Paardrijden

Vorige zondag hadden we een superleuke dag. Eerst gaan wandelen met een vriendin en haar twee honden. Cosmo heeft die socialisatie heel hard nodig. Hij is een ongeleid projectiel buiten en al helemaal als er andere honden in de buurt zijn. Maar hij gedroeg zich eigenlijk wel goed. De andere honden konden hem rustig op zijn plaats zetten waar nodig. Daarna gingen we naar de losloopweide, maar die was erg druk. Ik hield mijn hart toch wel een beetje vast. De enige vorige keer had Cosmo vooral veel gejankt van de schrik en weinig gelopen tenzij veel te gek. En dan nu zoveel grote honden… Maar hij heeft het enorm goed gedaan moet ik zeggen. Zo kon hij toch ook wat van zijn energie kwijt. En weer wat bijleren over hoe je omgaat met andere honden.

Dan moesten we ons haasten want om 14u hadden de kinderen les in de manège wat verderop. Cosmo moest dus mee. Hij heeft ook dat supergoed gedaan. Hij heeft een uur langs de kant gestaan zonder zeuren of blaffen.

De Dochter zat in de ponyles maar Zoon mocht voor het eerst meedoen met de paarden in de grote piste, en het was nog maar zijn derde les. Maar hij deed dat super. Bij de paarden moet je ook zelf je paard klaar maken dus we kregen een zadel in de handen geduwd maar we vonden het paard niet. Gelukkig kon de lesgeefster het ons aantonen. Opzadelen was geen probleem, dat heb na meer dan 10 jaar nog steeds prima onder de knie. En dan was het heen en weer lopen tussen de twee pistes om beide kinderen te kunnen zien en tegelijk de puppy wat vrolijk te houden.

Ik geniet er altijd van als ik tussen de paarden ben. Dan leef ik echt op. Ik heb er enorm van genoten om mijn kinderen bezig te zien. En ze genoten er allebei ook zienderogen van. Dan geniet ik gewoon mee. Ik heb toch ook meer dan 10 jaar lang wekelijks gereden.

Maandag zijn we door de stortregen naar de Decathlon gefietst om onze mand vol te laden met paardengerief. Dat is dan dit jaar hun kerstcadeau. Gelukkig dat het ginder zo goedkoop is, maar voor twee kinderen was ik toch €200 kwijt aan een basisuitrusting. Volgende zondag is er weer les. We kijken er allemaal al enorm naar uit.

En wie weet pak ik op deze manier mijn hobby ook weer op, eens de kinderen wat gevorderd zij en de puppy groter.

Fitbit Inspire 2

Ik ben nu bijna een week overgeschakeld van mijn Fitbit Alta naar de nagelnieuwe en pas op de markt gebrachte Inspire 2. Na 4 jaar trouwe dienst zei ik de Alta vaarwel toen voor de vierde keer het polsbandje de geest gaf. De tracker zelf doet het nog prima, maar ik was het beu dat hij geen hartslagmeter had waardoor de metingen toch onnauwkeuriger waren bv wat slaap betreft. Toen ik zag dat er net een nieuwe Inspire aan kwam (de opvolger van de Alta) aan een zeer schappelijke 99.95€ besloot ik de overstap te wagen.

Op zich zijn er zeer veel gelijkenissen tussen de twee wearables. Maar zoals gezegd, door de toevoeging van een hartslagfunctie ging er toch een nieuwe wereld open: veel gedetailleerder slaaprapport en een duidelijker zicht op de geleverde inspanningen. Maar dat is allemaal niet nieuw voor wie reeds een HR-model had dus.

Wat echter wél nieuw is, is dat je minuten in hogere hartslagzones nu tellen. Fitbit stapt af van het artificiële doel van 10.000 stappen en biedt nu de mogelijkheid om zelf je doel te kiezen; je kan vasthouden aan die stappen maar je kan ook opteren om je tijd waarbij je een zwaardere fysieke inspanning leverde, als doel te nemen, bv 150 actieve minuten per week. En dan voelt voor mij wel heel juist aan. Ik kon me er wel eens op frustreren dat ik na een redelijk sportieve dag met bv een fietstocht van een uur of een andere vorm van sport bleef steken op 5.000 stappen en die dag dus gecatalogeerd stond als ‘luie dag’/doel niet gehaald. Terwijl je voor je gezondheid wel uitstekend bezig bent geweest. En dat toch net de bedoeling is.

In de nieuwe app wordt dus bijgehouden wanneer je in een hartslagzone gaat die staat voor vetverbranding/cardio/piek. Ook tijdens een wandeling kan je dus meten hoe intensief je aan het sporten was. De Fitbit trilt ook wanneer je zogezegde zoneminuten aan het verzamelen bent, wat extra motiveert. Ik kan nu ook zien hoe mijn fitheid zich verhoudt tot die van leeftijdsgenoten.

Leuke extra is ook dat wanneer ik mijn smartphone op zak heb en een wandeling maak, Fitbit via de gps van mijn gsm het parcours bijhoudt en na een koppeling alle data ook netjes en automatisch in Strava terecht komt. Heerlijk.

Nieuw voor mij zijn nog kleine toeters en bellen zoals de guided breathing app en de mindfullnessoefeningen die erin zitten, maar ik gebruik liever Headspace dan die van Fitbit, helaas communiceert de Fitbit app niet met Headspace.

Leuk extraatje bij de Inspire 2 is trouwens een gratis jaarabonnement op Fitbit Premium.

Coronawalks

Dat corona ons leven drastisch heeft veranderd, is een understatement. Dat veel van die veranderingen niet aangenaam zijn ook. Maar toch zijn er ook wel een aantal goede gevolgen, zo merk ik. Zo wandel ik nu 1000 keer meer dan vroeger. En dat bevalt prima.

Ik heb altijd wel veel gestapt. Toen we twee honden hadden, moesten die 4 keer per dag uitgelaten worden aangezien we geen tuin hebben. Ik kwam sommige dagen op het werk aan om 12u met reeds 10.000 stappen in the pocket. Kinderen naar school brengen, honden uitlaten en dan nog met het openbaar vervoer naar het werk. Maar intussen is onze laatste hond alweer meer dan twee jaar gestorven en ben ik meer gaan fietsen, wat een drastische vermindering in het aantal stappen als gevolg had.

Tot corona kwam. Om de kinderen en mezelf toch iets van beweging te gunnen op het moment dat niets nog mocht, zijn we beginnen wandelen. En ik ben er eigenlijk nooit mee gestopt. Ook niet toen de lockdown eindigde en weer meer mocht. Ik heb vaste werkuren en start de werkdag pas om 10u en intussen is het vaste gewoonte geworden om daarvoor eerst rustig te ontbijten en dan een wandeling te maken van een half uurtje of meer. Zalig om zo wat te bewegen, het hoofd leeg te maken en te genieten van de buitenlucht vooraleer aan de werkdag te beginnen.

’s Avonds heb ik wekelijks of twee keer per week ook een vaste afspraak met een vriend om samen nog een uur te wandelen en intussen wat bij te babbelen. Heerlijk ontspannend. En zo heb ik tenminste nog iets van sociaal contact in deze bubbeltijden. Ik heb dat wel nodig; zowel de babbel als het naar buiten kunnen en het bewegen.

Intussen heb ik wat vaste trajecten. Maar vandaag kwam ik toch weer op een nieuwe route uit. Dubbel genieten doe ik als ik onderweg iets tegenkom waar ik even naar kan staan kijken. Streetart die ik nog niet kende. Eendjes die tegen de stroom in probeerden zwemmen vandaag. Kayakkende scholieren. De zonsondergang,…

Ik kan niet wachten tot onze hond er is, dan heb ik weer altijd een wandelkameraadje, ook in de ochtenden…

Op den bots

Vorige week had ik dus vrij door coronaouderschapsverlof vanaf woensdagnamiddag en had de wederhelft zijn laatste weekje gewoon ouderschapsverlof dit jaar. En ondanks corona werden het toch nog hele fijne dagen. Een beetje op den bots, zonder grote plannen, en dat is vaak nog het leukste uiteindelijk.

Donderdag wou ik in de ochtend nog even naar buiten gezien het zonnige weer en er in de namiddag een vriendje van Zoon kwam spelen. Maar waarheen. Nu met corona doen we toch liefst iets buiten waar het rustig is, maar de speeltuinen in de buurt beginnen wat afgezaagd te worden. Gelukkig kwam ik op het idee om naar een speeltuin wat verder te fietsen, iets groter en vooral net iets minder afgezaagd, in een groot park ook. Toen we daar zaten, viel ons toevallig ook op hoe rustig het subtropisch zwembad daar leek. Zwemmen zagen we eigenlijk nu niet echt zitten, maar toen we het zwembad zagen en hoe weinig mensen er waren, heb ik meteen tickets gekocht voor de ochtend erop. Alles werkt nu met reservaties en ze laten niet te veel mensen binnen.

In de namiddag ben ik met Zoon en een van zijn vrienden in onze tweepersoonskayak gekropen, beetje krap maar wel te doen. Alleen wat lastig als de middelste ook wil peddelen want dat klettert dan al eens die peddels. We voeren rustig door de oude dokken en zijn dan gestopt aan het Kapitein Zeppospark waar je niet mag zwemmen maar het pootje baden van de jongens toch eindigde met een korte plons in hun ondergoed. Echt heerlijk in de zon.

Op vrijdag dan op tijd opgestaan om tegen 10u aan het zwembad te staan, alwaar het zogezegd niet te hoeven aanschuiven dankzij de reservatie toch uitdraaide op een kwartier aanschuiven omdat iedereen zijn identiteit genoteerd moet worden. Maar ik heb het nog nooit zo rustig geweten in het zwembad zelf dus het was echt wel fijn. Dan ’s middags in de tropische zon naar huis gefietst en daarna nog met Zoon naar de bibliotheek want onze boeken moesten die dag binnen. Meestal mijd ik de zones in het centrum waar je een mondmasker moet dragen, maar dat was nu niet mogelijk en bij plus dertig graden was het echt wel heel erg puffen. Maar we hebben het overleefd. ’s Avonds nog gezellig een pizza gaan eten op een terras. We zagen om het kwartier de politie voorbij komen op zoek naar mensen zonder mondmasker. Sommigen waren wel hardleers en zetten het meteen ook weer af eens de combi uit zicht was. Nadien nog een ijsje gegeten in een parkje.

Op zaterdag deed ik nog eens dezelfde route met de kayak maar dan met Zoon en Dochter en slaagde ik er wel in ze niet te laten zwemmen in het dok. Al zat de Dochter toch tot haar oksels in het water. Het water was zalig, ook om gewoon in pootje te baden. Superzalige plek in de stad. Heel fijn ook om naartoe te varen en dan ideaal zo wat chillen langs het water…

En op zondag had Zoon een playdate en wandelden we met de Dochter wat rond. In de speeltuin werd ze belaagd door een kleuter en een peuter die persé met haar wilden spelen, maar ze wou er niet van weten. Dat kind kan dus nergens komen zonder nieuwe vrienden te maken. Maar deze keer had ze er dus geen zin in.

Het was een zalig zomers lang weekend… Meteen ook een beetje het laatste, want vanaf vandaag is de wederhelft weer voltijds aan de slag en ik dus halftijds tot september. Vandaag moet de Dochter zich alleen bezig houden. Zoon is vanmorgen vertrokken voor een week naar de Ardennen op scoutskamp. Ook nog net iets spannender in deze tijden. Gelukkig zag hij het goed zitten. Het zal hier stil zijn deze week… En ik mocht niet eens een foto maken toen hij vertrok. Pre-pubers…

Onze opblaasbare kayak

Sinds vorig weekend kunnen we dus varen met onze eigen opblaasbare kayak. Daar ging een lang keuzeproces aan vooraf. Kozen we voor heel goedkoop en degelijk voor die prijs met de Intex Explorer, die je voor minder dan 100 euro in de Action kan halen met peddels en een pomp bij? Of investeer je wat meer geld in een iets betere boot? Die betere boten gaan echter soms ook snel kapot en dan is het wel zonde natuurlijk dat je er veel geld aan hebt gegeven. De hoge kwaliteitsboten waren met hun prijskaartje van rond de 1.000 euro al van bij het begin uitgesloten.

Uiteindelijk besloten we toch maar voor een middenklasser te gaan, een Amerikaans merk dan nog dat je hier weinig ziet, de Aquaglide Chinook 100. Volgens de wederhelft was dat de beste optie in onze prijscategorie en op Amazon stond hij toevallig plots serieus in de korting.

De peddels en het andere toebehoren bestelden we dan bij Decathlon en dat liet enorm lang op zich wachten, maar vorig weekend hadden we dan eindelijk toch alles in huis om eens te gaan varen.

De allereerste keer de kayak klaarmaken voor gebruik duurde een klein uurje, maar de dag nadien was de klus op een kwartier gepiept. Oefening baart zoals steeds kunst. Maar de eerste keer was het wat zoeken, vooral ook omdat onze pomp bij de kleppen van de boot geen deftige drukmeting kon uitvoeren. In het begin hadden we hem dan ook iets te zacht opgepompt. Fout twee was om de vin aan de bodem niet te monteren om hem uit te testen. Dat zorgde ervoor dat we geen meter rechtdoor konden varen en dus enorm hard moesten werken om een beetje vooruit te raken, zeker met onze ongeoefende spieren. Maar na het snel monteren van die vin raakten we ineens met dezelfde inspanning dubbel zo ver.

Het was weer druk op de Gentse wateren. Op nog geen 100 meter van ons huis is er een steiger waar je heel makkelijk in en uit het water kan met de boot, maar het was er soms even aanschuiven. Maar wel zalig. We hebben altijd dat water in de buurt gehad, maar omdat onze straat zelf niet heel mooi is, hadden we daar precies weinig aan. Vroeger waren delen ervan ook gewoon een parking. Maar nu is het echt wel zalig dat je met je eigen boot na amper 1 minuut stappen al het water op kan. De straten rond het water zijn ook serieus opgewaardeerd, bv rond De Krook, vroeger een beetje een vuile buurt, nu een toplocatie.

Voorlopig hebben we nog maar 1 kayak om te zien hoe dat bevalt, dus moesten we afwisselen. Met Zoon voer ik de tweede dag al bijna tot aan de St Pietersabdij. Een bepaald moment werden we ingehaald door een megagrote politieboot, dat was een beetje spannend. Ook leuk de kleine watervogeltjes op het water voorbij varen. Het was in de ochtend toen en er waren weinig andere boten dus we hadden het rijk voor ons alleen.

Intussen downloadde ik van een site een handig kaartje van de bevaarbare waterwegen en van aan ons huis kunnen we echt verschillende leuke routes doen; richting Houtdok, richting Leie, richting St Pietersabdij dus ook. We gaan ons nog niet direct vervelen.

Eerste voetbalmatch voor onze minimeid

Zaterdagochtend, zoals gewoonlijk vroeg uit de veren en de deur uit voor de hobbies van de kroost; zwemles om 9u15, ballet, voetbal, scouts. Omdat de voetbalmatchen bijna altijd overlappen met de zwemles, hadden we beslist dat de Dochter van 6 nog geen matchen speelt dit seizoen. Maar nu bleek tijdens een vergadering met de ouders van de ploeg dat ze continu spelertjes te kort hebben en een warme oproep deden aan alle ouders om ervoor te zorgen dat de kinderen vaker kunnen meedoen aan matchen. Een zwemles missen vind ik een brug te ver (Zoon mist wel de helft van de zwemlessen omdat hij al in de hoogste groep zit), maar nu viel de match laat en eens een balletles missen vind ik al iets meer te verantwoorden. We vroegen het aan De Dochter zelf en zij koos resoluut voor de voetbalmatch (na enige lichte aansporing van Zoon).

En zat ik zaterdag om 9u15 niet in een veel te warm zwembad, maar op de fiets naar de voetbal met Zoon. Dochter ging zwemmen met de wederhelft en daarna door naar de voetbal die ergens op een half uur rijden was op de provinciegrens.

Het was wel leuk om Zoon nog eens een match te zien spelen, dat lukt zelden gezien de vele andere hobbies. Ik heb wel geen routine en vergat hem zijn scheenbeschermers aan te doen, maar ze speelden tegen een meisjesploeg en die schopten niet tegen de schenen. Na een half uur begon ik bij de 5 graden buitentemperatuur wel koud te krijgen en na 45 minuten stond ik te rillen. Zoon liep in enkel een longsleeve en een wedstrijdshirtje en die had totaal geen kou blijkbaar. Ons ploegje won overtuigend van de meisjesploeg, die echter mooi voetbal speelden, het was dus nog spannend. En op het einde van de match kregen we de eerste berichten van Dochters avonturen door. Ook haar ploeg won overtuigend en ze gaf zich volledig. Op een bepaald moment stond ze tegenover een gastje van 20cm en 15 kilo meer maar ze liet zich niet kennen. We blijken een enorm competitieve dochter te hebben die heel veel plezier beleeft aan voetbal…

Wie had dat ooit kunnen denken. Tot vorig jaar wou ze amper ergens naartoe wandelen, laat staan buiten in putje winter lopen. Ik moest haar altijd dragen en voor de rest zat ze vooral in de zetel met de iPad. Maar ze voetbalt dus doodgraag en weet zich daarvoor wel in te zetten en voor zo weinig gesport te hebben in haar jonge leven en ook nog eens zo klein en fijn te zijn, kan ze verdorie snel lopen en stak ze totaal niet af tegen de rest van haar ploeg. Ik ben verdorie fier op alletwee.

Schattig detail; we hadden op de training voor de jongste al de wedstrijdoutfit mee omdat ze maar 45′ had tussen het einde van de zwemles en de voetbalmatch op een half uur rijden. Ze had een truitje met nummer 4. Zoon koos vol overtuiging hetzelfde rugnummer op zijn match. En verkondigde aan al zijn maatjes dat zijn Zus ook een match aan het spelen was…

Geen conditie

Het was meer dan drie weken geleden dat ik nog naar het station was gefietst. In de zomer is alles anders. Kinderen uit logeren waardoor ik met de wederhelft mee kan rijden naar Brussel. Een weekje vakantie. In elk geval, zoals gevreesd deed het veel pijn die luttele 4 km vanmorgen. Mijn moeizaam opgebouwde conditie is op 3 weken tijd helemaal verdwenen….

Auch.

Ook qua stappen is de vakantie geen succes. Tijdens mijn weekje vrij haalde ik meestal wel de 10.000, met uitschieters van 15.000 en 22.000. Maar op een werkdag met de auto zonder kinderen haal ik amper 6.000…

Het gaat wat worden om dat op te weer op te bouwen, laat staan zoals ik eigenlijk wou wat uit te breiden!

Hoe staat het intussen met die zwemlessen?

Sinds de eerste en de derde kleuterklas zijn de kindjes bezig met zwemlesjes. Georganiseerd via Stad Gent, aan een gezapig tempo. 15 lesjes per brevet, volgens de reeks van Fred Brevet. De dagen van watergewenning en leren overleven liggen intussen achter ons, allebei zijn ze bezig aan de brevetjes in de reeks ‘Leren veilig zwemmen’.

We hebben ze destijds ingeschreven volgens leeftijd en dat betekent dat ze ondanks hun twee jaar leeftijdsverschil maar 1 niveau van elkaar verschillen. Zaterdag was het opnieuw een testmoment, toch altijd wat spannend.

Bij de Dochter zijn die momenten altijd heuse thrillers. Moesten we haar nu opnieuw inschrijven, zou ze de reeks waar ze nu zwemt niet mogen doen wegens een jaar te jong. De meeste zwemmertjes uit haar groep zitten in het eerste of tweede leerjaar. Zij is nog maar enkele weken vijf en bovendien erg klein van gestalte. Dat alles maakt dat we de afgelopen drie groepjes al elke keer overtuigd waren dat ze de test niet zou halen en haar groepje zou moeten overdoen. Wat gezien haar leeftijd niet echt een probleem is, ze is gewoon nog zeer jong om dat niveau al te moeten halen. Maar elke keer slaat ze ons met verstomming en schudt ze op het testmoment probleemloos al de proefjes uit haar mouw.

Deze keer was ik er echter 100% zeker van dat het niks zou worden. Ze moet 25 meter zwemmen op de rug. Zonder drijfhulp. En ze kwam zelden verder dan 5 meter. Hopeloze zaak. Tot de wederhelft de vorige les zei dat ze ineens vorderingen begon te maken en het echt niet slecht deed.

Daar stonden we dan zaterdag voor die 25 meter. Ik had er totaal geen verwachtingen van, het was een op voorhand uitgemaakte en verloren zaak en dat gaf niet. Bij de eerste poging deed ze het echter veel beter dan ik had durven dromen en toen ze zelf om een herkansing vroeg zwom ze gewoon die 25 meter. Ik heb ze 1 keer, ik schat zo ergens op 18 meter, een klein duwtje aan haar poep gegeven. Maar voor de rest was het prima. En haar andere twee testen deed ze gewoon perfect. Ze moest bv eerst 5 seconden drijven als een ster, dan naar ruglig, 6 meter zwemmen, naar buiklig en opnieuw 6 meter zwemmen. En tot slot onder een mat door duiken, waarbij ze als enige van aan de kant dook en onder water bleef zwemmen tot ver voorbij de mat.

Als je omstreeks 14u een knal en een lichtflits hebt opgemerkt zaterdag, was ik het die uit mijn vel ben gesprongen van fierheid en nu nog straal van trots. Peanuts misschien als je zelf geen kinderen hebt of een nuchtere ziel bent, maar ik was van mijn sokken geblazen. Mijn klein bolletje van net 1 meter hoog zwemt dus gewoon.

Na die enorme boost waarbij ook de Dochter heel goed besefte dat ze het goed had gedaan en enorm gemotiveerd was om het goed te doen, en onze hoop van nul kans op slagen ineens toch gestegen was, was het dan een kleine teleurstelling toen de juf twijfelde. Het volgend niveau (haai) moeten ze 50 meter zwemmen en gaat er geen leerkracht of ouder mee in het water en ze wist niet zeker of de Dochter hier al wel klaar voor is. Ze is ook nog ontzettend speels en luistert eigenlijk totaal niet naar wat er wordt gezegd, dat moet ik haar altijd influisteren. Dus ze zou in februari toch opnieuw in het huidig niveau starten om dan eventueel na enkele lessen alsnog door te schuiven als blijkt dat het niveau echt te laag is. Of ook niet. Dat voelt een beetje dubbel. Ergens komt veiligheid voor alles en weet ik ook niet of ze te vertrouwen is in een groep van 10 kinderen waarbij de meester niet elk kind altijd in de gaten kan houden. Maar langs de andere kant, ze heeft het nu gehaald, is zo enorm gegroeid en heeft zo haar best gedaan, en dan toch niet naar de volgende groep mogen, het voelt een beetje sneu aan…

Kinderen en hobbies

Ik had al aangekondigd eens iets te schrijven over de hobbies van de kinderen. We zijn daar wel redelijk hard mee bezig. Op zich vind ik dat een kind zich nog moet ontplooien buiten de schoolmuren. Andere activiteiten, andere kindjes, andere omgeving, in mijn ogen is dat allemaal erg verreikend.

Gestart zijn we met zwemmen, toen ze respectievelijk in de eerste en derde kleuterklas zaten. Een half uurtje per week, in lesjes van de Stad Gent. Rustig tempo via de nieuwe leerlijnen en Fred Brevet.

Vorig schooljaar, dus eerste leerjaar en tweede kleuterklas, hebben ze er dan elk een hobby bijgenomen. Zoon wou zelf heel heel graag voetballen. Hij is erg verlegen en staat niet echt open om dingen te doen met kinderen die hij niet kent, maar voor de voetbal heeft hij dat volledig zelf overwonnen. Vorig jaar was dat nog op het gemakje met 1 training per week en zelden matchen, vanaf dit jaar is het tempo verhoogd naar twee trainingen per week en bijna elke week match.

Dochter was zelf niet actief vragende partij, maar ze zingt en danst graag en dus ben ik eens met haar gaan kijken naar een lesje pré-ballet en dat wou ze wel graag doen. Dus zij is daar vorig schooljaar mee gestart, een uurtje per week.

En dan is er het jeugdbeweging vraagstuk. Alhoewel we dat zelf allebei gruwelijk vonden, zijn we overtuigd dat er veel kans is dat Zoon zich daar wel in zijn element zal voelen. Het is een echt buitenkind. Maar hij wou niet gaan waar hij niemand kent. Dus gaven we hem op in de scouts van een klasgenootje, maar daar belandde hij op de wachtlijst. In juni kregen we dan bericht dat hij in oktober mag starten. Dat zorgde even voor paniek, want we hebben de zwemles verplaatst voor de voetbal en nu overlapten zwemles en scouts. Maar na behoorlijk wat nadenk en opzoekwerk hebben we de zwemles voor Zoon naar de zaterdagochtend kunnen verplaatsen waardoor de namiddag tijd vrijkwam voor de jeugdbeweging.

En dus zien onze zaterdagen er een beetje als volgt uit.

Om 8u opstaan. Ontbijten. Kinderen klaar maken. Ik ga met de Dochter naar het pré ballet, iets later vertrekken de wederhelft en Zoon naar het zwembad. Ze gaan van daar recht naar de voetbalmatch. Tegen dat ze thuis zijn, is het hoog tijd om met de Dochter naar het zwembad te vertrekken voor haar zwemles. Op dit moment zijn de scouts nog niet begonnen, maar eens dat het geval is moet Zoon ongeveer op hetzelfde tijdstip daar afgezet worden. Het is dus druk, maar zoals gezegd hechten we er wel veel belang aan en nog veel belangrijker, zijn de kindjes erg gemotiveerd en vinden we het geen enkel probleem om de zaterdagen daaraan te besteden.

Laat ons eens meer fietsen…

Ik schreef eerder al dat ik de fiets had herontdekt. Intussen fiets ik veel met de oudste, maar zou graag ook als gezin ons meer met de fiets verplaatsen. De jongste is intussen bijna 5 en fietst prima, maar nog niet in het drukke stadsverkeer.

En toen begon de queeste.

De wederhelft ging naar de tweedehandsfietsenmarkt naar een fiets voor hemzelf kijken (want we hadden nog maar 1 volwassenen fiets die we deelden) en kwam terug met een follow-me systeem. Hiermee kan je de kinderfiets tandemgewijs aan je eigen fiets hangen. Dat is al een half jaar geleden inmiddels. Maar we wilden dit aan zijn fiets hangen en hij had nog geen fiets en zijn zoektocht naar een fiets sleepte aan en bleef maar duren. Deze zomer ging hij er werk van maken en bleken er in fietsen seizoenen te zitten waardoor het model dat hij wou niet meer leverbaar was. Bij model 2 bleek de follow me er niet op te passen. En bij model 3 waren er technische problemen en leverproblemen door het terugroepen van een bepaald merk van alle fietsen met een riem.

Tik tak tik tak de tijd ging maar verder. De follow me lag ongebruikt en de fietstochten konden niet doorgaan.

Op de laatste dag van zijn ouderschapsverlof koopt hij dan een supermooie nieuwe fiets en wil ineens het systeem erop laten monteren.

Op dat moment blijken er 2 vijzen te ontbreken.

Hij bestelt die vijzen online. 10 euro kost dat maar liefst en 8 euro leverkosten. En dan is het wachten op godot.

Vandaag, na bijna 2 weken, komen die dingen eindelijk toe. Hij door de regen hop naar de fietsenwinkel om het te laten monteren.

Oeps, de fiets van de dochter past niet op het systeem.

Umpf.

Online had ik intussen al een fietsstoel besteld want nu maandag moet ik de kindjes naar het zwemkamp brengen en met de fiets gaat dan een stuk sneller gaan dan met de trage bus. Bij nader inzicht blijkt dat stoeltje een bagagedrager nodig te hebben die minimaal 11 cm breed is. Uiteraard heb ik een fiets met een bagagedrager van … 10 cm. Dus dat stoeltje kunnen we ineens terugsturen.

Dus gaat de wederhelft naar de fietsenwinkel en koopt een stoeltje. Hij kaart de smalle bagagedrager aan maar geen probleem, dit stoeltje gaat zeker passen.

Het past uiteraard niet.

Hij terug naar de winkel. Moest er een tussenstuk besteld worden waardoor het op dat stuk dan komt te rusten, bedoeld voor fietsen zonder bagagedrager.

Morgenavond gaan we hopelijk dan eindelijk een fietsstoel hebben.

Het idiote is dan nog dat ze dus bijna 5 is en die stoelen maar meegaan tot 6. Vandaar dat die stoel die ik online besteld had, voor grotere kinderen was. Maar de dochter is heel klein voor haar leeftijd waardoor de kans groot is dat ze met haar voeten niet aan de steuntjes zou raken bij die junior fietsstoel en de wederhelft nu toch een gewoon klein model heeft aangeschaft. Die zou meegaan tot 25 kilo en eer onze lilliputter 25 kilo weegt, kan ze wellicht al lang in het verkeer fietsen…

Het tweede idiote is dat we gratis een mooie recente mannenfiets konden krijgen van de schoonouders maar dat aanbod hebben afgeslagen omdat de follow-me er niet op paste en daarom dus een dure nieuwe fiets gekocht hebben.

Bij deze, als iemand een geweldig follow-me systeem nodig heeft, het onze is te koop. Zucht. Leek me anders wel fijn zo een tandem.