Ardennen

Nog geen volle maand na onze huwelijksreis, en we zijn weer weg. Niets exotisch deze keer, gewoon van vanavond tot vrijdagavond naar een gite in de Ardennen, die we zullen delen met een zestal mensen van de club waar we gaan paardrijden. Weer vier dagen van ’s morgens tot ’s avonds in het zadel dus. En ook al was onze vorige vakantie al een ruiterreis, toch kijk ik er weer enorm naar uit. Paardrijden is blijkbaar een van de weinige dingen die ik nooit beu raak…

Net even naar de weersvoorspelling gekeken, en dat ziet er niet bijster goed uit. Morgen nog mooi weer, maar daarna onstabiel en kouder. Hier in Vlaanderen blijft het nog 20°, maar in de Ardennen zullen we het met 16° moeten doen, en dat noem ik toch al fris…

Nu ja, sebiet inpakken, en het zullen dan geen topjes en zonnecrème worden (factor 25, gekocht in Lissabon, want onze vorige is in beslag genomen op de luchthaven in de Azoren, lol), maar een stevige regenjas en truien…

Lazy Sunday

Rustig achter de pc zitten prutsen terwijl mijn teerbeminde achter het fornuis iets lekkers staat klaar te maken, pure luxe is het. De werkweek heeft me echt uitgeput, dus het weekend verloopt kabbelend en rustig. Ik moet duidelijk nog wennen aan dat voltijds werkritme… Ik vraag me af hoe al die andere mensen dat doen; elke dag pendelen naar Brussel, acht uur werken, soms nog kinderen erbij en toch nog fris en fruitig voor de dag komen én een sociaal leven hebben… Geef me nog een lekker lange aanpassingsperiode en ik ga ook druk druk druk en actief en interessant proberen zijn, maar voorlopig lig ik vooral vroeg in mijn nest en probeer alles gebolwerkt te krijgen…

Helemaal stil zitten doe ik gelukkig ook weer niet. Zo stond gisteren de wekker op tijd om tegen 10u aan het Caermersklooster te kunnen staan voor een Gentblogtrondleiding. Superinteressant trouwens. De gids vertelde honderduit over de karmelieten, de oosprong van de gebouwen maar ook de huidige en toekomstige bestemmingen. Grappig detail was dat de huidige expositie in het klooster over volkstuintjes gaat, en er liepen op de plaats waar normaal het altaar zou staan enkele supermooie sierkippen rond, zo van die met een broek van pluimen op de poten, best wel een raar zicht, kippen in de kerk.
Als toetje, na een bak met schedels bestudeerd te hebben, kropen we even de bouwvallige delen in, die dringend aan restauratie toe zijn en ondertussen streng verboden toegang wegens levensgevaarlijk… Bij het naar buiten komen werden we het klooster uitgejaagd door een driftig oud mannetje die ons voor gek verklaarde en beweerde dat al onze huizen spoedig zouden instorten door een zwam die in de oude gebouwen welig tierde… Brrr!

Gisteren en vandaag hebben we ook de honderden proeffotootjes van onze trouw zitten bekijken, en er de mooiste uitgekozen. Geen makkelijk werk, op superklein formaat. Soms kan je de details onvoldoende zien om te weten welke de mooiste is in een hele reeks van sterk gelijkende foto’s. Maar wel heel leuk… Daarstraks de foto’s weer in de brievenbus van de fotografe gedeponeerd en nu maar hopen dat we ons album nog dit jaar onder ogen gaan krijgen…

Bloggen verslavend?

Lees hier een artikel van het Algemeen Dagblad. <!– ord=Math.random()*10000000000000000; document.write('’); –> http://ad.doubleclick.net/adj/pcmwegener.ad/;cat1=multi-media;cat2=;cat3=artikelpagina;cat4=;cat5=;lok=1;tile=1;sz=728×90;ord=7191061509834926? http://m1.2mdn.net/879366/flashwrite_1_2.js

Amsterdam

Nog nooit was ik in Amsterdam geweest, ook al had ik ooit wel al het plan opgevat. Door volzette hotels toen in Rotterdam uitgekomen, en me dat overigens niet beklaagd.
Gisteren voerde een werkopdracht me echter naar Amsterdam. Ik weet niet hoe dit in een doorsnee bedrijf gaat, maar ik kan me al voorstellen dat er daar smakelijke zakenlunches en comfortabele verblijven in hotelkamers aan te pas komen, zodat een mens toch ook iets van de stad te zien krijgt.
Natuurlijk niet zo in de sociale sector. Onze trip naar Amsterdam kan je eerder als een uitputtingslag omschrijven…

Ik had de eer het ding te coördineren. Om 13u moesten we ter plekke zijn, en de treinen kwamen aan 38 minuten na het uur. Anderhalf uur te vroeg zijn, leek me wat te veel van het goede, dus besloot ik de trein te nemen om half tien, zodat we tegen half een in Amsterdam zouden aankomen.
Die trein vertrok echter met vertraging, en bleef onderweg geregeld langer staan dan nodig, zodat we maar om iets na 13u in Amsterdam aankwamen.
Daar bleek ons initieel idee, een taxi, vrij onhaalbaar, aangezien de louche chauffeurs dertig euro enkele rit vroegen. De tram dan maar. De eerste tram reed gewoon voor onze neus weg, dus dan werd het tien minuten wachten op de volgende.
En dan moesten we, na een dik half uur tram, nog eens de weg zoeken op basis van het bijzonder slechte plannetje dat ik had afgeprint van de website van onze gastheer… Enfin, we raakten er, zij het anderhalf uur te laat…

Na kleine twee uur vergaderen, het enige deel van de dag dat naar wens verliep, dus terug die tram op. De tramrit was het enige dat ik van de stad te zien kreeg. Maar wat ik zag, beviel me wel. Mooie huizen, grote musea, water, en vooral veel leuke winkels (een vrouw ziet dat direct). Ik hou wel van Nederland…
Rond 17u kwamen we in het station aan, nog 25 minuten wachten op de trein. We bestelden ieder iets om te eten aan een kraampje (uit eigen zak of course) en gingen op het perron zitten wachten.
De trein vertrok op tijd, maar maakte onderweg weer eens een half uur vertraging, waardoor ik mijn aansluiting in Antwerpen kwijt was en daar ook nog eens twintig minuten moest wachten. En dat moe, verkleumd en hongerig. Zielig he…
Enfin, om kwart voor negen ’s avonds kwam mijn trein dan toch eindelijk thuis aan, en tegen half tien had ik eindelijk eten, dat mijn wederhelft voor mij had klaargemaakt…

Ik was zo moe, en het vooruitzicht aan weer een werkdag vandaag zorgde ervoor dat ik voor half elf al in bed lag, en zo goed als onmiddellijk in slaap viel. Want om zeven uur vandaag begon er alweer een werkdag…

Voltijds werken, het is toch een hele aanpassing…

The Magic Numbers in de Pet Shop.

Zaterdagavond trokken we naar de Lokerse Feesten. Mr Jeronimo had eerst gevraagd of hij meekon, maar besloot te elfder ure dat hij toch liever naar een middeleeuws gebeuren ergens in Nederland elfjes ging observeren. Dus liepen wij die avond alleen rond tussen de Lokeraars.
We besloten de strijd om een parkingplekje dit jaar niet aan te gaan, en parkeerden aan een Mac Donalds, waarvan je voor een euro een pendelbus naar de terreinen kon nemen. Best wel een aangename oplossing eigenlijk!
Tegen 21u kwamen we aan, wat laat genoeg was om niet met een kwinkelierende Jasper Steverlinck geconfronteerd te worden. Missie 1 alvast geslaagd.

Een van de leuke dingen aan de Lokerse Feesten is alvast dat je bij een goede groep steeds nog een plek op de eerste rijen kan vinden, hoe laat je ook bent. We wandelden met ons drankje (eindelijk een festival waar ze Ricard en cocktails verkopen!) dus moeiteloos naar voren.
Stipt om 21u30 begonnen The Magic Numbers eraan. Het beginnummer was hetzelfde als dat van hun show in de AB enige maanden terug (This is a song), maar verder werd het vanavond vooral een soort greatest hits show, zoals meestal op een festival. Mij hoor je alvast niet klagen. The Magic Numbers waren zoals altijd lief, vrolijk (vooral de bassiste Michelle leek zich enorm te amuseren) en gewoon super.

Na een concert van een uur werd het podium in gereedheid gebracht voor wat echte show. Een megagroot videoscherm verscheen. Het was nu immers de beurt aan The Pet Shop Boys. Ik wist niet echt wat te verwachten. Ik had als kind nog een cassette gekocht van deze mannen, maar de laatste twintig jaar was ik ze uit het oog verloren. Het verbaasde me zelfs dat deze mannen a nog leefden en b nog optreedden…
Doorgaans is dit soort van optredens; eightieskitch met een bombastische, tot in de puntjes ingestudeerde show, niet aan mij besteed. Maar vandaag stak het jeugdsentiment de kop op, en van op een veilige afstand was het optreden toch wel genietbaar. Neil Tennant zag er indrukwekkend uit in zijn smoking en hoge hoed, en de troep mensen die verder het podium vulden, leken dat allemaal zeer professioneel en verantwoord te doen. Ik hoorde de klassiekers voorbij komen, en ook een pak nummers die ik niet kende, en saai werd het nooit. Leuke video-animatie, een zangeres met pluimen op haar hoofd, fluorescerende dansers,… Het publiek lustte er wel pap van, bij de bisnummers stonden ze tot helemaal achteraan te dansen en te springen.

De Pet Shop Boys waren in elk geval meer te pruimen dan Magnus, die daarna aantreedden. Ik ben dan wel een fan van Barman, maar de truukjes die hij hier tentoon spreidde, waren totaal niet indrukwekkend. Een beetje roepen in de micro terwijl een andere mens staat te werken, enfin, toch plaatjes staat te draaien. Niet echt mijn ding, zeker niet toen mijn ogen begonnen dichtvallen van de slaap… De plaat van Magnus behoort dan misschien wél tot mijn favorieten, de live versie deed dat niet, en dus kropen we weer in de drukke pendelbus en dan in onze kleine grijze muis naar huis.

Schoenen of messen?

Maandagochtend. Meisje staat voor haar kleerkast: wat moeten we nu weer aandoen? Zal het snel gaan regenen, of zal het nog lang warm blijven? Kleedje of broek? Topje of Tshirt?
Een nieuw kleedje wordt het dan, nog niet gedragen. Luchtig in de hitte en toch ook niet te fris als het weer keert.
Probleem twee: welke schoenen. De enige zomerschoenen waar ik geen blaren van krijg, zijn mijn Teva-sandalen. Maar die staan zo lomp…
Hm, ga mijn trouwschoenen aandoen, Campers, rubberen zool, geen blaren mee gehad op de grote dag.

Slechts een probleem: die schoenen zitten rond mijn hiel met een elastiek in plaats van een riempje. En ik heb blijkbaar zo’n onmogelijke voeten dat elastieken daar altijd direct afvallen… Nu ja, het zal wel meevallen.

Wel, het viel niet mee. Ik heb geteld en de elastieken blijven géén vijf passen zitten. Dan zakken ze af, schoenen beginnen te klepperen en te schuiven, enfin, ik leg met veel moeite de tien minuten stappen naar het station af en constateer daar drie ontvelde plekken die pikken als gek. En dan moest het ergste, het kwartier stappen naar mijn werk, nog komen.

Ik sla in paniek. Zielige smsjes gestuurd naar wederhelft. Die was zelf met de auto in Brussel, en besloot mij op te wachten aan het station. Mijn ridder op het witte paard!!!

Heb ondertussen drie pleisters op mijn voeten gedaan, en nu is het draaglijk, toch zo lang ik niet beweeg. Uitprints gaan halen op het eind van de gang, is plots een zware taak, net zoals koffie gaan halen in de keuken hier vlak naast…
Ben ik nu echt gedoemd om tot het eind der tijden enkel gemakkelijke maar lichtjes lompe Teva-sandalen te dragen? Of een taxi te nemen elke keer ik eens zomerschoenen wil dragen? Want mijn kast puilt uit van de mooie sandalen, die ik nooit draag… Moet ik mijn stappen beperken tot vijf per keer, om dan elastiekjes op hun plaats te heisen of pleisters te kleven?

 

Foto: de mooie boosdoener

Dag 11, 19/07

De allerlaatste dag vandaag! We pakten onze koffers in, gingen vroeg ontbijten en trokken dan nog een laatste keer de stad in. We kochten bij een bakkerijtje een doosje verse gebakjes voor mijn ouders, en gingen dan op zoek naar iets dat we de afgelopen drie dagen eigenlijk al elke dag hadden willen kopen; een kindermaatje van een voetbalshirtje met Figo op. Die dingen waren nog behoorlijk duur, €15 durfden ze ervoor vragen, maar eergisteren hadden we een Indiër bereid gevonden ons eentje te verkopen voor €10.
Nu natuurlijk dat winkeltje nog terugvinden, want al die kleine winkeltjes lijken op elkaar.
Uiteindelijk vonden we de Indiër terug, maar nu stond er ook een andere kerel in de winkel, en die was het niet eens met onze prijs van €10. Uiteindelijk herinnerde onze vriend ons nog “Oh yes, for the dog” en kregen we, licht tegen de zin van Indiër nummer twee, onze trofé mee naar huis.

Tevreden stapten we terug naar het hotel, checkten uit en namen de bus naar de luchthaven.
Daar nog een laatste straffe expresso, en in de shop nog van die zalige bonentaartjes gekocht voor de ouders van mijn wederhelft. En dan was het wachten op het vliegtuig van Brussels Airlines, dat natuurlijk vertraging bleek te hebben. Toen we het vliegtuig eindelijk zagen aankomen rollen, bleken de vorige passagiers nog aan boord…

Onze plaatsen bleken op de voorlaatste rij, en we waren omsingeld door een vrouw van 80, een jong koppel dat de pamper van hun baby zo nodig gewoon op hun zitplaatsen moest verversen en een bende pubers uit regio Aalst die vijfhonderd keer iets nodig hadden uit hun handbagage die al opgeborgen zat in de daartoe bestemde vakjes.
Met heimwee dacht ik terug aan de afgelopen tien dagen, die bijna volledig Vlamingen-vrij waren verlopen, en hoe zalig dat geweest was…

In de luchthaven werden we opgewacht door mijn pa, die ons snel naar onze hondjes bracht, voor een superenthousiast-kwispelend weerzien.

Dag 10: 18/07

Onze laatste volledige dag vakantie alweer… Time flies when you’re having fun…

Een beetje een luie dag vandaag. We besloten de voormiddag wat te gaan zitten lezen in een groot park in de buurt. Na een tijdje begon mijn maag te knorren. We stapten naar een immens shoppingcenter in de buurt. Daar aangekomen, herinnerde ik me plots waarom ik dat soort shoppingpaleizen haat; een gebrek aan daglicht, onpersoonlijk, overcommercieel. We besloten ergens in de gezellige binnenstad iets te eten te zoeken in plaats van hier in een pizza hut te belanden.
Het bleek nog een flink eind stappen om weer in de oude wijken te raken. Helemaal uitgeput vonden we tenslotte weer dezelfde broodjesbar als de vorige keer, alhoewel ik meer zin had in verse, zoete Portugese gebakjes. In de kleine bakkerijtjes in de buurt was echter geen plaats…

Tegen 15u keerden we weer naar het hotel. Mijn wederhelft besloot een bezoek te brengen aan de ambassade, waar ze volgens onze informatie hem aan een document zouden helpen waarmee hij zonder problemen het land weer zou moeten uitraken. Dat bleek ook het geval, een kwartiertje later stond hij alweer terug op de hotelkamer. Ik had me ondertussen op het terras genesteld met Lord of the Rings.
Ik had nog steeds zin in lekker Portugees gebak, dus gingen we ons nog tegoed doen aan zo’n cake en een lekker straffe koffie.

’s Avonds aten we op het terras bij een Italiaan. Onze ober was niet bijster vriendelijk en de porties pasta waren aan de kleine kant, maar daar had ik met mijn reusachtige pizza geen last van.

Dag 9: 17/07

Om tien uur trokken we de stad al in. We hadden in België geen goedkoop reisgidsje meer op de kop kunnen tikken, en we vonden drie dagen in de stad ook te kort om echt halve dagen in musea te gaan zitten, dus besloten we gewoon wat te gaan rondwandelen. Langs de winkelstraten liepen we tot aan de Taag. Daar waren ze druk aan het werk, en was er dus weinig te zien of een rustig plekje te vinden om even te genieten van het uitzicht. Dus trokken we weer naar boven.
Een beetje windowshoppen langs de winkels, de Camperwinkel, de Fnac even doorgelopen (waar Zita Swoon nogal werd aangeprezen), kuieren en genieten. Een broodje gegeten op een terras.
We beklommen de steile straatjes naar de hoger gelegen oude stadswijken en rustten wat uit tussen de lokale gedreadlokte jeugd aan een klein pleintje.

 
Tegen 15u begon ik moe te worden, zo rondstappend legt een mens nogal wat kilometers af, en dus keerden we terug naar het hotel.

’s Avonds dan vonden we eindelijk het restaurant waar we ook gisteren naar hadden gezocht, Terra . We zochten ons een plekje in het immens grote tuinterras. Dit veggie restaurant was niet supergoedkoop, maar voor €12 mag je je tegoed doen aan het all you can eat buffet.
We begonnen met een kom lekkere soep, en schepten dan ieder twee keer op van het warme buffet, met zeker dertig verschillende gerechtjes. Lekker! Helaas was er, in tegenstelling tot in onze eigen Komkommertijd, geen dessertje inbegrepen in de prijs.

Dag 8: 16/07: op naar Lissabon

Om 6u40 staat de wekker al. Omdat het ontbijt van het hotel maar om 7u30 start, zullen we het zonder moeten doen…
Om 7u15 wacht Christina ons op aan de ingang en brengt ons naar de luchthaven. Bij het afscheid krijg ik een krop in de keel en moet ik huilen… Ik word altijd zo emotioneel van een afscheid, niks aan te doen…

Om 9u vertrekt onze vlucht naar Lissabon, met een kwartiertje vertraging. Het inchecken verloopt vlot, ook al heeft mijn teerbeminde enkel een papiertje van de lokale politie en geen identiteitskaart…

12u plaatselijke tijd komen we aan. Het hotel zoeken verloopt vrij vlot. We blijken in het zakenkwartier van de stad te zitten, op wandelsafstand van het meer toeristische deel.
We zijn een uurtje te vroeg, eigenlijk mogen we nog niet op de kamer. Toch is het meisje aan het onthaal supervriendelijk, feliciteert ons, en vertelt ons dat we de mooiste kamer krijgen, omdat het onze huwelijksreis is…
Na een tijdje brengt een jongen onze bagage al naar boven, en dan mogen wij ook. Onze kamer ligt op het achtste en bovenste verdiep, waar er naast de fitnessruimte maar drie andere kamers zijn. Het grote verschil met de rest van de kamers is vermoed ik het terras. Het hotel heeft een zakelijke, glazen gevel zonder terrassen, maar op de bovenste verdieping zijn er minder kamers en is er wel ruimte voor een mooi, groot dakterras, compleet met teakhouten ligstoelen. Super! Daarnaast wacht ons de obligate fles champagne (allemaal voor mijn wederhelft want ik lust dat niet), fluffy badjassen, een vriendelijk welkomstkaartje én een doosje lekkere pralines. Huwelijksreizen, het is een aanrader…

Ondertussen knort onze maag zo luid dat ik vrees dat de hele wijk het kan horen, en gaan we op zoek naar eten. In een klein bakkerijtje een straat verder bestellen we een aantal grote koffiekoeken en wat te drinken. We betalen amper €5 maar hebben zo veel eten dat we het niet opkrijgen, hoeveel honger we ook hadden… Dan keren we terug naar de kamer, waar ik prompt in slaap val op het zachte bed.

’s Avonds gaan we op zoek naar eten. Ik heb een lijst afgedrukt van het internet met allemaal vegetarische restaurants, dus moeilijk moet dat niet zijn. Toch lopen we hopeloos verloren, in de regen nog wel, en komen we in de meest verlaten, grauwe buurten terecht. Uiteindelijk vinden we een restaurant, niet hetgene dat we zochten, maar een ander van de lijst. Het blijkt echter maar over een half uur open te gaan, en heeft een bijzonder triest geveltje… We zitten een half uur in een parkje wat verderop, en wanneer we daarna het restaurant binnenstappen blijkt het enorm gezellig. Hoe later op de avond, hoe voller het loopt, tot aan bijna elk tafeltje een groepje mensen zit. We doen ons tegoed aan een canneloni en een seitansteak, gevolgd door een heerlijke passievruchten-kaastaart met bessensaus en een chocomousse…