Hoe is het nog met Figo?

Wel, redelijk. Het gaat eigenlijk heel erg op en af. De ene dag heb ik een hond die redelijk actief is, goed eet en vlotjes een half uurtje gaat wandelen buiten. De volgende dag een hond die voortdurend door zijn poten zakt, weigert te eten en alleen maar slaapt en de dag erop dan weer een hond die onrustig is en zelf niet goed weet van welk hout pijlen maken. Het ene moment lijkt het alsof elke dag zijn laatste kan zijn en de week erop is hij dan weer vrolijk en fit en nog goed voor minstens een jaar. 

In elk geval is hij met zijn (naar schatting) 13.5 jaar een hoogbejaard mannetje. En dat brengt de nodige zorg en aanpassingen met zich mee. Elke dag zijn medicatie toedienen (4 tot 5 pillen), regelmatig naar de dierenarts, zijn permanent ontstoken tanden poetsen, de wandelingen aanpassen aan de toestand die dag, de buurman die meermaals per week hem komt uitlaten omdat hij anders elke dag ons huis onderplast, desondanks toch meermaals per week hondenplas opkuisen omdat hij zich wat zenuwachtig heeft gemaakt, meermaals per dag 20 kilo hond de trap op en afdragen, elke dag andere blikvoeding geven omdat meneer geen drie dagen na elkaar hetzelfde eten wil eten en na een dag zonder eten dan weer zo verslapt is dat hij niet meer deftig kan stappen, ’s nachts moeten opstaan omdat hij in het donker zijn bed niet meer kan vinden,…

Hij heeft nu ook al twee keer een injectie gekregen met stereoïden en daar reageert hij eigenlijk heel goed op. Zowel qua eetlust als qua beweeglijkheid en op zijn poten kunnen staan. Daarnaast krijgt hij ook pijnstillers voor de arthrose.

Het is best druk, de zorg voor een hoogbejaarde hond samen met de job en de kinderen. Maar toch ben ik ook heel blij dat we hem nog bij ons hebben. Onze lieve grote knuffelbeer. Hij is tenslotte een deel van ons gezin. In goede en slechte dagen, toch.