Maand: maart 2020

Quarantaine dag 18

Het viel me plots op dat ik alleen maar dingen uit mijn agenda schrap tegenwoordig. Concert: geschrapt. Theater: geschrapt. Reis: geschrapt. Hobbies kinderen: geschrapt. Bosklassen Zoon: geschrapt. Paasfeest: geschrapt. Eitjesraap in de wijk: wellicht ook geschrapt. Van Eyck expo: geschrapt.

Dat kan altijd gebeuren natuurlijk, maar nu is het zo vaak en vooral, er lijkt helemaal niets voor in de plaats te komen. We annuleren onze reisplannen maar hebben nog geen flauw idee of en wat er in de plaats zou kunnen komen. Organisatoren van events laten weten dat ze ons ooit iets gaan laten weten, maar dat het lang zou kunnen duren eer ze beslissen of ze ons geld terugkrijgen of niet of dat er een nieuwe datum komt voor het event.

Wat er dan wel in de plaats komt? Online meetings van de kinderen. De komende dagen elke dag wel eentje, telkens op een ander moment. Onze eigen mac wou de software vanmiddag niet draaien dus ik moest even mijn werklaptop aan de Dochter lenen en dan kon ik daar toekijken hoe al die kindjes aan het vertellen waren over hun gelezen boekjes of geknutselde dingen, heel grappig wel.

Normaal heb ik enorm nood aan dingen om naar uit te kijken, zoals een reis of een concert. Tegenwoordig leef ik heel erg in het nu. En dat lukt. Het gebrek aan perspectief maakt me niet gek. De bedoeling is ook niet om te zeuren over al die geschrapte leuke dingen. Het is nu zo. Ik ga vooral heel blij zijn als we hier allemaal gezond en wel doorkomen. Want nu de statistieken dag na dag slechter worden en zelfs kinderen en jonge actieve mensen beginnen sterven, loopt de stress en de angst hier soms wel wat op. Allemaal veilig blijven, dat is nu belangrijk. De rest zien wel later wel. Hoogtepunt van de week zijn de uitzendingen van De Mol en de frietjes op vrijdagavond…

Quarantaine dag 14

Gisterenavond en ook nog vanmorgen had ik het wat lastiger. Irritatie, onrust ook. Kleine dingen niet uit mijn kop kunnen zetten. Angst nu ook enkele jonge mensen gestorven zijn. Een druk op mijn borstkas door de stress. Niet kunnen ontspannen. Ik denk dat veel mensen het dezer dagen wel wat herkennen.

In de loop van vandaag klaarden de dingen wel een beetje uit. Ik voel me nog steeds iets kwetsbaarder maar toch ook weer rustiger en beter in mijn vel. De wandeling in de zon deed zoals steeds enorm deugd. Eigenlijk zou ik nog veel vaker naar buiten willen maar elke keer is het toch ook weer wat een drempel. Gaat er niet teveel volk zijn? Geen mensen die weigeren afstand te houden? Elke dag blijft het een zoektocht om aan genoeg lichaamsbeweging te komen. Ik merk nochtans hoe ik nu oprecht geluk en ontspanning vind in fysiek bezig zijn.

De kinderen waren engeltjes vandaag. Zoon was erg gemotiveerd voor zijn schoolwerk (dat durft wel eens variëren) en maakte een boekbespreking. Hij had ook een digitaal kringgesprek met zijn klas. Ook de Dochter deed flink haar huiswerk en hield zich voor de rest ongelofelijk goed in stilte bezig met haar rollenspellen (komt ze ineens de slaapkamer waar ik zit te werken binnen met de mededeling dat ze een prinsessenbabyleeuwtje is, gehuld in een of ander verkleedpakje).

Voor het avondeten is ook al gezorgd, de wederhelft heeft online besteld bij Frituur Tartaar, onze lievelingsfrituur die gelukkig nog open is. Vorige week deden we pizza. Eén keer take-away per week.

Op het werk gaat onze directeur na eeuwen trouwe dienst op pensioen. Er waren twee feesten gepland, een intern en een extern, maar niets daarvan kan dus doorgaan. We hadden met z’n allen wel een tof filmpje gemaakt dat normaal op het feest getoond zou worden en dat hebben we allemaal samen bekeken via Zoom. Dat was toch wel een speciaal moment. Moet raar zijn, om in deze tijden na een lange, mooie carrière de deur van een quasi leeg gebouw achter je dicht te trekken…

Quarantaine dag 12

Daarnet super hard genoten van een uur zon, buitenlucht en beweging met de kinderen. Het blijft een beetje zoeken om niet elke dag krak hetzelfde toertje te doen. Maar daarnet was een voltreffer. Eerst rond het water gaan wandelen/rolschaatsen, de voetbal mee in de rugzak en dan op de terugweg gestopt aan een quasi verlaten grasplein om wat met de bal te spelen. Waarbij De Dochter de bal vol in haar aangezicht kreeg maar gelukkig zonder grote schade.

Vorig weekend had ik het best lastig met dat aspect naar buiten gaan. Teveel social media gelezen waarop veel mensen vonden dat je niet naar buiten mag om je te ontspannen en zeker niet gezinnen met kinderen want die lopen blijkbaar in de weg. We moeten maar op onze oprit/in onze tuin spelen. Maar die hebben we dus niet, geen van beide opties. Dus wou ik wat de natuur in, want hier in de wijk moet je in het weekend voortdurend mensen kruisen en lang niet iedereen houdt daarbij afstand op de smalle voetpaden. Er fluimde zelfs een man op enkele cm van mijn Dochter… Die was overigens in een grote groep op stap. Wat?!? Dus trokken we toch richting Scheldedijk waar het in de voormiddag al behoorlijk druk was en gepatrouilleerd werd door de politie. Maar daar is tenminste de nodige ruimte om uit te wijken.

We hebben ook al flink online geshopt bij een Belgische webshop; zomergerief voor de kinderen; ecologisch verantwoord en alles. En er was een schone korting. Ze hebben vandaag al allebei nieuw gerief aan, De Dochter wel met een longsleeve en legging onder haar zomerjurkje. Maar we proberen de lokale handel te steunen.

De combinatie kinderen begeleiden met hun schoolwerk/zinvol bezighouden en thuiswerk blijft een pittige. De afgelopen drie dagen liep en loopt het heel vlot. De lentezon geeft ons precies allemaal extra energie en veerkracht. Eind vorige week merkte ik wel dat er meer spanningen waren en dat we allemaal op ons tandvlees begonnen zitten. Maar na het weekend konden we er terug tegen. We zijn intussen helemaal in een patroon gevallen. Opstaan, 9u schoolwerk, dan zelf werken, middag, naar buiten, dan doet de wederhelft het schoolwerk en werk ik tot de avond en dan na het avondeten sporten we wat met Just Dance op de Nintendo terwijl de wederhelft nog wat doorwerkt.

Hoe loopt het daar?

Mijn teer hart voor dieren en proberen niet te piekeren

Na het middageten ga ik altijd naar buiten met de kinderen. Een rondje langs het water en dan een rondje in het park, dat overigens meestal bijna volledig verlaten is. Vanmiddag ontdekten we kuikens in de vijver. Na de aanvankelijke euforie begon het ons te dagen dat er nergens een mama eend aanwezig leek. Ik werd meteen ongerust. Ik ben een enorm groot hart voor dieren en kan echt niet tegen dierenleed. Tot overmaat van ramp ontdekte we dan een eendenkuiken dat niet meer bewoog maar nog wel in leven was. Ik heb ter plekke meteen het VOC van Merelbeke gebeld, maar kreeg alleen een irritante pieptoon, de telefoon ging zelfs niet over. Ik voelde me echt miserabel. Die arme kleine donsjes.

En dan kwamen luid kwakend twee eenden aangevlogen die landen op de vijver, een mannetje en een vrouwtje. Sommige kuikens zwommen ernaartoe maar andere dus niet en veel leken die grote eenden ook niet te doen voor de kroost.

Ik heb uiteindelijk na lang twijfelen het kleine stille eendje uit het water gehaald en dan is het wel achter zijn broertjes en zusjes beginnen aanwaggelen, redelijk levendig alleen ietsje langzamer.

Volgens mij is het nog veel te vroeg voor kuikens en zijn ze dus ten dode opgeschreven. En ik weet dat het eenden zijn en er in deze droeve en rare tijden elke dag mensen overlijden door Corona, maar dat neemt dus niet weg dat ik meeleef en iets wil doen. Bijna had ik dat ene mee naar huis genomen. Maar aangezien de vermoedelijke ouders dan zijn teruggekeerd en ik ook niet weet hoe we in deze zotte tijden nog onszelf extra moeten blootstellen aan vanalles om aan eendenvoer te raken, hebben we het maar achtergelaten, het was toch vlot op stap.

Nu wil Zoon elke dag gaan kijken hoe het met de kleine pluizebolletjes is. Terwijl ik het eigenlijk gewoon liever niet zou willen weten.

Ik merk trouwens dat het nu extra moeilijk is om mik bepaalde dingen niet aan te trekken, informatie te filteren, te blijven relativeren. Er zijn zo nog dingen die ik me nu plots te hard aantrek terwijl het niks oplevert. Herkenbaar?

Quarantaine dag 7

Eenvoudig is het niet, maar we stellen het goed. We hebben een ritme gevonden. Al vind ik dat er nog relatief veel uren zijn dat zowel ik als de wederhelft aan het werk zijn en de kinderen zich alleen moeten bezighouden. Dat eindigt dan vaak in zo wild spelen dat we niet meer kunnen werken. Of in schermtijd… Maar ik ben redelijk gebonden aan vaste uren en de wederhelft moet veel vergaderen. Niet simpel. Dit weekend eens over nadenken of dat we daar toch nog iets in kunnen veranderen.

  • De wederhelft is naar de supermarkt gegaan en heeft niet moeten aanschuiven. Na al de onheilstijdingen overal van lange rijen en lege rekken was de stress hier nogal gestegen. Maar dat bleek prima mee te vallen. We dachten het te vermijden door vooral bij de lokale handelaars te kopen, maar we hadden beloofd boodschappen te doen voor de gepensioneerde buurman dus we moesten toch gaan.
  • Ik vind het lastig om genoeg beweging en buitenlucht te hebben. Ik betreur zelden het feit dat we geen tuin hebben, maar nu wel een beetje. Elke dag na het middageten ga ik eens wandelen/steppen/fietsen/… met de kinderen. Dat doet deugd. Zaterdag ben ik dan ver gaan wandelen met een vriend (toen mocht dat nog) en zondag een uurtje gaan fietsen op mijn eentje. De afgelopen avonden hielden we ’s avonds een Just Dance marathon. Zo kom ik toch nog aan 10.000 stappen per dag. Of toch bijna. Ik probeer ook de beweeg filmpjes te volgen van de Sportdienst van de stad Gent en de Decathlon. Ik heb plots spierpijn maar niet van het virus maar van al die squats!
  • Thuiswerken in een open huis met twee kinderen is niet evident. Ik heb niet de beste focus. Dus heb ik een goedkoop plooitafeltje dat we eens hadden gekocht voor feestjes naar de slaapkamer gesleurd en werk ik daar, op een klapstoeltje. Niet zeer ergonomisch maar ik zit op mijn gemak. Op momenten dat ik de kinderen entertain werkt de wederhelft dan hier en voor de rest zit hij in de keuken te werken. En te skypen terwijl er kinderen door het beeld denderen of ik vergeet dat hij aan het Skypen is en de Nespresso aanzet. Oeps…
  • Elke dag werken en kinderen bijgeschoold/geamuseerd houden is zwaar. Wie zijn die mensen die nu zoveel boeken lezen en Netflix bingewatchen? Ik val meestal om 21u30 in slaap in de zetel, compleet op.
  • Hoe doen die juffen dat trouwens om 24 kinderen tegelijk te onderwijzen? Ik heb het al lastig met twee. Ik zou liefst met elk apart enkele uren werken maar daar heb ik gewoon de tijd niet voor.
  • Veel creatieve dingen overal, hartverwarmend. Ik heb intussen een heuse lijst met mails en berichten met allemaal toffe online dingen voor de kinderen die nu gratis opengesteld zijn. Van het weekend eens de tijd maken om te kijken wat we daarvan kunnen inzetten. Want daar kruipt toch meestal ook wat zoek- en voorbereidingswerk in. Zoon ging alvast met een online programmeer website van Odisee. Van de scouts kregen we opdrachten door om een heuse Corona badge te behalen. Zoon kreeg ook voetbalhuiswerk maar zonder tuin is dat minder evident.
  • Voor de Dochter is het makkelijk, die heeft een gedetailleerd plan met wat ze elke dag van schoolwerk moet doen. Voor Zoon is het wat meer zoeken.
  • Vanmiddag zijn we een tekening in de bus gaan stoppen van een klasgenootje van de Dochter dat morgen jarig is. Fijn hoe iedereen toch contact te houden en er het beste van te maken. Ik word erg blij van al die acties zoals Mia zingen vanop je balkon en klappen voor de hulpverlening. Of You’ll never walk alone simultaan in alle Europese landen.
  • Zaterdag was de wederhelft jarig. We vonden het toen al een beetje sneu, want onze cinema-date kon uiteraard niet doorgaan. Maar ik heb vrijdag wel nog rustig cadeautjes kunnen kopen en zaterdag konden we nog om taart. Dat is nu nog minder evident geworden. Gelukkig werken de online winkels nog!

Houden jullie het allemaal wat vol?

Vreemde tijden

Net zoals dat bij iedereen het geval is, is er de laatste week ontzettend veel op ons af gekomen. Hoe snel is dit nu allemaal gegaan zeg? Tot en met vorige woensdag ben ik gewoon naar Brussel gaan werken met het openbaar vervoer. Tot en met vrijdag zaten de kinderen gewoon op school. Vrijdagmiddag nog snel een koffie gaan drinken eer de koffiebar moest sluiten (maar daarbij zeer plichtsbewust onze afstand gehouden van iedereen). Vrijdag kreeg de Dochter al een dik pak huiswerk mee naar huis maar het duurde tot het weekend eer we duidelijke info kregen rond de op school georganiseerde opvang.

Eerst ging ik ervan uit dat we van die opvang gebruik zouden maken aangezien ik niet mag thuiswerken als er kleine kinderen in huis zijn en mijn werk ook nog verwachtte dat ik maandag naar het kantoor zou komen. Vrijdagavond mocht ik dan maandag telewerken maar bleef de boodschap dat er toch elke dag minstens 1 iemand naar kantoor zou komen. Heel onduidelijk allemaal en dit zorgde best voor veel stress in de combinatie met de vraag wat we nu zouden doen met de kinderen. Veel overlegd met vrienden en collega’s ook, nooit eerder zoveel ge-whatsappt denk ik…

Zondag dan beslist de kinderen thuis te houden en af te wachten wat ze daar op het werk van zouden zeggen. Maandag stond ik er helemaal alleen voor met hen en begon de dag dus vooral met rondbellen en afspraken maken. Gelukkig ging het werk vlot mee in mijn voorstel om mijn 4/5e werkuren te spreiden over de week en de dag. Ik ging aan de slag en maakte met de kinderen snel een eenvoudig weekschema. Op tijd opstaan. Minstens twee uur per dag schoolwerk. Minstens een keer per dag naar buiten. En voor de rest een mix tussen offline spelen, zich bezighouden terwijl wij werken en samen met hen iets doen en schermtijd. Maandag zijn we in allerijl nog naar de Dreamland gereden om een Nintendo Switch te kopen omdat die via Amazon besteld was ineens voor onbepaalde tijd onleverbaar was…

Sinds vandaag is de wederhelft thuis en proberen we wat af te wisselen. Hij vermindert zijn uren van voltijds naar 4/5e en zo proberen we elke dag een uur of 6 te werken en voor de rest schoolwerk te begeleiden en de kinderen te entertainen.

Het gaat op zich goed. De kinderen stellen zich ontzettend goed op. Ze maken pakken minder ruzie dan normaal, helpen elkaar en proberen zich stil te houden op momenten dat wij werken. Het is echt ongelofelijk hoe goed die dat doen en hoezeer zij aanvoelen dat ze ook hun steentje moeten bijdragen.

Natuurlijk, we zijn nog maar op dag 2. En ik merk aan mijzelf dat het wel verdomd veel vraagt. Ik voel me constant misselijk en duizelig en slaap slecht. Het is echt zeer hard jongleren om al die balletjes in de lucht te houden. En dan constant die onheilstijdingen overal en de vraag wat het gaat geven als we naar de winkel moeten gaan. We hebben intussen ook afgesproken de boodschappen te doen voor een buurman. En ik heb het echt moeilijk om te werken met zoveel activiteit in huis. Maar we doen het werken…