LoudQUIETloud: a film about The Pixies

De eerste dag van het FilmFestival, moeilijk om een keuze te maken tussen het overaanbod aan interessante films. Uiteindelijk combineer ik twee ‘serieuze’ films met een muziekdocu: LoudQuietLoud, een film over The Pixies, die avond helemaal gratis in de Vooruit.

Blijkbaar was ik niet als enige op dit idee gekomen, want 45 minuten voor aanvang staat er in de gangen van de Vooruit al behoorlijk wat volk te wachten. Uitgesproken jong volk ook (in tegenstelling bijvoorbeeld tot het overwegend oudere publiek bij Transylvania een dag later).

De deuren van de theaterzaal zwaaien open, en we zoeken ons snel een leuk plekje. De ganse rij achter ons is voorbehouden, wie daar zal komen zitten…? Vlak voor de film begint, vult ook deze rij langzaam op, en het blijken enkele van de mensen te zijn die na de film een tribute concert gaan spelen, met onder andere Tim Vanhamel van Millionaire (en zo heb ik meteen mijn eerste BV van dit filmfestival gespot).

The Pixies waren actief van 1986 tot 1993. Toen ik hun muziek ontdekte, waren ze dus al bijna gesplit. Toch is het een groep waarvan de muziek me altijd is bijgebleven. Het valt ook op dat ze ook helemaal niet gedateerd klinken. De mensen die de baan hebben geëffend voor Nirvana (Kurt Cobain wou eigenlijk gewoon The Pixies nadoen, zei hij zelf) maken muziek die 20 jaar na datum nog verrassend goed klinkt.

Voor de film begint, komt de regisseur nog een woordje toelichten. Altijd leuk aan het FilmFestival, die interviews met de makers… Volgens hem waren The Pixies niet bepaald de meest makkelijke mensen om mee om te gaan. De strubbelingen zijn blijkbaar nooit echt bijgelegd, want alhoewel ze sinds 2004 weer concerten spelen samen, met groot succes, spreken ze naast het podium blijkbaar amper tegen elkaar. Vandaar dus Loud, tijdens het concert, Quiet in de tourbus en backstage en weer Loud…

Mensen kunnen op twintig jaar tijd behoorlijk veranderen. De beelden uit de beginperiode lijken weinig op de mensen die nu op het podium staan: door het leven getekende veertigers met de nodige bagage, zowel in extra kilo’s als psychisch. Zo worstelt Kim Deal alhoewel nu nuchter nog steeds met de drang naar alcohol (wat ook de reden was waarom er bepaalde scènes uit de film gehaald zijn), heeft drummer David Lovering een bizarre tweede carrière als goochelaar en een pillenverslaving en is Charles Thomson aka Frank Black aka Black Francis niet bepaald de gezelligste thuis.

Op dat gebied is de film deels wat ontluisterend. Helden die plots heel gewone mensen blijken met een boel vreemde kronkels in hun hoofd en de nodige zeer aardse zorgen (geldgebrek). Langs de andere kant is de magie van de muziek er nog steeds, gaan ganse concertzalen compleet uit hun dak als de groep opkomt en heb ik na elk nummer in de film zin om te klappen, steeds even vergetend dat het maar een film is.

LoudQUIETloud: A Film About The Pixies, Steven Cantor & Matthew Galkin, 82’, op 16/10 om 17u in Kinepolis (tickets).
Eerder verschenen op Gentblogt.