Onverantwoord Oninteressant

Journalisten zijn slordig, las ik zonet bij Polly. Dat wisten we natuurlijk al langer. Wanneer journalisten het hebben over iets wat toevallig jouw vakgebied is, dan betrap je ze geregeld op slordigheden, onjuistheden, veralgemeningen, sensatie,… Alsof ze geen tijd hebben om zich deftig in te werken in het onderwerp waarover ze schrijven of op zijn allerminst eens een dubbelcheck te doen.

Maar soms maken ze het toch wel heel erg grof. Zo vond ik na een lang weekend Rome een mail in mijn box van een goeie maat die me erop wees dat deze blog vernoemd werd in de weekendeditie van De Standaard en dat er vreemde quotes van mij instonden. “Hoe”, mailde hij, “maar jij hebt toch niet eens een rijbewijs?”
Neen dacht ik bij mezelf, ik heb geen rijbewijs en klikte nieuwsgierig de link open. Waar gaat dit nu weer over…

Tot mijn zeer grote verbazing las ik in De Standaard een artikel waarin de een of andere journalist het nodig had gevonden ‘vrouwenblogs’ te lezen en op basis daarvan een ‘ludieke’ analyse van vrouwelijke blogsters te maken. Leest u daar enige neerbuigendheid/spot? Absoluut. De manspersoon in kwestie had er duidelijk veel plezier in geput om de meest neurotische citaten uit de veelheid aan verhalen de putten en daar dan rode draden in te gaan onderscheiden en het geheel zo samenbreien tot een artikel dat het niveau niet haalde van de blogs waaruit geput werd.

Maar da’s maar één aspect. Ik zou me totaal niet geërgerd hebben aan dit stukje Flairjournalistiek ware het niet dat de journalist de ene na de andere compleet foute quote in mijn mond legde. Volgens het artikel in kwestie heb ik niet alleen een rijbewijs, maar ook een eigen auto waarmee ik dan de traag rij. Straf voor iemand zonder rijbewijs. Of zaag ik omdat mijn partner niet mee wilde naar mijn werkfeestje. Maar hij is nog nooit uitgenodigd geweest want al onze werkverplichtingen zijn ZONDER partner. En te saai om over te bloggen. En zo ging het maar door. Van al de citaten die zogezegd van mij waren, was er geen enkel echt van mijn blog afkomstig.

Waaruit we dan twee dingen kunnen concluderen. Dat meneer de journalist zijn slordigheid ten top heeft gedreven en een andere persoon met mij verward. Of dat een andere blogster een Josies Diary heeft. In elk geval heb ik twee mails gestuurd naar De Standaard met een vraag om meer uitleg, ten slotte wordt mijn blog hier foutief door het slijk gehaald, maar ik kreeg beide keren geen antwoord. Wat ik toch wel behoorlijk straf vind. Omdat het om een anonieme blog gaat, is blijkbaar alles toegelaten volgens de heren journalisten. Ik zou er bijna mijn abonnement op De Standaard van opzeggen. Moest ik het me aantrekken. Maar ik vind het eerlijk gezegd enkel heel zielig. Bloggers checken hun bronnen tegenwoordig blijkbaar beter dan beroepsjournalisten en toch nemen die laatste die eerste nooit serieus.