We hebben de laatste jaren altijd veel geluk gehad met onze studentenburen. Vroeger toen we hier pas woonden, kon je de eerste maanden van het academiejaar echt bijna niet slapen op weekavonden, of toch niet voor 3 à 4 uur ’s morgens. Dat vreet aan een mens, dat kan ik je verzekeren. Maar sinds de Dochter geboren is zo ongeveer zijn we gezegend geweest met brave, hard studerende meisjes en jongens die niet vaker dan eens per jaar een kotfeest geven en voor de rest proper hun manieren houden.
Goede dingen wennen snel. Ik was zowaar zelfs niet meer bang of ongerust als het academiejaar begon.
Maar dit jaar kregen we helaas weer een zeer luid exemplaar. Zo een van het boenkieboenkie-marginale-dansmuziek-lievende-soort. Ik kan gerust wel iets hebben, trouwens, ik slaap gerust door de tv en muziek van de leuke buurmannen en het algemene straatlawaai. Maar die continue doenkdoenkdoenk, daar word ik horendol van.
Gelukkig bleef het doorgaans nog beschaafd en ging de muziek rond middernacht vanzelf zachter of verdween de student dan naar buiten.
Tot de wederhelft het dit weekend op zijn heupen kreeg en ging klagen. Herhaaldelijk aanbellen gaf geen reactie. Dus nam hij een voetbal uit Zoons collectie en gooide die tegen het raam, om de aandacht te wekken. En bij poging twee verdween die bal door het raam het kot in. Waarna terstond twee zich rot geschrokken buurstudenten zich aandienden in het raam. En proper de muziek stiller hebben gezet en de bal terug bezorgd. En zich excuseerden voor het monotone aspect van de muziek want weet je, ze waren muziek aan het màken. Yeah right. Als je dat muziek kan noemen.
Maar met die voetbal gaan we toch nog een tijdje kunnen lachen.
