke boodschap en brengt die met volle overgave. Het is gewoon onmogelijk hem niet graag te hebben. 

Hello Robot

Vorige vrijdag trok ik mee met de klas van de Dochter (tweede-derde kleuterklas) naar het Design Museum voor de Hello Robot tentoonstelling. Ik had dit museum nog nooit bezocht maar was we geïntrigeerd door de tentoonstelling en dus blij dat de klas op een vrijdag ging en ik mee kon (vrijdag is mijn vrije dag). 

Van de school tot het museum was het maar een kleine kilometer wandelen. Op dat vlak is naar school gaan in de stad toch een enorm voordeel. Er is daar zo’n aanbod aan toffe dingen op vlak van cultuur, sport,… die ze te voet of met een lijnbus kunnen doen waardoor ze zowat elke maand wel eens op uitstap gaan. Als ik dat vergelijk met vrienden die een kind in het katholiek onderwijs hebben en maar 1 of 2 keer per jaar buiten komen omdat de bus het grootste deel van de maximumfactuur opvreet…

Enfin, ik dwaal af. In het museum werd ons klasje van 23 opgesplitst in 2 waardoor we met de juf, ikzelf en een hippe gids die duidelijk fan was van design waren voor 11 kindjes. De rondleiding die we kregen, was volledig op kleutermaat met tal van opdrachten waarmee ze dan tips konden verdienen om op het einde zelf een robotje te bouwen met blokjes. Ik heb dus maar een beperkt beeld gekregen van de tentoonstelling, maar toch genoeg om behoorlijk onder de indruk te zijn. Robots in al hun identiteiten kwamen aan bod, gaande van de bekende robots van film en tv over robots op de werkvloer, in huis en in de gezondheidszorg. Het is ook gewoon een heel mooi museum, qua gebouwen en inkleding. Dat moet natuurlijk als je thema design is…

En de kindjes? Die waren er helemaal door bezeten. Een wou in het museum komen wonen en allemaal wilden ze nu op school verder werken rond robots in een project.

Hello Robot is nog tot 15/4 te zien in het Design Museum van Gent, op zondagochtend is de toegang gratis voor Gentenaars (wij gaan nog es terug met Zoon).

Spekken theaterfestival, onze kersttraditie

Ik denk dat het ondertussen al het vierde jaar is dat we in de kerstvakantie naar Theater Tinnenpot afzakken voor het kleine, gezellige theaterfestival voor kinderen dat Spekken heet. Dit festival heeft een aanbod voor kinderen van 2 tot 12 jaar en heeft bijna elke dag van de vakantie meerdere voorstellingen. Het ene jaar zien we er veel, het andere jaar maar eentje, maar ik probeer toch altijd minstens 1 keer te gaan.

Op twee januari splitsen we ons op. Ik ging met Zoon naar de muzikale voorstelling Rattekatte. Deze voorstelling probeert klassieke muziek te brengen op maat van lagereschoolkinderen. De vier klassieke muzikanten vormen zowat de ruggegraat van het verhaal dat verder ingevuld wordt door 1 actrice die ook wat danst en al eens zingt. Het gaat over een kater van wie het bazinnetje sterft en die dan op avontuur gaat. 
Wij vonden het een heel mooi theaterstuk met een geweldige plaats voor de muziek. De aanbevolen leeftijd was dus 6 tot 12 jaar, maar ik zou eerder zeggen 5 tot 10. Na de voorstelling mochten we evalueren en zowel Zoon als ik gooiden ons muntje in het bakje van de hoogst score.

Wederhelft en de dochter waren intussen naar ‘Een klein beetje verder’, een voorstelling voor 3 tot 8 jaar. Volgens de wederhelft een degelijk stuk typisch kleutertheater met een doos waar vanalles mee gebeurde. Niet heel origineel intussen maar wel ok. De Dochter vond het heel erg leuk.

Je kan nog en met zaterdag voorstellingen meepikken in Theater Tinnenpot of het Gravensteen. Wij gaan morgen alvast nog naar ‘Het Spookje’.

Agenda

Ik moet mijn agenda een beetje nauwkeuriger invullen blijkbaar. Ik had het concert van Arcade Fire volgend jaar op de verkeerde datum genoteerd waardoor ik kaarten voor Heilig Hart van Cie Cecilia op de datum van Arcade Fire had besteld. Nog een geluk dat ik het toevallig enkele dagen later zag en de kaarten nog kon ruilen voor een datum waarop ik wel vrij ben. En gisteren kreeg ik dan mail van Vooruit voor de voorstelling van Rosas zaterdag. Die ook niet in mijn agenda stond. Ik ben dan maar meteen eens al mijn andere voorstellingen en concerten gaan checken en denk dat nu alles er wel goed in staat… Warhoofd dat ik ben…

Een weekend vol film en theater

Afgelopen weekend begon op vrijdagavond met Zingarate op De Expeditie, een voorstelling waar ik al heel veel goeds over had gelezen en ik al sinds de zomer heel graag wou zien. Normaal spelen ze ergens op lokatie in de buitenlucht, maar gezien het wisselvallige weer hadden ze last minute even alles verkast naar een lege hangar. Waar ik gezien de kou niet heel rouwig om was.

Het is geen geheim, ik ben een fan van Cie Cecilia en Zingarate is zonder twijfel een van hun betere stukken. Het is een beetje zoals het altijd is, in alles behalve proper Nederlands met alles behalve afgelikte personages. Is dat dan niet saai of altijd van hetzelfde? Eigenlijk niet echt. 

Wat ik ook wel geweldig vond, is dat er in de zaal mensen van alle leeftijden zaten te kijken. Met heel veel goesting. Ik denk dat de jongste maar enkele jaren ouder waren dan mijn eigen kinderen. Maar ook tieners, twintigers, grootouders, noem maar op. Waar kom je dat nog tegen, in theater?

Zaterdagavond dan trok ik met een vriendin naar Le Fidèle. Films met Matthias Schoenaerts wil ik altijd zien en zeker als ze van Michaël Roskam zijn. Rundskop bijvoorbeeld zal ik niet licht vergeten.

Le Fidèle begint sterk om dan na een eindje wat in te dommelen. ‘Is het dit maar’ vroeg ik me af. Mijn gezelschap had blijkbaar hetzelfde gevoel, ‘niet slecht maar een beetje saai’. Maar plots komt de film dan weer op snelheid en zit je voor je het weet compleet aan je cinemazetel gekluisterd. Om beduusd achter te blijven. Deze film is misschien niet de boks in je maag die Rundskop was, maar hij is absoluut wel de moeite waard om te gaan kijken.

Zondag dan was het tijd voor cultuur van een iets ander allooi. Ik bevond me opnieuw in zaal 1 van de Sphinx, maar deze keer voor My Little Pony. De dochter is behoorlijk verslaafd aan deze kleine kleurige zingende beesten die het alleen maar hebben over cutie marks en vriendschap. Ze heeft er kousen van, pijama’s, speelgoedjes en ze kijkt voortdurend naar de reeks op Netflix. En na de twee vorige films die vooral op maat van grote broer waren (Helden en Lego Ninjago) was het nu meer dan tijd om eens iets voor haar te doen. Weken al zat ze naar deze dag uit te kijken.

De film is geen hoogvlieger, typisch Amerikaans eendimensionaal entertainment met een te hoge schattigheidsfactor, maar het gezichtje van de Dochter toen ze bij de spannende ontknoping letterlijk op het puntje van haar veel te grote zitje met grote ogen zat te kijken, daar doe je het tenslotte toch voor. Ons meisje is gewoon de vleesgeworden Pinkie Pie (een knalroze pony die gemaakt is om te lachen en te feesten en altijd in is voor een grap). (tegenwoordig stapt ze rond op handen en voeten met houten blokken onder die handen, dan heeft ze hoefjes…)

Zvizdal (Berlin)

Is het film? Is het theater? Ik neig naar het eerste, maar het werd door Vooruit aangekondigd als het eerste. In elk geval bevond ik me donderdagavond voor de uitverkochte voorstelling Zvizdal van Berlin, een mij tot dan toe compleet onbekend gezelschap, niet naast maar op het podium van de theaterzaal. Twee kleine tribunes stonden tegenover elkaar geplaatst en tussen die twee stond een projectiescherm. Vreemd allemaal en het maakte dat ik nog meer zin kreeg in deze voorstelling.

De film/voorstelling startte. Met geluid, maar geen beelden. Ik vroeg me af of de mensen op de andere tribune wel iets te zien kregen en dit misschien deel uitmaakte van de voorstelling? Gelukkig kwam er na een tijdje wel beeld.

Voor het maken van deze film was men gedurende 5 jaar verschillende keren op bezoek geweest bij een hoogbejaard koppel die in het niemandsland wonen dan verplicht geëvacueerd is na de ramp van Chernobyl. Ze weigeren als laatste overblijvers van hun kleine dorp te verhuizen en leven in moeilijke omstandigheden, die naarmate ze ouder en minder fit worden, grenzen aan het mensonterende.

Na een tijdje valt op dat er onder het scherm drie maquettes staan van het huisje van het koppel in drie verschillende seizoenen en dat nu en dan live gemaakte beelden van die maquette worden verweven met de filmbeelden. Het valt ook op dat de film geheel buiten is gemaakt, op straat aan de toegangspoort van het huisje. Er wordt ook niet geïnterviewd. We zijn gewoon getuige van twee oude, fragiele mensen die zich uit de slag proberen te trekken in een uit ruïnes bestaand spookdorp.

Het geheel geeft een speciale sfeer. Ik ben onder de indruk. Ja maar, merkt mijn wederhelft achteraf op, dit had je toch evengoed gewoon op Canvas kunnen zien, dit is toch geen theater. Is dat zo, vraag ik me dan af. Zou het hetzelfde geweest zijn thuis in de zetel? Dat denk ik eigenlijk niet. Want na de voorstelling krijg je een link om te zien hoe het verder gaat met de oudjes en wanneer ik thuis op de tablet naar die beelden kijk, komt het toch allemaal veel minder hard binnen dan toen in de theaterzaal. Maar echt puur theater was het evenmin.

Wat het ook was, het heeft indruk op mij gemaakt. Ik ga dit gezelschap toch verder in de gaten houden, denk ik.