Ik heb het hier al eerder geschreven, zeven jaar geleden heb ik het eerste Europese concert van Pinback gemist, en ik ben het me altijd blijven beklagen. Toen er zich een nieuwe kans aandeed, heb ik dan ook niet echt lang getwijfeld, ook al stonden er in diezelfde week al een studiedag, een ander concert en theater gepland.
Dinsdag was het dan zover. Na het werk vertrokken we meteen naar Antwerpen, om in Borgerhout Trix te zoeken, een redelijk recent muziekcentrum.
Ondanks de file waren we er al om 19u30, en dat terwijl de deuren maar om 20u15 open bleken te gaan en Pinback zelf godbetert maar om 21u45 zou spelen. Waarom wisten we dat niet eerder? Hadden we nog rustig in Brussel iets kunnen gaan eten en drinken, in plaats van zoals nu in de file op de ring boterhammen te zitten eten…
Tussen de kantoren vonden we echter enkele zachte zeteltjes, wat toch een pak confortabeler bleek dan buiten in de kou staan wachten, en daar dommelde ik algauw half in slaap… ’t Zijn harde tijden voor de werkmens!
Om 20u15 dus mochten we de zaal in, die op de eerste verdieping bleek te liggen. De bar was hier in de zaal, en de schaarse stoelen en zeteltjes waren meteen bezet aangezien het concert al een tijdje uitverkocht was.
Het was een kleine zaal, maar zoals gezegd wel nieuw en in orde. Na een half uur begon het voorprogramma eraan, The Dudley Corporation, een jonge Ierse band die mijn aandacht geen 30 seconden kon vasthouden. Ze speelden luid, wat me vrij raar leek aangezien Pinback toch een eerder rustige groep is en ik bovendien gewoon moe was en hoofdpijn had…
Ondertussen was er toch ergens een half zeteltje vrijgekomen, waar we ons met twee opwurmden, en rustig iets zaten te drinken. Veel beter…
Toen de groep het laatste nummer inzette, beslisten we dat het nu een goed moment was om weer meer vooraan in het zaaltje een plek te gaan zoeken, aangezien het ondertussen aardig aan het vollopen was. Naast de talrijk aanwezige studenten begonnen de dertigers nu ook meer en meer binnen te druppelden, en voelde ik me weer een stuk minder prehistorish, want he, ik ben nog lang geen 30!
Om 21u45 begon Pinback er dan aan. Mijn verwachtingen waren superhoog gespannen. Sinds in zo veel jaar geleden Loro ontdekte, en kort daarna hun eerste plaat in huis haalde, was ik behoorlijk verslaafd geworden. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar Pinback is muziek voor mijn ziel. Beter kan ik het niet echt omschrijven. Ik ben gewoon helemaal wég van hun lieflijke, ingewikkelde melodieën, hun samenzang, hun heel eigen geluid. De muziek plant zich met kleine weerhaakjes in mijn geest en ik betwijfel of die haakjes hun grip ooit zullen lossen…
Hun meest recente idee, Autumn of the Seraphs, klinkt wel een beetje anders dan zijn voorgangers. De eerste luisterbeurt was dan ook een verrassing. Meer up tempo, net ietsje harder, iets minder ingetogen. Meer voluit zingen en minder het intieme bijna fluisteren van het vroege werk.
En het optreden was volledig in diezelfde stijl. Het openingsnummers was ik dan ook niet volledig mee, ‘is het dit maar’ schoot door mijn hoofd, maar vanaf het tweede nummer werd ik toch heerlijk meegesleept.
Vanop de vijfde rij hadden we een vrij goed zicht op het podium (op de gedreadlockte blonde reus vlak voor ons na). De set bestond voornamelijk uit nummers van de laatste cd, die bijna volledig werd gespeeld. Gelukkig kwamen ook oudere nummers aan bod, zoals het bloedmooie Loro, een van mijn andere favorieten Tripoli en Penelope, wat eerst gigantisch in de mist ging maar direct zonder de cool te verliezen opnieuw ingezet werd.
Hoogtepunt lag voor mij naar het einde van de een klein uur durende set, toen de groep helemaal op dreef was, en het publiek eindelijk ook. De pareltjes volgden elkaar op, de vaart zat erin, en het was gewoon ook supergezellig. De mensen stonden tot vlak voor het kleine podium, en de zaal had sowiso meer een café gevoel dan een echte concertzaal, waardoor de groep veel minder onbereikbaar op hun ivoren toren stond zoals je meestal hebt, maar gewoon relax hun ding deden tussen de mensen, ingaand op de kreten vanuit het publiek en zelf gewoon kletsend al zaten ze in hun living.
Na een uur zat het optreden erop, maar uiteraard kwamen ze terug voor de bissen. Ze genoten van de aandacht, want lieten het punbliek vrij lang staan klappen en roepen om dan uiteindelijk twee nummertjes te spelen en opnieuw te verdwijnen. Maar we waren nog totaal niet uitgekeken op deze mannen, en ze mochten terugkomen voor nog eens drie bisnummers, waardoor ze in totaal toch zo’n anderhalf uur hebben gespeeld.
De laatste paar bisnummers waren helaas weer net iets minder magisch. Het bleef sterk, maar de euforie en adrenaline van in het midden van de set waren bij mij alleszins gaan liggen. Al kan dat ook wel met de vermoeidheid te maken hebben natuurlijk…
Pinback kwam, zag, en overwon, zoveel is zeker. Deze mannen hebben een unieke plek in mijn cd collectie en mijn gehoor, en hopelijk komen ze binnen enkele jaren nog eens terug naar België.
En nu moeten jullie me excuseren, want hier wacht een berg werk, en vanavond, dan wacht Zita Swoon!
Josies Diary 
echt een goed optreden, de volgende keer weer!
Het sterkste stuk was idd het einde van het eerste deel, toen ze hun zes, zeven meest bekende nummers perfect na elkaar speelden, Loro, Fortres,…
Ik werd wel een beetje verontrust door het zeer hoge ritme waartegen de zanger gitarist zijn blikjes guiness naar binnen goot (terwijl de andere bandleden het bij thee hielden)
LikeLike
ik ben helemaal zo actief niet als jij ’s avonds tijdens de werkweek..en geen grote concertfan either..Al moet ik toegeven dat het wel heel fijn klinkt allemaal
LikeLike
‘k Moet eerlijk toegeven dat ik Pinback vooral ken van naam, maar me er niet meteen een sound op kan plakken. Al menen mijn hersenen dat ik hier wel ergens een verwaalde track van hen op de pc staan heb. Misschien moet ik me de volgende weken maar eens verdiepen in hun (Duystere?) muziek.
LikeLike