Circle of life expo

Twee weken geleden mochten we naar de Circle of Life, een expo van fotografe Lieve Blancquaert in de Sint Pietersabdij in Gent.

Ik ben een fan van haar werk. Ik zag de reeks Birth Day toen ik zelf met een kleine baby zat en dan komt dat allemaal eens zo hard binnen. Ik denk dat ik van Wedding Day minder heb gezien maar naar Last Days keek ik ook meestal. En dat is toch wel beklijvende en boeiende televisie. Los daarvan vind ik Blancquaert ook een integere vrouw en een goed fotografe.

De expo bundelt foto’s van de drie projecten en beslaat daarmee de sleutelmomenten uit een mensenleven. De fotografe heeft lang aan deze expo gewerkt, en dat voel je ook wel. Het is veel meer dan enkele zorgvuldig gekozen beelden samen. Die zijn er, uiteraard, voorzien van uitleg (een aanrader is trouwens de audioguide). Maar er is meer. Zoals foto’s uit andere projecten. Een grote installatie aan het begin met beeld en geluid. Beeldende kunstwerken. En daarbovenop ook nog eens de mooie en unieke locatie die de Sint Pietersabdij toch is.

De expo is best pittig. Mensen hebben het niet overal zo goed als in ons verwend landje en die beelden kunnen hard binnenkomen. Toch is het ondanks de heftige thema’s niet deprimerend. In de meeste beelden zit ook schoonheid.

Wat mij betreft een must-see als je in Gent bent.

Circle of life, Van 20 september 2019 tot en met 12 januari 2020. Alle dagen open, behalve op maandag, van 10 tot 18 uur

Recepties zijn zelden geweldig

Afgelopen vrijdag mocht ik met een vriendin mee naar de première van “Wie is bang” van Koen De Sutter en Tom Lanoye. Maar alhoewel het stuk zeker de moeite waard is om over te schrijven (goed maar niet top), wou ik het hier vooral hebben over de receptie achteraf. Die maar een trieste bedoening was.

Recepties, ik ben geen fan van het genre. En al zeker niet als vegetariër die geen wijn lust. Eerste ergernis van de avond, bij het verlaten van de zaal was er zoals steeds enkel wijn. En fruitsap voor de mensen die geen alcohol willen/mogen drinken. Appelsiensap dus. Ik was in de veronderstelling dat er anno 2019 in het hippe Gent in een vooruitstrevend theater in deze tijden van Tournée Minérale en de mocktailclub, van artisanale overal geroemde alcoholvrije gin, wel iets anders als aperitief te krijgen zou zijn dan een banale en niet lekkere fruitsap. Ik dacht dat.

I was wrong.

Fase twee. Hapjes. Mijn gezelschap had zich nogal moeten haasten vanuit Leuven, had amper gegeten en keek dus geweldig uit naar de hapjes. Zij is geen vegetariër trouwens, maar vond ook niks eetbaars. En als vegetariër was er gewoon geen enkele optie. Ten eerste waren er wel kaasjes, maar die zaten op een prikker met vlees en dan kom ik daar dus echt niet aan. Ten tweede waren die enkel bij tafeltjes neergezet waardoor je telkens de mensen die daar zaten moest storen om eraan te raken.

En dan kwamen ze rond met hapjes. Er was gerookte zalm, toast met americain en met paté. Vis, vlees en nog eens vlees dus. En hoeveel mensen ken je die nog graag americain of paté eten, eigenlijk? Ik in elk geval niet veel. Maar voor vegetariërs? Niks, nul de botten, tenzij een stuk kaas met vleesaroma.

En op een trouwfeest van een nicht van het zevende knoopsgat op de Vlaamschen boerenbuiten verwàcht ik zelden meer. Ik moet me dan inhouden om niet voordien al iets deftig te eten. Maar, nogmaals, op een fancy theaterreceptie in de veggie hoofdstad van Vlaanderen???

Laatste weekend Gentse Feesten 2019

Na 5 dagen aan zee waren we zaterdag weer helemaal klaar voor de Gentse Feesten. Zaterdag zelf kwam er van feesten echter niet heel veel in huis. Ik had afgesproken op het terras van Bar Mitte maar de regen bleek met sluizen uit de lucht te blijven vallen, echt onwaarschijnlijk na de hitte van de dagen voordien. Gelukkig had het terras een zeil waaronder we konden schuilen.

Maar Zondag, de laatste feestendag hebben we het er nog eens helemaal van genomen. Met de uitersten van het culturele spectrum goed vertegenwoordigd. Eerst wilden we kinderen namelijk naar de kermis. Eendjes vissen, schieten, in een grote plastic bal rondhotsen op het water en ruzie maken wie de geviste knuffel uit de Pluche Palace mag hebben. Zelf word ik een beetje misselijk van de luide oerslechte muziek en al de plastic brol, maar de kinderen amuseren zich daar echt te pletter. We passeerden ook nog even langs de jeugddienst waar een rustige binnenkoer is en de kindjes zich lieten schminken.

Terwijl de Dochter een pannenkoek ging smikkelen, trok ik met Zoon naar het Geraard de Duivelsteen. Dat gebouw was tijdens deze feesten uitzonderlijk open. Dat moest en zou ik zien, want ik passeer het elke dag en heb gewoon een ding voor oude gebouwen. Het gebouw zelf bleek een beetje een teleurstelling, er blijft echt niks over dan de muren. Binnen is het leeg en onderkomen. Er staat zelfs geen deftige trap in. Gelukkig bleek de expo van Tom Liekens ook zeer de moeite. Samen met Zoon genoot ik van de enorme doeken vol dieren. Op de zwart-wit werken raakten we niet uitgekeken (zo vol details) en de reusachtige werken in kleur waren fascinerend. Er liep veel volk rond op de expo.

We troffen de rest van ons gezelschap aan Parking Petanque, een plek die al lang op mijn to do lijstje stond maar waar ik om de een of andere reden nooit was geraakt. Dik ten onrechte, want dit is een zalig goed verstopt rustig paradijsje temidden de Feesten. Lekkere vegan pizza en eveneens lekkere originele drankjes. Zoals een gingerbeer waar mijn muur van in brand stond. En een frisse ijsthee. Wat mooi en rustig was het hier ook. Hopelijk is dit er volgend jaar weer. Samen met Bar Mitte het mooiste terras van de Feesten.

Daarna hielden De Dochter en de wederhelft de Feesten voor bekeken en trok ik met Zoon weer het centrum in voor Circus Mefisto. De voorstelling stond als 6+-aangegeven maar ik vond het meer iets voor een volwassen publiek. Een bizar klein universum met goocheltrucs, een gestoorde circusbaas en veel grappen en grollen. Gelukkig was er ook genoeg aan de show waar de kinderen iets aan hadden. Al moet je dan wel bereid zijn om mee te stappen in dit aparte wereldje. Maar dat waren we. Zoon vond het uiteindelijk wel grappig en heeft ervan genoten. Zelf blijf ik het toch vooral raar vinden, maar ben ik toch ook wel blij dat ik het gezien heb. Alleen spijtig dat we heel slechte plekken hadden ook al waren we 20 minuten op voorhand gekomen.

De twee uitersten gedaan dus vandaag, grote Cultuur en de botsautoromantiek van de foor. Ik ben wel blij dat dat kan, tijdens de Gentse Feesten. Dat je kinderen gewoon mee kan onderdompelen in een bad van zo verschillende prikkels, kan laten kennismaken met schilderkunst, geschiedenis, theater, circus, muziek, straattheater, fastfood en gezond vegan eten, alles wat je maar wil eigenlijk. Dat dat zo broederlijk naast elkaar kan staan. Het blijft bevreemdend om ’s morgens voor het werk nog snel iets te gaan halen in de buurtwinkel en dan overal de zatte medemensen tegen te komen.

Zoon is overigens helemaal verkocht en vond dat de Feesten dan maar twee weken moeten duren. Of dat we volgend jaar maar wat korter naar zee moeten gaan. Dat belooft voor binnen een jaar of 6…

Gentse Feesten 2019: MiramirO

Vrijdag, openingsavond van de Gentse Feesten. We hadden op donderdag en vrijdag de acrobaten al zien oefenen boven het water aan de Reep en dus kwamen we nu ook een kijkje nemen. Het was er gezellig; meezingers, een orkest en dus de acrobaten waar we voor gekomen waren.

We vertrokken echter op tijd want hadden kaarten voor de voorstelling in de circustent op het coyendansparkje; Les dodo’s van Le p’tit cirque. Met ons kwartier op voorhand daar te zijn kwamen we achteraan een lange rij terecht aan de ingang, het was in de snikhete tent dus zoeken naar vrije plekjes.

Die eerste avond kregen we meteen al de topper van deze Feesten. Wat een voorstelling. Met amper vijf waren ze en ze speelden het dak van de tent. Acrobatie, rustig opbouwend van gewoon plezant naar hoogtepunt na hoogtepunt. Zelf gespeelde supermooie muziek. De grappige noot. Dans. Ongelofelijk hoe deze mensen zo all round konden betoveren. Zowel de kinderen als wij hebben genoten van elke seconde.

Op zaterdag had Zoon een workshop met robotten, 3D print en Lego en trokken we alleen met de Dochter naar Miramiro. Zij op de springballen en in het ballenbad, wij rustig iets drinken op het terras. Zalig.

‘S avonds trokken we naar de kermis voor het traditionele eendjes vissen en daarna kwam de babysit en gingen we onder ons twee naar de feesten (voor muntthee en superlekker gebak, ook een traditie, een cocktail met gember, jenever en frietjes en een lange wandeling doorheen de feestenzone).

Ook zondag spendeerden de op Miramiro. De dochter wilde dolgraag naar de workshop van Circusplaneet terwijl ik met zoon naar De voorstelling Phasmes ging in de st baafsabdij. Deze was bevreemdend, symbiotisch, aantrekken en afstoten. Ik vond het erg knap, Zoon vond het ok maar was toch minder enthousiast.

Daarna dompelde ook hij zich onder in de circusplaneet. Wat een leuk concept; ze moesten (superleuke) circusopdrachten doen om knopen te verdienen en met die knopen konden ze materiaal kopen om mee te oefenen. Een diabolo, ringen, jongleerballetjes,… De dochter spendeerde er met plezier heel de middag.

Een snelle pitstop thuis en dan met Zoon alleen terug voor een nieuwe theatervoorstelling. We waren een half uur op voorhand maar vonden toch maar 1 zitplekje meer voor Peek-a-boo: slapstick boksers met een pluche beer die een kindje uit het publiek ontvoert en vermoordt, meloenen die in het publiek worden gezwierd,… Dit kon Zoon duidelijk meer smaken. Ik vond het ok maar had meer affiniteit met de voorstelling eerder op de dag.

Niettemin blijft het fantastisch dat dit gewoon gratis mee te pikken valt. Miramiro is met verre voorsprong mijn plekje tijdens de Gentse Feesten. Vroeger puur voor het straattheater waaruit lang op voorhand de beste gratis voorstellingen werden gekozen. Nu nog steeds voor datzelfde theater waarbij de leeftijdsgrenzen nu mijn voornaamste keuzecriterium zijn maar ook voor het geweldige kinderentertainment en het terras.

We sloten de zondag af met een lange tocht naar de kermis om de tijd te overbruggen eer de Dochter om 23u voor het eerst mee mocht naar het vuurwerk. Wat ze overigens fantastisch vond. Zoon was maar slecht gezind. Hij was immers weer een privilege van het oudste kind kwijt. Voor hem kocht ik dan maar kaartjes om volgend weekend zonder niet meer zo kleine zus nog eens een voorstelling onder ons tweetjes te gaan bekijken.

Orestes in Mosul

Vorige week zag ik het theaterstuk “Orestes in Mosul” in het NTGent. Een vriendin wou het stuk graag zien en het werd dit seizoen enkel in Gent opgevoerd eer het op Europese tournee vertrok.

Die avond kreeg ik ook het nieuws dat onze buurman was gestorven en zo kwam het er niet meer van er iets over te schrijven. Inmiddels zit het allemaal al wat verder weg en is het stuk helaas niet meer in ons land te zien. Maar het keert in een volgend seizoen wellicht terug en ik wou er toch nog enkele woorden aan wijden.

Omdat veel acteurs geen visum kregen om naar hier te komen, wordt er in de voorstelling voortdurend met video gewerkt. Dat werkt eigenlijk heel goed. Het stuk gaat ook erg persoonlijk. We krijgen van elk van de acteurs flarden levensverhaal die de link leggen tussen wat er gebeurd is in Mosul en hun eigen leven. Zo krijgt het allemaal een erg aangrijpende, persoonlijke dimensie. Soms wel een tikje verwarrend; wanneer zit iemand in zijn rol en wanneer niet? Maar echt heel belangrijk was dat niet.

De beelden en verhalen zijn pakkend, overweldigend. Het verhaal hier vanavond op de planken, de Griekse tragedie Oresteia, is maar een deel van het verhaal. De gruwel van een eeuwenoud verhaal wordt overgepoot naar de gruwel in een recent nabij verleden. En dat blijft aan je kleren hangen.

Het is een stuk dat tijd nodig had. Direct erna vond ik het goed, maar ook niet overweldigend. Maar in de dagen nadien moest er ik geregeld aan denken en groeide het verder. Wat wel een goed teken is. Eigenlijk is dit wel een must-see.

Toruk – Cirque du Soleil

Vorige zaterdag mochten we via het werk van de wederhelft naar Cirque do Soleil in Antwerpen. Eerst was het zonder kinderen maar dan mochten ze uiteindelijk toch mee. Weliswaar voor de avondvoorstelling. Dat beloofde een avontuur te worden.

Omdat je nooit weet hoe druk het is rond Antwerpen, zijn we maar meteen vertrokken toen we om 17u Zoon gingen ophalen aan de scouts. Dat is veel te vroeg, maar anders moesten we een half uur later toch vertrekken. De scouts waren wat aan de late kant die dag maar we hadden dus geen haast. We aten rustig in de auto.

In Antwerpen was het dan een zoektocht omdat onze GPS de parking van Spoor Oost niet wist zijn. Zelfs Waze had het er lastig mee. Daar kwam onze extra tijd dus al nuttig van pas. Na wat sightseeing en in de file staan in Borgerhout konden we dan toch onze auto parkeren op die immense parking.

Van daar is het nog een kort eindje stappen tot het Sportpaleis. We kruisten daarbij de massa die van de vroege voorstelling kwam. Het was zo druk dat de politie het verkeer stond te regelen rond het Sportpaleis. Aan de ingang was het dan nog even wachten eer we binnen konden. Beetje gedrum om binnen te raken waarbij de Dochter en ik er al in slaagden de wederhelft en Zoon kwijt te raken. Dat drummen was ook niet zo prettig met een minimensje van 1meter bij dat niet iedereen ziet, maar na een tijdje waren we dan toch goed binnen geraakt en was ons gezelschap ook herenigd. De kinderen wilden even de merchandising checken maar hebben wonder boven wonder niets echt willen kopen, al waren er wel wat poppetjes die hen aanstonden.

Dan moesten we nog even wat tijd zoek maken omdat de deuren naar de zaal nog gesloten waren. Paar keer een toertje rond het Sportpaleis gedaan en alvast de kinderen voorzien van popcorn en drank aangezien je niks mag meenemen.

Toen we uiteindelijk onze zitjes hadden gevonden, was het nog bijna een uur tot de voorstelling zou beginnen. We konden wel al wat kijken naar de vuurvliegjes in het decor beneden en wanneer we na aandringen van de stem doorheen de luidsprekers dan toch maar de Toruk app downloadden, konden de kinderen daarop ook wat spelen met die vuurvliegjes.

En dan om 20u begon de show eindelijk. Ik kreeg al meteen een Dochter op schoot die niks kon zien door de volwassenen voor haar.

In 2013 hebben we een Cirque du Soleil show gezien in Las vegas en die was wel indrukwekkend. Toruk vond ik knap, maar ik was wel blij dat we niet de volle prijs van 400 euro hadden betaald voor onze tickets. Want zo geweldig was het ook niet.

Toruk speelt zich af in het universum van de film Avatar. Blauwe mannetjes dus. Er was een heel verhaal, met een Engelstalige verteller. Zoon vond dat leuk, de Dochter kon het allemaal niet zo veel schelen dat verhaal. Het kwam erop neer dat twee jonge mannen een soort queeste moesten doen langs 5 stammen om 5 voorwerpen te bemachtigen. Dat zat wel redelijk op niveau van onze zevenjarige, ingewikkeld was het niet. Bij elke nieuwe stam wisselde het decor waarbij er stukken bewogen maar er vooral veel gebruik werd gemaakt van visuele effecten, het ene moment was dat decor een waterval, het andere moment een klif, dan weer was er vuur. Dat was behoorlijk indrukwekkend om te zien, maar zoals Zoon nadien terecht opmerkte, dat is geen circus. Mensen die zingen en dansen en grootste bewegende decors heb je ook in een musical. Dat is geen circus. Gelukkig zaten er uiteraard veel circuselementen in verwerkt en was er hier en daar acrobatie te zien. Maar de voorstelling zou voor mij meer geslaagd geweest zijn als het circuselement met 20 tot 25% verhoogd zou worden en het totaalspektakel/musicalgebeuren wat teruggeschroefd.

Begrijp me nu niet verkeerd, Cirque do Soleil is altijd mooi. De kinderen hebben genoten en wij ook. Je verveelt je geen seconde en het zit allemaal heel ingenieus in elkaar. Maar ik miste toch wel wat magie en echte adembenemende acrobatie. Circus dus.

Na de pauze werd de Dochter toch wel moe. Ai ai dat komt niet goed vreesde ik. Maar toen kwam de langgerekte apotheose met een echte vliegende draak en dan was ze weer helemaal mee in het verhaal. En zat ze de voorstelling die tot 22u duurde met veel plezier uit. Maar we waren de parking nog niet af nadien, of er steeg al gesnurk op van de achterbank…

Afscheid van een betoverende stad, onze laatste dag Istanbul

Vier dagen is niet niks, maar ze vlogen voorbij en al gauw was het alweer de ochtend van de laatste dag. We haastten ons niet, uitslapen is een zeldzame en dus te koesteren luxe. Ook uitgebreid ontbijten is zo’n luxe. En dus genoten we extra hard van beide. Een Turks ontbijt is trouwens niet echt aan mij besteed. Het is erg hartig; diverse soorten kaas, groenten, ei,… Ik beperkte me tot de alomtegenwoordige yoghurt, wat ei en wat brood of ontbijtgranen.

We reisden licht dus de koffers waren snel gepakt. We lieten ze achter in ons supercharmante Niles Hotel en trokken de stad in. Vandaag zouden we de oude stad achter ons laten en naar het hippere Galata trekken, aan de overkant van de Gouden Hoorn. Alhoewel dat prima te doen is te voet, namen we toch voor enkele haltes de tram aan het Beyazit plein vlakbij. Onze energie wat sparen voor de rest van de dag.

De tram bracht ons tot de buurt van de Galata brug die we over wandelden. Op zich al een belevenis. Het is, zoals overal in de stad, behoorlijk druk op de brug. Er staan overal mannen te vissen, eronder varen toeristenboten en aan de onderzijde van de brug zijn ook allemaal restaurantjes gevestigd.

Galata geeft een heel ander gevoel. Iets meer ruimte, meer statige oude gebouwen zoals je ze ook kan vinden in Londen of Parijs, iets minder de volgestouwde chaos van Fatih, de oude stad waar wij verbleven. Het publiek is er ook jonger, de winkels een stuk hipper, het personeel niet langer uitsluitend mannelijk en veertig plus maar ook jong en vrouwelijk. Spijtig dat we hier maar enkele uren konden besteden.

We gingen in de lange rij staan om de Galata toren te beklimmen. Beklimmen is trouwens relatief want het ding heeft een lift. Boven geniet je van een uitzicht over de stad. We struinden nog wat door de eindeloze winkelstraatjes op zoek naar cadeautjes voor de kinderen en gingen dan lunchen in een leuk eethuisje. Bij het zoeken naar iets om te eten bleek trouwens dat de adresjes uit onze Lonely Planet daterend uit 2017 ofwel gesloten waren wegens zondag, ofwel niet meer bestonden. Het gaat snel in Istanbul. Maar we vonden lekker eten, opnieuw met genoeg vegetarische opties. Als je naar Istanbul gaat, hou je overigens maar beter van zuivel. Als voorgerecht krijg je bijna standaard een plat brood met yoghurt en ook in de warme gerechten zit de helft van de tijd yoghurtsaus. Ze drinken er ook een soort melk of yoghurt bij hun eten en in bijna alle gerechten verwerken ze iets van kaas.

We hadden met het taxibedrijf om 17u afgesproken voor onze vlucht van 20u dus na de middag begonnen we er wat vaart in te zetten. Het cadeau versieren voor Zoon bleek iets lastiger dan gedacht nu de Grote Bazaar gesloten was op zondag. Verder was bijna alles van winkels trouwens wel open. De Spice Bazaar was wel open en daar kocht ik nog granaatappel en appelthee en kruiden. We deden ook nog wat Turks Fruit mee als cadeautje. En zo zakten we stukje bij beetje terug af richting ons hotel.

In een dessertenketentje in de buurt stopten we nog voor een koffie en saffraanpudding. Ook in pudding zijn ze hier sterk, nooit eerder zo lekkere pudding gegeten. Daarna nog even voor kebab gestopt aan ons Beyazitplein, wat een aaneenschakeling is van kebabzaken. Bij twaalf graden op een terrasje kebab eten in de drukte van de stad, die ook op zondag nauwelijks rustiger is. Het was een mooi afscheid.

En dan was het alweer tijd dus om de koffers op te halen. We kregen nog een afscheidscadeautje van ons hotel. In het heengaan had de rit van de luchthaven een poos geduurd en stond er vrij veel file, maar nu ging het supervlot en stonden we op een klein half uur aan de luchthaven. Om daar in een werkelijk eindeloze file terecht te komen om de luchthaven in te komen. De luchthaven is veel te klein (de nieuwe had overigens al open moeten zijn) en om erin te komen moet je door een security check. Resultaat, klein uurtje aanschuiven. Het inchecken verliep daarna gelukkig wel vlot en dan mochten we nogmaals door een veiligheidscheck. Het aantal keer dat ik die vier dagen door metaaldetectoren ben moeten stappen en gefilmd ben geweest door veiligheidscamera’s is overigens echt niet te tellen. De politie fronste nog even de wenkbrauwen toen bleek dat ik mijn inreisdocument kwijt was, maar dan had iemand me maar moeten vertellen dat ik dat had moeten bewaren. Uiteindelijk was het geen probleem. Maar ook daar was het toch weer even aanschuiven.

Met een kwartiertje vertraging stegen we uiteindelijk om met Turkish Airlines. Behalve de beide vertragingen overigens geen slecht woord over de vliegmaatschappij. We kregen warm eten (twee keer hetzelfde maar wel heel smakelijk) en konden filmpjes kijken tijdens de vlucht (The Black Tower gezien).

Behoorlijk moe maar helemaal ontspannen en boordevol indrukken landden we drie uur later op Zaventem. Wat een trip! Wie op zoek is naar een citytrip en het eens wat anders dan anders wil aanpakken, kan ik deze stad zeer warm aanbevelen. Vier dagen is lang niet genoeg, je kan hier gerust een week slijten. Je zal je niet vervelen. Ook voor vegetariërs is dit een fijne bestemming, want elk restaurant heeft veggie opties op de kaart staan.