Ik kom er zelden toe om te bloggen, merk ik. De reden is niet ver te zoeken, ik voel me elke dag nogal leeg en uitgeput. Zes maanden zwanger zijn, dagelijks naar Brussel pendelen en thuis twee honden, een kleine verbouwing én een actieve peuter nemen alles wat ik heb van energie. En meer. Niet dat ik wil klagen hoor, het leven is best goed zo onder de zomerzon met mijn twee venten die ik doodgraag zie (meligheidsalarm!). Ik merk alleen dat ik iets meer slaap nodig heb dan de 6 of 7u ofzo die ik elke nacht krijg dankzij danzij de Zoon die elke dag klokslag 6u zijn oogjes open trekt en de dingen groet. Luidkeels. En zijn flesje opeist. Ik vermoed dat een uurtje extra al een verschil zou maken, maar voorlopig zit het er dus niet in.
En dus val ik in slaap op de trein en achter tv en kom ik er niet toe om hier veel te schrijven. Het leven zit ook zo vol met plezante real life dingen, bezoekjes van vriendinnen, naar het park met gezin, honden incluis, ijsjes gaan eten, BBQ, slapen,…
Ik zou hier dus een boompje kunnen opzetten over hoe zo’n kind je doet daveren op je grondvesten en je leven zo herschikt dat je er achteraf nog maar weinig van herkent. Hoe we meerbepaald naar zee trokken, in de zomer naar de zee, het moet geleden zijn van toen ik 17 was en ik had eerlijk waar nooit gedacht het ooit nog te zullen doen. Want ik haat zand, zee en mensenmassa’s allemaal even hard. Maar toch zaten we daar, op het propvolle en vuile strand van Oostende, tussen de andere gezinnetjes, met ons emmertje en ons schepje en een vrolijk kastelen vernietigende peuter en aten we spaghetti’s op de dijk en ijsjes en genoten we er op de koop toe van met volle teugen.
Want mensenlief wat is het geweldig om dat ventje zich te zien ontplooien en wat loopt mijn hart daar elke keer van over. En hoeveel plezier kunnen door mijn mannen gehaalde koffiekoeken brengen. En hoe zalig is het om vrienden met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd of wat ouder over de vloer te krijgen en samen over die dijk te wandelen of spaghetti te eten.
Alleen slaap. Een paar extra uurtjes. Tussen het getrappel in de buik van nr 2 en het getrappel overal elders van Zoon door. Dat zou zoooooooooooo’n deugd doen. Nog een paar kaartjes geduld, zucht de wederhelft dan…
Josies Diary 