Een mens weet eigenlijk pas echt wat hij wil/doet als hij zelf in die situatie zit…
Neem nu trouwen. Als rebelse puber moest ik er helemaal niets van weten, maar de laatste jaren moest ik mijn idee hierover toch enigszins herzien. Misschien kon het toch nog iets voor mij zijn?
Eens ik mijn Teerbeminde tegen het lijf liep, werd het dan een zekerheid: trouwen is wél iets voor ons, alleen zullen we het op onze manier doen, en die zal volledig afwijken van wat de gewoonte is.
Ondertussen is de veronderstelling realiteit geworden, we gaan dus trouwen, en kunnen langzaam aan met de voorbereidingen starten. En ik merk stilaan meer en meer bij mezelf dat mijn ideeën hierrond geëvolueerd zijn. Nog steeds gruw ik bij het merendeel van de tradities en de gebruiken, ik verfoei het stijve, de ceremonie, het kerkelijke, al hetgeen moet omdat het nu eenmaal zo hoort,… Maar tegelijkertijd stel ik toch ook vast dat een aantal van die ‘dingen die erbij horen’ me wel sterk aantrekken.
Het kleed bijvoorbeeld, toch wel hét trouwsymbool bij uitstek. Het stond al heel lang vast dat ik geen trouwkleed zou dragen, geen lang sneeuwwit kleed, geen sluier, geen sleep, niets van dat alles. Want zo lang ik leef heb ik al een enorme hekel voor de kleur wit. In mijn ogen is er amper een lelijkere kleur denkbaar.
Neen, voor mij een gans ander kleed. Alternatief. Helemaal niet uit een trouwcollectie. Met kleur! Met vanalles, maar niet traditioneel.
Ondertussen laat ik af en toe mijn oog vallen op trouwcollecties, en ze doen me nu wél dromen. Ik sta plots wel te popelen om me in een bruidswinkel te storten en aan het passen te gaan. Nog steeds stoten de tradiotionele witte kleedjes me eerder af, maar ik ben erachter gekomen dat er wél collecties bestaan met trouwkleedjes die ik enorm mooi vind, waarvan ik denk dat ze wel bij me passen. Ultraromantische kleedjes. Maar het extreme van vroeger is er helemaal af. Geen rood voor mij, of zwart. Plots zie ik het meer in de lichtere kleuren. Al zal het dus zeker geen helder wit zijn… Maar de boekjes met trouwkleedjes brengen me aan het dromen… Mooi, romantisch, speciaal, prinsesachtig,… Wie had ooit gedacht dat ik zo zou denken? Het nuchtere alternatief-denkende meisje dat ik ben…?!?
Ook die beurs was zoiets. Altijd gedacht dat ik het zou haten. Maar ik wou het toch gezien hebben, zo’n beurs, ik wil alle opties geproefd hebben eer ik ze definitief uitsluit. Maar het onwaarschijnlijke gebeurde, en ik voelde me wél thuis op die beurs. Als een vis in het water zelfs. Ok, het merendeel van wat er te zien was, was niks voor ons. Maar niettemin was het leuk erlangs te kuieren en onze ogen de kost te geven. Te zien, de sfeer te proeven,…
We gaven vooral aandacht aan zalen, juwelen en fotografen. Wat betreft fotografen was het nogal een teleurstelling. Zelfs de jonge, iets alternatievere mensen, die dan vaak een leuk concept hadden (geen boek maar een doos, of een handgeschept-papieren-trouwboek), maakten bedroevend weinig originele foto’s. Sorry, maar mijn familie wemelt van de amateur-fotografen, die kunnen het evengoed, en een stuk goedkoper.
Neen, we zoeken iemand waar we ons goed bij voelen, die ons geen domme dingen laat doen (ik denk niet dat ik goed reageer op iemand die me de ganse dag lastig valt met ‘lach eens’, ‘spring eens rond’,…) en die visie heeft, die artistieke foto’s maakt, die oog heeft voor een mooie setting, de juiste dingen,…
En als er dan al eens iemand mooie foto’s had, dan bleek die onbetaalbaar…
Nu ja, we hebben tijd!
Ook wat ringen betreft, fijne ideeën opgedaan, met ontwerpers gepraat, goed rondgesnuffeld. Er blijken héél mooie, moderne dingen gemaakt te worden, alhoewel je de meeste koppels nog steeds met de eerder traditionele ringen ziet. Waar overigens soms ook wel héél mooie tussenzitten…
Alvast 1 groot voordeel, we haalden er telkens dezelfde stukken uit…
Overigens werden we bevestigd in het feit dat onze datum zeer in trek is, helaas… Dus nog een reden om alvast aan de voorbereidingen te beginnen, ook al is het allemaal nog lang wachten. Maar dat is niet erg, want ik blijk ongelofelijk hard van die voorbereidingen te genieten; dingen opzoeken, erover van gedachten wisselen, dingen bekijken, ik vind het gewoon allemaal zalig… Typisch voor bruidjes???
Gisterenavond hadden we een afspraak bij de eerste trouwzaal die we wilden bekijken. Voorlopig eigenlijk ook de enige. Ik heb via het net al tal van mogelijke locaties opgezocht, maar deze was de enige waar we écht benieuwd naar waren, waarvan we hoopten dat het echt iets voor ons zou zijn, en waar we dus meteen maar een afspraak hadden gemaakt…
