Rookmelders

Wist je dat vanaf 1 januari 2020 elk huis voorzien moet zijn van rookmelders? Tot hiertoe gold de verplichting enkel voor huurhuizen, nieuwbouw en renovatie. Maar vanaf volgend jaar wordt dit dus uitgebreid naar iedereen.

“Ja maar”, reageerde een vriendin toen ik haar dit vertelde, “wie gaat er dat dan controleren?” Hoogst waarschijnlijk niemand. En ja, een goede rookmelder kost wat geld. Maar daar gaat het me eigenlijk niet om. Het gaat erom dat rookmelders levens redden. Ik wou er eigenlijk al lang, maar je weet hoe dat gaat, het kwam er nooit van. En de wettelijke verplichting was voor mij de spreekwoordelijke schop onder de kont om er concreet mee aan de slag te gaan. Want hoe vaak hoor je geen horrorverhalen van opladende gsm’s of droogkasten die in de fik schieten als mensen liggen te slapen? En onze slaapkamers zitten op de tweede en derde verdieping, ver weg dus van mogelijke vluchtwegen. Ik moet zeggen dat ik eerlijk waar geruster slaap nu die dingen er hangen.

Het was even wat werk. Opzoeken waar er allemaal moeten hangen (minstens 1 per verdiep, niet in de keuken of de badkamer) en welke je dan best bestelt en waar (het model dat ik wou werd door Amazon gek genoeg niet in België geleverd, gelukkig bood een andere webshop soelaas). Zelf koos ik voor een model waarvan de batterij 10 jaar lang meegaat. Want iedereen herinnert zich nog dat onding op kot dat te pas en te onpas afging omdat de batterij plat was. Dat soort ongein kan bij dit model dus niet zo snel voorvallen.

En zo gingen we een van de afgelopen lange weekends aan de slag met gaatjes boren in het plafond en 6 rookmelders installeren…

Goal bij de buren

We hebben de laatste jaren altijd veel geluk gehad met onze studentenburen. Vroeger toen we hier pas woonden, kon je de eerste maanden van het academiejaar echt bijna niet slapen op weekavonden, of toch niet voor 3 à 4 uur ’s morgens. Dat vreet aan een mens, dat kan ik je verzekeren. Maar sinds de Dochter geboren is zo ongeveer zijn we gezegend geweest met brave, hard studerende meisjes en jongens die niet vaker dan eens per jaar een kotfeest geven en voor de rest proper hun manieren houden.

Goede dingen wennen snel. Ik was zowaar zelfs niet meer bang of ongerust als het academiejaar begon.

Maar dit jaar kregen we helaas weer een zeer luid exemplaar. Zo een van het boenkieboenkie-marginale-dansmuziek-lievende-soort. Ik kan gerust wel iets hebben, trouwens, ik slaap gerust door de tv en muziek van de leuke buurmannen en het algemene straatlawaai. Maar die continue doenkdoenkdoenk, daar word ik horendol van.

Gelukkig bleef het doorgaans nog beschaafd en ging de muziek rond middernacht vanzelf zachter of verdween de student dan naar buiten.

Tot de wederhelft het dit weekend op zijn heupen kreeg en ging klagen. Herhaaldelijk aanbellen gaf geen reactie. Dus nam hij een voetbal uit Zoons collectie en gooide die tegen het raam, om de aandacht te wekken. En bij poging twee verdween die bal door het raam het kot in. Waarna terstond twee zich rot geschrokken buurstudenten zich aandienden in het raam. En proper de muziek stiller hebben gezet en de bal terug bezorgd. En zich excuseerden voor het monotone aspect van de muziek want weet je, ze waren muziek aan het màken. Yeah right. Als je dat muziek kan noemen.

Maar met die voetbal gaan we toch nog een tijdje kunnen lachen.

 

Slaap kindje slaap

Het gaat hier nog steeds prima in kraamhotel schoonouders. We worden dik verwend, lekker eten op tafel, extra handen om te helpen wanneer Zoon of Dochter het moeilijk hebben (of ikzelf for that matter), er moeten geen boodschappen gedaan, niet gewassen of gestreken of gekuist, alles gebeurt vanzelf. Het enige dat ik mis, is slaap. Sinds enkele dagen zijn de rustige nachten verleden tijd en heeft Dochter een ween/constant willen eten-uurtje tussen 23u en 3u ofzo. Wanneer ze dan eindelijk rustig is, is het soms al bijna tijd voor de volgende voeding. Mijn uren slaap zijn dus beperkt tot een drietal per nacht en dat is echt niet genoeg.

Maar verder dus een wolk van een baby (ik neem even de woorden van de vroedvrouw over die gisteren langskwam). De verbouwing/schilderwerken zijn sinds gisteren ook helemaal klaar, dus de wederhelft is ons huis weer in orde aan het zetten zodat we er dit weekend weer in kunnen trekken. Raar maar waar, hoe fijn de eigen stek gaat zijn, toch denk ik dat ik het hier wel een beetje ga missen, altijd iemand hebben om een klapke tegen te doen versus de lange dagen alleen met baby thuis tussen mijn vier muren…

Ondertussen vliegt de tijd. Overmorgen is onze meid al twee weken oud. Alle dagen lopen in elkaar over…

Zoon heeft een nieuwe obsessie, het filmpje van Piet Piraat en de pompoenkoning, als het aan hem lag op endless repeat… Hallohallohalloweeeeeeen….

Wachten op pleister

En nadat de werklui zo ijverig doorwerkten hebben we weer anderhalve week al niemand gezien. Ons huis blijft proper en stofvrij, fijn, maar er gebeurt ook niets. Ja, een ochtend zijn ze komen opruimen en opkuisen. Maar geen vooruitgang meer. Blijkbaar is de pleistermens (stukadoor heet dat zeker in schoon Nederlands) vorige week ziek geweest en is het dus wachten daarop. Hoezee.

Gyproc

Zondagavond zijn we weer naar ons eigen huis kunnen verhuizen. Het was op zich best leuk bij de schoonouders, maar het werd toch stilaan tijd, kreeg teveel het gevoel op andermans kosten te leven. Al was het best fijn om een kleine week lang voor bijna niets te moeten instaan…

De Portugese werklui hebben tot zaterdag 14u doorgewerkt en toen konden wij (lees: de wederhelft en zondag ook de schoonmama) pas aan de grote opkuis beginnen. Maar zondagavond hadden we weer een bed, oef.

We hebben nu dus in onze slaapkamer en de twee kinderkamers gyproc plafonds en in de kleinste kinderkamer ook veel gyprocwanden (schuine wanden onder het dak).

Ik had gehoopt dat de werkmannen meteen verder zouden gaan met de werken maar maandag kwam er dus niemand opdagen. Blijkt dat ze deze week niet komen, nog geen idee van exacte datum waarop de werken hervat zullen worden, hangt blijkbaar af van levering van het raam. Daarna pas gaan ze pleisteren. En dan kan al de rest; laminaat, afwerken verwarming, loodgieterij en electriciteit.

Eerste foto is de huidige staat van de kleinste kamer, met de gyproc wanden ziet die er al veel afgewerkter uit dan de grote kamer, waar ze meer gaan pleisteren (tweede foto).

 

Kamperen bij de schoonouders

Het plafond is er uit. Het was een plafond van meer dan honderd jaar oud, met zo van die fijne houten latjes waarop ze dan een laagje hadden gepleisterd. Gistermiddag terwijl ik in de keuken mijn boterhammetjes opat, sleepten de werklui de witte zakken met de restanten van het plafond een voor een van de tweede verdieping naar beneden. Ik was al gauw de tel kwijt, maar ik denk dat ze toch een keer of 10 zo op en neer zijn gelopen…

Maar de werken gaan vooruit, oef! Toen ik nadat ze om 16u allemaal de deur uit waren eens ging kijken, was het metalen frame ook al opgehangen waartegen de gyprocplaten van de nieuwe plafond zullen komen. Ook de toekomstige kinderkamers hebben alweer een osb-platenvloer gekregen en een gelijkaardig kader waar het plafond zal komen. Op zich zouden we donderdag weer kunnen inhuizen, maar gezien de dikke laag stof en het feit dat we onze slaapkamer weer moeten monteren zou dat ook wel eens vrijdag of van’t weekend kunnen worden.

Vannacht kampeerden we dus op de slaapzetel bij de schoonouders. Dat verliep een tikkeltje tumultueus. Zoon had een kleine hysteriche bui en wou niet slapen ook al was het al laat en kent hij het bedje en de kamer daar heel goed. De nieuwe jonge poes probeerde de oude huiskat en onze honden nogal hard te domineren. En Figo protesteerde in het begin van de nacht nogal luid tegen een slaapplaats in de garage in plaats van naast zijn baasjes in de slaapkamer. De mini besloot eerst schopuurtje te houden. En de slaapzetel en mijn rug werden geen vriendjes. De grappige snoet van Zoon die ons vanmorgen werkte met een luid ‘Bumba’ en daarna het gekwaak van zijn pas van opa gekregen pastic badeend maakten echter veel goed en de omelet als ontbijt deed de rest.

Verbouwing: slaapkamer

Dit weekend onze slaapkamer leeggehaald, ze komen deze week het honderd jaar oude beschadigde plafond eruit halen en een nieuw steken. Omdat het kapot is gegaan door de verbouwing van de verdieping erboven. Waardoor wij dus enkele dagen slaapplaatsloos zijn en gaan kamperen bij de schoonouders.

Maar eerst dus alles afbreken en naar beneden slepen waarbij mijn bijdrage gezien de buik zich beperkte tot babysitten en morele steun. Vannacht sliepen wij op een matras op de grond, naast de honden dus die daar altijd op hun kussen liggen, en Zoon in zijn reisbedje. Dat ging verbazingwekkend goed, zo kamperen in eigen huis. Klein beetje lastiger om met de buik uit bed te raken maar voor de rest vond ik het nog wel knus.

Ondertussen werk ik thuis omdat ik vandaag nog eens naar de kliniek mocht voor een echo (alles prima), terwijl de werkmannen hier binnen en buiten lopen en ik probeer de honden vooral binnen te houden. En vanavond dan alles en iedereen de auto inladen en op naar de boerebuiten en de slaapzetel…