Maand: januari 2006

29/01 Bob Mould in de Handelsbeurs: indruk van een leek

Zondag nam mijn teerbeminde wederhelft me op sleeptouw naar de Handelsbeurs. Een van zijn helden zou daar immers een akoestische set spelen. Zelf was ik helemaal niet zo gebrand om te gaan, deze jeugdheld zei mij immers niet zo veel. Ik kende wel enkele vrolijke melodietjes van Sugar, gehoord op de radio en ook wel op een heel oude Afrekenings-cd. En Diane kende ik ook wel. Zij het dan vooral in de versie van Therapy? Ik kan het ook niet helpen…

 

En zo kwamen we zondagavond dus terecht in de zachte pluche zeteltjes, helemaal boven in de zaal. Een iets oudere vent maakte zijn opwachting op het podium, zoals verwacht dus vergezeld van een akoestische gitaar. Het zag er wel een vriendelijke kerel uit. En zijn nummertjes waren wel leuk. Ook al kende ik er geen een van, en leken ze na een tijdje ook wel een beetje op elkaar. Maar dat kan ook wel aan mij liggen, want ik was compleet van de wereld na een ongelofelijke rotdag…

 

De zaal leek vooral gevuld met een paar grote fans, en een boel mensen die gratis tickets hadden gewonnen. Ook kon ik een onophoudelijke dranklucht bespeuren. Heel raar. Ik zat net midden in een walm. Het leek wel of de Handelsbeurs een oude bruine kroeg was geworden…?

Na een tijdje gingen de mensen vlak voor ons weg. Even later werd hun plek ingenomen door een raar individu met zo’n trui-met-een-kapje aan… Aha! Het was Luc De Vos! Ook een fan dus…

Opmerkelijk ook was dat de rare geur ook verdwenen was…

 

Na enige tijd ruilde Mould zijn akoestische gitaar voor een gewoner exemplaar, en speelde hij wat luidere nummers. Waar er zowaar enkele bij waren die ik kende! Hoera!

 

Na anderhalf uur muziek, waaronder 2 bissen, bedankte de man de zaal en verdween, hij was immers een beetje ziekjes…

50 minuten vertraging

Vanmorgen nam ik, zoals steeds, de trein. De trein bleef echter staan waar hij stond, beweging zat er niet in… De treinbegeleider kondigde aan dat de trein vlak voor ons in nood verkeerde en het spoor dus geblokkeerd zat.

 

En dus stonden we daar…

 

Uiteindelijk, na 25 minuten gingen we toch aan het rijden, om net buiten het station weer te stranden. En dan na 10 minuten ging de trein aan een tergend traag slakkengangetje naar het volgende station. Vlak voor dat station, reden we eerst een hoop politiemensen voorbij, en even verder stond de trein stil, helemaal leeg. Waarschijnlijk een zelfmoord vermoed ik?

 

In elk geval, in totaal 50 minuten vertraging, op een rit die normaal 45 minuten duurt, dik te laat op het werk, en 40′ gedaan over dat eerste stukje van amper 13km…

 

Zelfmoord door je onder een trein te gooien, mensen zouden toch twee keer moeten nadenken eer ze zoiets doen. Ten eerste berokkenen ze leed aan de treinbestuurder en de treinbegeleider van die trein. Ik kom uit een NMBS-familie, dus ik weet waarover ik het heb. Die mensen zijn er als eerste bij en worden geconfronteerd met de vaak gruwelijke overblijfselen. Een trein laat mensen vaak niet heel. Zoiets is echt een trauma voor die mensen.

Daarnaast is er de familie. Die mag opdraaien voor de kosten. Elke minuut die de bewuste en andere treinen oplopen, moet vergoed worden. En dat loopt vaak torenhoog op. Dus bovenop het verdriet, ook nog eens een financiële kater.

Ook de reizigers zitten in de miserie. Zit je op een trein met zo’n voorval, dan moet die trein ontruimd worden, of moet hij in elk geval blijven staan tot het parket alle vaststellingen gedaan heeft (of om het cru te zeggen, alle stukjes heeft gevonden). Ook al de andere treinen op die lijn en alle mensen daarop ondervinden vaak hinder. Stel maar eens voor dat je zo je vlucht mist bijvoorbeeld…

Beginnings/endings

Gisteren naar beginnings/endings van Charlotte Van den Eynde.

 

Dansers die met hun kont staan te trillen, gehuld in een soort wit mannenondergoed (ook de meisjes). Die wat later met ontbloot bovenlijf staan te stuiptrekken op muziek (eindelijk, muziek!).

 

Als slot 1 naakte danseres die voor zich uit staat te staren op de tonen van Victory van Daan.

 

Is dit kunst? Ik vrees ervoor.

Was het mooi? Helaas niet.

Was het interessant? Een beetje. Fijn te weten dat zoiets bestaat.

Was het goed? I’m afraid not.

Was het lachwekkend? I’m afraid so…

 

 

Gelukkig is er ook cultuur die wél de moeite waard is. Zo was Maria Euwigdurende Bijstand een week terug gewoon subliem. Genoten van begin tot eind. Alle drie de acteurs schitterden. Echt een ongelofelijke aanrader.

 

En ook zaterdag staat er cultuur op het programma, Geletterde Mensen met Guy Mortier en Kees van Kooten. En zondag een concert van Bob Mould. Olé!

De Trouwbeurs

 

Een mens weet eigenlijk pas echt wat hij wil/doet als hij zelf in die situatie zit…

 

Neem nu trouwen. Als rebelse puber moest ik er helemaal niets van weten, maar de laatste jaren moest ik mijn idee hierover toch enigszins herzien. Misschien kon het toch nog iets voor mij zijn?

Eens ik mijn Teerbeminde tegen het lijf liep, werd het dan een zekerheid: trouwen is wél iets voor ons, alleen zullen we het op onze manier doen, en die zal volledig afwijken van wat de gewoonte is.

 

Ondertussen is de veronderstelling realiteit geworden, we gaan dus trouwen, en kunnen langzaam aan met de voorbereidingen starten. En ik merk stilaan meer en meer bij mezelf dat mijn ideeën hierrond geëvolueerd zijn. Nog steeds gruw ik bij het merendeel van de tradities en de gebruiken, ik verfoei het stijve, de ceremonie, het kerkelijke, al hetgeen moet omdat het nu eenmaal zo hoort,… Maar tegelijkertijd stel ik toch ook vast dat een aantal van die ‘dingen die erbij horen’ me wel sterk aantrekken.

 

Het kleed bijvoorbeeld, toch wel hét trouwsymbool bij uitstek. Het stond al heel lang vast dat ik geen trouwkleed zou dragen, geen lang sneeuwwit kleed, geen sluier, geen sleep, niets van dat alles. Want zo lang ik leef heb ik al een enorme hekel voor de kleur wit. In mijn ogen is er amper een lelijkere kleur denkbaar.
Neen, voor mij een gans ander kleed. Alternatief. Helemaal niet uit een trouwcollectie. Met kleur! Met vanalles, maar niet traditioneel.

 

Ondertussen laat ik af en toe mijn oog vallen op trouwcollecties, en ze doen me nu wél dromen. Ik sta plots wel te popelen om me in een bruidswinkel te storten en aan het passen te gaan. Nog steeds stoten de tradiotionele witte kleedjes me eerder af, maar ik ben erachter gekomen dat er wél collecties bestaan met trouwkleedjes die ik enorm mooi vind, waarvan ik denk dat ze wel bij me passen. Ultraromantische kleedjes. Maar het extreme van vroeger is er helemaal af. Geen rood voor mij, of zwart. Plots zie ik het meer in de lichtere kleuren. Al zal het dus zeker geen helder wit zijn… Maar de boekjes met trouwkleedjes brengen me aan het dromen… Mooi, romantisch, speciaal, prinsesachtig,… Wie had ooit gedacht dat ik zo zou denken? Het nuchtere alternatief-denkende meisje dat ik ben…?!?

 

Ook die beurs was zoiets. Altijd gedacht dat ik het zou haten. Maar ik wou het toch gezien hebben, zo’n beurs, ik wil alle opties geproefd hebben eer ik ze definitief uitsluit. Maar het onwaarschijnlijke gebeurde, en ik voelde me wél thuis op die beurs. Als een vis in het water zelfs. Ok, het merendeel van wat er te zien was, was niks voor ons. Maar niettemin was het leuk erlangs te kuieren en onze ogen de kost te geven. Te zien, de sfeer te proeven,…

 

We gaven vooral aandacht aan zalen, juwelen en fotografen. Wat betreft fotografen was het nogal een teleurstelling. Zelfs de jonge, iets alternatievere mensen, die dan vaak een leuk concept hadden (geen boek maar een doos, of een handgeschept-papieren-trouwboek), maakten bedroevend weinig originele foto’s. Sorry, maar mijn familie wemelt van de amateur-fotografen, die kunnen het evengoed, en een stuk goedkoper.
Neen, we zoeken iemand waar we ons goed bij voelen, die ons geen domme dingen laat doen (ik denk niet dat ik goed reageer op iemand die me de ganse dag lastig valt met ‘lach eens’, ‘spring eens rond’,…) en die visie heeft, die artistieke foto’s maakt, die oog heeft voor een mooie setting, de juiste dingen,…
En als er dan al eens iemand mooie foto’s had, dan bleek die onbetaalbaar…

Nu ja, we hebben tijd!

 

Ook wat ringen betreft, fijne ideeën opgedaan, met ontwerpers gepraat, goed rondgesnuffeld. Er blijken héél mooie, moderne dingen gemaakt te worden, alhoewel je de meeste koppels nog steeds met de eerder traditionele ringen ziet. Waar overigens soms ook wel héél mooie tussenzitten…
Alvast 1 groot voordeel, we haalden er telkens dezelfde stukken uit…

 

Overigens werden we bevestigd in het feit dat onze datum zeer in trek is, helaas… Dus nog een reden om alvast aan de voorbereidingen te beginnen, ook al is het allemaal nog lang wachten. Maar dat is niet erg, want ik blijk ongelofelijk hard van die voorbereidingen te genieten; dingen opzoeken, erover van gedachten wisselen, dingen bekijken, ik vind het gewoon allemaal zalig… Typisch voor bruidjes???

Eerste zaal bekeken…

p{margin:0}

Gisterenavond hadden we een afspraak bij de eerste trouwzaal die we wilden bekijken. Voorlopig eigenlijk ook de enige. Ik heb via het net al tal van mogelijke locaties opgezocht, maar deze was de enige waar we écht benieuwd naar waren, waarvan we hoopten dat het echt iets voor ons zou zijn, en waar we dus meteen maar een afspraak hadden gemaakt…

 

Met de nodige zenuwen wandelden we dus naar de zaal. Alvast een aangenaam pluspunt, neen, een feestzaal op amper 10 minuten stappen van onze voordeur.

 

De ontvangst viel alvast mee, geïnteresseerd, hartelijk. Eerst konden we een kijkje nemen in de 3 mogelijke zalen; de kerk als grootste zaal en dan nog 2 iets kleinere. En de tuin natuurlijk, al is het moeilijk daar een inschatting van te maken in het donker…

 

Na het rondkijken namen we plaats aan een tafeltje in de bar, kregen een drankje en was het tijd om de dingen eens rustig te overlopen.
Omdat we pas verloofd zijn en het huwelijk maar in 2007 plannen, zijn al onze ideeën nog redelijk vaag. Toch nam de uitbaatster een uur de tijd om met ons samen te zitten en op zoek te gaan naar hetgeen wij echt willen. Ze stelde allerlei vragen om een beeld te krijgen van ons, en deed zelf ook de nodige suggesties, gaf tips om mogelijke problemen aan te pakken, aandachtspunten.

 

Het ging hier niet om een kant en klaar aanbod waar je uit kan kiezen, maar om een feest helemaal op maat van een koppel. En deze aanpak spreekt me enorm aan. Ik voelde me direct op mijn gemak, en vond het echt super om gewoon eens van gedacht te kunnen wisselen. Overal was ik steeds al de traditionele dingen tegengekomen (wit kleed-kerkelijk huwelijk-veel eten in een klassieke feestzaal-groot feest) en eindelijk was er hier iemand die ook van dat pad was afgestapt en voluit ging voor een alternatief feest. Net toen ik was beginnen vrezen dat als je een apart trouwfeest wil, je alles volledig zelf gaat moeten doen en ik geen idee had waar we dan wel die dingen die we willen zouden vandaag moeten halen, was er iemand die hier ervaring mee bleek te hebben, en wat begeleiding kon geven…

 

Uiteraard was het enkel de eerste zaal, en zullen we er andere moeten bezoeken om een beetje een beeld te krijgen, maar dat dit bezoek écht is meegevallen, hoef ik niet meer te zegge zeker…

 

En morgen nog méér trouwplannen, dan gaan we naar een trouwbeurs… Ben erg benieuwd hoe het ons daar gaat afgaan, tussen al die meer traditionele koppels… Hopelijk doen we er nog leuke tips op!!!

Foto’s

p{margin:0}

Vorig weekend hebben we ons dus een digitale camera aangeschaft, met de nieuwe pc (en eindelijk ook weer internetaansluiting thuis) kon dat niet uitblijven. Ik hou wel van foto’s maken, ook al heb ik geen enkele pretentie op dat gebied. Ik doe het gewoon heel graag. Zeker nu we Luca in huis hebben…

 

We zijn dus voor de Canon Powershot a520 gegaan, en hebben die de dag nadien meteen volop uitgeprobeerd bij het bezoek aan de Boekentoren…

 

En ik ben echt super tevreden: enorm gebruiksvriendelijk toestel, simpel en duidelijk. Toch biedt het ook een hoop mogelijkheden aan de mensen die er meer willen uithalen (maar daarvoor ga ik eerst de gebruikshandleiding eens grondig doorploegen…). De foto’s zijn ook echt heel mooi van kwaliteit, echt goede prijs-kwaliteit verhouding. We gaan er denk ik nog hopen plezier van hebben. En een boel van de foto’s zullen ongetwijfeld op deze (en andere) blog terecht komen, het was een van de motivaties om het toestel te kopen trouwens…

Tnx!!

p{margin:0}p{margin:0}

Aan iedereen, bedankt voor de leuke, nieuwsgierige gissingen én de felecitaties …

Deed deugd!

 

Vandaag zetten we alvast een stap in het ‘Trouwplan’-plan (of zoiets), we gaan naar onze eerste zaal kijken… We zijn aan de vroege kant, maar met de mogelijke datum die we in ons achterhoofd hebben, is dat misschien geen overbodige luxe. Bovendien willen we écht kunnen kiezen, en niet enkel de ‘overschot’ nemen. En vrezen we dat het aanbod zalen naar onze zin beperkt zal zijn, aangezien al de klassieke feestzalen al op voorhand uit de boot vallen wegens ons ding niet.

 

Vanavond hebben we dus een afspraak op een originele locatie, meer bepaald een ex-klooster dat zijn kerk openstelt voor allerlei feesten. Ik heb er nog geen idee van of het überhaupt iets voor ons gaat zijn, maar ik vind dat je zoiets niet kan zeggen tot je ter plaatse gaat en de sfeer kan opsnuiven. Bovendien zijn onze plannen allemaal nog erg vaag, en kan een babbel met zo’n uitbater misschien ook nuttige tips opleveren, zij hebben doorgaans toch de nodige ervaring in het begeleiden van feesten…

 

Ik ben behoorlijk benieuwd!!!!

 

En nadien is het paardrijden, als dat lukt, want voel me toch nog een beetje ziekjes (3 dagen thuis gezeten met een keelontsteking deze week…).

 

Dit weekend is het ook een trouwbeurs in Flanders Expo, en alhoewel ik op voorhand weet dat 90% van de exposanten daar niks voor ons zal zijn wegens te klassiek en traditioneel, gaan we toch eens een kijkje nemen. Ik wil namelijk een zo breed mogelijk overzicht hebben op al de mogelijkheden die er bestaan op het vlak van huwelijken. Ook al is het merendeel niks voor ons, toch wil ik het allemaal eens gezien hebben. Wie weet zit er toch ergens iets leuks tussen… Bovendien gaan 2 kastelen in de omgeving er ook zijn, en kunnen we dan meteen een afspraak maken om die ook eens te gaan bezoeken… 

Wij gaan trouwen…

p{margin:0}p{margin:0}

 

 

 

 

 

 

Niemand die het heeft geraden

 

Is het dan geen groot nieuws misschien? Ik vind alleszins van wel! Sinds de kerstvakantie zijn mijn Teerbeminde Egel en ik officieel verloofd! Eindelijk kwam die vraag, en na enige momenten van complete overdondering volgde mijn 200% overtuigde ‘ja’!

 

Het is wel niet voor direct, we plannen het feest pas voor zomer 2007… Dat geeft ons lekker veel tijd om alles te verzinnen en plannen. Want ten eerste weten we nog niet wat we precies willen, en ten tweede zijn we trage planners…

 

We weten gelukkig al wel íets, nl wat we niet willen. Bijvoorbeeld: een feest et vooral familie (ambetante familie that is), een groot feest dat voornamelijk bestaat uit de ene gang na de andere binnenvreten en veel te veel drinken, een saai en stijf feest, een traditioneel feest, een kerkelijk huwelijk,…

 

Onze eerste taken zijn dus, het vinden van de ideale locatie (origineel, passend bij ons, mooi, leuk, …) en dé datum…

 

Uiteraard zullen de vorderingen hier te volgen zijn, want ik kan er amper over zwijgen, lol…