Dit is al de derde keer dat ik deze post mag typen, de twee vorige keren ging skynet de mist in bij het posten. Of deze pc, ik weet het niet waar de fout ligt…
Vorige week al van donderdag goed gezind: er stond een superweek voor de deur: maar 1 dag werken, voor de rest enkel leuke dingen!
Maar nu, midden in de superweek, valt het maar tegen. Voel me al een paar dagen slecht in mijn vel. Kan er bovendien niet de vinger op leggen wat er precies scheelt. Dat maakt het nog lastiger.
Deels heb ik last van een gevoel dat nogal typerend is voor mij. Heb het al sinds ik puber was denk ik. Terwijl ik hier dingen zit te doen; leuke dingen in het beste geval, vervelende dingen in een minder gunstig geval, gaat het leven in sneltreinvaart aan mij voorbij. Ik zit hier, en het echte leven is elders. Op een andere plek zijn andere mensen bezig, met zaken die oneindig veel boeiender, interessanter, spannender, opwindender, leuker zijn. Dát is wat ik wil. Maar daar zal ik nooit raken. Die onbekende plek lijkt steeds net een halve meter verder te zijn dan waar ik kan zien, kan zijn…
Op zo’n manier redeneren zorgt er natuurlijk voor dat wat je ook zelf aan het doen bent, hoe leuk ook, eigenlijk per definitie saai en vervelend wordt. Dat de zin om op ontdekking te gaan volledig wegvalt, want toch op voorhand nutteloos. Dat elke activiteit frustratie inhoudt. Met andere woorden, je bent zelf het blok aan je eigen been, je zorgt er zelf voor dat de dingen saai en vervelend zijn. Wat dan weer nog frusterender werkt.
Nu ik dit alles voor de DERDE keer (danku skynet) neertyp, moet ik er al bijna van lachen. Zelfmedelijden is dan ook een lachwekkend iets. Want uiteindelijk besef je goed genoeg dat je eigenlijk absoluut geen reden tot klagen hebt, integendeel. Maar het ligt dus in mijn karakter om nooit tevreden te zijn met wat ik heb en altijd meer te willen. Nu ja, is dan gewoon geen universeel menselijke trek?
Ondertussen zit ik hier in een mij redelijk onbekend huis in een nog veel onbekender ***dorp, moederziel alleen. Nu ja, alleen, in het gezelschap van een eigengereide hond, een killercat, neurotische kippen, eenzame eendjes en tirannieke ganzen. Echt zo alleen is dat dus niet…
Ik ga eens een leuk cd’tje opzetten en in actie schieten. Vaak een beter medicijn dat het oeverloos mijmeren en dromen….
De absolute ***dag heeft nog steeds niet willen wijken. Ik loop al van vanmorgen bloednerveus en ambetant rond. En dat ondanks een minimale dosis caffeïne.
De Leuvense rechter Willy Gillet vond het nodig om in een proces tegen hanenvechters te twijfelen aan het immorele karrakter van dit volksvermaak. Redenering van de man: in Frankrijk is het toegelaten, en de Fransen zijn beschaafde mensen, dus dan zal het wel een beschaafd iets zijn.
Nog meer heuglijk dierennieuws, na een gelijkaardig bericht over koeien blijken schapen nu ook in staat tot gevoelens die we doorgaans als enkel menselijk beschouwen. 
