De tattoo

Afgelopen maandag was het dan eindelijk zo ver. Na 6 lange maanden aftellen was de dag van mijn afspraak bij Bodydesign aangebroken. Het was niet de eerste keer dus de zenuwen waren niet zo allesoverheersend als de eerste keer, maar het blijft toch wel een beetje spannend. Maar op een goede manier dan. Zoals de spanning waarmee je op het vliegtuig stapt op reis, om maar iets te zeggen.

Eerst de kinderen wegbrengen en dan was er zelfs nog tijd voor een snel ontbijt. Door een zonovergoten maar fris Gent wandelde ik naar de shop. Op maandag wordt er enkel op afspraak gewerkt en het was er dus heerlijk rustig. Het klinkt misschien raar, maar ik genoot met volle teugen. Mijn alledaags leven is op zijn minst hectisch te noemen en wordt grotendeels bepaald door twee pittige kinderen en twee honden met volop ouderdomskwalen en dit was nu eens een moment puur en alleen voor mezelf. Om iets te doen voor mezelf. Goede muziek op de achtergrond, geen andere mensen, rust in mijn hoofd, de zon door het raam. Chill.

Om tien uur was de afspraak maar het was rond elf eer er naalden aan te pas kwamen. Eerst het ontwerp dat we de vorige keer wel al besproken en geschetst hadden, finaliseren. Even schrikken omdat er iets niet goed zat aan de verder redelijk perfecte tekening, maar na een kwartiertje was dat euvel verholpen en was het ontwerp 100% mijn ding. Het was trouwens een beetje mijn schuld, op één van de tekeningen die ik had doorgestuurd ter inspiratie zat het kindje helemaal fout in de draagdoek en Ienjas had zich daarop gebaseerd, hij kon dat moeilijk weten natuurlijk dat een kind nooit zo in de doek zit… 

Ik heb ontzettend fijne herinneringen aan mijn eerste tattoo. “Dat doet helemaal geen pijn” verklaar ik altijd. Ik heb die mening toch wat moeten bijstellen. ’t Is te zeggen, de pijn was heel wisselend. Bij momenten herkende ik sterk de ervaring van de eerste keer; heel ontspannen, je voelt het wel maar het is echt niet vervelend. Maar er waren nu toch ook momenten dat het letterlijk tanden bijten was. Vooral in het begin. Na een half uurtje kwam ik er precies wat in en ging het heel vlotjes tot tegen 13u. Soms had ik nog het meest last van verkrampende spieren van altijd in dezelfde houding te liggen. 

Nog voor de lunchbreak werd ook de schaduw gezet. Dat herinnerde ik me ook als totaal niet pijnlijk maar vond ik nu soms nog branderiger dan het lijnenwerk eigenlijk, dat viel wat tegen. Gelukkig duurde het niet heel lang.

Korte lunchbreak dan, een half uurtje. Ik voel me al een week niet echt goed in mijn maag en bij de minste stress blokkeert die dan nog volledig, dus echt honger had ik niet. Maar ik merkte dat ik serieus ijl in mijn hoofd was. Toen Ienjas me de spiegel aanreikte om zijn werk te keuren, duurde het nogal lang eer mijn ogen hun focus vonden, bijvoorbeeld. Dringend eten nodig dus, want er stond in de namiddag nog zeker een half uur werk op het programma. Dan maar de Greenway binnengesprongen. Een soepje had er het best ingegaan, het werd een curryschotel. Niet slecht maar ik kreeg toch maar de helft op… Er restte nog net genoeg tijd om naar de Kouter en terug te stappen voor wat herfstzon…

“Het gaat waarschijnlijk wat gevoelig zijn maar het zal maar een half uurtje meer duren” zei Ienjas. “Gevoelig” was een beetje een understatement. De hele ochtend had ik er eigenlijk op een manier van genoten, nu was het echt behoorlijk lastig. Lijnen dikker aanzetten die er al stonden is nu eenmaal geen pretje, gaf hij achteraf toe. Kan ik inmiddels volmondig bevestigen. Ik was deze keer toch een beetje blij toen het werk erop zat en de tattoo werd ingesmeerd en achter folie gestopt. Maar als ik in de spiegel keek en kijk, ben ik gewoon over the moon met het resultaat. Het is nog veel mooier geworden dan ik had gedroomd. Klinkt stom, maar ik kan er naar blijven kijken. En dat is geen slecht teken aangezien het ook nogal de bedoeling is dat je het niet beu raakt, natuurlijk.

Misschien een woordje uitleg bij het ontwerp? Ik wou al enkele jaren een tweede tattoo maar vond nooit hét ontwerp. Veel dingen die heel mooi waren, maar niks dat die klik gaf. Voor mij moet er een persoonlijk verhaal aanzitten, is me ondertussen duidelijk geworden. Op een Facebookgroepje zag ik dan plots wel de tattoo die een klik gaf. Een ontwerp van Dagmar die ook mijn windhondje heeft getekend (maar niet gezet) over het in een draagdoek dragen van je kindje. Dat was het. Natuurlijk wou ik geen kopie, het moest iets van mezelf zijn. Op Pinterest had ik al wat andere tattoos verzameld die ik van stijl mooi vond en ook enkele schilderijen met draagmama’s op. En een mix van al die dingen werd tenslotte dit. Ik ben er verliefd op denk ik…