22 uur in Rotterdam

Een grieperige dochter zorgde er helaas voor dat we pas omstreeks 15u aankwamen bij ons hotel in Rotterdam en dat er na het inchecken dus maar een drietal uur restte tot onze reservatie in het restaurant van het hotel. Weinig tijd voor grote escapades dus. Maar meer dan genoeg tijd om de buurt te verkennen.

Ik had een hotel gekozen rechtover de Maassilo wat betekende dat we dus wel een beetje buiten het toeristisch centrum zaten in stadsdeel Charlois. Volgens wikipedia was onze wijk daar overigens niet echt veilig maar we voelden ons meer dan veilig genoeg.

We verbleven in het Art Hotel op de elfde verdieping, in een heel grote en recent gerenoveerde kamer voor een zeer schappelijke prijs. We besloten dat we best uitgehongerd waren en stapten richting centrum op zoek naar een koffiebar. Onze tocht leidde langs oude havendokken met de metrobaan in de lucht en grote drukke autobanen. Langs de ene kant niet echt pittoresk, maar langs de andere kant was het duidelijk dat dit stadsdeel opgewaardeerd wordt wat bleek uit de opgekuiste kades waar het heel leuk wandelen was en de grote bouwprojecten hier en daar. Ik heb wel een zwak voor havensteden overigens, dat industriële erfgoed, dat rauwere kantje,…

Na een stuk pompoentaart en koffie in een vrij leeg en saai klein shoppingcentrum staken we de mooie Erasmusbrug over en dwaalden we wat door het centrum. Rotterdam is mooi. Je kijkt voortdurend je ogen uit naar de interessante moderne architectuur. In Vlaanderen kan geen steen verlegd worden of er wordt geprotesteerd en gezeurd (denk aan de Stadshal of het protest tegen nieuwe hoogbouw in Gent). Extra pijnlijk als je ziet tot wat gedurfde en vernieuwende keuzes in staat zijn.

Tijd om iets te bezoeken was er helaas dus niet, maar we wandelden langs oude dokken, het maritiem museum, bezochten de nieuwe Markthal, de kubuswoningen en de potlood, de koopgoot,… In het heengaan viel de afstand amper op, omdat je voortdurend rondkijkt en overal even stopt, maar op de terugweg voelden we de tocht van 4km toch in onze benen. Het leverde wel supermooie beelden op van de zonsondergang op de Erasmusbrug, pure poëzie.

Omdat ik in onze wijk niets deftig van eten had gevonden online en het ook nog eens Valentijnsavond was, dus druk bezet in alle restaurants, had ik gereserveerd in het restaurant van ons hotel, Mio Papa. Niks speciaal maar wel degelijk. Uitgebaat door Oost Europeanen die een beetje Italiaans pretendeerden te zijn. Met verschrikkelijk irritante knuffelrock op de achtergrond. Maar we hadden honger van onze tocht en dat is nog altijd de beste saus.

Na het optreden nog wat gedronken in de hotelbar en dan helaas begonnen aan een lange slapeloze nacht. Niet alleen is het hotel heel gehorig (je hoort elke deur dichtknallen alsof die deur op een meter van je bed staat en bovendien wordt dichtgesmakt door een reus), we hadden ook naast of boven ons buren from hell die tot 4 uur ’s morgens irritante muziek luid hadden staan, voortdurend riepen en op elkaars deur bonkten en mij het gevoel gaven in een kot te logeren in plaats van een hotel. Tot zo ver een rustige kinderloze nacht…

De volgende ochtend besloten we niet in het hotel te ontbijten maar de stad in te trekken naar de Harvest Coffee Brewers en dat bleek een uitstekende keuze. Zelden zo lekker ontbeten. Het kleine zaakje met zicht op het water zat afgeladen vol, we hadden nog net een van de laatste tafeltjes. Mijn maag was niet echt OK na de korte nacht dus ik koos voor de overheerlijke ‘porridge’ terwijl de wederhelft iets kreeg met toast en eitjes. Het zaakje had wat een alternatieve vibe alhoewel er evengoed gezinnen met babies en peuters zaten.

Het was al wat later, dus besloten we ons ontbijt gewoon als brunch te zien en de lunch te skippen. We doolden nog wat door de stad, bleven versteld staan van hoe goed alles georganiseerd is (die fietspaden overal!!!) en tegen de middag was het alweer tijd om de auto op te halen die nog aan het hotel stond en terug richting Belgische chaos te tuffen.

Theater

Vroeger had ik elk jaar een abonnement in Vooruit. Toen er kinderen kwamen, was dat niet meer echt mogelijk. We vonden een babysit pas een optie als de kinderen al wat ouder waren en de schaarse uitjes onder ons twee wilden we liever iets doen waarbij je eens iets tegen elkaar kon zeggen dan in een theaterzaal gaan zitten. En ik was gewoon ook veel te moe, met kinderen die pas tegen de leeftijd van 2 jaar aan doorslapen begonnen denken. Exit theater dus.

Maar ik miste het wel en was blij dat ik dankzij een vroegere Gentblogger terug kon aanpikken. En intussen is het alweer een gewoonte geworden om met enkele mensen regelmatig naar theater te gaan. Een die ik bovendien niet zou willen missen.

Ik beperk het aantal voorstellingen nog wel, want ik ben nog altijd vrij moe soms en ben niet graag teveel avonden weg. Het leven is al hectisch genoeg. Maar nu wil het toeval dat er blijkbaar 4 voorstellingen in deze en volgende week vallen. Vier!

De voorstelling van vanavond,  Angels in America in het NTGent blijkt dan ook nog eens 4 uur te duren. Als dat maar goed komt. Ik ben fan van voorstellingen van 90 minuten want daarna durf ik al eens in slaap sukkelen in het donker en de roze pluchen zeteltjes.

Zondag staat er dan Familie op het programma, het controversiële stuk van Milo Rau dat de afgelopen weken al wat media aandacht kreeg wegens de realistische weergave van zelfmoord. Ik ben enorm benieuwd.

Volgende week woensdag gaan we naar The Upside Down man van Vooruit en zaterdag bezorg ik Zoon zijn theaterdoop in Vooruit met Galactic Ensemble, een circusvoorstelling. Al ben ik niet zeker dat het zijn doop zal zijn, want die gasten doen aardig wat theatervoorstellingen met de klas.

Een beetje druk dus naar mijn zin maar ik heb er tegelijk ook wel zin in, want ik denk/hoop wel dat er pareltjes tussen zitten.

Vorig weekend trouwens werd ook al deels in een theaterzaal gespendeerd, want ging ik met de Wederhelft naar Locke van Cie Cecilia, een ontzettend goed stuk met Tom Vermeir en Koen De Graeve. Zeker zien als je daar nog de kans toe zou hebben. Theater bij Cie Cecilia is bovendien nooit van het slaapverwekkende moeilijke soort en eerder behoorlijk rock ’n roll, en met deze twee klasbakken van acteurs kon er in mijn ogen weinig fout gaan.

Nog wat weetjes/mijmeringen over het mooie Sevilla

Ik kan je verzekeren dat ik Sevilla mis. Van de zon naar de regen en de kou. Brrr. Het was de eerste keer dat we in Andalusia waren en ik wil absoluut nog terug. Het lijkt me wel wat om de volgende keer een auto te huren en met de kinderen wat in de streek rond te trekken. Volgens mij is er nog immens veel te zien daar.

Eén ding is zeker, we gaan dat alvast niet in de zomervakantie doen. Sevilla was nu al heet met zijn 28 graden, het was nu al zeer druk in de kleine straatjes, ik wil echt niet bij +40 graden aanschuiven in een overvolle stad. Maar in de Paasvakantie lijkt het me wel een fijne bestemming.

Sevilla is dus een enorme aanrader. Het is ook een makkelijke en aangename stad. Er is een goed uitgebouwd netwerk van openbaar vervoer met bussen en trams die vooral handig zijn als je de stad uit wil of naar verder afgelegen wijken wil. Want in de binnenstad is alle verkeer behalve paarden, fietsen en elektrische taxi’s verboden en is alle ruimte voor de voetganger. Alle bezienswaardigheden zijn ook op wandelafstand. We stapten elke dag vlotjes 10 tot 15 km in totaal, maar zonder dat het uitputtend wordt. Fijn dat deze stad zo resoluut de auto weert en zo fietsvriendelijk is (waarom is dat bij ons nog altijd zo moeilijk???). Overal mooie fietspaden. Ik had er graag gebruik van gemaakt, maar omdat alles op wandelafstand lag, is het er niet van gekomen.

We zijn er nu 3.5 dag geweest en het had gerust nog wat langer mogen zijn. Sevilla is niet immens groot, maar er zijn nog veel paleizen en musea die we nu niet hebben gezien. Op onze 3.5 dag hebben we echter wel al een mooi beeld gekregen van de stad en de dingen gezien die we echt niet wilden missen. Moest ik meer tijd hebben gehad, had ik wellicht nog een fietstocht naar Italica gedaan, de Romeinse resten die op 10km liggen. Of eens een daguitstap gemaakt naar Cadiz of Cordoba.

Vegetarisch eten bleek totaal niet moeilijk, als je de moeite neemt om jezelf wat voor te bereiden. Via blogs en Happy Cow kwam ik op bijna 60 restaurants met veggie en vegan opties waar ik dan een shortlist van heb gemaakt met dingen die mij aanspraken en in het centrum lagen. Op goed geluk als vegetariër beginnen ronddwalen zou ik niet doen. Maar we hebben nu wel heel leuke plekjes ontdekt, zoals een slow food resto (“Fargo”), een Caraïbisch geïnspireerde plek (“Habanita”) en een Arabisch restaurant (“El Wadi”). Door wat opzoekwerk vermijd je ook de tourist traps natuurlijk.

Grappig detail; obers waren vaak oudere mannen. Knorrige oudere mannen. Die enkel Spaans spraken. Het verschil tussen de generaties was soms heel groot, wanneer we eens in een zaakje waren met jongere mensen in dienst, waren die vaak vlot twee- of drietalig.

Kaarten voor het Alcazar en ik vermoed ook de kathedraal ruim vooraf online kopen, loont enorm. De rij voor het Alcazar ging vaak heel het plein rond. Daar wil je echt niet tussenstaan in die hete zon. Op maandag zijn de meeste musea bovendien gratis gedurende bepaalde tijdstippen. (helaas waren wij er dan niet).

 

Circle of life expo

Twee weken geleden mochten we naar de Circle of Life, een expo van fotografe Lieve Blancquaert in de Sint Pietersabdij in Gent.

Ik ben een fan van haar werk. Ik zag de reeks Birth Day toen ik zelf met een kleine baby zat en dan komt dat allemaal eens zo hard binnen. Ik denk dat ik van Wedding Day minder heb gezien maar naar Last Days keek ik ook meestal. En dat is toch wel beklijvende en boeiende televisie. Los daarvan vind ik Blancquaert ook een integere vrouw en een goed fotografe.

De expo bundelt foto’s van de drie projecten en beslaat daarmee de sleutelmomenten uit een mensenleven. De fotografe heeft lang aan deze expo gewerkt, en dat voel je ook wel. Het is veel meer dan enkele zorgvuldig gekozen beelden samen. Die zijn er, uiteraard, voorzien van uitleg (een aanrader is trouwens de audioguide). Maar er is meer. Zoals foto’s uit andere projecten. Een grote installatie aan het begin met beeld en geluid. Beeldende kunstwerken. En daarbovenop ook nog eens de mooie en unieke locatie die de Sint Pietersabdij toch is.

De expo is best pittig. Mensen hebben het niet overal zo goed als in ons verwend landje en die beelden kunnen hard binnenkomen. Toch is het ondanks de heftige thema’s niet deprimerend. In de meeste beelden zit ook schoonheid.

Wat mij betreft een must-see als je in Gent bent.

Circle of life, Van 20 september 2019 tot en met 12 januari 2020. Alle dagen open, behalve op maandag, van 10 tot 18 uur

Recepties zijn zelden geweldig

Afgelopen vrijdag mocht ik met een vriendin mee naar de première van “Wie is bang” van Koen De Sutter en Tom Lanoye. Maar alhoewel het stuk zeker de moeite waard is om over te schrijven (goed maar niet top), wou ik het hier vooral hebben over de receptie achteraf. Die maar een trieste bedoening was.

Recepties, ik ben geen fan van het genre. En al zeker niet als vegetariër die geen wijn lust. Eerste ergernis van de avond, bij het verlaten van de zaal was er zoals steeds enkel wijn. En fruitsap voor de mensen die geen alcohol willen/mogen drinken. Appelsiensap dus. Ik was in de veronderstelling dat er anno 2019 in het hippe Gent in een vooruitstrevend theater in deze tijden van Tournée Minérale en de mocktailclub, van artisanale overal geroemde alcoholvrije gin, wel iets anders als aperitief te krijgen zou zijn dan een banale en niet lekkere fruitsap. Ik dacht dat.

I was wrong.

Fase twee. Hapjes. Mijn gezelschap had zich nogal moeten haasten vanuit Leuven, had amper gegeten en keek dus geweldig uit naar de hapjes. Zij is geen vegetariër trouwens, maar vond ook niks eetbaars. En als vegetariër was er gewoon geen enkele optie. Ten eerste waren er wel kaasjes, maar die zaten op een prikker met vlees en dan kom ik daar dus echt niet aan. Ten tweede waren die enkel bij tafeltjes neergezet waardoor je telkens de mensen die daar zaten moest storen om eraan te raken.

En dan kwamen ze rond met hapjes. Er was gerookte zalm, toast met americain en met paté. Vis, vlees en nog eens vlees dus. En hoeveel mensen ken je die nog graag americain of paté eten, eigenlijk? Ik in elk geval niet veel. Maar voor vegetariërs? Niks, nul de botten, tenzij een stuk kaas met vleesaroma.

En op een trouwfeest van een nicht van het zevende knoopsgat op de Vlaamschen boerenbuiten verwàcht ik zelden meer. Ik moet me dan inhouden om niet voordien al iets deftig te eten. Maar, nogmaals, op een fancy theaterreceptie in de veggie hoofdstad van Vlaanderen???

Laatste weekend Gentse Feesten 2019

Na 5 dagen aan zee waren we zaterdag weer helemaal klaar voor de Gentse Feesten. Zaterdag zelf kwam er van feesten echter niet heel veel in huis. Ik had afgesproken op het terras van Bar Mitte maar de regen bleek met sluizen uit de lucht te blijven vallen, echt onwaarschijnlijk na de hitte van de dagen voordien. Gelukkig had het terras een zeil waaronder we konden schuilen.

Maar Zondag, de laatste feestendag hebben we het er nog eens helemaal van genomen. Met de uitersten van het culturele spectrum goed vertegenwoordigd. Eerst wilden we kinderen namelijk naar de kermis. Eendjes vissen, schieten, in een grote plastic bal rondhotsen op het water en ruzie maken wie de geviste knuffel uit de Pluche Palace mag hebben. Zelf word ik een beetje misselijk van de luide oerslechte muziek en al de plastic brol, maar de kinderen amuseren zich daar echt te pletter. We passeerden ook nog even langs de jeugddienst waar een rustige binnenkoer is en de kindjes zich lieten schminken.

Terwijl de Dochter een pannenkoek ging smikkelen, trok ik met Zoon naar het Geraard de Duivelsteen. Dat gebouw was tijdens deze feesten uitzonderlijk open. Dat moest en zou ik zien, want ik passeer het elke dag en heb gewoon een ding voor oude gebouwen. Het gebouw zelf bleek een beetje een teleurstelling, er blijft echt niks over dan de muren. Binnen is het leeg en onderkomen. Er staat zelfs geen deftige trap in. Gelukkig bleek de expo van Tom Liekens ook zeer de moeite. Samen met Zoon genoot ik van de enorme doeken vol dieren. Op de zwart-wit werken raakten we niet uitgekeken (zo vol details) en de reusachtige werken in kleur waren fascinerend. Er liep veel volk rond op de expo.

We troffen de rest van ons gezelschap aan Parking Petanque, een plek die al lang op mijn to do lijstje stond maar waar ik om de een of andere reden nooit was geraakt. Dik ten onrechte, want dit is een zalig goed verstopt rustig paradijsje temidden de Feesten. Lekkere vegan pizza en eveneens lekkere originele drankjes. Zoals een gingerbeer waar mijn muur van in brand stond. En een frisse ijsthee. Wat mooi en rustig was het hier ook. Hopelijk is dit er volgend jaar weer. Samen met Bar Mitte het mooiste terras van de Feesten.

Daarna hielden De Dochter en de wederhelft de Feesten voor bekeken en trok ik met Zoon weer het centrum in voor Circus Mefisto. De voorstelling stond als 6+-aangegeven maar ik vond het meer iets voor een volwassen publiek. Een bizar klein universum met goocheltrucs, een gestoorde circusbaas en veel grappen en grollen. Gelukkig was er ook genoeg aan de show waar de kinderen iets aan hadden. Al moet je dan wel bereid zijn om mee te stappen in dit aparte wereldje. Maar dat waren we. Zoon vond het uiteindelijk wel grappig en heeft ervan genoten. Zelf blijf ik het toch vooral raar vinden, maar ben ik toch ook wel blij dat ik het gezien heb. Alleen spijtig dat we heel slechte plekken hadden ook al waren we 20 minuten op voorhand gekomen.

De twee uitersten gedaan dus vandaag, grote Cultuur en de botsautoromantiek van de foor. Ik ben wel blij dat dat kan, tijdens de Gentse Feesten. Dat je kinderen gewoon mee kan onderdompelen in een bad van zo verschillende prikkels, kan laten kennismaken met schilderkunst, geschiedenis, theater, circus, muziek, straattheater, fastfood en gezond vegan eten, alles wat je maar wil eigenlijk. Dat dat zo broederlijk naast elkaar kan staan. Het blijft bevreemdend om ’s morgens voor het werk nog snel iets te gaan halen in de buurtwinkel en dan overal de zatte medemensen tegen te komen.

Zoon is overigens helemaal verkocht en vond dat de Feesten dan maar twee weken moeten duren. Of dat we volgend jaar maar wat korter naar zee moeten gaan. Dat belooft voor binnen een jaar of 6…

Gentse Feesten 2019: MiramirO

Vrijdag, openingsavond van de Gentse Feesten. We hadden op donderdag en vrijdag de acrobaten al zien oefenen boven het water aan de Reep en dus kwamen we nu ook een kijkje nemen. Het was er gezellig; meezingers, een orkest en dus de acrobaten waar we voor gekomen waren.

We vertrokken echter op tijd want hadden kaarten voor de voorstelling in de circustent op het coyendansparkje; Les dodo’s van Le p’tit cirque. Met ons kwartier op voorhand daar te zijn kwamen we achteraan een lange rij terecht aan de ingang, het was in de snikhete tent dus zoeken naar vrije plekjes.

Die eerste avond kregen we meteen al de topper van deze Feesten. Wat een voorstelling. Met amper vijf waren ze en ze speelden het dak van de tent. Acrobatie, rustig opbouwend van gewoon plezant naar hoogtepunt na hoogtepunt. Zelf gespeelde supermooie muziek. De grappige noot. Dans. Ongelofelijk hoe deze mensen zo all round konden betoveren. Zowel de kinderen als wij hebben genoten van elke seconde.

Op zaterdag had Zoon een workshop met robotten, 3D print en Lego en trokken we alleen met de Dochter naar Miramiro. Zij op de springballen en in het ballenbad, wij rustig iets drinken op het terras. Zalig.

‘S avonds trokken we naar de kermis voor het traditionele eendjes vissen en daarna kwam de babysit en gingen we onder ons twee naar de feesten (voor muntthee en superlekker gebak, ook een traditie, een cocktail met gember, jenever en frietjes en een lange wandeling doorheen de feestenzone).

Ook zondag spendeerden de op Miramiro. De dochter wilde dolgraag naar de workshop van Circusplaneet terwijl ik met zoon naar De voorstelling Phasmes ging in de st baafsabdij. Deze was bevreemdend, symbiotisch, aantrekken en afstoten. Ik vond het erg knap, Zoon vond het ok maar was toch minder enthousiast.

Daarna dompelde ook hij zich onder in de circusplaneet. Wat een leuk concept; ze moesten (superleuke) circusopdrachten doen om knopen te verdienen en met die knopen konden ze materiaal kopen om mee te oefenen. Een diabolo, ringen, jongleerballetjes,… De dochter spendeerde er met plezier heel de middag.

Een snelle pitstop thuis en dan met Zoon alleen terug voor een nieuwe theatervoorstelling. We waren een half uur op voorhand maar vonden toch maar 1 zitplekje meer voor Peek-a-boo: slapstick boksers met een pluche beer die een kindje uit het publiek ontvoert en vermoordt, meloenen die in het publiek worden gezwierd,… Dit kon Zoon duidelijk meer smaken. Ik vond het ok maar had meer affiniteit met de voorstelling eerder op de dag.

Niettemin blijft het fantastisch dat dit gewoon gratis mee te pikken valt. Miramiro is met verre voorsprong mijn plekje tijdens de Gentse Feesten. Vroeger puur voor het straattheater waaruit lang op voorhand de beste gratis voorstellingen werden gekozen. Nu nog steeds voor datzelfde theater waarbij de leeftijdsgrenzen nu mijn voornaamste keuzecriterium zijn maar ook voor het geweldige kinderentertainment en het terras.

We sloten de zondag af met een lange tocht naar de kermis om de tijd te overbruggen eer de Dochter om 23u voor het eerst mee mocht naar het vuurwerk. Wat ze overigens fantastisch vond. Zoon was maar slecht gezind. Hij was immers weer een privilege van het oudste kind kwijt. Voor hem kocht ik dan maar kaartjes om volgend weekend zonder niet meer zo kleine zus nog eens een voorstelling onder ons tweetjes te gaan bekijken.