Een grieperige dochter zorgde er helaas voor dat we pas omstreeks 15u aankwamen bij ons hotel in Rotterdam en dat er na het inchecken dus maar een drietal uur restte tot onze reservatie in het restaurant van het hotel. Weinig tijd voor grote escapades dus. Maar meer dan genoeg tijd om de buurt te verkennen.
Ik had een hotel gekozen rechtover de Maassilo wat betekende dat we dus wel een beetje buiten het toeristisch centrum zaten in stadsdeel Charlois. Volgens wikipedia was onze wijk daar overigens niet echt veilig maar we voelden ons meer dan veilig genoeg.
We verbleven in het Art Hotel op de elfde verdieping, in een heel grote en recent gerenoveerde kamer voor een zeer schappelijke prijs. We besloten dat we best uitgehongerd waren en stapten richting centrum op zoek naar een koffiebar. Onze tocht leidde langs oude havendokken met de metrobaan in de lucht en grote drukke autobanen. Langs de ene kant niet echt pittoresk, maar langs de andere kant was het duidelijk dat dit stadsdeel opgewaardeerd wordt wat bleek uit de opgekuiste kades waar het heel leuk wandelen was en de grote bouwprojecten hier en daar. Ik heb wel een zwak voor havensteden overigens, dat industriële erfgoed, dat rauwere kantje,…
Na een stuk pompoentaart en koffie in een vrij leeg en saai klein shoppingcentrum staken we de mooie Erasmusbrug over en dwaalden we wat door het centrum. Rotterdam is mooi. Je kijkt voortdurend je ogen uit naar de interessante moderne architectuur. In Vlaanderen kan geen steen verlegd worden of er wordt geprotesteerd en gezeurd (denk aan de Stadshal of het protest tegen nieuwe hoogbouw in Gent). Extra pijnlijk als je ziet tot wat gedurfde en vernieuwende keuzes in staat zijn.
Tijd om iets te bezoeken was er helaas dus niet, maar we wandelden langs oude dokken, het maritiem museum, bezochten de nieuwe Markthal, de kubuswoningen en de potlood, de koopgoot,… In het heengaan viel de afstand amper op, omdat je voortdurend rondkijkt en overal even stopt, maar op de terugweg voelden we de tocht van 4km toch in onze benen. Het leverde wel supermooie beelden op van de zonsondergang op de Erasmusbrug, pure poëzie.
Omdat ik in onze wijk niets deftig van eten had gevonden online en het ook nog eens Valentijnsavond was, dus druk bezet in alle restaurants, had ik gereserveerd in het restaurant van ons hotel, Mio Papa. Niks speciaal maar wel degelijk. Uitgebaat door Oost Europeanen die een beetje Italiaans pretendeerden te zijn. Met verschrikkelijk irritante knuffelrock op de achtergrond. Maar we hadden honger van onze tocht en dat is nog altijd de beste saus.
Na het optreden nog wat gedronken in de hotelbar en dan helaas begonnen aan een lange slapeloze nacht. Niet alleen is het hotel heel gehorig (je hoort elke deur dichtknallen alsof die deur op een meter van je bed staat en bovendien wordt dichtgesmakt door een reus), we hadden ook naast of boven ons buren from hell die tot 4 uur ’s morgens irritante muziek luid hadden staan, voortdurend riepen en op elkaars deur bonkten en mij het gevoel gaven in een kot te logeren in plaats van een hotel. Tot zo ver een rustige kinderloze nacht…
De volgende ochtend besloten we niet in het hotel te ontbijten maar de stad in te trekken naar de Harvest Coffee Brewers en dat bleek een uitstekende keuze. Zelden zo lekker ontbeten. Het kleine zaakje met zicht op het water zat afgeladen vol, we hadden nog net een van de laatste tafeltjes. Mijn maag was niet echt OK na de korte nacht dus ik koos voor de overheerlijke ‘porridge’ terwijl de wederhelft iets kreeg met toast en eitjes. Het zaakje had wat een alternatieve vibe alhoewel er evengoed gezinnen met babies en peuters zaten.
Het was al wat later, dus besloten we ons ontbijt gewoon als brunch te zien en de lunch te skippen. We doolden nog wat door de stad, bleven versteld staan van hoe goed alles georganiseerd is (die fietspaden overal!!!) en tegen de middag was het alweer tijd om de auto op te halen die nog aan het hotel stond en terug richting Belgische chaos te tuffen.