Lockdownverslag

Mooie dag vandaag. Koud maar een zalige herfstzon die van dat fotogeniek warm licht geeft. En een mooie zonsopgang vanmorgen. Helaas wou de puppy naar slechte gewoonte niet wandelen. Samen met de kinderen dat lukt wel, maar als ik hem voor ik begin te werken alleen nog even uitlaat, weigert hij alle medewerking. Tot we op het verste punt zijn en aan de terugtocht beginnen, dan staat de lijn strak gespannen en zou hij het hele stuk stormen. Gevolg: na de wandeling is hij totaal nog niet moe en valt mij aan terwijl ik aan de keukentafel zit te werken. Hij bijt in mijn schoenen, mijn benen, probeert vanalles te stelen en op te eten, staat te keffen bij de konijnen,… Geweldig goed voor de focus. Gelukkig is hij net in slaap gevallen.

Door corona kunnen we kinderen niet naar de grootouders. Gevolg is dus dat ze op woensdagmiddagen heel de tijd thuis zijn. Ook geweldig voor de concentratie. Moesten we ze heel de middag laten gamen en Youtube kijken zou er geen probleem zijn, maar we hebben graag dat ze ook eens wat anders doen natuurlijk… Zo ging de Dochter vorige week vrolijk aan de slag met plasticine. Die is wel heel creatief. Alleen daarna opruimen is zo niet aan haar besteed.
Eigenlijk zou ik met hen naar buiten willen, het is mooi weer, maar ik heb tijdens de verlengde herfstvakantie al veel verlof moeten opnemen en eigenlijk heb ik gewoon teveel werk om nu nog vrij te nemen. En bij de wederhelft is het nog veel erger gesteld dus die moet ik het zeker niet vragen.

Vanavond moet ik online opleiding geven, wel maar een half uurtje. Maar het wordt toch weer een lange dag. Korte presentaties hier en daar fietsen langs alle kanten door mijn zo al strakke deadlines nu het jaareinde nadert en alhoewel ik echt blij ben dat ik 100% kan thuiswerken mis ik nu wel zowat de afstemming met collega’s soms. Ieder zit toch meer op zijn eiland.

De verjaardagen van de kinderen zijn gevierd, wat betekent dat de mijne stilletjes nadert. Normaal zou ik al een goed restaurant hebben geboekt, maar dit jaar is dat uiteraard geen optie. Geen ramp, maar het doet me beseffen dat het al zeker 8 maanden geleden is dat we nog eens een uitje als koppel hebben gehad, een etentje op de huwelijksverjaardag deze zomer niet meegerekend. Babysitkosten hebben we niet meer. Geen cinema meer gedaan, geen theater, amper nog gaan eten. In de zomer miste ik het eigenlijk niet omdat we heel veel dingen buiten deden en ik vaak buiten ook dingen deed met vrienden en vriendinnen. Maar nu het echt koud begint te worden en vroeg donker valt dat ook meer en meer weg, zeker nu ook de cafés weer gesloten zijn en mensen niet meer graag het openbaar vervoer nemen (de meeste vrienden wonen wat verder weg).

De zwemlessen werden voor de zoveelste keer stilgelegd. Zoon was voor de derde keer aan hetzelfde niveau bezig en had er totaal geen motivatie meer voor. Het was gelukkig ook het hoogste niveau van de door de stad aangeboden lessen dus het is geen grote ramp, maar ik vind het ook wel spijtig want daar werd er wat aan de techniek gewerkt en dat kan hij echt nog wel gebruiken, zeker wat de crawl betreft. De Dochter zou in februari mogen starten in een volgend groepje, maar is daar eigenlijk nog niet klaar voor, aangezien ze van dit niveau enkel twee keer de eerste paar lessen heeft gehad en het dan telkens werd stil gelegd door corona. Het begin beheerst ze prima, maar net in die laatste lessen werken ze toe naar de evaluatie en naar een nieuwe mijlpaal, bv in haar geval 50 meter zwemmen. Als ze haar nu in een groep steken waar die 50m zogezegd verworven is, gaat ze niet echt mee kunnen. Maar voor de derde keer dit niveau doen met weer die eerste opbouwende lesjes gaat haar ook niet echt boeien denk ik…

Voor de rest is ’s avonds uitgeput in de zetel ploffen en Netflixen zowat het lichtpunt van de dag, samen met de fratsen van Cosmo, die doorgaans tussen 20 en 22u compleet hyper is en alles aanvalt wat beweegt en niet beweegt. Wat beter is dan wanneer hij die bui heeft tussen 23 en 1 u natuurlijk want dat gebeurt ook al eens. Ik mis een beetje perspectief, kunnen aftellen naar iets leuk, dromen van de zomer en al aan reizen beginnen denken en plannen. Op zich ben ik absoluut geen fan van familietoestanden en de kerstdagen, maar zelfs die begin ik nu een klein beetje te missen…

Net zes en al zo anders

Het blijft me verbazen hoe snel het allemaal gaat. Is het nu omdat ze mijn jongste is, mijn kleine oogappel? Of omdat het leren lezen haar een pak makkelijker afgaat dan haar broer twee jaar geleden? Ik weet niet wat het is, maar het valt me zo vaak op hoeveel de Dochter al kan en hoe hard het allemaal verandert. En ik loop gewoon over van trots.

Neem nu dat leren lezen. Na 8 weken school kent ze al ongeveer het halve alfabet, begint ze zelf verhaaltjes te schrijven, probeert ze voortdurend overal alles te lezen. Dat is toch een wonder, om te zien hoe snel dat gaat. Op 31 augustus kon ze enkel haar eigen naam schrijven, en nu dit.

Of zwemmen. Juni zwom ik nog met haar mee tijdens de zwemles en was het vaak een enorme strijd. Ze luisterde niet naar de meester. Het was ongelofelijk spannend of ze haar brevet zou halen of niet, want het proefje was echt wel zwaar voor haar (25 meter zwemmen). Sinds september is het zwemmen zonder ouders en alhoewel ze elke les wel aangeeft dat ze bang is, springt ze elke keer met ontzettend veel enthousiasme met een vreugdesprongetje dat zwembad in en zwemt ze braaf en flink baantjes zoals de rest; ze leert nu de armbeweging van rugslag en zwemt op eigen kracht al 50 meter. Wat?!?

Of de scouts. Ook dat vindt ze spannend want ze kent er op zich niemand, maar na de tweede vergadering kwam ze trots melden dat ze al twee vriendinnen had gemaakt.

Of de voetbal. Ze is by far de kleinste op het veld en heeft nog niet veel ervaring, maar ze laat zich niet doen en duwt jongens van een kop groter als ze haar niet aan de bal laten komen en staat vrolijk te springen en te dansen tussen de oefeningen door.

Of hoe de laatste restantjes kleuter zienderogen verdwijnen en daar een zelfstandige kleine meid tevoorschijn komt.

Eigenwijze dochter

De dochter danst en zwemt momenteel. Maar de laatste weken hing ze het serieus uit tijdens de lesjes. De leerkrachten compleet negeren. In de spiegel gekke bekken naar zichzelf trekken tijdens de balletles en haar hoofd in het water steken als de zwemleraar iets aan het uitleggen was. Het werd week na week erger. We hebben ze zelfs een of twee weken thuis gehouden van balletles omdat ze de andere kindjes te hard aan het storen was.

Het evaluatiemoment van de zwemles naderde. Ze moest 25m op de rug kunnen zwemmen. Ze doet dit groepje voor de tweede keer omdat ze bij het vorig evaluatiemoment nét niet goed genoeg was; vanaf het volgend niveau gaan er geen ouders of leraren mee in het water en ze vonden haar nog niet veilig genoeg alleen in dat diepe bad met de leraar op de kant. Maar tijdens de afgelopen 10 lessen werd ze eigenlijk totaal niet beter. Zelfs een beetje slechter.

Dat evaluatiemoment kwam dus alsmaar nader en haar presteren alsmaar slechter en ik had absoluut geen zin om nog eens 15 lessen op datzelfde niveau te blijven hangen. Dus maakte ik met haar de deal dat we iets leuk zouden doen als ze haar uiterste best deed tijdens de laatste twee lessen EN het proefje haalde. Ze probeerde daar nog op te onderhandelen en vroeg of het ook OK was als ze haar best deed maar het proefje niet haalde. Niet dus. We gingen er helemaal voor.

Ze had echter behoorlijk wat pech, in de 12 lessen voorafgaand aan haar “examen” kreeg het groepje maar liefst 5 verschillende lesgevers te verwerken die precies allemaal telkens van nul begonnen. Waardoor ze helemaal niet het programma afwerkten dat ze normaal zouden moeten volgen. En dat ze die 25 meter rugslag geen ene keer hebben geoefend voor het proefje. Ter vergelijking; toen Zoon dat niveau zwom hebben ze de laatste 5 lessen niks anders gedaan dan opgebouwd en geoefend op die 25 meter…

En dan breekt de bewuste zaterdag aan. Die ochtend is er eerst kijkmoment in de balletles. Ook daarvoor had ze beloofd haar best te doen. En dat deed ze. Meer nog, ze danste daar de pannen van het dak. Geen idee hoe ze het deed aangezien ze de laatste lessen totaal niet had opgelet, maar ze kon alle oefeningen en dansjes en was bij de beste van haar les.

Namiddag dan de zwemles. De proef bestond uit drie delen. En daar stond mevrouwtje, hypergemotiveerd, vol zelfvertrouwen, als eerste in het rijtje van kindjes en superenthousiast.

Deel een, onder een mat doorduiken in het diepe, geen enkel probleem. Ze werd zelfs boos toen sommige kindjes opnieuw moesten proberen omdat het nog niet goed ging en zij niet omdat het van de eerste keer goed was.
Onderdeel twee, een combinatietestje met drijven, zwemmen op de buik en op de rug; feilloos. Maar die onderdelen kon ze in december ook al goed, het was vooral die 25 meter waar het van afhing. Daarvoor waren we op donderdag en vrijdag na school nog gaan oefenen (waarbij we door de redders van stad Gent uit het diepe moesten omdat ze nog geen 25 meter kon zwemmen, euh nee, net daarom kwamen we dus oefenen, zucht, dat begrepen ze maar niet, frustrerende ervaring) en dat liep nog niet 100% goed.

Maar ze sprong in het water, draaide op haar rugje, zette haar beentjes aan (ze moeten met de armen gestrekt als een pijl achter zich zwemmen) en begon te peddelen. En zwom zonder enig probleem het zwembad over. Met de big smile. Waar ze tijdens het oefenen na 5 meter nog zonk en alle richtingen uitging behalve rechtdoor.

Om zot te worden! Want ze KAN het dus allemaal. Als ze WIL. Maar ze WIL vaak niet… En dan heeft het dus geen zin. Dat wordt er dus zo één die alleen onder druk gaat kunnen presteren… Maar wat waren we allemaal blij!!! (Zoon en Wederhelft waren speciaal meegegaan om te komen supporteren. En Zoon haalde uiteraard die ochtend ook zijn proefje bij het zwemmen).

Transfer

De afgelopen weken stonden weer enorm in het teken van de kinderen. Zo zijn we drie weken bezig geweest met de ‘transfer’ van Zoon van de club waar hij nu twee jaar bij gevoetbald heeft naar een nieuwe. Het is een lang verhaal. De nieuwe is veel dichter en eigenlijk had hij daar twee jaar geleden moeten starten maar er was geen plaats. We stonden op de wachtlijst maar daar kwam nooit wat van. Ouders van vriendjes zeiden dat we wat harder moesten aandringen als we wilden binnen raken. Maar Zoon wou niet, hij heeft nu vrienden gemaakt in de huidige club. Tot hij ineens op een tornooi gefrustreerd raakte in de voetbalkunsten van zijn vriendjes daar en hij op het scoutskamp de kindjes daar nog wat beter leerde kennen die toevallig ook in die voetbalclub zaten, net zoals twee klasgenootjes. En dus heeft hij volledig zelf besloten dat hij wou veranderen.

Intussen was de termijn waarop je makkelijk kan veranderen verstreken en moet een club de speler willen vrijgeven. Dat bleek gelukkig geen probleem. Na telefonisch contact met de nieuwe club bleken er twee vrije plaatsen voor volgend seizoen, maar vroegen ze om eerst te komen uittesten op training.

De eerste training was een absolute ramp. De trainer die Zoon wou beoordelen was er niet, ik vond maar geen andere verantwoordelijke om aan te spreken en toen ik die eindelijk vond was een luide vloek het eerste geluid dat eruit kwam. Waarop hij Zoon vrij kortaf meesnokte naar het terrein. En nadien enkel kon zeggen dat we de week erop moesten terugkomen. We vulden dan zelf maar in dat dit was omdat er dus geen trainer was en de invallers niet bekwaam waren om spelertjes te beoordelen. Van de twee andere kindjes die kwamen testen was er overigens 1 goed genoeg en de andere maar half, die zou geen matchen mogen meespelen komend seizoen.

Het tornooi de dag nadien had Zoon een slechte dag en was er extreem weinig inzet, waarop ik hem probeerde duidelijk maken dat als hij echt serieus was over die verandering van club, hij op het testmoment wel een beetje meer uit zijn pijp zou moeten komen. Zonder echter te hard te pushen want meneer is wel stressgevoelig en dan riskeer je dat hij helemaal zou dichtklappen.

Maar op de volgende training deed hij het supergoed en vloog hij over dat veld, was hij mega enthousiast dus vanaf volgend jaar speelt hij in de ploeg op fietsafstand in de plaats van de ploeg buiten Gent waar hij nu zat. Wat helaas niet echt op enthousiasme werd onthaald door de ouders en trainers van die laatste ploeg. Maar ja. Dichterbij is voor ons wel een pak praktischer.

Daarbij komt dan nog het proberen inplannen van de zwemlessen in hun drukke zaterdagprogramma’s. Nu zaterdag is het evaluatie. Bij de Dochter is er dit semester vanalles fout gegaan. Wel 5 verschillende leraren op 13 lessen die elkaar blijkbaar totaal niet brieften waardoor ze de helft van waarop ze geëvalueerd gaan worden eigenlijk nog nooit hebben gedaan. Elke les begonnen die precies van voor af aan waar Zoon de laatste 3 lessen niks anders heeft gedaan dan al de proeven van het evaluatiemoment geoefend. Toen ik dat aankaartte kwam er een flauwe reactie, dat ze er ook niks aan konden doen. Jaja, dat weet ik, maar daar kunnen die kinderen niet verder mee. Het gaat dus enorm spannend worden wat het resultaat van die evaluatie zaterdag zal zijn. Ik vind het in elk geval behoorlijk straf. De afgelopen weken hebben die kinderen niks anders gedaan dan een half zwembad mét drijfhulp en nu gaan ze ineens beoordeeld worden op 25 meter zonder drijfhulp. Wat ze dus nog geen ene keer geprobeerd hebben. Toen Zoon in dat groepje zwom, werd er tijdens de laatste 5 lessen vooral opgebouwd naar die evaluatie…

Ook de inschrijvingen van muziekscholen en dansscholen zijn open, maar de Dochter is totaal niet meer gemotiveerd voor haar balletles dus op dat vlak moeten we ofwel op zoek naar iets anders ofwel nog even afwachten wat het volgend jaar geeft in de scouts en in het eerste leerjaar en dan zien of ze zelf met iets op de proppen zal komen.

Hoe staat het intussen met die zwemlessen?

Sinds de eerste en de derde kleuterklas zijn de kindjes bezig met zwemlesjes. Georganiseerd via Stad Gent, aan een gezapig tempo. 15 lesjes per brevet, volgens de reeks van Fred Brevet. De dagen van watergewenning en leren overleven liggen intussen achter ons, allebei zijn ze bezig aan de brevetjes in de reeks ‘Leren veilig zwemmen’.

We hebben ze destijds ingeschreven volgens leeftijd en dat betekent dat ze ondanks hun twee jaar leeftijdsverschil maar 1 niveau van elkaar verschillen. Zaterdag was het opnieuw een testmoment, toch altijd wat spannend.

Bij de Dochter zijn die momenten altijd heuse thrillers. Moesten we haar nu opnieuw inschrijven, zou ze de reeks waar ze nu zwemt niet mogen doen wegens een jaar te jong. De meeste zwemmertjes uit haar groep zitten in het eerste of tweede leerjaar. Zij is nog maar enkele weken vijf en bovendien erg klein van gestalte. Dat alles maakt dat we de afgelopen drie groepjes al elke keer overtuigd waren dat ze de test niet zou halen en haar groepje zou moeten overdoen. Wat gezien haar leeftijd niet echt een probleem is, ze is gewoon nog zeer jong om dat niveau al te moeten halen. Maar elke keer slaat ze ons met verstomming en schudt ze op het testmoment probleemloos al de proefjes uit haar mouw.

Deze keer was ik er echter 100% zeker van dat het niks zou worden. Ze moet 25 meter zwemmen op de rug. Zonder drijfhulp. En ze kwam zelden verder dan 5 meter. Hopeloze zaak. Tot de wederhelft de vorige les zei dat ze ineens vorderingen begon te maken en het echt niet slecht deed.

Daar stonden we dan zaterdag voor die 25 meter. Ik had er totaal geen verwachtingen van, het was een op voorhand uitgemaakte en verloren zaak en dat gaf niet. Bij de eerste poging deed ze het echter veel beter dan ik had durven dromen en toen ze zelf om een herkansing vroeg zwom ze gewoon die 25 meter. Ik heb ze 1 keer, ik schat zo ergens op 18 meter, een klein duwtje aan haar poep gegeven. Maar voor de rest was het prima. En haar andere twee testen deed ze gewoon perfect. Ze moest bv eerst 5 seconden drijven als een ster, dan naar ruglig, 6 meter zwemmen, naar buiklig en opnieuw 6 meter zwemmen. En tot slot onder een mat door duiken, waarbij ze als enige van aan de kant dook en onder water bleef zwemmen tot ver voorbij de mat.

Als je omstreeks 14u een knal en een lichtflits hebt opgemerkt zaterdag, was ik het die uit mijn vel ben gesprongen van fierheid en nu nog straal van trots. Peanuts misschien als je zelf geen kinderen hebt of een nuchtere ziel bent, maar ik was van mijn sokken geblazen. Mijn klein bolletje van net 1 meter hoog zwemt dus gewoon.

Na die enorme boost waarbij ook de Dochter heel goed besefte dat ze het goed had gedaan en enorm gemotiveerd was om het goed te doen, en onze hoop van nul kans op slagen ineens toch gestegen was, was het dan een kleine teleurstelling toen de juf twijfelde. Het volgend niveau (haai) moeten ze 50 meter zwemmen en gaat er geen leerkracht of ouder mee in het water en ze wist niet zeker of de Dochter hier al wel klaar voor is. Ze is ook nog ontzettend speels en luistert eigenlijk totaal niet naar wat er wordt gezegd, dat moet ik haar altijd influisteren. Dus ze zou in februari toch opnieuw in het huidig niveau starten om dan eventueel na enkele lessen alsnog door te schuiven als blijkt dat het niveau echt te laag is. Of ook niet. Dat voelt een beetje dubbel. Ergens komt veiligheid voor alles en weet ik ook niet of ze te vertrouwen is in een groep van 10 kinderen waarbij de meester niet elk kind altijd in de gaten kan houden. Maar langs de andere kant, ze heeft het nu gehaald, is zo enorm gegroeid en heeft zo haar best gedaan, en dan toch niet naar de volgende groep mogen, het voelt een beetje sneu aan…

Kinderen en hobbies

Ik had al aangekondigd eens iets te schrijven over de hobbies van de kinderen. We zijn daar wel redelijk hard mee bezig. Op zich vind ik dat een kind zich nog moet ontplooien buiten de schoolmuren. Andere activiteiten, andere kindjes, andere omgeving, in mijn ogen is dat allemaal erg verreikend.

Gestart zijn we met zwemmen, toen ze respectievelijk in de eerste en derde kleuterklas zaten. Een half uurtje per week, in lesjes van de Stad Gent. Rustig tempo via de nieuwe leerlijnen en Fred Brevet.

Vorig schooljaar, dus eerste leerjaar en tweede kleuterklas, hebben ze er dan elk een hobby bijgenomen. Zoon wou zelf heel heel graag voetballen. Hij is erg verlegen en staat niet echt open om dingen te doen met kinderen die hij niet kent, maar voor de voetbal heeft hij dat volledig zelf overwonnen. Vorig jaar was dat nog op het gemakje met 1 training per week en zelden matchen, vanaf dit jaar is het tempo verhoogd naar twee trainingen per week en bijna elke week match.

Dochter was zelf niet actief vragende partij, maar ze zingt en danst graag en dus ben ik eens met haar gaan kijken naar een lesje pré-ballet en dat wou ze wel graag doen. Dus zij is daar vorig schooljaar mee gestart, een uurtje per week.

En dan is er het jeugdbeweging vraagstuk. Alhoewel we dat zelf allebei gruwelijk vonden, zijn we overtuigd dat er veel kans is dat Zoon zich daar wel in zijn element zal voelen. Het is een echt buitenkind. Maar hij wou niet gaan waar hij niemand kent. Dus gaven we hem op in de scouts van een klasgenootje, maar daar belandde hij op de wachtlijst. In juni kregen we dan bericht dat hij in oktober mag starten. Dat zorgde even voor paniek, want we hebben de zwemles verplaatst voor de voetbal en nu overlapten zwemles en scouts. Maar na behoorlijk wat nadenk en opzoekwerk hebben we de zwemles voor Zoon naar de zaterdagochtend kunnen verplaatsen waardoor de namiddag tijd vrijkwam voor de jeugdbeweging.

En dus zien onze zaterdagen er een beetje als volgt uit.

Om 8u opstaan. Ontbijten. Kinderen klaar maken. Ik ga met de Dochter naar het pré ballet, iets later vertrekken de wederhelft en Zoon naar het zwembad. Ze gaan van daar recht naar de voetbalmatch. Tegen dat ze thuis zijn, is het hoog tijd om met de Dochter naar het zwembad te vertrekken voor haar zwemles. Op dit moment zijn de scouts nog niet begonnen, maar eens dat het geval is moet Zoon ongeveer op hetzelfde tijdstip daar afgezet worden. Het is dus druk, maar zoals gezegd hechten we er wel veel belang aan en nog veel belangrijker, zijn de kindjes erg gemotiveerd en vinden we het geen enkel probleem om de zaterdagen daaraan te besteden.