Naar het Smak

Zondag had ik afgesproken met een vriendin en zij kwam spontaan met het voorstel om eens langs het Smak te gaan. Een heel aantal jaar geleden, toen ik pas in Gent woonde, hebben we dat ook al eens samen gedaan. Ik bekeek even wat er te zien was en het zei me allemaal niet zo veel, maar zoals zij dan zei, in het Smak valt er toch altijd wat te zien. En dat het voor Gentenaars gratis is op zondagochtend is natuurlijk ook mooi meegenomen.

We startten met Uplifting van Zhang Peili. Dat sprak me eerlijk gezegd niet heel hard aan, op het werk met de kleine radiootjes na. Wat ik wel super vond, waren de vijf videowerken uit de collectie. Videokunst spreekt me eigenlijk wel aan ontdekte ik daar. Daar bleven we allebei met veel plezier naar kijken. Van daar ging het naar Leo Copers, een mij totaal onbekende kunstenaar die nochtans in Gent geboren blijkt. De expo focust op zijn vroege werk. Behoorlijk bizar werk vond ik dat bij momenten. Met een sterke focus op lampen, electriciteit in water en dingen die in brand staan. Gevaar dus. Niet allemaal vond ik het geweldig, maar eigenlijk wel altijd intrigerend.

Onze magen begonnen tegen dat moment al iets luider te knorren, maar wilden het Broodthaerskabinet toch niet overslaan. Maar konden het eigenlijk niet meer de aandacht geven die het verdiende.

Dus besloten we ons bezoek maar en trokken naar de zomerbar in het Smak, Mast. Daar was het zalig buiten zitten in de schaduw van een parasol en ook het menu kon ons wel bekoren, een soepje, boterham en slaatje voor amper 14 euro. En toen de vegetarische optie bij de boterhammen op was, maakten ze zonder morren een vegetarische variant van de andere optie. Echt een aanrader dit!

Nadat we daar wat waren blijven plakken, wandelden we aan een gezapig tempo de stad in om neer te strijken in de Or. Ik was er nog nooit geraakt sinds de verhuis moet ik eerlijk bekennen. Vroeger was het er vaak zo druk dat we geen tafel vonden, maar nu was het er zalig rustig en hadden we zelf plaats op het terras. Kon niet beter. En met de warme temperaturen smaakte de ice late eens zo goed. Ook hier bleven we laaaaaaang plakken. Om dan af te sluiten met een ijsje van Gerard. Kunst, bijpraten en lekker eten en drinken, voor mij kwalificeert dat als een vrij perfecte zondag!

Gentse Feesten 2018 eerste weekend

Na een lange warme autorit van zo’n 10 uur kwamen we vrijdagavond aan in Gent. We waren wat bang om op de eerste Feestenavond te moeten parkeren en de auto uit te laden, maar sinds onze straat tijdelijk geknipt is en enkel bewoners er mogen parkeren, is de opdracht om te parkeren een stuk minder onmogelijk geworden. Oef.

Gefeest werd er die eerste avond echter niet, daar waren we toch wat te murw voor.

Op zaterdag doorkruiste de wederhelft het halve land om Figo op te halen bij mijn pa en zat er niks anders op dan met de kindjes alleen de stad in te trekken. Ze hebben daarbij zo hun gewoontes ontwikkeld. Eerst op het verlanglijstje stond de kermis, om eendjes te gaan vissen. Op weg daarheen passeerden we de Oase van de jeugddienst waar de Dochter zich in een regenboog eenhoorn liet schminken en Zoon eerst kwaad was omwille van het oponthoud en zich na vijf minuten mokken bedacht en in een dino liet schminken. Tof plekje dit trouwens om even op adem te komen, echt een rustige oase. Na het eendjes vissen even thuis uitpuffen en dan was mijn plan op naar Miramiro te trekken waar Zoon het volledig mee eens was, maar Dochter wou naar de springkastelen van Gentopia aan de Zuid. En mevrouw krijgt meestal haar zin. Dus op naar de Zuid voor wat springplezier. Tegen dat we terug waren was het hoog tijd om te eten en zo misten we helaas de voorstellingen van straattheater die ik die dag gepland had. ‘S Avonds eens de Dochter in bed lag, trok ik enkel met Zoon nog naar Miramiro voor Belly of the Whale van Ockham’s Razor. We zagen vorig jaar hun magistrale Tipping Point dus had ik deze voorstelling aangekruist als niet te missen. En het was absoluut de moeite.

We waren twintig minuten op voorhand maar de zitbankjes zaten allemaal vol. Gelukkig mogen kinderen tot het laatste moment vooraan op de grond bijschuiven waardoor we wel helemaal op elkaar gepropt zaten maar wel goed konden kijken. Het valt me trouwens op hoe de populariteit van Miramiro maar blijft toenemen. Vroeger kon je altijd nog wel een plekje vinden, dit weekend greep ik meerdere keren naast een voorstelling omdat ze volzet was en je er niet meer bijkon. Kom je geen half uur op voorhand bij een voorstelling met beperkte toegang, vergeet het dan maar. Een wijze les, volgend jaar dus nog vroeger vertrekken. Want nu heb ik wel een aantal mooie dingen moeten missen, zoals het Animalium (we waren nochtans een half uur op voorhand) en Follow me… Het festival is de hele dag vrolijk druk met gezinnen met kinderen en ook wel een hele toffe plek om de zitten tijdens de Feesten, het is echt helemaal volwassen geworden en een volwaardig event om te bezoeken eerder dan een beetje streetperformance in de marge. Mijn favoriete plek tijdens de Feesten. Maar ik dwaal af en nog geen beetje.

Belly of the whale dus, een voorstelling op een soort bewegende half pipe met een mix van moderne dans en acrobatie, met een belangrijke rol voor de live gespeelde soundscapes erbij. Ontzettend mooi. Zoon en ik keken onze ogen uit.

Op zondag trokken de kindjes nog eens naar de kermis en ging ik erna met hen naar Miramiro om wat rond te hangen op het fantastische Carnivale, met twee bijzondere draaimolentjes (kapitein die elk kind een heel aantal vragen stelt voor ze op de Jules Verne achtige molen mogen plaatsnemen en een van de papa’s gevraagd wordt de molen twee minuutjes aan te drijven.

Er was nog een tweede molentje voor de kindjes kleiner dan 5, een schietkraam waar mijn kindjes nog niet op mochten en een viskraam waarbij ze niet de vissen maar de plastic flessen moesten vangen. Er waren ook twee reuzeschildpadden voor de kindjes waarbij een ouder, doorgaans de papa, moesten fietsen op een rar antieke fiets maar die wachtij was al afgesloten toen we wilden gaan aanschuiven en dus ook voor de voorstelling in het rariteitenkabinet konden we geen tickets meer versieren. Maar verder niks dan lof over deze prettig gestoorde kunstzinnige kinderplek op MiraMiro.

’s Avonds ging ik met Zoon dan nog naar Landscape(s) kijken van de Franse Cie. migration. Waarbij twee acrobaten zich uitleven op een rare ijzeren constructie met ook een tight rope en een soort schommeleffect. En opnieuw live muziek. Ook deze voorstelling was een schot in de roos. Poetisch, adembenemend, sierlijk, krachtig. Ik vind het echt fantastisch dat ik mijn kinderen dit soort ervaringen kan meegeven, de poezie, de beweging, de kunst, allemaal op enkele meters van onze deur en elk jaar opnieuw wonderlijke dingen om te ontdekken. En ok, ze zijn meer gebrand op de eendjesviskraam maar ze hebben het toch maar gezien en zijn er enthousiast over en dragen het hopelijk mee.

Zoon ging met de wederhelft daarna nog naar het vuurwerk waarbij ik gewoontegetrouw thuis de wacht hield bij de slapende hond en kleine Zus en maandagmiddag zijn we naar Oostende vertrokken om wat rust te hebben en wat zeepret. Vrijdag keren we terug naar de bruisende drukte van de Feesten.

Heilig Hart

We hadden na het concert van Arcade Fire maar enkele uren slaap kunnen vangen en zaten dus met een licht vermoeid gevoel op de bankjes voor De Expeditie. Maar geen nood, we kwamen Heilig Hart zien, de nieuwe Arne Sierens, en ik vertelde nog vol vertrouwen dat je toch onmogelijk in slaap kan vallen tijdens een stuk van Sierens. En ik slaap ben ik ook effectief niet gevallen. Maar dat was dan ook helaas het meest positieve dat ik van de avond kan vertellen.

In Gent is Sierens God en de voorstellingen zijn altijd direct uitverkocht, maar heb je nog geen kaartje kunnen bemachtigen, wees dan niet te hard teleurgesteld en laat met een gerust hart deze voorstelling aan je voorbij gaan. Het is mooi weer buiten, ga een terrasje doen. Er zou ook een herneming komen van Zingarate, probeer dan vooral daarnaar te gaan kijken. Want dat is echt geweldig theater. Heilig Hart is amusant op zijn beste momenten maar anders gewoon een beetje tijdverlies.

De affiche was nochtans veelbelovend; Robrecht Vanden Thoren, Anemone Valcke, Gilles De Schryver en Linde Carrijn. De namen maakten me nieuwsgierig en gaven me zin om te gaan kijken. Maar het stuk zelf gaat nergens naartoe. Sierens doet wat hij al zo vaak veel beter heeft gedaan; dezelfde soort personages, dezelfde thematiek, een leuke gimmick met de opbouw van het podium. We hebben het allemaal al ooit wel gezien. Maar waar ik toen zat te schateren, kon er nu op en al eens een grijns af. Het was gewoon niet zo grappig. De acteurs kwamen niet uit de verf en het geheel woog gewoon veel te licht. Precies of je zit naar de repetities te kijken van een stuk dat nog heel wat moet groeien of waarvan de echte sterren nog ergens in de coulissen huizen en straks gaan komen en dit de stand-ins zijn. Het bleef allemaal heel makkelijk, goedkoop en leeg. Goedkope grappen, flauwe dialogen, wat danspasjes, wat naakt. Het contrast met pakweg Zingarate kon niet groter zijn.

Henry Rollins @Vooruit 6/02/2018

Gisteren streek Henry Rollins neer in een uitverkochte theaterzaal van de Vooruit. Een theaterzaal dus, een zittend publiek, want Rollins toert enkel nog rond met spoken word performances. Vanavond had hij voor ons een slideshow mee van zijn vele reizen.

Henry Rollins is intussen 57 en helemaal grijs maar nog altijd fitter en afgetrainder dan eender wie in de zaal vermoed ik zo. Mensen die al een zekere leeftijd hebben bereikt, kennen hem wellicht van Black Flag, zelf ken ik hem van de Rollins Band, maar nu dus vooral van zijn spoken word optredens. Rollins is op bijna 60 nog altijd een angry (not so very young) man en vooral een man met een zeer uitgesproken opinie over zowat alles in deze wereld. Hij brengt zijn tijd tegenwoordig door met de wereld rondreizen en de lokale bevolking te leren kennen en dit liefst in conflictgebieden of delen van de wereld waar de doosnee reiziger niet zo snel zal komen. Een soort reizen Waes maar dan écht.

De man is niet de doorsnee vijftiger of mens tout court en dat zal je geweten hebben. Zelfs uit de manier waarop hij op het podium staat, het ene been licht voor het andere, lichaam gespannen, klaar om elk moment in actie te komen terwijl hij 2.5 uur op dezelfde plaats in een hoekje van het podium staat te vertellen. Nog zoiets trouwens, 2.5 uur aan een stuk praten zonder een halve minuut pauze of zelfs maar een simpele slok water nu en dan. Ik zie het weinig mensen doen. Het tempo waaraan hij praat is trouwens verschroeiend. Wat maakt dat wanneer de show gedaan is, je totaal niet doorhad dat je zo lang aan één stuk naar dezelfde man hebt zitten luisteren. 

Rollins is een begenadigd spreker en zijn verhalen zijn ongelofelijk hard de moeite. Hij pakt zijn publiek in zonder enige moeite. De man heeft tonnen levenservaring en een zeer duidelijke boodschap en brengt die met volle overgave. Het is gewoon onmogelijk hem niet graag te hebben. 

Hello Robot

Vorige vrijdag trok ik mee met de klas van de Dochter (tweede-derde kleuterklas) naar het Design Museum voor de Hello Robot tentoonstelling. Ik had dit museum nog nooit bezocht maar was we geïntrigeerd door de tentoonstelling en dus blij dat de klas op een vrijdag ging en ik mee kon (vrijdag is mijn vrije dag). 

Van de school tot het museum was het maar een kleine kilometer wandelen. Op dat vlak is naar school gaan in de stad toch een enorm voordeel. Er is daar zo’n aanbod aan toffe dingen op vlak van cultuur, sport,… die ze te voet of met een lijnbus kunnen doen waardoor ze zowat elke maand wel eens op uitstap gaan. Als ik dat vergelijk met vrienden die een kind in het katholiek onderwijs hebben en maar 1 of 2 keer per jaar buiten komen omdat de bus het grootste deel van de maximumfactuur opvreet…

Enfin, ik dwaal af. In het museum werd ons klasje van 23 opgesplitst in 2 waardoor we met de juf, ikzelf en een hippe gids die duidelijk fan was van design waren voor 11 kindjes. De rondleiding die we kregen, was volledig op kleutermaat met tal van opdrachten waarmee ze dan tips konden verdienen om op het einde zelf een robotje te bouwen met blokjes. Ik heb dus maar een beperkt beeld gekregen van de tentoonstelling, maar toch genoeg om behoorlijk onder de indruk te zijn. Robots in al hun identiteiten kwamen aan bod, gaande van de bekende robots van film en tv over robots op de werkvloer, in huis en in de gezondheidszorg. Het is ook gewoon een heel mooi museum, qua gebouwen en inkleding. Dat moet natuurlijk als je thema design is…

En de kindjes? Die waren er helemaal door bezeten. Een wou in het museum komen wonen en allemaal wilden ze nu op school verder werken rond robots in een project.

Hello Robot is nog tot 15/4 te zien in het Design Museum van Gent, op zondagochtend is de toegang gratis voor Gentenaars (wij gaan nog es terug met Zoon).

Spekken theaterfestival, onze kersttraditie

Ik denk dat het ondertussen al het vierde jaar is dat we in de kerstvakantie naar Theater Tinnenpot afzakken voor het kleine, gezellige theaterfestival voor kinderen dat Spekken heet. Dit festival heeft een aanbod voor kinderen van 2 tot 12 jaar en heeft bijna elke dag van de vakantie meerdere voorstellingen. Het ene jaar zien we er veel, het andere jaar maar eentje, maar ik probeer toch altijd minstens 1 keer te gaan.

Op twee januari splitsen we ons op. Ik ging met Zoon naar de muzikale voorstelling Rattekatte. Deze voorstelling probeert klassieke muziek te brengen op maat van lagereschoolkinderen. De vier klassieke muzikanten vormen zowat de ruggegraat van het verhaal dat verder ingevuld wordt door 1 actrice die ook wat danst en al eens zingt. Het gaat over een kater van wie het bazinnetje sterft en die dan op avontuur gaat. 
Wij vonden het een heel mooi theaterstuk met een geweldige plaats voor de muziek. De aanbevolen leeftijd was dus 6 tot 12 jaar, maar ik zou eerder zeggen 5 tot 10. Na de voorstelling mochten we evalueren en zowel Zoon als ik gooiden ons muntje in het bakje van de hoogst score.

Wederhelft en de dochter waren intussen naar ‘Een klein beetje verder’, een voorstelling voor 3 tot 8 jaar. Volgens de wederhelft een degelijk stuk typisch kleutertheater met een doos waar vanalles mee gebeurde. Niet heel origineel intussen maar wel ok. De Dochter vond het heel erg leuk.

Je kan nog en met zaterdag voorstellingen meepikken in Theater Tinnenpot of het Gravensteen. Wij gaan morgen alvast nog naar ‘Het Spookje’.

Agenda

Ik moet mijn agenda een beetje nauwkeuriger invullen blijkbaar. Ik had het concert van Arcade Fire volgend jaar op de verkeerde datum genoteerd waardoor ik kaarten voor Heilig Hart van Cie Cecilia op de datum van Arcade Fire had besteld. Nog een geluk dat ik het toevallig enkele dagen later zag en de kaarten nog kon ruilen voor een datum waarop ik wel vrij ben. En gisteren kreeg ik dan mail van Vooruit voor de voorstelling van Rosas zaterdag. Die ook niet in mijn agenda stond. Ik ben dan maar meteen eens al mijn andere voorstellingen en concerten gaan checken en denk dat nu alles er wel goed in staat… Warhoofd dat ik ben…