Hoe staat het intussen met die zwemlessen?

Sinds de eerste en de derde kleuterklas zijn de kindjes bezig met zwemlesjes. Georganiseerd via Stad Gent, aan een gezapig tempo. 15 lesjes per brevet, volgens de reeks van Fred Brevet. De dagen van watergewenning en leren overleven liggen intussen achter ons, allebei zijn ze bezig aan de brevetjes in de reeks ‘Leren veilig zwemmen’.

We hebben ze destijds ingeschreven volgens leeftijd en dat betekent dat ze ondanks hun twee jaar leeftijdsverschil maar 1 niveau van elkaar verschillen. Zaterdag was het opnieuw een testmoment, toch altijd wat spannend.

Bij de Dochter zijn die momenten altijd heuse thrillers. Moesten we haar nu opnieuw inschrijven, zou ze de reeks waar ze nu zwemt niet mogen doen wegens een jaar te jong. De meeste zwemmertjes uit haar groep zitten in het eerste of tweede leerjaar. Zij is nog maar enkele weken vijf en bovendien erg klein van gestalte. Dat alles maakt dat we de afgelopen drie groepjes al elke keer overtuigd waren dat ze de test niet zou halen en haar groepje zou moeten overdoen. Wat gezien haar leeftijd niet echt een probleem is, ze is gewoon nog zeer jong om dat niveau al te moeten halen. Maar elke keer slaat ze ons met verstomming en schudt ze op het testmoment probleemloos al de proefjes uit haar mouw.

Deze keer was ik er echter 100% zeker van dat het niks zou worden. Ze moet 25 meter zwemmen op de rug. Zonder drijfhulp. En ze kwam zelden verder dan 5 meter. Hopeloze zaak. Tot de wederhelft de vorige les zei dat ze ineens vorderingen begon te maken en het echt niet slecht deed.

Daar stonden we dan zaterdag voor die 25 meter. Ik had er totaal geen verwachtingen van, het was een op voorhand uitgemaakte en verloren zaak en dat gaf niet. Bij de eerste poging deed ze het echter veel beter dan ik had durven dromen en toen ze zelf om een herkansing vroeg zwom ze gewoon die 25 meter. Ik heb ze 1 keer, ik schat zo ergens op 18 meter, een klein duwtje aan haar poep gegeven. Maar voor de rest was het prima. En haar andere twee testen deed ze gewoon perfect. Ze moest bv eerst 5 seconden drijven als een ster, dan naar ruglig, 6 meter zwemmen, naar buiklig en opnieuw 6 meter zwemmen. En tot slot onder een mat door duiken, waarbij ze als enige van aan de kant dook en onder water bleef zwemmen tot ver voorbij de mat.

Als je omstreeks 14u een knal en een lichtflits hebt opgemerkt zaterdag, was ik het die uit mijn vel ben gesprongen van fierheid en nu nog straal van trots. Peanuts misschien als je zelf geen kinderen hebt of een nuchtere ziel bent, maar ik was van mijn sokken geblazen. Mijn klein bolletje van net 1 meter hoog zwemt dus gewoon.

Na die enorme boost waarbij ook de Dochter heel goed besefte dat ze het goed had gedaan en enorm gemotiveerd was om het goed te doen, en onze hoop van nul kans op slagen ineens toch gestegen was, was het dan een kleine teleurstelling toen de juf twijfelde. Het volgend niveau (haai) moeten ze 50 meter zwemmen en gaat er geen leerkracht of ouder mee in het water en ze wist niet zeker of de Dochter hier al wel klaar voor is. Ze is ook nog ontzettend speels en luistert eigenlijk totaal niet naar wat er wordt gezegd, dat moet ik haar altijd influisteren. Dus ze zou in februari toch opnieuw in het huidig niveau starten om dan eventueel na enkele lessen alsnog door te schuiven als blijkt dat het niveau echt te laag is. Of ook niet. Dat voelt een beetje dubbel. Ergens komt veiligheid voor alles en weet ik ook niet of ze te vertrouwen is in een groep van 10 kinderen waarbij de meester niet elk kind altijd in de gaten kan houden. Maar langs de andere kant, ze heeft het nu gehaald, is zo enorm gegroeid en heeft zo haar best gedaan, en dan toch niet naar de volgende groep mogen, het voelt een beetje sneu aan…

Kinderen en hobbies

Ik had al aangekondigd eens iets te schrijven over de hobbies van de kinderen. We zijn daar wel redelijk hard mee bezig. Op zich vind ik dat een kind zich nog moet ontplooien buiten de schoolmuren. Andere activiteiten, andere kindjes, andere omgeving, in mijn ogen is dat allemaal erg verreikend.

Gestart zijn we met zwemmen, toen ze respectievelijk in de eerste en derde kleuterklas zaten. Een half uurtje per week, in lesjes van de Stad Gent. Rustig tempo via de nieuwe leerlijnen en Fred Brevet.

Vorig schooljaar, dus eerste leerjaar en tweede kleuterklas, hebben ze er dan elk een hobby bijgenomen. Zoon wou zelf heel heel graag voetballen. Hij is erg verlegen en staat niet echt open om dingen te doen met kinderen die hij niet kent, maar voor de voetbal heeft hij dat volledig zelf overwonnen. Vorig jaar was dat nog op het gemakje met 1 training per week en zelden matchen, vanaf dit jaar is het tempo verhoogd naar twee trainingen per week en bijna elke week match.

Dochter was zelf niet actief vragende partij, maar ze zingt en danst graag en dus ben ik eens met haar gaan kijken naar een lesje pré-ballet en dat wou ze wel graag doen. Dus zij is daar vorig schooljaar mee gestart, een uurtje per week.

En dan is er het jeugdbeweging vraagstuk. Alhoewel we dat zelf allebei gruwelijk vonden, zijn we overtuigd dat er veel kans is dat Zoon zich daar wel in zijn element zal voelen. Het is een echt buitenkind. Maar hij wou niet gaan waar hij niemand kent. Dus gaven we hem op in de scouts van een klasgenootje, maar daar belandde hij op de wachtlijst. In juni kregen we dan bericht dat hij in oktober mag starten. Dat zorgde even voor paniek, want we hebben de zwemles verplaatst voor de voetbal en nu overlapten zwemles en scouts. Maar na behoorlijk wat nadenk en opzoekwerk hebben we de zwemles voor Zoon naar de zaterdagochtend kunnen verplaatsen waardoor de namiddag tijd vrijkwam voor de jeugdbeweging.

En dus zien onze zaterdagen er een beetje als volgt uit.

Om 8u opstaan. Ontbijten. Kinderen klaar maken. Ik ga met de Dochter naar het pré ballet, iets later vertrekken de wederhelft en Zoon naar het zwembad. Ze gaan van daar recht naar de voetbalmatch. Tegen dat ze thuis zijn, is het hoog tijd om met de Dochter naar het zwembad te vertrekken voor haar zwemles. Op dit moment zijn de scouts nog niet begonnen, maar eens dat het geval is moet Zoon ongeveer op hetzelfde tijdstip daar afgezet worden. Het is dus druk, maar zoals gezegd hechten we er wel veel belang aan en nog veel belangrijker, zijn de kindjes erg gemotiveerd en vinden we het geen enkel probleem om de zaterdagen daaraan te besteden.

Laat ons eens meer fietsen…

Ik schreef eerder al dat ik de fiets had herontdekt. Intussen fiets ik veel met de oudste, maar zou graag ook als gezin ons meer met de fiets verplaatsen. De jongste is intussen bijna 5 en fietst prima, maar nog niet in het drukke stadsverkeer.

En toen begon de queeste.

De wederhelft ging naar de tweedehandsfietsenmarkt naar een fiets voor hemzelf kijken (want we hadden nog maar 1 volwassenen fiets die we deelden) en kwam terug met een follow-me systeem. Hiermee kan je de kinderfiets tandemgewijs aan je eigen fiets hangen. Dat is al een half jaar geleden inmiddels. Maar we wilden dit aan zijn fiets hangen en hij had nog geen fiets en zijn zoektocht naar een fiets sleepte aan en bleef maar duren. Deze zomer ging hij er werk van maken en bleken er in fietsen seizoenen te zitten waardoor het model dat hij wou niet meer leverbaar was. Bij model 2 bleek de follow me er niet op te passen. En bij model 3 waren er technische problemen en leverproblemen door het terugroepen van een bepaald merk van alle fietsen met een riem.

Tik tak tik tak de tijd ging maar verder. De follow me lag ongebruikt en de fietstochten konden niet doorgaan.

Op de laatste dag van zijn ouderschapsverlof koopt hij dan een supermooie nieuwe fiets en wil ineens het systeem erop laten monteren.

Op dat moment blijken er 2 vijzen te ontbreken.

Hij bestelt die vijzen online. 10 euro kost dat maar liefst en 8 euro leverkosten. En dan is het wachten op godot.

Vandaag, na bijna 2 weken, komen die dingen eindelijk toe. Hij door de regen hop naar de fietsenwinkel om het te laten monteren.

Oeps, de fiets van de dochter past niet op het systeem.

Umpf.

Online had ik intussen al een fietsstoel besteld want nu maandag moet ik de kindjes naar het zwemkamp brengen en met de fiets gaat dan een stuk sneller gaan dan met de trage bus. Bij nader inzicht blijkt dat stoeltje een bagagedrager nodig te hebben die minimaal 11 cm breed is. Uiteraard heb ik een fiets met een bagagedrager van … 10 cm. Dus dat stoeltje kunnen we ineens terugsturen.

Dus gaat de wederhelft naar de fietsenwinkel en koopt een stoeltje. Hij kaart de smalle bagagedrager aan maar geen probleem, dit stoeltje gaat zeker passen.

Het past uiteraard niet.

Hij terug naar de winkel. Moest er een tussenstuk besteld worden waardoor het op dat stuk dan komt te rusten, bedoeld voor fietsen zonder bagagedrager.

Morgenavond gaan we hopelijk dan eindelijk een fietsstoel hebben.

Het idiote is dan nog dat ze dus bijna 5 is en die stoelen maar meegaan tot 6. Vandaar dat die stoel die ik online besteld had, voor grotere kinderen was. Maar de dochter is heel klein voor haar leeftijd waardoor de kans groot is dat ze met haar voeten niet aan de steuntjes zou raken bij die junior fietsstoel en de wederhelft nu toch een gewoon klein model heeft aangeschaft. Die zou meegaan tot 25 kilo en eer onze lilliputter 25 kilo weegt, kan ze wellicht al lang in het verkeer fietsen…

Het tweede idiote is dat we gratis een mooie recente mannenfiets konden krijgen van de schoonouders maar dat aanbod hebben afgeslagen omdat de follow-me er niet op paste en daarom dus een dure nieuwe fiets gekocht hebben.

Bij deze, als iemand een geweldig follow-me systeem nodig heeft, het onze is te koop. Zucht. Leek me anders wel fijn zo een tandem.

Fietsen

Ik had altijd weinig liefde voor de fiets. Als ik de 2km naar school moest fietsen, stopte ik halverwege bij een vriendin en gingen we vandaar verder te voet. Ik ken de verkeersregels niet zo goed en voel me niet echt veilig in het verkeer. Ook de wederhelft is niet echt fiets-minded.

En toen kregen de kinderen een fiets. Eerst een loopfiets, inmiddels allebei een echte fiets. En gaan ze graag eens fietsen. Doorgaans loop ik er dan achter. Maar nu Zoon een ‘grote’ fiets heeft gekregen begint hij wel serieus vooruit te gaan. En werd dat er achteraan lopen wat minder efficient. Zeker omdat de hond toch ook al niet meer mee kan wegens te oud, dus de handige combi van hond(en) en kind(eren) uitlaten gaat niet meer goed op.

En dus vond de wederhelft het tijd om een fiets te kopen. Een gedeelde fiets voor ons twee om te zien hoe dat loopt. Toen hij hem ging kopen en even langs huis kwam om hem door mij te laten uittesten tijdens het proefritje, wou ik dus niet op dat ding. Echt niet. Veel te benauwd.

Maar na enkele maanden wou ik toch eens gaan fietsen met Zoon. Langs rustige stukjes zonder of met weinig auto’s. En dan ontdekten we aan het eind van zo’n stukje toch geen fietspad langs het water dat eindeloos door gaat zeker. En waarmee je naar de Gentbrugse Meersen kan fietsen. Dus tijdens onze eerste fietstocht bleven we meteen twee uur weg en gingen we op stap in het geboortebos en verkenden we onbekende speeltuintjes. En ik had er zoveel plezier in dat ik Zoon overtuigde om de dag nadien weer te gaan fietsen en fietsen we nog verder, 20 km in totaal, tot ons pad vastliep in Melle aan een drukke weg. En vogelde ik inmiddels al andere routes uit. En begint het te kriebelen om weer te gaan fietsen. En zijn we aan het uitkijken naar een tweede fiets zodat we met het gezin kunnen gaan.

Het enige vraagteken is de Dochter. Zij fiets, maar ze kan nog niet echt in het verkeer (ze remt nog niet goed) en is ook snel moe. Moeten we voor een 4.5 jarige dan nog investeren in een fietsstoeltje? Of werkt een follow-me-systeem dan ook goed? Dat moeten we nog uitzoeken.

Ik moet wel nog een aantal drempels over. Fietsen in druk verkeer bijvoorbeeld of langs tramsporen zie ik nog niet zitten. Ik wil overal de beste en rustigste routes uitzoeken. Maar ik denk wel dat ik daar nog stappen in ga zetten. Niet slecht voor iemand die in geen 20 jaar nog op een fiets heeft gereden en alles te voet of met het openbaar vervoer doet, toch?